"Αντίο μικρό Αγγελούδι"

Γράφει η Βασιλική Μαυρογονάτου
Οικονομολόγος – Ειδική παιδαγωγός
Αυτή την εβδομάδα έγινε ένα γεγονός που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Ένα παιδί χάθηκε και μάλιστα από τα χέρια του πατέρα. Οι παράγοντες που οδήγησαν σε αυτή τη στυγνή δολοφονία, πολλοί. Δεν δικαιολογεί ωστόσο καμία κατάχρηση και κανένας λόγος την δολοφονία, πόσο μάλλον του ίδιου σου του παιδιού. Το γεγονός βέβαια έχει επαναληφθεί κατά το παρελθόν, για αρκετό καιρό η κοινή γνώμη θορυβήθηκε, μα μετά από λίγο ξεχάστηκε.

Δεν θα ρίξω ευθύνες μόνο σε αυτό το τέρας που βιολογικά έδωσε ζωή σε ένα παιδί. Θα κατηγορήσω όλους εμάς που με τη στάση μας βοηθούμε και συγκαλύπτουμε καταστάσεις ενδοοικογενειακής βίας, οποιασδήποτε μορφής.

Τα μωρά σε όλη τη φύση χρίζουν βοήθειας για να σταθούν στα πόδια τους. Το ανθρώπινο μωρό είναι το μόνο ον το οποίο δεν περπατά με το που γεννιέται, δεν έχει γούνα να ζεσταθεί ούτε νύχια ή δηλητήριο να αμυνθεί. Είναι παντελώς απροστάτευτο στα στοιχεία της φύσης και στην επίθεση. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να υπάρχει κάποιος φροντιστής. Αυτός ο φροντιστής είναι συνήθως ο γονιός.

Δίνει όμως αυτή η βιολογική διαδικασία της γέννας το δικαίωμα πάνω σε αυτό το μωρό, να το κάνει ο γονιός ότι θέλει; Σαφώς και όχι. Το γεγονός ότι κάποιος φέρνει στον κόσμο ένα παιδί δεν σημαίνει ότι είναι και ικανός να το μεγαλώσει. Ένα παιδί εκτός από τη σίτιση και ζέστη ενός σπιτιού χρειάζεται αγάπη και αφοσίωση. Ένα παιδί πρέπει να μεγαλώνει σε σταθερό περιβάλλον, χωρίς συγκρούσεις και φασαρία. Πόσο συχνά ακούμε, ιδίως γυναίκες δεν χωρίζω για τα παιδιά. Ας ακούνε τα παιδιά να τη βρίζει με χυδαιότητα ο σύζυγος, ας τρώει και κανένα χέρι ξύλο μπροστά τους. Αρκεί να μένει ¨για τα παιδιά¨. Χίλιες φορές να υπάρξει διαζύγιο, παρά αυτές οι συγκρούσεις, ένα φιλικό διαζύγιο είναι και αυτό μια σταθερότητα.

Όταν δεν μπορείς να μεγαλώσεις ένα παιδί δώσε το για υιοθεσία υπάρχουν ζευγάρια που θα έδιναν τη ζωή τους για να μεγαλώσουν ένα μωρό. Βέβαια και εδώ το κράτος κωλυσιεργεί, αλλά είναι πολλές οι περιπτώσεις παιδιών που σώζονται.

Όσον αφορά τους λοιπούς αυτόπτες ή αυτήκοες μάρτυρες που λίγο πολύ όλοι έχουμε υπάρξει, έχουμε τεράστια ευθύνη. Ίσως κάποτε είχαμε τη δικαιολογία πως δεν ξέραμε που να απευθυνθούμε και δεν είχαμε και αρμόδιους φορείς. Από τη στιγμή που υπάρχει το «χαμόγελο του παιδιού» και το τηλέφωνο επικοινωνίας 1056 , στο οποίο μπορείς να καλέσεις και ανώνυμα, είμαστε συνυπεύθυνοι για κάθε παιδί που χάνεται με αυτό τον τρόπο.

Τι να το κάνες τώρα που βγαίνουν οι γείτονες και κλαίνε και λένε πως άκουγαν το μωρό να κλαίει και να φωνάζει. Είναι και αυτοί συνεργοί στο έγκλημα. Ας αναλογιστούμε , εάν όλοι μας γινόμαστε συνεργοί καθημερινά και ας δράσουμε . Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παιδεία για να ευαισθητοποιηθούμε σε αυτά τα θέματα. Δεν μας ζητά κανείς να χτυπήσουμε εμείς την πόρτα, αλλά ας σηκώσουμε το τηλέφωνο, τόσο απλά.

Ας πούμε τώρα ένα αντίο στην ψυχούλα αυτή, την μικρή Άννυ που η ζωή δεν ήταν όπως πρέπει να είναι για κάθε παιδί. Γεμάτη αγκαλιά, αγάπη, φιλιά, φροντίδα. Ελπίζω στον ουρανό να συναντήσει μια αληθινή μανούλα και μπαμπά που θα της προσφέρουν ότι δεν της προσέφερε η επίγεια ζωή.