Για την αγαπημένη μου γιαγιά. Τρία χρόνια ακριβώς… Μου λείπεις...

Της Μαρίας Μιχαηλίδου

3/04/2012 ώρα 02:45 π.μ. η πολυαγαπημένη μου γιαγιά αφήνει την τελευταία της πνοή στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Παπανικολάου. Πρώτη φορά ο θάνατος κάνει τόσο έντονη την παρουσία του σε εμένα. Πρώτη φορά χάνω ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο από τη ζωή μου. Απώλεια. ΣΟΚ! Παθαίνω σοκ στην κυριολεξία κ δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Έκλαιγα ασταμάτητα. Αδιαφορία για τα πάντα, αϋπνία…Αν κοιμόμουν, θα ήταν για μία ή δύο ώρες κ πάντα στις 02:45 π.μ. κάθε βράδυ επί 40 μέρες, τα μάτια μου άνοιγαν…

Άλλη γιαγιά δε γνώρισα. Οπότε ήταν η γιαγιά μου. Η μοναδική…Αυτή μας μεγάλωσε στη Θεσ/νίκη, στην Ηλιούπολη. Αφού ήρθαμε Κιλκίς, κάθε Σ/Κ κ καλοκαίρι στη γιαγιά στην Ηλιούπολη. Πάντα. Όλα τα χρόνια συνέχεια Θεσ/νίκη. Ακόμα κ στο Πανεπιστήμιο που ήμουν, όταν κατέβαινα το πρώτο πράγμα που θα έκανα (ολόκληρη γυναίκα) ήταν να ξαπλώσω, με το κεφάλι μου στα γόνατά της κ αυτή ήξερε…Ξεκινούσε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά κ την πλάτη μου κ τότε της έλεγα: «άντε πες μου καμιά ιστορία από το χωριό (Τούμπα, Σερρών)» κ ξεκινούσε…(30 χρόνια αυτό…εννοείται ότι ήξερα όλες τις ιστορίες, κ το γνώριζε κ η ίδια, αλλά ήταν κάτι δικό μας, μεταξύ μας…αγάπη…).

Αν κ δεν πρόλαβε να πάει κ να τελειώσει το σχολείο (με πολέμους κτλ), αγαπούσε πολύ τα γράμματα κ έμαθε μόνη της να γράφει κ να διαβάζει. Της άρεσε πολύ να διαβάζει βιβλία, να ακούει μουσική, να τραγουδάει κ να χορεύει…Τρελαινόταν να με βλέπει να χορεύω. Να ήμασταν σε κανένα γλέντι κ να κάθομαι;;; Απαράδεκτο κ το κλασικό που έλεγε: «άντε, πότε θα σηκωθείς; Αυτοί δεν ξέρουν να χορεύουν…!» κ εγώ έλεγα μετά, δεν πειράζει γιαγιά, το χαίρονται οι άνθρωποι. 

Δεν υπήρχε περίπτωση να μη με σηκώσει να χορέψω, ήθελε να με βλέπει να χορεύω…Αριστεία, έπαινοι, πτυχία, φωτό από ορκωμοσίες κ άλλες διακρίσεις…ήταν η πρώτη που τα έβλεπε! Στο χορό; Σε όλες τις παραστάσεις μου θα ήταν εκεί κ θα καμάρωνε την εγγονή της ως πρωτοχορεύτρια…Της έλεγα δεν έχει σημασία η θέση γιαγιά, αυτή δεν άκουγε τίποτα! 

Κ ξαφνικά μαύρο…όλο το βράδυ ήμουν δίπλα της χωρίς να κοιμηθώ, της μιλούσα, το πρωί την στόλισα με τα λουλούδια. Δεν άφηνα κανέναν άλλο κ όλοι οι άλλοι επειδή ήξεραν την αδυναμία που της είχα με άφησαν…δίπλα της, να τη χαϊδεύω προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο μαζί της, να κρατήσω τη μυρωδιά της λίγο πριν φύγει μια κ καλή…Λίγο πριν την πάρουν από δίπλα μου, κάποια από τα δάκρυά μου έπεσαν πάνω της κ τα πήρε μαζί της…Βρίσκομαι για πρώτη φορά στα μπροστινά στασίδια της εκκλησίας κ μπροστά μου η φωτό της γιαγιάς μου…

Δεν το έχω συνειδητοποιήσει, σε μεγάλο βαθμό, ακόμα ότι λείπει…Όταν πηγαίνω Θεσ/νίκη, θα περάσω για ένα κεράκι στα μνήματα κ πάντα κάθομαι κ της μιλάω…Φυσιολογικό ή όχι…Έτσι αισθάνομαι.

Τρία χρόνια χωρίς τη γιαγιά μου…Πέρασαν…Ξέρω ότι με προσέχει με τον τρόπο της. Σίγουρα είναι δίπλα μου, γιατί το αισθάνομαι τις περισσότερες φορές (κυρίως στις δύσκολες στιγμές) έχω σίγουρα το φύλακα άγγελό μου δίπλα…τη γιαγιά μου…Εκείνες τις στιγμές που χρειάζομαι ένα χέρι να μου χαϊδέψει τα μαλλιά ή μία αγκαλιά, τότε σίγουρα έρχεται από μόνη της…Η αλήθεια είναι ότι όση ώρα γράφω κλαίω με λυγμούς (οπότε συγχωρήστε είτε τα λάθη μου είτε την έκταση του κειμένου). (τόσο κλάμα δεν έχω ρίξει ποτέ μου, αλλά η συγκεκριμένη το ΑΞΙΖΕΙ)

Μου λείπεις γιαγιά μου…Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου πρόσφερες, για την αγάπη σου…Μου λείπεις…Εδώ κ τρία χρόνια…
Πονάει ακόμα πολύ.

Υ.Γ.1: Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τη γιαγιά μου σήμερα 3/04/2015
Υ.Γ.2: "She's mad but she's magic. There's no lie in her fire" - Charles Bukowski