Το ΠΑΣΟΚ και οι εθνικοί σωτήρες του

[Φιλοσοφική νυκτηγορία με τον Όμηρο Ταχμαζίδη με θέμα: «Πόσο πιστεύει ο Άγιος Βασίλης σε ένα καλύτερο αύριο: η Coca Cola και ο κομμουνισμός της κατανάλωσης, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και η Δημοκρατία – πολιτικοφιλοσοφική προσέγγιση στον ολοκληρωτισμό του καταναλωτισμού υπό το πρίσμα μιας τρέχουσας κοινωνικής σύγκρουσης». Την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013 στις 21.15 στο καφέ ΓΑΖΙΑ ( Καρόλου Ντηλ 22 – Θεσσαλονίκη). Η είσοδος είναι ελεύθερη]

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης
Έχω διατυπώσει προσφάτως την άποψή μου για το «ήθος» που κληροδοτούν οι προηγούμενες γενιές πολιτικών στους νεότερους: επίσης διατύπωσα, πάμπολλες φορές ορμώμενος από διάφορα συμβάντα με σαφήνεια και τη θέση μου για τα κόμματα της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», αλλά και για τον ίδιο τον όρο «κεντροαριστερά» - δε θα επαναλάβω τα επιχειρήματά μου, ο καθένας μπορεί να διαβάσει τους προβληματισμούς μου, τις ανησυχίες μου και τις όποιες προτάσεις διατύπωσα σε άρθρα που έχουν αναρτηθεί στο Διαδίκτυο και αφορούν στο ζήτημα.
[Βλ. σχετικά, Όμηρος Ταχμαζίδης, Η κατάσταση των πραγμάτων και η πολιτική επιταγή των καιρών, Όμηρος Ταχμαζίδης, Το υβρίδιο της Κεντροαριστεράς και άλλα συναφή, Όμηρος Ταχμαζίδης, Οι «πορφυρογέννητοι» και ο «πατριωτισμός» των ηλιθίων, Όμηρος Ταχμαζίδης, Η κατάσταση των πραγμάτων και η άβυσσος του ελληνικού αδιεξόδου, Όμηρος Ταχμαζίδης, Η post mortem θυσία του Ανδρέα Παπανδρέου, Όμηρος Ταχμαζίδης, ΠΑΣΟΚ, νεοφιλελεύθερες ερωτοτροπίες με τον εθνικισμό, Όμηρος Ταχμαζίδης, Ισχυρά συνδικάτα για ισχυρή δημοκρατία, Όμηρος Ταχμαζίδης, Μια κοινωνία σε εξέλιξη πτωτικής τάξεως, Όμηρος Ταχμαζίδης, Ο νεποτισμός στην «επιτυχημένη» Ελλάδα με τις «συναρπαστικές» ζωές, Όμηρος Ταχμαζίδης, Η πολιτική αντιπαράθεση στον βούρκο της λεκτικής βίας, Όμηρος Ταχμαζίδης, Η κατάσταση απαιτεί μια γλώσσα εμπιστοσύνης, Όμηρος Ταχμαζίδης, Από τον Νίκο Μέρτζο στον Ευάγγελο Βενιζέλο και τους 58 «κεντροαριστερούς», Όμηρος Ταχμαζίδης, Εθνική ανάγκη το οριστικό σιωπητήριο στο ΠΑΣΟΚ]

Στη βάση αυτών των γενικών πολιτικών και κοινωνικών μου τοποθετήσεων θέλω να εξετάσω και την σκαιή επίθεση εναντίον του προέδρου της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, Γιάννη Παναγόπουλου, από τον εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο: ο Γιάννης Παναγόπουλος γέννημα και θρέμμα του «πασοκικού» καθεστώτος στον χώρο των συνδικάτων κάλεσε ως πρόεδρος της Γενικής Συνομοσπονδίας τους βουλευτές του κινήματος να μην ψηφίσουν τον οικονομικό προϋπολογισμό του έτους 2014 – κατά συνέπεια ζητούσε να πέσει η κυβέρνηση.

Ο Γιάννης Παναγόπουλος είναι ένας συμβατικός εκπρόσωπος του πολιτικοκοινωνικού καθεστώτος των τελευταίων ετών -η έκκλησή του για καταψήφιση του προϋπολογισμού αποτελεί μέρος του τελετουργικού στο οποίο μας είχαν συνηθίσει οι εκπρόσωποι του καθεστωτικού συνδικαλισμού εδώ και πολλά χρόνια. Τι άλλαξε; Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση κρέμεται από μια κλωστή και οι πρακτικές που στο παρελθόν διασφάλιζαν την συνύπαρξη ετερόκλητων κοινωνικών στοιχείων στον ίδιο πολιτικό φορέα, σήμερα έχουν απολέσει τον ακίνδυνο χαρακτήρα τους. Έχουν καταστεί επικίνδυνες και απρόβλεπτες και αυτό ανεξάρτητα από τις προθέσεις του κοινωνικού δράστη: η δήλωση του Γιάννη Παναγόπουλου σε άλλες εποχές θα θεωρούνταν από την εσωκομματική νομενκλατούρα προσχηματική και θα περνούσε απαρατήρητη – σήμερα ακόμη και ο προσχηματικός λόγος εμπεριέχει σπέρματα ενδεχόμενων κοινωνικών και πολιτικών εκρήξεων για αυτό και η άμεση αντίδραση με τη διαγραφή. Σε άλλες εποχές θα ακούγαμε εκείνα τα περί πλουραλισμού, προσωπικών απόψεων και άλλα παραπλανητικά.

Οι εθνικοί σωτήρες: Η διαγραφή συνοδεύτηκε και από το «ήθος» των εκπροσώπων του σύγχρονου ΠΑΣΟΚ: ενδεικτική είναι η ανακοίνωση του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου εκπροσώπου τύπου του «κινήματος» - «Ο κ. Παναγόπουλος μετά την ανακοίνωση που εξέδωσε, καπηλευόμενος και εκμεταλλευόμενος τον θεσμικό του ρόλο, με την οποία κάλεσε τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να μην ψηφίσουν τον προϋπολογισμό του 2014, έθεσε τον εαυτό του εκτός ΠΑΣΟΚ. Το κάλεσμά του, κάλεσμα για αποστασία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ από την εθνική προσπάθεια για να μπορέσει η χώρα να βγει όρθια από το μνημόνιο και να μην έχει ανάγκη καμία τρόικα, αποτελεί ένα μνημείο ανευθυνότητας, ένα μνημείο συμπεριφοράς ενός βολεμένου που αδιαφορεί για τους ανθρώπους, για τους εργαζόμενους, που θα καταστραφούν οι ζωές τους αν η σημερινή κυβέρνηση πέσει, όπως θέλει ο κ. Παναγόπουλος. Το μόνο που μπορούμε να τον ευχηθούμε, εκεί που ήδη βρίσκεται με τους γνωστούς Φωτόπουλους, Μπαλασόπουλους και Καλφογιάννηδες, είναι καλές… δουλειές με την πολιτική ελίτ, με τα μεγάλα ντόπια και πολυεθνικά συμφέροντα που στηρίζουν τον κ. Τσίπρα…».

Υποθέτω ότι ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος θα συγκαταλέγει και τον εαυτό του στους νέους εθνικούς σωτήρες της πατρίδας, αφού ο ίδιος προσπαθεί τόσο πολύ: όποιος ασκεί κριτική σε αυτήν την κυβέρνηση κινδυνεύει να θεωρηθεί είτε «λαϊκιστής», είτε «βολεμένος» - αλλά αυτά δεν είναι επιχειρήματα, είναι υπεκφυγές και προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος που συντελείται μέρα με τη μέρα.

Τους χαρακτηρισμούς «λαϊκιστής», «βολεμένος» μπορεί κανείς να τους παρακάμψει, αλλά αυτή η άθλια κινδυνολογία περί καταστροφής της πατρίδας και αυτά τα «κλαψουρίσματα» για τους φτωχούς είναι η αίσχιστη μορφή «λαϊκισμού» από τους εκπροσώπους της «σοβαρής» και «αντιλαϊκιστικής» κυβέρνησης: και η αθλιότητα συνεχίζεται με την αναφορά σε «αποστασία» - τι σχέση έχει η αναφορά του προέδρου της ΓΣΕΕ με τις συνδηλώσεις του όρου «αποστασία»;

Μεθόδευσε ο Γιάννης Παναγόπουλος τίποτε στα κρυφά, εξαγόρασε κανένα βουλευτή για να ρίξει την κυβέρνηση, προσέφυγε σε εξωθεσμικούς παράγοντες; Ως πολίτης και ως δημόσιο πρόσωπο και μάλιστα ως εκπρόσωπος ενός από τους μεγαλύτερους κοινωνικούς φορείς διατύπωσε αυτό που σκέπτονται και συζητούν εκατομμύρια άνεργοι και εργαζόμενοι στη χώρα: πως θα «πέσει» η συγκεκριμένη κυβέρνηση μια ώρα αρχύτερα - αυτά φυσικά δεν τα αγνοεί ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, ούτε και νοιάζεται για την υποτιθέμενη σωτηρία της πατρίδας, απλώς φοβάται να μην «ξεβολευτεί» ο ίδιος . Και καταντάει αφόρητα χυδαίος…

Ποδοσφαιροποίηση: Πριν από κάποια χρόνια ένας γραφικός «τηλεαστέρας» αναφερόταν σε τηλεοπτική εκπομπή («η εξουσία του μικροφώνου») υποτιμητικά σε ποδοσφαιρική ομάδα, χρησιμοποιώντας τα ονόματα δύο ποδοσφαιριστών: οι «γκουμομπασινάδες» έχουν μείνει παροιμιώδεις στους λάτρεις του ποδοσφαίρου για την ανοησία εκείνων των άσχετων από το ποδόσφαιρο, που νομίζουν ότι τα γνωρίζουν όλα – υπενθυμίζω ότι οι «γκουμομπασινάδες» στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης και υπήρξαν σημαντικοί ποδοσφαιριστές (το μόνο τους μειονέκτημα ήταν ότι δεν έπαιζαν… στον ΠΑΟΚ!!!).

Η γλώσσα του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου δεν απέχει από τη γλώσσα του γραφικού τηλεσχολιαστή: «… με τους γνωστούς Φωτόπουλους,Μπαλασόπουλους και Καλφογιάννηδες…» - αλλά και η πολιτική και κοινωνική ευφυΐα του δεν απέχει από εκείνη του «ξερόλα» τηλεπαρουσιαστή. Πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κανείς τους ισχυρισμούς περί «πολιτικής ελίτ», περί «ντόπιων και ξένων συμφερόντων»;



Αλλά και η φαιδρότητα οφείλει να έχει κάποια όρια, το ίδιο και η ανοχή προς την πολιτική χυδαιότητα: αυτή η κυβέρνηση είναι από κάθε άποψη ότι πιο φαιδρό έχει εμφανιστεί σε αυτόν τον τόπο από το 1974 έως σήμερα – όσο ταχύτερα απαλλαγούμε από αυτήν τόσο το καλύτερο για όλους μας.