Μια συναυλία με φιλανθρωπικό χαρακτήρα και μεγάλα ονόματα.

Γράφει η Χαρούλα Καραμπίδου
Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης 26 Φεβρουαρίου, το Παλέ Ντε Σπορ ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Χιλιάδες κόσμου έδωσαν το παρών σε μια μεγάλη συναυλία που σκοπό είχε την ενίσχυση του έργου του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων «Αμυμώνη» Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα την κάλυψη των αναγκών λειτουργίας του κέντρου ημερήσιας φροντίδας για τα παιδιά με προβλήματα όρασης και πρόσθετες αναπηρίες. Με γενικό τίτλο « 6 φωνές για την Αμυμώνη» ο Γιάννης Χαρούλης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Μελίνα Κανά, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Σωκράτης Μάλαμας και η Μελίνα Ασλανίδου προσφέρθηκαν αφιλοκερδώς να ενισχύσουν την προσπάθεια.

Ήταν από αυτές τις συναυλίες που προσελκύουν μεγάλη μάζα κόσμου εξαιτίας κυρίως της συμμετοχής μερικών από τους πιο αγαπημένους και σημαντικούς εκπροσώπους της έντεχνης σκηνής. Ήταν μια συναυλία που τη χάρηκα παρόλη την πεποίθηση πως αυτού του είδους οι διοργανώσεις δε δίνουν οριστικές λύσεις σε μόνιμα αδιέξοδα και πως με τραγούδια δεν μπορούν να αλλάξουν οι συνθήκες διαβίωσης και τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων με αναπηρία. Και βέβαια θέλοντας πάντα μέσα μου να πιστεύω στα αγαθά κίνητρα των διοργανωτών, διώχνοντας καχύποπτες σκέψεις και τα πρόσφατα περί ΜΚΟ ( μη κυβερνητικοί οργανισμοί)

«Γεια σας βρε κοπέλια, μπράβο σας που ήρθατε». Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο καλωσόρισμα από αυτό του Γιάννη Χαρούλη, που για μένα ήταν και ο κορυφαίος της βραδιάς. Με μόνη συνοδεία το λαούτο του, ήταν μια ορχήστρα μόνος του. Και αυτό το όργανο λες και μεταλλασσόταν για να ταιριάξει στην έμπνευση της στιγμιαίας ενορχήστρωσης. Μύστης ενός κράματος παραδοσιακής και έντεχνης μουσικής μας μάγεψε με τη γεμάτη φωνή του, το χαμόγελο, τη γλυκύτητα που εκπέμπει. Με τραγούδια όπως το Τι λάθος κάνω, Στις χαραυγές ξεχνιέμαι, Της λήθης το πηγάδι, Πάντα θλιμμένη χαραυγή, ξεσήκωσε το στάδιο.

Τη σκυτάλη πήρε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Με έναν κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει … κάναμε μαζί του την τρέλα της εποχής μας μουσική. Ήρεμη δύναμη, με έναν εσωτερικό πόνο που βγαίνει στα λόγια των τραγουδιών του. Τραγούδια δικά του (Καθρέφτης, Ο προσκυνητής, Γιατί δεν έρχεσαι) αλλά και του Νίκου Ζούδιαρη

( Δεν μπορώ). Τα τραγούδια που πριν 19 χρόνια μας συντρόφευαν, αυτά τα ίδια τραγούδια έκαναν τους σημερινούς δεκαεννιάχρονους να κλείνουν τα μάτια.

Η Κανά με την Τσαλιγοπούλου βγήκαν μαζί στη σκηνή. Δυο φίλες για να μοιραστούν «Των φίλων τα σπίτια» και αμέσως μετά να μας ξαφνιάσουν με τη διασκευή του τραγουδιού «Φωτιά στο λιμάνι» που αγαπήσαμε από τα Ξύλινα Σπαθιά. Η στιγμή που με ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω όταν ανακάλυπτα την Κανά, η ερμηνεία της στα «Μεταξωτά». (1992. δίσκος: Της μέρας και της νύχτας)

Ο Σωκράτης Μάλαμας, λιτός και αυθεντικός. Δε χρειάζεται να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να ξεδιπλώσει συναισθήματα για την αγάπη, την απώλεια, τον πόνο. Δικά του τα λόγια και η μουσική με εξαίρεση το λατρεμένο «Σιωπή» σε στίχους του Άλκη Αλκαίου. Ευτυχής στιγμή η αυθόρμητη, έτσι μου φάνηκε, συμμετοχή της Μελίνα Κανά στο «Άσε τα ψέματα» και η συνύπαρξη των δύο επί σκηνής.

Τελευταία αλλά αποσπώντας ίσως και το περισσότερο χειροκρότημα εμφανίστηκε η Μελίνα Ασλανίδου. Διανύοντας την καλύτερή της περίοδο, εξαργυρώνει στο έπακρο την επιτυχία του The voice. Διάλεξε παραδοσιακούς ρυθμούς στο ξεκίνημα για να συνεχίσει με τραγούδια που ανέβασαν το κέφι αλλά και γνωστές μπαλάντες. Αγαπημένη μου στιγμή από την Ασλανίδου θα είναι πάντα σε κάθε της εμφάνιση η στιγμή που ερμηνεύει το «Ναι θα πω».

(ευχαριστώ τη Μαριλένα Λουνή για τις φωτογραφίες)