Οι Έλληνες μορφωθήκαμε και χάσαμε την καλλιέργειά μας

Γράφει η Βασιλική Μαυρογονάτου

Οικονομολόγος – Ειδική Παιδαγωγός

Ο ελληνισμός, πέρασε από χίλια κύματα ανά τους αιώνες. Ξένοι κατακτητές, πολιτικούς προδότες, εμφύλιο, πείνα. Πάντοτε όμως ο ελληνικός λαός στεκόταν στα πόδια του. Δεν ήταν στη νεότερη ιστορία, από τους πιο ακαδημαϊκά μορφωμένους λαούς, ούτε συμβάλαμε ιδιαίτερα στη τεχνολογική ανάπτυξη. Είχε όμως ένα χαρακτηριστικό που πουθενά στον κόσμο δεν υπήρχε, ούτε καν στο λεξιλόγιό του. Είχε φιλότιμο και φιλοξενία.
Δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθείς σε ξένο χωριό και να μη σε φιλέψουν κάτι. Ακόμη και να σε φιλοξενήσουν. Από το ένα κομμάτι ψωμί που διέθεταν σου προσέφεραν το μισό.
Σε κάθε πόνο και χαρά, άνοιγαν το σπίτι τους για όλο τον κόσμο και έδιναν ότι είχαν. Γλεντούσαν, χόρευαν, χαμογελούσαν, έστω κι αν τα υπάρχοντά τους ήταν ελάχιστα. Οι πολιτισμένοι ευρωπαίοι μας αποκαλούσαν άξεστους, απολίτιστους, χωριάτες.

Όντως ήμασταν, δεν μας ενδιέφερε το δήθεν, ούτε χρειαζόμασταν 3 διαφορετικά πιρούνια για να φάμε ένα γεύμα, και δεν γνωρίζαμε το savoir vivre., αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι και φιλάνθρωποι. Πολλοί από τους παππούδες μας δεν ήξεραν να γράφουν ή να διαβάζουν, αλλά ήξεραν πως έπρεπε να σέβονται τον συνάνθρωπο και πάντα έδιναν.

Από τότε πέρασε καιρός, όχι παρά πολύς να πω την αλήθεια, ήρθε η ανάπτυξη βιομηχανική και τεχνολογική. Μεταφερθήκαμε όλοι στις πόλεις και νέες θέσεις εργασίας εμφανιστήκαν. Οι θέσεις αυτές απαιτούσαν τεχνογνωσία και κατάρτιση. Οπότε έπρεπε να συμβαδίσουμε με τα νέα δεδομένα. Ο κόσμος έπρεπε να μορφωθεί για να προχωρήσει. Και πολύ καλά έπραξε.

Αρχίσαμε λοιπόν να παλεύουμε για να εισαχθούμε σε ανώτατες και ανώτερες σχολές. Διαβάσαμε πολύ, πληρώσαμε πολλά και τελικά ο στόχος επετεύχθη. Οι γνώσεις μας πλέον τεράστιες ξέρουμε τα πάντα, γίναμε επιτέλους δυτικοί και εμείς. Μάλιστα είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη σε κατοχή πτυχίων.

Μετά από τόση γνώση λοιπόν, θα περίμενε κανείς η χώρα αυτή να είναι επίγειος παράδεισος. Να έχουμε όλοι κανόνες συμπεριφοράς και ευγένειας. Αντ’ αυτού συναντάμε καθημερινά ανθρώπους κατηφείς και εκνευρισμένους. Τρέχουμε όλοι με κατεβασμένο το κεφάλι να προλάβουμε, ποιος ξέρει τι, καταστρέφοντας τα πάντα αγνοώντας αν στο πέρασμά μας συναντάμε ανθρώπους ζώα, φύση. Πετάμε σκουπίδια οπουδήποτε, καταπατούμε τα δικαιώματα άλλων. Πατάμε επί πτωμάτων για να ανέλθουμε σε θέση. Αγοράζουμε ότι μας πασάρει η κάθε βιομηχανία, έχουμε στην κατοχή μας ότι φαντάζεται ο ανθρώπινος νους και πάλι είμαστε δυστυχισμένοι.

Που πήγε το χαμόγελο; Που πήγαν οι χοροί; Είναι χαρακτηριστικό, πως πια ούτε στους γάμους δεν γλεντάμε. Περιμένουμε το ζευγάρι να εμφανιστεί και σπεύδουμε να αποχωρήσουμε. Τι άλλαξε λοιπόν στο χαρακτήρα του Έλληνα;

Παρ’ όλη τη μόρφωση, απάντηση εύκολα δεν μπορούμε να βρούμε. Το πρόβλημα είναι πως χάθηκε η καλλιέργειά μας. Μεταμορφωθήκαμε σε ανθρώπους αγενείς και το αντιμετωπίζουμε αυτό καθημερινά σε όλες μας τις συναναστροφές. Στην οδήγηση, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα καταστήματα, στο σχολείο, παντού. Τρέμεις να μιλήσεις σε γιατρό, ο οποίος σύμφωνα με τον Ιπποκράτη θα έπρεπε να κοιτά πρώτα τον άνθρωπο και οι περισσότεροι (όχι όλοι), σε αντιμετωπίζουν απλά ως ασθένεια.

Πόσες είναι οι φορές, που εκνευριζόμαστε με αγνώστους, με την αντικοινωνική εντελώς συμπεριφορά τους. Πόσες είναι οι φορές, που θέλεις να πεις καλημέρα στο γείτονα και σου γυρνά την πλάτη. Αποκτήσαμε πλούτο, ¨κοινωνική καταξίωση¨ και μοναξιά και θλίψη.

Η ακαδημαϊκή και επιστημονική μόρφωση είναι υπέροχη, διευρύνει τους ορίζοντες σου, μας εκτόξευσε ως το φεγγάρι, μα μόνη της δεν κάνει τίποτα. Η μόρφωση θα πρέπει να συνδυάζεται με κανόνες συμπεριφοράς, ευγένεια, φιλανθρωπία, σεβασμό. Ελπίζω, να γυρίσουμε κάποτε, προς Θεού όχι στη φτώχεια και την εξαθλίωση, αλλά στη χαμογελαστή εικόνα του Έλληνα, ακόμη και του γλεντζέ, που κάποτε μας χαρακτήριζε.