"Όχι σε σταθερότητα με τον Ελληνικό Λαό σε πλήρη εξαθλίωση"

Ειρήνη Αγαθοπούλου

Βουλευτής Κιλκίς ΣΥΡΙΖΑ

Στις 25 Μαΐου, εκτός από το δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, έχουμε και τη μάχη των Ευρωεκλογών. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του, Αλέξης Τσίπρας, από την πρώτη στιγμή, έδωσαν δημοψηφισματικό χαρακτήρα σε αυτές τις εκλογές: Στήριξη λοιπόν, των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού, θα σημάνει ξεκάθαρα και «ναι» στη συνέχιση της λιτότητας και των αντιλαϊκών μέτρων, ενώ μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι μια αδιαμφισβήτητη καταδίκη των Σαμαροβενιζελομερκελικών πολιτικών, που έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, αλλά και των εργαζομένων γενικότερα, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Το ερώτημα όμως, που τίθεται επιτακτικά από την κυβερνητική πλειοψηφία, είναι: Γιατί θέλετε να μετατρέψετε μια εκλογική αναμέτρηση για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε εθνικό πολιτικό θέμα;

Η απάντηση έχει τρία σκέλη:

1ον γιατί πιστεύουμε ότι η καταστροφική αυτή πολιτική, στη χώρα που έγινε το πειραματόζωο της Ευρώπης, πρέπει να ανακοπεί το συντομότερο δυνατόν.

2ον γιατί το ίδιο έκανε εσχάτως και ο κ. Σαμαράς ανακοινώνοντας, πέντε ημέρες πριν τις Ευρωεκλογές, έναν κατάλογο με «θα» και νέες υποσχέσεις, για 770.000 νέες θέσεις εργασίας (!!), για ενιαίο συντελεστή ΦΠΑ στο 12% (!!!) και πολλά άλλα που καλύτερα να μην τα αναφέρουμε, γιατί προκαλούν το κοινό αίσθημα.

3ον γιατί οι ευρωεκλογές στις 25 Μαΐου είναι εκ των πραγμάτων οι πιο σημαντικές στην ιστορία του θεσμού, αφού η συνεχής διεύρυνση του ρόλου και των αρμοδιοτήτων του Ευρωκοινοβουλίου από τη δεκαετία του ’90 και μετά, εξασφαλίζει σήμερα την μεγαλύτερη από ποτέ συμμετοχή του πολίτη στη δημόσια ζωή της Ένωσης. Επειδή το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί τον κρίκο που συνδέει τους ευρωπαϊκούς λαούς με την Ένωση, κάθε ενίσχυση του ρόλου του συνεισφέρει στη δημοκρατική νομιμοποίηση της Ένωσης.

Έτσι, ο βαθμός νομιμοποίησης της Ένωσης εξαρτάται από το βαθμό συμμετοχής των ευρωπαίων πολιτών στις εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο.

Παρ’ όλα αυτά, και παρ’ όλες τις αυξημένες αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, βλέπουμε ότι η συμμετοχή των πολιτών στις Ευρωεκλογές είναι συνεχώς μειούμενη. Ξεκίνησε με 62% το 1979 και έπεσε στο 43,2% το 2009.

Σήμερα όμως, το μεγάλο στοίχημα είναι να καταφέρουμε να κινητοποιήσουμε τους Έλληνες και Ευρωπαίους πολίτες, να πάνε να ψηφίσουν και να δηλώσουν την αντίθεσή τους στη σημερινή ευρωπαϊκή, αντιλαϊκή πολιτική, επιλέγοντας μια άλλη προοπτική για την Ευρώπη, τη μοναδική σοβαρή αντιπρόταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή, την πρόταση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Τη μοναδική αντιπρόταση, γιατί είναι και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί, οι οποίοι ζητούν από τους πολίτες να καταδικάσουν τις ευρωπαϊκές πολιτικές (Γκρίλο στην Ιταλία, ΚΚΕ στην Ελλάδα), αλλά ο λόγος τους είναι απλά και μόνο καταγγελτικός..

Η δική μας Αριστερά μιλάει για μια Ευρώπη που «…ή θα υπηρετεί τον κόσμο της εργασίας ή θα διαλυθεί». Και αυτό προσπαθεί η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ και του Προέδρου του να κάνει, διεκδικώντας την προεδρία της Κομισιόν: διεκδικεί να ακουστεί η φωνή του κόσμου της εργασίας και να θέσει για πρώτη φορά τα δικά του διλήμματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, απέναντι σε εκείνα που έβαζε και βάζει το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Τα δείγματα και τα μηνύματα από την ανταπόκριση των ευρωπαϊκών λαών είναι καθημερινά πολύ αισιόδοξα. 

Σε μικρές και μεγάλες πόλεις του Βορρά και του Νότου, οι μαζικές και μαχητικές συγκεντρώσεις του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς με ομιλητή τον Α. Τσίπρα, φέρνουν στο προσκήνιο ένα «φτάνει πια» στις πολιτικές της λιτότητας και της ανεργίας στην Ευρώπη με πρόσχημα την οικονομική κρίση. Τα ποσοστά της «listatsipras» στην Ιταλία είναι τα μεγαλύτερα που βλέπει η ιταλική Αριστερά εδώ και πολλά χρόνια, όπως και στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Τσεχία και αλλού, με συνέπεια η Ευρωπαϊκή Αριστερά να στοχεύει να μπει ως τρίτο κόμμα στο Ευρωκοινοβούλιο.

Η πρωτοβουλία αυτή, με πρωτεργάτη τον ΣΥΡΙΖΑ, πέραν των κοινωνικών μηνυμάτων που εκπέμπει, αποτελεί και αναθέρμανση ενός «ξεχασμένου», από το Μάαστριχτ (1992) και μετά, εναλλακτικού οράματος ολοκλήρωσης: «για μια άλλη ενωμένη Ευρώπη, των λαών, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ειρήνης και του πολιτισμού».

Είμαστε πολύ κοντά στο να πετύχουμε την αλλαγή αυτή, είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε! Γιατί στο δίλημμα «σταθερότητα ή αποσταθεροποίηση» απαντάμε ότι η σταθερότητα με την οποία μειώνονται οι μισθοί μας και αυξάνεται η ανεργία μας, η σταθερή αύξηση φορολογίας, χαρατσιών, τιμών σε φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης, η σταθερή διάλυση των παραγωγικών τομέων αυτού του κράτους, η σταθερή αύξηση του αριθμού των φίλων μας που μεταναστεύουν, απλά δε μας αξίζει!