Ιδιωτικοποιήσεις ή "Δωροδοποιήσεις"

Του Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή, Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Στο πλαίσιο ενός προγράμματος τεσσάρων βημάτων της στρατηγικής που εφαρμόζει το ΔΝΤ / Παγκόσμια Τράπεζα, για χώρες που προστρέχουν σε αυτό, το πρώτο αναφέρεται στις ιδιωτικοποιήσεις ή κατά το νομπελίστα οικονομολόγο Ζ. Στίγκλιτζ, στη δωροληψία ή ακριβέστερα τη "δωροδοποίηση".
Ο τελευταίος όρος, αν και μη δόκιμος, δίνεται ως ακριβής μετάφραση λέξης που χρησιμοποιεί (σε εισαγωγικά) ο αμερικανός οικονομολόγος (της ‘Briberization’), στο πλαίσιο ενός λογοπαιγνίου.

Κατά το συγκεκριμένο βήμα, ο Στίγκλιτζ, αναφέρει ειδικότερα ότι «οι εθνικοί ηγέτες, χρησιμοποιώντας τις εντολές της Παγκόσμιας Τράπεζας… πανευτυχείς ξεπουλούν τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος… Θα μπορούσες να δεις πώς ανοίγουν τα μάτια τους, με την προσδοκία της μίζας του 10%, που θα καταβληθεί σε λογαριασμό τους σε μια τράπεζα της Ελβετίας, απλά και μόνο γιατί οδήγησαν… στην απαξίωση της εθνικής αυτής περιουσίας»!. Αυτά ειπώθηκαν από τον Ζ. Στίγκλιτζ το 2001. (Βλ. αναλυτικότερα, http://www.gregpalast.com/the-globalizer-who-came-in-from-the-cold/).

Τι κοινό έχουν όλα τα ανωτέρω με τα όσα ζήσαμε μετά το 2009 (ή το 2004) στο χώρο των ιδιωτικοποιήσεων;

Ας αρχίσουμε από την απαξίωση της περιουσίας του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ κ.λπ. Η ‘στρατηγική’ υπουργών και πρωθυπουργών για τη μη έγκαιρη ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων οδηγεί, σήμερα, στο ξεπούλημά τους, κατά τις προβλέψεις ή εντολές του ΔΝΤ, όπως και τη στρατηγική των αγοραστών. Ο ΟΠΑΠ είναι μια αντιπροσωπευτική περίπτωση μιας τέτοιας απαξίωσης.

Να σημειωθεί ότι η τιμή πώλησης μετοχής του ΟΠΑΠ, σύμφωνα με την μοναδική υποβληθείσα προσφορά, ανέρχεται σε 5,9 ευρώ, όταν το 2001 η αντίστοιχη τιμή εισαγωγής στο χρηματιστήριο ήταν 5,5 ευρώ ανά μετοχή, το 2003 ήταν στα 9,44 ευρώ (κατά τη Β΄ μετοχοποίηση), και το 2005 έφθασε τα 24,14 ευρώ (κατά την τρίτη μετοχοποίηση).

Δεν έβλεπαν οι σοφοί μας ηγέτες, ότι ο χρόνος λειτουργεί σε βάρος της περιουσίας ενός εν δυνάμει χρεοκοπημένου κράτους ή ήταν τόσο ισχυρός ο ιδεολογικός τους προσανατολισμός, που τους απέτρεπε από κάθε κίνηση υπέρ επιλεγμένων ιδιωτικοποιήσεων, σε υψηλή όμως τιμή στο χρόνο που έπρεπε;

Και αν δεν το έβλεπαν, γιατί δεν αφουγκράζονταν τον περίγυρό τους; Να υπενθυμίσουμε, εκτός των άλλων, την έκθεση του 1986, του Δημ. Χαλικιά Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, όπως και τις επισημάνσεις του ΔΝΤ, προς την Ελληνική κυβέρνηση εκείνης της εποχής, δυο κείμενα που σκιαγραφούσαν την πορεία προς την καταστροφή, από τότε, γραμμένη με πολύ μελανά χρώματα.

Όλοι τους, μάλλον αδαείς, αναποτελεσματικοί ή προκλητικά διεφθαρμένοι, γλωσσολάγνοι, επιτήδειοι πολιτικοί, έπαιξαν το παιγνίδι τους στο όνομα ενός χρυσοφόρου σοσιαλισμού ή ενός κρατικοδίαιτου φιλελευθερισμού, με ισοδύναμα αποτελέσματα.

Ο Στίγκλιτζ, σε μια του παράγραφο τα είπε όλα. Βέβαια, αναφερόμενος στη μίζα του 10%, είχε κατά νου χώρες, με πολιτικούς που διακρίνονται για το «μέτρο της δωροδοκίας».

Αν είχε κατά νου την Ελλάδα, ενδεχομένως, το ποσοστό αυτό να το ανέβαζε ολίγον έως πολύ, έχοντας υπόψη τη θέση της χώρας μας στην κλίμακα της διαφθοράς και τα παράξενα ποσοστά της μίζας που, ανυπόστατες φήμες, τα ανεβάζουν σε υψηλότερα νούμερα. Να υπενθυμίσουμε ότι το πολιτικοπατριωτικό κατεστημένο που αδιαλείπτως κυβερνά από το 1980, «ανέδειξε» τη χώρα σήμερα ως την 80η πιο διεφθαρμένη του πλανήτη.