"Τα δικά μας τοπικά χαρμόσυνα, αναψυχή στις καθημερινές ειδήσεις περί την πανανθρώπινη αγωνία"

[ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γουμενίσσης]

Ο παναθρώπινος “Αδάμ”, ακόμη και μετά από 20 αιώνες χρονική συμπόρευση με τον εγχρονισμένο νέο Αδάμ-το σαρκωμένο άχρονο Θεό μας, ζει παγκοσμίως εκρήξεις επιθανάτιας αγωνίας (αυτός είναι ο τωρινός πολιτισμός) και τις μετακενώνει ακόμη και στο φυσικό περιβάλλον ως οριακό οικολογικό πρόβλημα. Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα συνεχίζει να παράγει πολέμους και να εισπράττει καταστροφές, με ποικίλα προσχήματα· θρησκευτικά, οικονομικά, πολιτικά. Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα υπερασπίζεται τα κάθε λογής ιδεολογικά επικαλύμματα των ορμεμφύτων του και αρνείται να βαπτισθεί στο μυστήριο της μοναδικής σωτηρίας [«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεὸς τον κόσμον, ώστε τον υιὸν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτὸν μη απόληται, αλλ᾿ έχη ζωὴν αιώνιον» (Ιω. 3, 16)· «ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Ιω. 4, 16)].

Και όμως· για 20 αιώνες και πλέον υπήρξαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν εξάγγελοι αυτού του αποκαλυμμένου μυστηρίου και της εκκλησιαστικής βιώσεως του. Μάρτυρες της αγάπης του Θεού στο πρόσωπο του σαρκωμένου Υιού Του, του σταυρωμένου και αναστημένου, ακόμη και μέσα στις πιο οδυνηρές ιστορικές συντεταγμένες.

«Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δεν σταυρώθηκε μόνο για τους πιστούς, αλλά για όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ ώς τον τελευταίο που θα γεννηθεί από γυναίκα. Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Όποιος αγαπά τον Χριστό αφομοιώνει και φέρει μέσα του τα αισθήματα που είχε ο Ιησούς Χριστός, ζει την ανθρωπότητα ως ένα Αδάμ, προσεύχεται για τον “Αδάμ παγγενή”. Ιδού ο αληθινός Χριστιανισμός» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Περί Πνεύματος και ζωής, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1995, σσ. 26-28).

Η οδύνη, με διαβαθμισμένα αδιέξοδα, διατρέχει το πανανθρώπινο παγκόσμιο σκηνικό. Συνέχει την καρδιά μας, την ενώδυνη προσευχή μας προς το Θεό των οικτιρμών και πάσης παρακλήσεως.

Αναψυχή η ιστορική μνήμη που ξαναζωντανεύει με τις επετειακές εορτές και μερικά τοπικά σημαντικά γεγονότα. Μας στρέφει στην τολμώσα ελπίδα των εκτενέστερων δεήσεων, για τον πανανθρώπινο πόνο, ειδικά για τα οριακά αδιέξοδα των αδελφών μας της Μέσης Ανατολής.

Αυτό που με τόσην ενάργεια θεολόγησαν ο Πατριάρχης Αντιοχείας και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών στην πρόσφατη επίσημη επίσκεψη του πρώτου στην Εκκλησία της Ελλάδος· αυτό που γιόρτασαν και πανηγύρισαν με τις πρόσφατες αγιολογικές και εθνικές επετείους όλες οι Μητροπόλεις στη χώρα μας· αυτό έζησε και η συνοριακή Γουμένισσα/Παιονία με πολλές επετειακές και άλλες αφορμές, το φθινόπωρο που μας αποχαιρετά.

Σύναθλος και πρώταθλος στο κοινό εκκλησιαστικό πρωτάθλημα, της αμοιβαίας ιστορικής εμβίωσης του εκκλησιαστικού μυστηρίου στις χρονικές συντεταγμένες του χωροχρόνου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου κ. Δημήτριος.

Παρά τις φετινές Συνοδικές υποχρεώσεις του, κινούμενος μεταξύ Αθήνας και Γουμένισσας, συμπανηγύρισε την 96η επέτειο Διάσπασης του Μακεδονικού Μετώπου στο Πολύκαστρο (Α΄ Π.Π. 1918, όπου και η παρουσία ανώτερων πολιτειακών και στρατιωτικών παραγόντων των τότε συμμάχων χωρών, Σερβίας, Ρωσίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Αγγλίας)· κυρίως, συνεόρτασε τα νομοθετημένα τοπικά “Ελευθέρια” της Γουμένισσας/Παιονίας στην ιστορική Μονή της Παναγίας Γουμένισσας (με την καθιερωμένη θ. Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, τη Δοξολογία της απελευθέρωσης (23.10.1912), το μνημόσυνο στην Πλατεία Μακεδονομάχων και την παρέλαση σχολικών και πολιτιστικών μονάδων).

Από φέτος η προσωρινή “Μητρόπολη” απεκδύθηκε την άγονη αγωνία της προσωρινότητας, που δεν της έπρεπε, και ενδύθηκε συν Θεώ τη μοναδική νόμιμη εκκλησιαστικότητα, τη μονιμότητα, τη γόνιμη εκ του σύνεγγυς ποιμαντορική έγνοια για το εκκλησιαστικό πλήρωμα. Όλοι οι συνεκκλησιασμένοι το χάρηκαν για άλλη μια φορά, καθώς το προέβαλλε στον ενθουσιώδη χαιρετισμό του ο Σεβασμιώτατος την ημέρα της εορτής των “Ελευθερίων”.

Άμεσο τεκμήριο της σημασίας αυτής της θείας ευλογίας για τον τόπο, από ποιμαντορικής σκοπιάς, η αποτελεσματικότητα επανειλημμένων εκκλήσεων στους πολιτειακούς φορείς για τη στοιχειώδη και επαρκή στελέχωση του Γενικού Νοσοκομείου Γουμένισσας, κάτι που ―ομολογημένα― χάρη στις τελευταίες επισκοπικές εκκλήσεις τελεσφόρησε με τη διασφάλιση της σωστής λειτουργικότητας και της μονιμοποίησης του Γ.Ν.

Όλα αυτά προσέδωσαν μιαν ιδιαίτερη ελπιδοφόρο λάμψη στο φετινό εορτασμό του Αγίου Δημητρίου, με τον φερωνυμούντα Ποιμενάρχη προεξάρχοντα σε φερώνυμους ενοριακούς ναούς της νέας μόνιμης Μητροπόλεως· όπως και στον τοπικό εκκλησιαστικό και εθνικό εορτασμό της δεύτερης μεγάλης εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου στο αναπτυσσόμενο αστικό κέντρο του μεθοριακού Πολυκάστρου.

Οι φετινοί εορτασμοί συνιστούν άλλη μιαν ανατροφοδοσία της συλλογικής ζωντανής υποστατικής μνήμης, όπως και της πνευματικής αντίστασης σε κάθε μεμψίμοιρο και απέλπιδα συμβιβασμό προς τους διεθνικούς σχεδιασμούς είτε βιαίων είτε ηπίων αφομοιώσεων και απαλοτριώσεων.

Οι φετινές εόρτιες αφορμές μας θυμίζουν τη λεβεντιά της πίστης στο ζώντα Θεό και τη λεβεντιά του ήθους της εκκλησιαστικής χριστομιμησίας. Τη θεμελιώδη ιδιοσυστασία της ακάματης Ρωμηοσύνης.