Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, καθόσουνα στο διπλανό θρανίο

Γράφει η Μέμα Τεμεκενίδου

Τώρα δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν πηγαίναμε σχολείο. Μπορεί να καθόμασταν ο ένας πάνω στον άλλο. για να ζεσταθούμε! Μπορεί να μη φτάναμε καθόλου στο σχολείο, γιατί δε θα περνούσαν να μας πάρουν, τ΄ απλήρωτα (είναι αλήθεια) σχολικά λεωφορεία. 
Αλλά και να πηγαίναμε, τζάμπα κόπο θα κάναμε, γιατί οι δάσκαλοι μας είναι έξαλλοι με τις περικοπές των αποδοχών τους και θα πληρώναμε εμείς το μάρμαρο.

Αλλά και να μην είναι, δεν θα προλάβουμε να κάνουμε μάθημα, γιατί θα κάνουν συνέλευση, εν ώρα υπηρεσίας φυσικά κι επειδή με τα «άλλα κόλπα» των τελευταίων 3-4 Κυβερνήσεων, (αλήθεια; Η Κυβέρνηση της μιας ημέρας, είναι Κυβέρνηση; Κι αν δεν είναι θ ακυρωθούν οι προσλήψεις που έγιναν τότε;) τα προβλήματα τους είναι πολλά θα τους πάρει μέρες ν αποφασίσουν.

Αλλά και να μπούμε στην αίθουσα, πάλι δε θα κάνουμε μάθημα, γιατί με τόσα προβλήματα που έχουν οι δάσκαλοι μας, αλλά κι εμείς τώρα πια, ποιος έχει μυαλό για μάθημα; Οι συμμαθητές που πεινάνε; Αυτοί που δεν ξέρουν αν θα μπορέσουν να έρθουν αύριο, γιατί οι γονείς τους είναι άνεργοι και δυσκολεύονται με τα στοιχειώδη; Οι δάσκαλοι που δεν ξέρουν που να πρωτακουμπήσουν το μισθό τους; Οι άλλοι που διορίστηκαν στα 40-50, κουρασμένοι και στεγνοί από όρεξη και όνειρα? Όχι όλοι ευτυχώς, αλλά και λίγους δεν τους λες!

Αλλά και ν αρχίσουμε το μάθημα, αμφίβολο είναι αν θα τελειώσουμε, ή θα έρθει η Χρυσή Αυγή να ξωπετάξει έξω τους συμμαθητές μας που δεν της φαίνονται σόι, από το εκλεκτό σόι των κιοτήδων, των παρασίτων και των εθνικοφρόνων. Κι επειδή την ευθύνη της έννομης τάξης, την έχει αναλάβει εργολαβικά η Χ.Α., ελέω μπούλιδων στο Υπ. Δημ. Τάξης, δεν ξέρουμε πια τι μας ξημερώνει αν αρπάξουμε λίγο παραπάνω στο σολάριουμ.

Αλλά και να τελειώσουμε το σχολείο, και να μπούμε, λέω στο Πανεπιστήμιο,(δύσκολο χωρίς φροντιστήριο, όπου εκεί μαθαίναμε όσα όφειλε να μας μάθει το σχολείο, αλλά που δεν μπορούμε πια να ζητήσουμε απ τους τρομαγμένους γονείς μας), μήπως κι εκεί θα κάνουμε μάθημα? Ή θα βρούμε θρανία να κάτσουμε; Εκεί να δείτε χάλια!

Οπότε τι μας μένει; Να βγούμε στους δρόμους και να απαιτήσουμε, όλα όσα μας οφείλει αυτή η άχρηστη κοινωνία! Κι αν δε μας τα δώσει και παρεξηγηθούμε;

Άστο καλύτερα, που να τρέχουμε χειμωνιάτικα! Εδώ δεν κατάφεραν να κρατήσουν τα δίκια τους οι δάσκαλοι μας, εμείς θα τα διεκδικήσουμε και θα μας φοβηθούνε;

Άλλωστε « Μ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» κι αν ισχύει και το «Αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα»...  δε μας σώζει τίποτα! Ούτε η λίστα Λαγκάρτ, ούτε η λίστα του σούπερ μάρκετ.