Έχει συναντήσει κανείς άτομο με κινητική αναπηρία στην πόλη του Κιλκίς; Μάλλον δεν υπάρχουν...

Γράφει η Βασιλική Μαυρογονάτου 

Οικονομολόγος – Ειδική Παιδαγωγός

Έχουμε την ευτυχία να ζούμε σε μια πολύ μικρή, ήσυχη και επίπεδη, ιδιαίτερα στο κέντρο της πόλη. Συνεπώς, ο καθένας μας μπορεί να την περπατήσει από τη μία άκρη στην άλλη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Επιχείρησα λοιπόν να χρονομετρήσω την απόσταση από την αρχή της 21ης Ιουνίου (περίπου στο γήπεδο) έως το επιμελητήριο, αρχικά περπατώντας μόνη και έπειτα κρατώντας ένα παιδικό καρότσι.
Ιδού τα αποτελέσματα, μόνη μου διέσχισα την πόλη σε 20 λεπτά και με το καρότσι σε 55. Απίστευτο ε; Κατά τη διάρκεια της βόλτας μου με το καρότσι αναγκάστηκα να σταματήσω, να κατεβώ από το πεζοδρόμιο, να προσπαθήσω να χωρέσω ανάμεσα από αυτοκίνητα και τραπεζάκια των καφέ ή οτιδήποτε κάθε φίλτατος έμπορος φαντάζεται πως μπορεί να τοποθετήσει στο πεζοδρόμιο, αμέτρητες φορές. Στις ειδικές ράμπες αναπήρων υπήρχε πάντα παρκαρισμένο όχημα, ακόμη και επάνω στα πεζοδρόμια. Συνάντησα μηχανάκια, τραπέζια, καρέκλες, κρεμάστρες και γλάστρες.

Στην πόλη μας είμαστε τυχεροί γιατί φιλοξενούμε το ειδικό σχολείο και ταυτόχρονα 2 αξιόλογα κέντρα συλλόγων γονέων που επιτελούν αξιέπαινο έργο. Όλα αυτά τα παιδιά και οι ενήλικες που φιλοξενούνται σε αυτά τα κέντρα, καθώς και άλλα άτομα που δεν συμμετέχουν σε συλλόγους και έχουν κινητική αναπηρία, που βρίσκονται; Γιατί δεν τους συναντάμε στο δρόμο μας; Μάλλον δεν υπάρχουν, τα κέντρα είναι άδεια και διακοσμητικά. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει. Η πόλη μας, όπως και κάθε ελληνική πόλη, έχει άτομα με αναπηρία. Μόνο που δεν τους συναντήσαμε ποτέ πουθενά, ούτε στην πόλη μας, ούτε στις διακοπές μας, ούτε στην εργασία μας.

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Τους ενοχλεί κάτι; Κρύβονται; Αναρωτηθήκαμε ποτέ;

Η απάντηση είναι απλή, δεν βγαίνουν γιατί δεν έχουν που να πάνε και πως. Φανταστείτε να υπήρχαν παντού διαβάσεις ελεύθερες, μεγάλα πεζοδρόμια και ράμπες σε μαγαζιά, καθώς και σε δημόσιες υπηρεσίες. Σίγουρα η μετακίνηση τους θα γινόταν πολύ πιο εύκολη. Έτσι θα δίναμε τη δυνατότητα, αν επιθυμούν, να βγούν από το σπίτι και τον αποκλεισμό, που συνήθως οδηγούνται. Ο γονέας ή ο φροντιστής ενός ατόμου με αναπηρία πρέπει οπωσδήποτε να μετακινηθεί με αυτοκίνητο και να προσπαθήσει σε μια τόσο μικρή πόλη να βρει να παρκάρει, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να τη διασχίσει με το αμαξίδιο ή με τα άλλα βοηθητικά μέσα.

Ας σταματήσουμε επιτέλους να πράττουμε εγωιστικά, δεν είναι πάντα το κράτος αυτό που θα τα διορθώσει όλα. Μας έχουν αποδείξει εδώ και αιώνες οι πολιτικοί μας πως δεν βελτιώνουν το επίπεδο της ζωής μας. Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Ας κάνει ο καθένας μας τη διαφορά. Ας σταματήσουμε να παρκάρουμε οπουδήποτε, στην τελική, πόσοι πραγματικά χρειάζονται αυτοκίνητο για να μετακινηθούν μέσα στην πόλη του Κιλκίς. Ας μην χειροκροτούμε τους ανάπηρους μόνο στις παρελάσεις, όπου μόνον αυτή καταντά να είναι η βόλτα τους στο κέντρο της πόλης, αλλά ας τους δώσουμε την ευκαιρία να την διασχίζουν όποτε θέλουν, με όποιον τρόπο θέλουν.

Το φαινόμενο δυστυχώς, δεν συναντάται μόνο στην πόλη μας, είναι πανελλαδικό, όμως θα ήμουν τρομερά υπερήφανη εάν η πόλη μου, ήταν η πρώτη πόλη που θα έκανε τη διαφορά και θα έδινε δικαίωμα σε άτομα με αναπηρία να την προσπελάσουν από άκρη σε άκρη, χωρίς εμπόδια. Τα μαγαζιά της θα καλοδεχόταν και θα διαμόρφωναν έστω ένα τραπέζι που να μπορεί να φιλοξενήσει ένα κινητικά ανάπηρο άτομο. Ας υπήρχε μια τουαλέτα σε κάποια μαγαζιά ειδική για άτομο με αμαξίδιο. Θα ήμουν υπερήφανη, εάν στη συνείδηση μας και στο μυαλό μας βάζαμε τα άτομα με αναπηρία, ως κομμάτι της κοινωνίας μας και της ζωής μας.

Τέλος, ας λάβουμε υπ’ όψιν τα ποσοστά των ατόμων με αναπηρία στη χώρα μας. Δεν είναι πάντα εκ γενετής, αλλά κυρίως οφείλονται σε ατυχήματα στα οποία είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης. Ας κάνουμε απλούς υπολογισμούς και ας αναλογιστούμε πως, ίσως αύριο να είμαστε εμείς στη θέση αυτή.