Μέλος της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ - Γραμματέας της ΤΕ Κιλκίς
Η μεγάλη αύξηση του αριθμού προσφύγων και μεταναστών τους τελευταίους μήνες, τόσο πανελλαδικά όσο και στο Κιλκίς, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, έχει αυξήσει τον αριθμό των μεμονωμένων ανθρώπων, των ομάδων, των οργανισμών που σπεύδουν στην περιοχή για να τους βοηθήσουν. Αυτό το φαινόμενο, ωστόσο, που, με μια πρώτη ματιά, δείχνει ως μία αυτόματη, συνειδητή και ενιαία κίνηση όλων των παραπάνω, κρύβει από πίσω διαφοροποιήσεις, τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο των δράσεων.
Υπάρχει μία σημαντική μερίδα ανθρώπων που, μπροστά στο δράμα των προσφύγων, κατανοώντας ότι προέρχονται από εμπόλεμες χώρες και ότι έχουν περάσει τα πάνδεινα (δουλέμποροι, κατασταλτικοί μηχανισμοί, μαφία κ.τ.λ.), ευαισθητοποιούνται γνήσια και θέλουν να προσφέρουν ό,τι και όπως μπορούν. Αυτοί οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πώς βλέπουν τη λύση στο πρόβλημα, από την αρχή έψαχναν κάποιον επίσημο κρατικό φορέα να απευθυνθούν (κυβέρνηση, περιφέρεια, δήμος), όμως κανένας τους δεν είχε ευθύνη να συντονίσει μια τέτοια διαδικασία.
Η κυβέρνηση ακόμα και σήμερα δεν έχει παρέμβει στο ελάχιστο (εκτός από τις συζητήσεις που κάνει για την εύρεση χώρου, ώστε να λειτουργήσει hot-spotς), η περιφέρεια και ο δήμος επικαλούνται κυρίως ελλείψεις σε οικονομικούς πόρους και προσωπικό που δεν τους επιτρέπει να παρέμβουν. Ετσι, όλος αυτός ο κόσμος είτε απογοητεύτηκε και επέστρεψε σπίτι του, είτε έψαξε να βρει την άκρη μέσω συλλόγων, σωματείων και άλλων αντίστοιχων φορέων, είτε απευθύνθηκε στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) που άρχισαν σταθερά να δρουν στην Ειδομένη.
Η δράση των ΜΚΟ
Το ζήτημα των ΜΚΟ είναι μεγάλο και έχει θιχτεί πολλές φορές. Δεν αποτελεί σκοπό του παρόντος άρθρου να γίνει μια εκτενής αναφορά στο ρόλο τους. Εχει σημασία, όμως, να δούμε από κοντά πώς εκφράζεται ο γενικός κανόνας στην ιδιαίτερη αυτή περίπτωση.
Από το καλοκαίρι του 2015, που η ροή των προσφύγων αυξήθηκε ραγδαία, η κυβέρνηση δεν είχε κανένα σχεδιασμό για την Ειδομένη, ενώ είχε όλα τα στοιχεία, ειδικά από το καλοκαίρι του 2014 ότι θα υπάρξουν τεράστια κύματα προσφύγων προς τη χώρα μας. Ετσι, δημιουργήθηκε ένα «κενό», το οποίο έπρεπε να καλυφθεί. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες έφταναν στα σύνορα Ελλάδας - ΠΓΔΜ στην Ειδομένη. Εκεί έπρεπε να γίνεται ταυτοποίηση στοιχείων, παραμονή από μερικές ώρες έως και μέρες (ανάλογα με τον αριθμό προσφύγων που επέτρεπαν οι αρχές της ΠΓΔΜ να περάσουν τα σύνορα) και έλεγχος της ροής. Επιπλέον, προέκυπταν ιατρικά προβλήματα, προβλήματα υγιεινής, καθαριότητας του χώρου κ.τ.λ. Ορισμένα από αυτά προσπάθησε να τα λύσει ο Δήμος Παιονίας, όπως την καθαριότητα ή την παροχή τρεχούμενου νερού, την τοποθέτηση χημικών τουαλετών.
Το μεγάλο «κενό», ωστόσο, ήρθαν να καλύψουν οι ΜΚΟ, έχοντας και την ανάλογη τεχνογνωσία, μιας και πολλές από αυτές ειδικεύονται σε ζητήματα προσφύγων και μεταναστών. Οι πρώτοι που εμφανίστηκαν (πριν ακόμα γίνει έντονο το πρόβλημα στην Ειδομένη) ήταν οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», οι οποίοι ουσιαστικά κάλυπταν τις ελλείψεις σε προσωπικό, ασθενοφόρα, υλικά του Κέντρου Υγείας Πολυκάστρου (του πιο κοντινού ιατρικού κέντρου στην Ειδομένη).
Στη συνέχεια, μόλις οι πρόσφυγες και οι μετανάστες άρχισαν να συγκεντρώνονται ακριβώς πάνω στα σύνορα και να αυξάνεται απότομα η συγκέντρωση ανθρώπων, εμφανίστηκαν και όλες οι υπόλοιπες ΜΚΟ (PRAKSIS, ARSIS, ΜΕΤΑΔΡΑΣΗ, «Γιατροί του Κόσμου», «Save the children»), ενώ στο σημείο έσπευσε και η «Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες» καθώς και ο Ερυθρός Σταυρός. Ηταν εκείνη η περίοδος που άρχισαν οργανωμένα τα πούλμαν να μεταφέρουν ανθρώπους από την Αθήνα απευθείας στην Ειδομένη. Από τότε ολοκληρώθηκε η εικόνα, η οποία διατηρείται μέχρι και σήμερα.
Αυτήν την εικόνα, βέβαια, αξίζει να επισημάνουμε ότι συμπληρώνουν διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις (όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά) οι οποίες εμφανίζονται κατά καιρούς στο σημείο, αρκετοί μικροπωλητές, έμποροι, catering, οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία να αυξήσουν το εισόδημά τους, ακόμα και εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, οι οποίες προμηθεύουν με κάρτες και αριθμούς τους μετανάστες.
Αυτό είναι το ιστορικό εγκατάστασης των ΜΚΟ στην Ειδομένη και δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι «πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτές, γιατί αλλιώς οι άνθρωποι θα κοιμόντουσαν έξω στα χωράφια, δεν θα είχαν ένα πιάτο φαγητό, λίγο νερό» ή ότι «καλά που είναι κι αυτές και υπάρχει κάποιος υπεύθυνος να πάμε να αφήσουμε τη δική μας βοήθεια».
Γιατί, όμως, «καίγονται» τόσο πολύ να βρίσκονται στην Ειδομένη; Τόσο πολύ μάλιστα που θέλουν να έχουν τον έλεγχο στην περιοχή, να μη δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και να προσπαθούν να επεκτείνουν τη δραστηριότητά τους, ζητώντας από το Δήμο και τους ιδιώτες να τους παραχωρήσουν κι άλλη έκταση, ώστε να στήσουν σκηνές.
Δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Είτε ο αλτρουισμός και η ανιδιοτέλειά τους έχουν φτάσει στα ύψη, είτε κάποιοι κερδίζουν από αυτήν τη δουλειά.
Μερικά και μόνο στοιχεία αρκούν για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.
Πρώτα απ' όλα, οι εθελοντές των ΜΚΟ βρίσκονται όλη μέρα και για βδομάδες στην Ειδομένη, γεγονός που υποδηλώνει ότι μιλάμε για μισθωτούς υπαλλήλους και όχι για εθελοντές. Οχι ότι ανακαλύψαμε την Αμερική. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι προκηρύσσουν και θέσεις εργασίας. Εχει σημασία, όμως, να το τονίσουμε, για να καταλάβει ο καθένας αν πρόκειται για οργανώσεις που δρουν σε εθελοντική βάση ή για «επιχειρήσεις».
Αλλά, όταν έχεις υπαλλήλους και έχεις και έναν τεράστιο εξοπλισμό, σημαίνει ότι πρέπει να έχεις και οικονομικούς πόρους. Σίγουρα, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που δίνουν και από το υστέρημά τους για την ενίσχυση αυτών των οργανώσεων. Ομως, μόνο αυτά δε φτάνουν για να δρας σε δεκάδες ή εκατοντάδες μέρη στην Ελλάδα και στον κόσμο. Σε διάφορα δημοσιεύματα κατά καιρούς αναφέρεται ότι ιδρύματα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων - στα πλαίσια και της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης ή της «φιλάνθρωπης δράσης» τους - ενισχύουν ΜΚΟ.
Με λίγα λόγια, οι ίδιοι που βρίσκονται πίσω από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους (γιατί οι πόλεμοι γίνονται για την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και όχι από κάποια λόξα των ηγετών των ιμπεριαλιστικών κρατών) είναι οι ίδιοι που έρχονται στη συνέχεια ως φιλάνθρωποι να βοηθήσουν τα θύματά τους. Μια από τις πιο τρανταχτές αποδείξεις γι' αυτό είναι το γεγονός ότι το 2009 την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες τη χρηματοδότησαν, εκτός των άλλων, με 641 εκατ. δολάρια οι ΗΠΑ και με 127 εκ. δολάρια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Δηλαδή, σε ένα κοινό ταμείο, αυτό των ΜΚΟ, μπαίνουν τα χρήματα τόσο των αφεντικών όσο και των εργατών. Να πώς πετυχαίνεται η «ταξική ειρήνη» και η «κοινωνία των πολιτών» στην πράξη. Εξάλλου, το λένε και οι ίδιες οι ΜΚΟ στα καταστατικά τους (με διαφοροποιήσεις πάντα), όπως και η ΕΕ στον αντίστοιχο ορισμό που δίνει ότι, οι ΜΚΟ καλύπτουν ελλείψεις των κρατικών υπηρεσιών και δομών και ότι δε βάζουν κανένα διαχωρισμό μεταξύ των ανθρώπων.
Βέβαια, υψώνουν ένα τείχος στις συνειδήσεις των ανθρώπων και ειδικά αυτών που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα. Τους αποκρύπτουν την αιτία της προσφυγιάς, που είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι που διεξάγουν ΝΑΤΟ, ΕΕ, η Ρωσία πλέον κ.ά., που στην ουσία τους εκφράζουν τους ανταγωνισμούς για το μοίρασμα των αγορών, για το μοίρασμα και τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και ενεργειακών δρόμων, και που, στην τελική, η πηγή της αιτίας βρίσκεται στην προσπάθεια των μονοπωλιακών ομίλων να συνεχίσουν να κερδοφορούν και να ξεπεράσουν την κρίση τους.
Ετσι, από τη μία «βγάζουν λάδι» τους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης, που είναι οι ίδιοι που χρηματοδοτούν τις ΜΚΟ. Δηλαδή, αποκρύπτουν την αιτία, γιατί αν λυθεί η αιτία δεν θα υπάρχει και λόγος ύπαρξης των ΜΚΟ. Από την άλλη, προβάλλουν ότι αυτή η κατάσταση, οι πόλεμοι, η προσφυγιά, η φτώχεια αποτελούν μονόδρομο για τους λαούς, άρα το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση.
Η δράση του ΚΚΕ και των ταξικών δυνάμεων
Πάνω σ' αυτήν τη διαχωριστική γραμμή, που αποτελεί και την ουσία της αντιπαράθεσης μεταξύ του ταξικού κινήματος και των ΜΚΟ, μπορεί να κατανοήσει ο οποιοσδήποτε τη στάση των ΜΚΟ και άλλων αστικής προέλευσης φορέων απέναντι στις δράσεις όχι μόνο του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά και των ταξικών σωματείων, άλλων συλλόγων και φορέων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΥ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στο ΜΑΣ, στους Συλλόγους Γυναικών της ΟΓΕ, στις Λαϊκές Επιτροπές, στις Επιτροπές Ειρήνης. Αυτοί εξάλλου αποτελούν και την τρίτη κατηγορία ανθρώπων που έδρασε και δρα συνειδητά, σχεδιασμένα και πολύμορφα, πατώντας πάνω στην πραγματική αιτία του φαινομένου και προτείνοντας ουσιαστικές λύσεις και όχι διαχείριση του προβλήματος.
Το ΚΚΕ πολύ πριν ξεσπάσει η μαζική ροή προσφύγων και μεταναστών στην περιοχή, γνωρίζοντας τι έρχεται, γιατί είχε αναλύσει σωστά τις εξελίξεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, με κοινοβουλευτικές και ευρωκοινοβουλευτικές παρεμβάσεις, με ανακοινώσεις, ανέδειξε το ζήτημα. Επίσης, από το περσινό καλοκαίρι με βουλευτές και στελέχη του Κόμματος παρενέβαινε, είχε συναντήσεις και ενημερωνόταν από επίσημους φορείς της περιοχής για την εξέλιξη του ζητήματος και αναδείκνυε την αναγκαιότητα για την προετοιμασία και το συντονισμό όλων αυτών των κρατικών φορέων. Από τότε και νωρίτερα το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει για το τι θα ερχόταν, όταν τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) όσο και η σημερινή (ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ) υποκριτικά λένε ότι ξαφνιάστηκαν και βρέθηκαν απροετοίμαστοι.
Μπροστά, λοιπόν, στην όξυνση του προβλήματος δεν έμεινε το Κόμμα με σταυρωμένα χέρια. Αμέσως, τα μέλη του μέσα στους μαζικούς φορείς που δρουν και συμμετέχουν έβαλαν το ζήτημα να εκφραστεί η γνήσια λαϊκή ταξική αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες της περιοχής. Ετσι, εκτός από τις Γραμματείες του ΠΑΜΕ και τους Συλλόγους Γυναικών της ΟΓΕ, μια σειρά εργατικά σωματεία, σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, πολιτιστικοί σύλλογοι κ.ά. ξεκίνησαν τη συλλογή τροφίμων και άλλων αναγκαίων ειδών, τα οποία οι ίδιοι πήγαν και παρέδωσαν στους πρόσφυγες, δείχνοντας έτσι και εκφράζοντας άμεσα τη συμπαράστασή τους και την αλληλεγγύη τους και όχι μέσω αντιπροσώπων.
Η πρώτη προσπάθεια είχε και τις δυσκολίες της, από πρακτικά ζητήματα μέχρι και πιο ουσιαστικά. Η ίδια η δράση, όμως, έλυσε και αυτά τα προβλήματα και έτσι η πείρα που αποκτήθηκε συνέβαλε, ώστε πιο οργανωμένα και αποτελεσματικά τις επόμενες φορές να πραγματοποιηθούν αυτές οι δράσεις. Επιπλέον, η ίδια η πείρα που απέκτησαν οι Λαϊκές Επιτροπές, αξιοποιήθηκε και από άλλους συλλόγους και φορείς, οι οποίοι αν και το ήθελαν είχαν δισταγμούς να πάνε οι ίδιοι στην Ειδομένη. Η ίδια η παρουσία τους τελικά έγινε ένα ισχυρό υλικό όπλο, συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης ανθρώπων που πρώτη φορά πραγματοποιούσαν τέτοιες δράσεις, που είδαν επί τόπου αυτά που σαν ταινίες έβλεπαν από την τηλεόραση. Εφυγε ο φόβος, η αγωνία για το άγνωστο, οι προκαταλήψεις για ανθρώπους άλλης εθνικότητας, κουλτούρας και θρησκείας. Σημαντικό, επίσης, στοιχείο είναι το γεγονός ότι αρκετοί γονείς ανέβηκαν στην Ειδομένη μαζί με τα παιδιά τους, αφού τα είχαν προετοιμάσει πρώτα, αφού τους είχαν εξηγήσει την πραγματικότητα, βοηθώντας έτσι στην ταξική τους διαπαιδαγώγηση.
Τέτοιου είδους δράσεις πραγματοποιήθηκαν ήδη αρκετές φορές, με πιο ξεχωριστή τη μαζική κινητοποίηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ με πανό που έγραφε στα ελληνικά και στα αγγλικά «Ελληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι», με μοίρασμα ανακοίνωσης στα Αραβικά και με την υλική προσφορά, δείχνοντας στους πρόσφυγες ότι δεν πρέπει να αρκούνται σε ένα σακουλάκι φαγητό, ότι πρέπει να παλέψουν όλοι οι εργάτες, Ελληνες και ξένοι, ενιαία τον κοινό τους αντίπαλο, τους καπιταλιστές, δείχνοντάς τους ότι εδώ στην Ελλάδα υπάρχει ένα κίνημα, ένα ταξικό κίνημα, που αγωνίζεται σε βάθος για τη λύση και του προσφυγικού προβλήματος. Σ' αυτήν την ξεχωριστή κινητοποίηση ήταν και συγκινητικά και ενθαρρυντικά τα χειροκροτήματα των προσφύγων και ο ενθουσιασμός τους από την παρουσία των ταξικών δυνάμεων.
Η αντιπαράθεση των ΜΚΟ με τα ταξικά σωματεία
Αυτές οι διαφορετικές, και στη μορφή και στο περιεχόμενο, δράσεις και παρεμβάσεις αποτέλεσαν και αποτελούν πεδίο αντιπαράθεσης, πρώτα και κύρια με τις ΜΚΟ. Είναι χαρακτηριστικό ότι την πρώτη φορά που οργανωμένα οι ταξικές δυνάμεις πήγαν στην Ειδομένη να παραδώσουν την πρώτη δόση βοήθειας, οι αντιδράσεις ξεκινούσαν από «συμβουλές» τύπου «ελάτε να συμμετέχετε στο συντονιστικό των ΜΚΟ και να δώσετε μέσω αυτών τη βοήθεια, ώστε να υπάρχει καλύτερη κατανομή», περνούσαν από αντιλήψεις ότι «θα εξαγριώσετε τους μετανάστες, εμείς τους χειριζόμαστε καλύτερα» και κατέληγαν σε ένα είδος απειλής ότι «χωρίς άδεια δεν μπορεί κάποιος να προσεγγίζει τον καταυλισμό». Είναι, επίσης, χαρακτηριστική η αντίδραση ενός εκπροσώπου ΜΚΟ, ο οποίος ωρυόμενος έδινε εντολές στους μετανάστες να μην παίρνουν τις σακούλες που είχαν ετοιμάσει οι Σύλλογοι Γυναικών. Με τον καιρό, πάντως, και πιθανόν για να μην εκτεθούν, έγιναν πιο διπλωμάτες. Δεν «απαγόρευαν» την παρουσία των ταξικών δυνάμεων στην περιοχή, αλλά μεμονωμένα περνούσαν διάφοροι «εθελοντές» και πετούσαν ατάκες όπως «δεν είστε εσείς πραγματικοί εθελοντές», «δεν είναι η κατάλληλη στιγμή και το μέρος να μοιράζετε εδώ ανακοινώσεις» και άλλα παρόμοια, που σκόπευαν και να πλήξουν το κύρος αυτής της προσπάθειας και να πυροδοτήσουν την κατάσταση.
Αντιδράσεις πάνω στην αντίληψη του ΚΚΕ υπάρχουν και στο συνδικαλιστικό κίνημα καθώς και σε διάφορες κινητοποιήσεις κατοίκων χωριών που δεν επιθυμούν τη δημιουργία hot-spots στην περιοχή τους (π.χ. στο Γαλλικό). Αντιδράσεις όχι συνολικές απαραίτητα, αλλά ειδικά στα σημεία των αιτιών του προσφυγικού και του περιεχομένου της αλληλεγγύης. Είναι αυτό που λένε «αφού και οι δυο θέλουμε να προσφέρουμε βοήθεια, τι μας νοιάζει αν θα στείλουμε τα πράγματα στις ΜΚΟ ή τα πάμε οι ίδιοι» ή «αφού και οι δυο διαφωνούμε στη δημιουργία hot-spots, ας ενωθούμε σ' αυτό και μη τα χαλάμε στο αν γίνονται πόλεμοι και ποιος φταίει».
Βέβαια, όλες αυτές οι απόψεις δεν είναι μόνο ότι δε θέλουν να λύσουν το πρόβλημα, αφού δεν αναδεικνύουν την αιτία, είναι ότι συμβάλλουν στην αναπαραγωγή και διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, αφού δεν αμφισβητούν τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, των αστικών κομμάτων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, των αποφάσεών τους, καθώς και το ρόλο των ΜΚΟ. Εδώ, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις που τάσσονται απέναντι στις ΜΚΟ, όχι όμως από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και της λύσης του προβλήματος, αλλά από τη σκοπιά ή του να πάει το πρόβλημα σε άλλη περιοχή ή του να αντικαταστήσουν άλλοι φορείς τις ΜΚΟ, δηλαδή να εξυπηρετούνται άλλων μερίδων τα συμφέροντα.
Ολες αυτές οι απόψεις, τελικά, συμβάλλουν στη δημιουργία μιας στάσης μικροαστικής, που λέει «δώσε τη βοήθεια να νιώσεις καλά και μην κοιτάς όλα τα υπόλοιπα». Επίσης, στο λαό προβάλλουν τη λογική ότι εσύ είσαι ανήμπορος να λύσεις τα προβλήματα, ανάθεσέ τα σε αυτούς που γνωρίζουν καλύτερα και μπορούν να τα διαχειριστούν. Οχι μόνο αποσυνδέουν την πολιτική από την οικονομία, όχι μόνο βάζουν το κίνημα κάτω από ξένες σημαίες, αλλά το απονεκρώνουν κιόλας πριν καν δράσει. Τελικά, αθωώνουν τους θύτες και χειραγωγούν το λαό.
Εδώ βρίσκεται και η διαφορά ανάμεσα στη «φιλανθρωπία» των ΜΚΟ και άλλων αστικών φορέων και της ταξικής «αλληλεγγύης». Η πρώτη χειραγωγεί την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, η δεύτερη τους χειραφετεί. Η πρώτη τούς λέει ότι αυτή η κατάσταση είναι μονόδρομος, η δεύτερη τους δείχνει ότι υπάρχει προοπτική για μια άλλη κοινωνία χωρίς πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά. Η πρώτη τούς θέλει απομονωμένους, ανοργάνωτους, απογοητευμένους, η δεύτερη τους θέλει οργανωμένους, να δρουν συλλογικά, ενωμένους και αισιόδοξους.
Αναδεικνύεται και επιβεβαιώνεται απ' όλα τα παραπάνω αυτό που η ΚΕ αναφέρει στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ: «Οι ΜΚΟ αποτελούν ένα πολυδαίδαλο δίκτυο χειραγώγησης και εκμετάλλευσης, που στηρίζεται και προωθείται από το κράτος, τους επιχειρηματικούς ομίλους και την ΕΕ, ως δήθεν σύγχρονη μορφή κοινωνικής οργάνωσης και αλληλεγγύης. Καλλιεργεί ελπίδες για εύρεση εργασίας, ενώ έρχεται σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα».
Η αστική τάξη έχει βρει τρόπους, ώστε η διάθεση για κοινωνική προσφορά να χειραγωγηθεί, έχει βρει τους τρόπους να δημιουργήσει συνενόχους για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, να αμβλύνει συνειδήσεις, να δημιουργήσει υποταγμένους και συμβιβασμένους ανθρώπους, ενσωματωμένους στο σύστημα.
Το ΚΚΕ, από την άλλη, στηρίζει κάθε ηθική και υλική σε κρίσιμες συνθήκες εθελοντική προσφορά. Είναι υπέρ της συμπαράστασης, της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, χωρίς καμιά προσδοκία ατομικής ωφέλειας ή ανταπόδοσης της βοήθειας, παρά με μοναδικό γνώμονα το ταξικό συμφέρον και την ταξική αλληλεγγύη, προβάλλοντας και παλεύοντας ταυτόχρονα για την οριστική λύση των προβλημάτων του ελληνικού και των υπόλοιπων λαών εξαιτίας της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Υπάρχει μία σημαντική μερίδα ανθρώπων που, μπροστά στο δράμα των προσφύγων, κατανοώντας ότι προέρχονται από εμπόλεμες χώρες και ότι έχουν περάσει τα πάνδεινα (δουλέμποροι, κατασταλτικοί μηχανισμοί, μαφία κ.τ.λ.), ευαισθητοποιούνται γνήσια και θέλουν να προσφέρουν ό,τι και όπως μπορούν. Αυτοί οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πώς βλέπουν τη λύση στο πρόβλημα, από την αρχή έψαχναν κάποιον επίσημο κρατικό φορέα να απευθυνθούν (κυβέρνηση, περιφέρεια, δήμος), όμως κανένας τους δεν είχε ευθύνη να συντονίσει μια τέτοια διαδικασία.
Η κυβέρνηση ακόμα και σήμερα δεν έχει παρέμβει στο ελάχιστο (εκτός από τις συζητήσεις που κάνει για την εύρεση χώρου, ώστε να λειτουργήσει hot-spotς), η περιφέρεια και ο δήμος επικαλούνται κυρίως ελλείψεις σε οικονομικούς πόρους και προσωπικό που δεν τους επιτρέπει να παρέμβουν. Ετσι, όλος αυτός ο κόσμος είτε απογοητεύτηκε και επέστρεψε σπίτι του, είτε έψαξε να βρει την άκρη μέσω συλλόγων, σωματείων και άλλων αντίστοιχων φορέων, είτε απευθύνθηκε στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) που άρχισαν σταθερά να δρουν στην Ειδομένη.
Η δράση των ΜΚΟ
Το ζήτημα των ΜΚΟ είναι μεγάλο και έχει θιχτεί πολλές φορές. Δεν αποτελεί σκοπό του παρόντος άρθρου να γίνει μια εκτενής αναφορά στο ρόλο τους. Εχει σημασία, όμως, να δούμε από κοντά πώς εκφράζεται ο γενικός κανόνας στην ιδιαίτερη αυτή περίπτωση.
Από το καλοκαίρι του 2015, που η ροή των προσφύγων αυξήθηκε ραγδαία, η κυβέρνηση δεν είχε κανένα σχεδιασμό για την Ειδομένη, ενώ είχε όλα τα στοιχεία, ειδικά από το καλοκαίρι του 2014 ότι θα υπάρξουν τεράστια κύματα προσφύγων προς τη χώρα μας. Ετσι, δημιουργήθηκε ένα «κενό», το οποίο έπρεπε να καλυφθεί. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες έφταναν στα σύνορα Ελλάδας - ΠΓΔΜ στην Ειδομένη. Εκεί έπρεπε να γίνεται ταυτοποίηση στοιχείων, παραμονή από μερικές ώρες έως και μέρες (ανάλογα με τον αριθμό προσφύγων που επέτρεπαν οι αρχές της ΠΓΔΜ να περάσουν τα σύνορα) και έλεγχος της ροής. Επιπλέον, προέκυπταν ιατρικά προβλήματα, προβλήματα υγιεινής, καθαριότητας του χώρου κ.τ.λ. Ορισμένα από αυτά προσπάθησε να τα λύσει ο Δήμος Παιονίας, όπως την καθαριότητα ή την παροχή τρεχούμενου νερού, την τοποθέτηση χημικών τουαλετών.
Το μεγάλο «κενό», ωστόσο, ήρθαν να καλύψουν οι ΜΚΟ, έχοντας και την ανάλογη τεχνογνωσία, μιας και πολλές από αυτές ειδικεύονται σε ζητήματα προσφύγων και μεταναστών. Οι πρώτοι που εμφανίστηκαν (πριν ακόμα γίνει έντονο το πρόβλημα στην Ειδομένη) ήταν οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», οι οποίοι ουσιαστικά κάλυπταν τις ελλείψεις σε προσωπικό, ασθενοφόρα, υλικά του Κέντρου Υγείας Πολυκάστρου (του πιο κοντινού ιατρικού κέντρου στην Ειδομένη).
Στη συνέχεια, μόλις οι πρόσφυγες και οι μετανάστες άρχισαν να συγκεντρώνονται ακριβώς πάνω στα σύνορα και να αυξάνεται απότομα η συγκέντρωση ανθρώπων, εμφανίστηκαν και όλες οι υπόλοιπες ΜΚΟ (PRAKSIS, ARSIS, ΜΕΤΑΔΡΑΣΗ, «Γιατροί του Κόσμου», «Save the children»), ενώ στο σημείο έσπευσε και η «Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες» καθώς και ο Ερυθρός Σταυρός. Ηταν εκείνη η περίοδος που άρχισαν οργανωμένα τα πούλμαν να μεταφέρουν ανθρώπους από την Αθήνα απευθείας στην Ειδομένη. Από τότε ολοκληρώθηκε η εικόνα, η οποία διατηρείται μέχρι και σήμερα.
Αυτήν την εικόνα, βέβαια, αξίζει να επισημάνουμε ότι συμπληρώνουν διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις (όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά) οι οποίες εμφανίζονται κατά καιρούς στο σημείο, αρκετοί μικροπωλητές, έμποροι, catering, οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία να αυξήσουν το εισόδημά τους, ακόμα και εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, οι οποίες προμηθεύουν με κάρτες και αριθμούς τους μετανάστες.
Αυτό είναι το ιστορικό εγκατάστασης των ΜΚΟ στην Ειδομένη και δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι «πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτές, γιατί αλλιώς οι άνθρωποι θα κοιμόντουσαν έξω στα χωράφια, δεν θα είχαν ένα πιάτο φαγητό, λίγο νερό» ή ότι «καλά που είναι κι αυτές και υπάρχει κάποιος υπεύθυνος να πάμε να αφήσουμε τη δική μας βοήθεια».
Γιατί, όμως, «καίγονται» τόσο πολύ να βρίσκονται στην Ειδομένη; Τόσο πολύ μάλιστα που θέλουν να έχουν τον έλεγχο στην περιοχή, να μη δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και να προσπαθούν να επεκτείνουν τη δραστηριότητά τους, ζητώντας από το Δήμο και τους ιδιώτες να τους παραχωρήσουν κι άλλη έκταση, ώστε να στήσουν σκηνές.
Δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Είτε ο αλτρουισμός και η ανιδιοτέλειά τους έχουν φτάσει στα ύψη, είτε κάποιοι κερδίζουν από αυτήν τη δουλειά.
Μερικά και μόνο στοιχεία αρκούν για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.
Πρώτα απ' όλα, οι εθελοντές των ΜΚΟ βρίσκονται όλη μέρα και για βδομάδες στην Ειδομένη, γεγονός που υποδηλώνει ότι μιλάμε για μισθωτούς υπαλλήλους και όχι για εθελοντές. Οχι ότι ανακαλύψαμε την Αμερική. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι προκηρύσσουν και θέσεις εργασίας. Εχει σημασία, όμως, να το τονίσουμε, για να καταλάβει ο καθένας αν πρόκειται για οργανώσεις που δρουν σε εθελοντική βάση ή για «επιχειρήσεις».
Αλλά, όταν έχεις υπαλλήλους και έχεις και έναν τεράστιο εξοπλισμό, σημαίνει ότι πρέπει να έχεις και οικονομικούς πόρους. Σίγουρα, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που δίνουν και από το υστέρημά τους για την ενίσχυση αυτών των οργανώσεων. Ομως, μόνο αυτά δε φτάνουν για να δρας σε δεκάδες ή εκατοντάδες μέρη στην Ελλάδα και στον κόσμο. Σε διάφορα δημοσιεύματα κατά καιρούς αναφέρεται ότι ιδρύματα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων - στα πλαίσια και της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης ή της «φιλάνθρωπης δράσης» τους - ενισχύουν ΜΚΟ.
Με λίγα λόγια, οι ίδιοι που βρίσκονται πίσω από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους (γιατί οι πόλεμοι γίνονται για την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και όχι από κάποια λόξα των ηγετών των ιμπεριαλιστικών κρατών) είναι οι ίδιοι που έρχονται στη συνέχεια ως φιλάνθρωποι να βοηθήσουν τα θύματά τους. Μια από τις πιο τρανταχτές αποδείξεις γι' αυτό είναι το γεγονός ότι το 2009 την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες τη χρηματοδότησαν, εκτός των άλλων, με 641 εκατ. δολάρια οι ΗΠΑ και με 127 εκ. δολάρια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Δηλαδή, σε ένα κοινό ταμείο, αυτό των ΜΚΟ, μπαίνουν τα χρήματα τόσο των αφεντικών όσο και των εργατών. Να πώς πετυχαίνεται η «ταξική ειρήνη» και η «κοινωνία των πολιτών» στην πράξη. Εξάλλου, το λένε και οι ίδιες οι ΜΚΟ στα καταστατικά τους (με διαφοροποιήσεις πάντα), όπως και η ΕΕ στον αντίστοιχο ορισμό που δίνει ότι, οι ΜΚΟ καλύπτουν ελλείψεις των κρατικών υπηρεσιών και δομών και ότι δε βάζουν κανένα διαχωρισμό μεταξύ των ανθρώπων.
Βέβαια, υψώνουν ένα τείχος στις συνειδήσεις των ανθρώπων και ειδικά αυτών που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα. Τους αποκρύπτουν την αιτία της προσφυγιάς, που είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι που διεξάγουν ΝΑΤΟ, ΕΕ, η Ρωσία πλέον κ.ά., που στην ουσία τους εκφράζουν τους ανταγωνισμούς για το μοίρασμα των αγορών, για το μοίρασμα και τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και ενεργειακών δρόμων, και που, στην τελική, η πηγή της αιτίας βρίσκεται στην προσπάθεια των μονοπωλιακών ομίλων να συνεχίσουν να κερδοφορούν και να ξεπεράσουν την κρίση τους.
Ετσι, από τη μία «βγάζουν λάδι» τους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης, που είναι οι ίδιοι που χρηματοδοτούν τις ΜΚΟ. Δηλαδή, αποκρύπτουν την αιτία, γιατί αν λυθεί η αιτία δεν θα υπάρχει και λόγος ύπαρξης των ΜΚΟ. Από την άλλη, προβάλλουν ότι αυτή η κατάσταση, οι πόλεμοι, η προσφυγιά, η φτώχεια αποτελούν μονόδρομο για τους λαούς, άρα το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση.
Η δράση του ΚΚΕ και των ταξικών δυνάμεων
Πάνω σ' αυτήν τη διαχωριστική γραμμή, που αποτελεί και την ουσία της αντιπαράθεσης μεταξύ του ταξικού κινήματος και των ΜΚΟ, μπορεί να κατανοήσει ο οποιοσδήποτε τη στάση των ΜΚΟ και άλλων αστικής προέλευσης φορέων απέναντι στις δράσεις όχι μόνο του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά και των ταξικών σωματείων, άλλων συλλόγων και φορέων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΥ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στο ΜΑΣ, στους Συλλόγους Γυναικών της ΟΓΕ, στις Λαϊκές Επιτροπές, στις Επιτροπές Ειρήνης. Αυτοί εξάλλου αποτελούν και την τρίτη κατηγορία ανθρώπων που έδρασε και δρα συνειδητά, σχεδιασμένα και πολύμορφα, πατώντας πάνω στην πραγματική αιτία του φαινομένου και προτείνοντας ουσιαστικές λύσεις και όχι διαχείριση του προβλήματος.
Το ΚΚΕ πολύ πριν ξεσπάσει η μαζική ροή προσφύγων και μεταναστών στην περιοχή, γνωρίζοντας τι έρχεται, γιατί είχε αναλύσει σωστά τις εξελίξεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, με κοινοβουλευτικές και ευρωκοινοβουλευτικές παρεμβάσεις, με ανακοινώσεις, ανέδειξε το ζήτημα. Επίσης, από το περσινό καλοκαίρι με βουλευτές και στελέχη του Κόμματος παρενέβαινε, είχε συναντήσεις και ενημερωνόταν από επίσημους φορείς της περιοχής για την εξέλιξη του ζητήματος και αναδείκνυε την αναγκαιότητα για την προετοιμασία και το συντονισμό όλων αυτών των κρατικών φορέων. Από τότε και νωρίτερα το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει για το τι θα ερχόταν, όταν τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) όσο και η σημερινή (ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ) υποκριτικά λένε ότι ξαφνιάστηκαν και βρέθηκαν απροετοίμαστοι.
Μπροστά, λοιπόν, στην όξυνση του προβλήματος δεν έμεινε το Κόμμα με σταυρωμένα χέρια. Αμέσως, τα μέλη του μέσα στους μαζικούς φορείς που δρουν και συμμετέχουν έβαλαν το ζήτημα να εκφραστεί η γνήσια λαϊκή ταξική αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες της περιοχής. Ετσι, εκτός από τις Γραμματείες του ΠΑΜΕ και τους Συλλόγους Γυναικών της ΟΓΕ, μια σειρά εργατικά σωματεία, σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, πολιτιστικοί σύλλογοι κ.ά. ξεκίνησαν τη συλλογή τροφίμων και άλλων αναγκαίων ειδών, τα οποία οι ίδιοι πήγαν και παρέδωσαν στους πρόσφυγες, δείχνοντας έτσι και εκφράζοντας άμεσα τη συμπαράστασή τους και την αλληλεγγύη τους και όχι μέσω αντιπροσώπων.
Η πρώτη προσπάθεια είχε και τις δυσκολίες της, από πρακτικά ζητήματα μέχρι και πιο ουσιαστικά. Η ίδια η δράση, όμως, έλυσε και αυτά τα προβλήματα και έτσι η πείρα που αποκτήθηκε συνέβαλε, ώστε πιο οργανωμένα και αποτελεσματικά τις επόμενες φορές να πραγματοποιηθούν αυτές οι δράσεις. Επιπλέον, η ίδια η πείρα που απέκτησαν οι Λαϊκές Επιτροπές, αξιοποιήθηκε και από άλλους συλλόγους και φορείς, οι οποίοι αν και το ήθελαν είχαν δισταγμούς να πάνε οι ίδιοι στην Ειδομένη. Η ίδια η παρουσία τους τελικά έγινε ένα ισχυρό υλικό όπλο, συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης ανθρώπων που πρώτη φορά πραγματοποιούσαν τέτοιες δράσεις, που είδαν επί τόπου αυτά που σαν ταινίες έβλεπαν από την τηλεόραση. Εφυγε ο φόβος, η αγωνία για το άγνωστο, οι προκαταλήψεις για ανθρώπους άλλης εθνικότητας, κουλτούρας και θρησκείας. Σημαντικό, επίσης, στοιχείο είναι το γεγονός ότι αρκετοί γονείς ανέβηκαν στην Ειδομένη μαζί με τα παιδιά τους, αφού τα είχαν προετοιμάσει πρώτα, αφού τους είχαν εξηγήσει την πραγματικότητα, βοηθώντας έτσι στην ταξική τους διαπαιδαγώγηση.
Τέτοιου είδους δράσεις πραγματοποιήθηκαν ήδη αρκετές φορές, με πιο ξεχωριστή τη μαζική κινητοποίηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ με πανό που έγραφε στα ελληνικά και στα αγγλικά «Ελληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι», με μοίρασμα ανακοίνωσης στα Αραβικά και με την υλική προσφορά, δείχνοντας στους πρόσφυγες ότι δεν πρέπει να αρκούνται σε ένα σακουλάκι φαγητό, ότι πρέπει να παλέψουν όλοι οι εργάτες, Ελληνες και ξένοι, ενιαία τον κοινό τους αντίπαλο, τους καπιταλιστές, δείχνοντάς τους ότι εδώ στην Ελλάδα υπάρχει ένα κίνημα, ένα ταξικό κίνημα, που αγωνίζεται σε βάθος για τη λύση και του προσφυγικού προβλήματος. Σ' αυτήν την ξεχωριστή κινητοποίηση ήταν και συγκινητικά και ενθαρρυντικά τα χειροκροτήματα των προσφύγων και ο ενθουσιασμός τους από την παρουσία των ταξικών δυνάμεων.
Η αντιπαράθεση των ΜΚΟ με τα ταξικά σωματεία
Αυτές οι διαφορετικές, και στη μορφή και στο περιεχόμενο, δράσεις και παρεμβάσεις αποτέλεσαν και αποτελούν πεδίο αντιπαράθεσης, πρώτα και κύρια με τις ΜΚΟ. Είναι χαρακτηριστικό ότι την πρώτη φορά που οργανωμένα οι ταξικές δυνάμεις πήγαν στην Ειδομένη να παραδώσουν την πρώτη δόση βοήθειας, οι αντιδράσεις ξεκινούσαν από «συμβουλές» τύπου «ελάτε να συμμετέχετε στο συντονιστικό των ΜΚΟ και να δώσετε μέσω αυτών τη βοήθεια, ώστε να υπάρχει καλύτερη κατανομή», περνούσαν από αντιλήψεις ότι «θα εξαγριώσετε τους μετανάστες, εμείς τους χειριζόμαστε καλύτερα» και κατέληγαν σε ένα είδος απειλής ότι «χωρίς άδεια δεν μπορεί κάποιος να προσεγγίζει τον καταυλισμό». Είναι, επίσης, χαρακτηριστική η αντίδραση ενός εκπροσώπου ΜΚΟ, ο οποίος ωρυόμενος έδινε εντολές στους μετανάστες να μην παίρνουν τις σακούλες που είχαν ετοιμάσει οι Σύλλογοι Γυναικών. Με τον καιρό, πάντως, και πιθανόν για να μην εκτεθούν, έγιναν πιο διπλωμάτες. Δεν «απαγόρευαν» την παρουσία των ταξικών δυνάμεων στην περιοχή, αλλά μεμονωμένα περνούσαν διάφοροι «εθελοντές» και πετούσαν ατάκες όπως «δεν είστε εσείς πραγματικοί εθελοντές», «δεν είναι η κατάλληλη στιγμή και το μέρος να μοιράζετε εδώ ανακοινώσεις» και άλλα παρόμοια, που σκόπευαν και να πλήξουν το κύρος αυτής της προσπάθειας και να πυροδοτήσουν την κατάσταση.
Αντιδράσεις πάνω στην αντίληψη του ΚΚΕ υπάρχουν και στο συνδικαλιστικό κίνημα καθώς και σε διάφορες κινητοποιήσεις κατοίκων χωριών που δεν επιθυμούν τη δημιουργία hot-spots στην περιοχή τους (π.χ. στο Γαλλικό). Αντιδράσεις όχι συνολικές απαραίτητα, αλλά ειδικά στα σημεία των αιτιών του προσφυγικού και του περιεχομένου της αλληλεγγύης. Είναι αυτό που λένε «αφού και οι δυο θέλουμε να προσφέρουμε βοήθεια, τι μας νοιάζει αν θα στείλουμε τα πράγματα στις ΜΚΟ ή τα πάμε οι ίδιοι» ή «αφού και οι δυο διαφωνούμε στη δημιουργία hot-spots, ας ενωθούμε σ' αυτό και μη τα χαλάμε στο αν γίνονται πόλεμοι και ποιος φταίει».
Βέβαια, όλες αυτές οι απόψεις δεν είναι μόνο ότι δε θέλουν να λύσουν το πρόβλημα, αφού δεν αναδεικνύουν την αιτία, είναι ότι συμβάλλουν στην αναπαραγωγή και διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, αφού δεν αμφισβητούν τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, των αστικών κομμάτων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, των αποφάσεών τους, καθώς και το ρόλο των ΜΚΟ. Εδώ, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις που τάσσονται απέναντι στις ΜΚΟ, όχι όμως από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και της λύσης του προβλήματος, αλλά από τη σκοπιά ή του να πάει το πρόβλημα σε άλλη περιοχή ή του να αντικαταστήσουν άλλοι φορείς τις ΜΚΟ, δηλαδή να εξυπηρετούνται άλλων μερίδων τα συμφέροντα.
Ολες αυτές οι απόψεις, τελικά, συμβάλλουν στη δημιουργία μιας στάσης μικροαστικής, που λέει «δώσε τη βοήθεια να νιώσεις καλά και μην κοιτάς όλα τα υπόλοιπα». Επίσης, στο λαό προβάλλουν τη λογική ότι εσύ είσαι ανήμπορος να λύσεις τα προβλήματα, ανάθεσέ τα σε αυτούς που γνωρίζουν καλύτερα και μπορούν να τα διαχειριστούν. Οχι μόνο αποσυνδέουν την πολιτική από την οικονομία, όχι μόνο βάζουν το κίνημα κάτω από ξένες σημαίες, αλλά το απονεκρώνουν κιόλας πριν καν δράσει. Τελικά, αθωώνουν τους θύτες και χειραγωγούν το λαό.
Εδώ βρίσκεται και η διαφορά ανάμεσα στη «φιλανθρωπία» των ΜΚΟ και άλλων αστικών φορέων και της ταξικής «αλληλεγγύης». Η πρώτη χειραγωγεί την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, η δεύτερη τους χειραφετεί. Η πρώτη τούς λέει ότι αυτή η κατάσταση είναι μονόδρομος, η δεύτερη τους δείχνει ότι υπάρχει προοπτική για μια άλλη κοινωνία χωρίς πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά. Η πρώτη τούς θέλει απομονωμένους, ανοργάνωτους, απογοητευμένους, η δεύτερη τους θέλει οργανωμένους, να δρουν συλλογικά, ενωμένους και αισιόδοξους.
Αναδεικνύεται και επιβεβαιώνεται απ' όλα τα παραπάνω αυτό που η ΚΕ αναφέρει στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ: «Οι ΜΚΟ αποτελούν ένα πολυδαίδαλο δίκτυο χειραγώγησης και εκμετάλλευσης, που στηρίζεται και προωθείται από το κράτος, τους επιχειρηματικούς ομίλους και την ΕΕ, ως δήθεν σύγχρονη μορφή κοινωνικής οργάνωσης και αλληλεγγύης. Καλλιεργεί ελπίδες για εύρεση εργασίας, ενώ έρχεται σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα».
Η αστική τάξη έχει βρει τρόπους, ώστε η διάθεση για κοινωνική προσφορά να χειραγωγηθεί, έχει βρει τους τρόπους να δημιουργήσει συνενόχους για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, να αμβλύνει συνειδήσεις, να δημιουργήσει υποταγμένους και συμβιβασμένους ανθρώπους, ενσωματωμένους στο σύστημα.
Το ΚΚΕ, από την άλλη, στηρίζει κάθε ηθική και υλική σε κρίσιμες συνθήκες εθελοντική προσφορά. Είναι υπέρ της συμπαράστασης, της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, χωρίς καμιά προσδοκία ατομικής ωφέλειας ή ανταπόδοσης της βοήθειας, παρά με μοναδικό γνώμονα το ταξικό συμφέρον και την ταξική αλληλεγγύη, προβάλλοντας και παλεύοντας ταυτόχρονα για την οριστική λύση των προβλημάτων του ελληνικού και των υπόλοιπων λαών εξαιτίας της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.