Ασέληνη νύχτα με χίλιους δρόμους
οι νεκροί αθόρυβα παραμονεύουν
έχεις την αλήθεια που αξίζεις και τους λόγους
-στις Πλάτρες** είν' τ' αηδόνια που σμιλεύουν
αρχαίες σκουριές στο ξέφωτο. Την άλλη μέρα-,
η μνήμη αυτή μες στην απώλεια θαρρεί
πως κυνηγά το συρφετό μας πέρα ως πέρα
στα πλοία, - ο ίσκιος ο βαρύς κι η θαλπωρή
του γάμου, που αρνήθηκε η Εκάβη
-το φάντασμα του θεικού Αχιλλέα σκάβει
τον τάφο τους, - τα έσχατα, τη σκοτεινή μας μοίρα-
περνούν οι αιώνες την ισόβια εξορία
του ματωμένου αιδοίου της την αειφυγία-
κρεμώντας στον ώμο τη δίκαιη λύρα ***
* Πρβλ. Ευρυπίδης, Εκάβη
** "...Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες. /Ποιές είν' οι Πλάτρες, ποιό είναι τούτο το νησί;", Γ. Σεφέρης
*** "Κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο", Δ. Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Α' σχεδίασμα
[ ΣΗΜ: Ο Τρωικός πόλεμος άρχισε με τη θυσία της Ιφιγένειας και τελειώνει με τη θυσία της Πολυξένης, κόρης της Εκάβης.
Αυτήν πόθησε το φάντασμα του Αχιλλέα. Ο τελετουργικός γάμος της μ' ένα νεκρό είναι η θυσία της... Ο αντιφεμινιστής Ευριπίδης θεωρεί απαραίτητη την θυσία για να τελειώσει ο πόλεμος, αντίβαρο στην αρπαγή της Ωραίας Ελένης]
[αειφυγία= παντοτινή φυγή]
η μνήμη αυτή μες στην απώλεια θαρρεί
πως κυνηγά το συρφετό μας πέρα ως πέρα
στα πλοία, - ο ίσκιος ο βαρύς κι η θαλπωρή
του γάμου, που αρνήθηκε η Εκάβη
-το φάντασμα του θεικού Αχιλλέα σκάβει
τον τάφο τους, - τα έσχατα, τη σκοτεινή μας μοίρα-
περνούν οι αιώνες την ισόβια εξορία
του ματωμένου αιδοίου της την αειφυγία-
κρεμώντας στον ώμο τη δίκαιη λύρα ***
* Πρβλ. Ευρυπίδης, Εκάβη
** "...Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες. /Ποιές είν' οι Πλάτρες, ποιό είναι τούτο το νησί;", Γ. Σεφέρης
*** "Κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο", Δ. Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Α' σχεδίασμα
[ ΣΗΜ: Ο Τρωικός πόλεμος άρχισε με τη θυσία της Ιφιγένειας και τελειώνει με τη θυσία της Πολυξένης, κόρης της Εκάβης.
Αυτήν πόθησε το φάντασμα του Αχιλλέα. Ο τελετουργικός γάμος της μ' ένα νεκρό είναι η θυσία της... Ο αντιφεμινιστής Ευριπίδης θεωρεί απαραίτητη την θυσία για να τελειώσει ο πόλεμος, αντίβαρο στην αρπαγή της Ωραίας Ελένης]
[αειφυγία= παντοτινή φυγή]
και μετά;
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί καλέ μας άνθρωπε δεν τολμάς να πεις τα πράγματα με το όνομά τους και το γυροφέρνεις; Γιατί δεν σκούζεις αφού βλέπεις; Αν εσύ δεν μπορείς να πεις και να κάνεις κάτι τότε τι περιμένεις από τον αγρότη, τον οικοδόμο, τον εργάτη; Τι περιμένεις από τους άλλους;
Θα επαναλάβω το μοιραίοι κι' άτολμοι αντάμα προσμένουν ίσως κάποιο τάμα.
Το ΑΤΟΛΜΟΙ είναι που σε βασανίζει και βασανίζει και όλους μας αλλά και ο διαβολάκος στην παρεγκεφαλίδα σου που λέει σιώπα, όταν οι άλλοι πεθαίνουν εσύ θα τα καταφέρεις και θα την βγάλεις στη ζούλα.
Όμως δεν είναι έτσι και το ξέρεις.
Δυστυχώς όμως όταν θα έρθει η σειρά σου και φωνάζεις βοήθεια δεν θα σε ακούει κανείς.
Εξάλλου εσύ τα είπες στον δήμο. Είπες δηλαδή ότι αν σήμερα η υπαλληλία δεν έχει συμμάχους αυτό οφείλεται στο ότι όταν οι άλλοι ήταν στους δρόμους, η υπαλληλία έψαχνε τον άρτο τον επιούσιο.
Τι σχέση έχει τι κείμενο με την πολιτική και τα μπερδεύεις; Δηλαδή όταν υπάρχουν προβλήματα κάθε είδους σταματάει η λογοτεχνία, η ποίηση, ο πολιτισμός;
ΔιαγραφήΜήπως σε δύσκολες περιόδους εκείνο που μπορεί να κρατήσει ζωντανή τη σκέψη είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να "σκούζει" κανείς; Γιατί νομίζω ότι όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι, ανεξάρτητα από το εάν θέλεις, τότε μόνο "σκούζεις". Αν μπορείς να κάνεις κάτι τότε το κάνεις μέσα από πολλούς δρόμους και ένας από αυτούς μπορεί να είναι η λογοτεχνία, η ποίηση, η μουσική και μάλλον η προσφορά αυτή έχει πολύ περισσότερη δύναμη από το πετάξεις μία πέτρα. Ίσως αυτό που γράφω μυρίζει συντηρητισμό ...αλλά μπορεί και να μην είναι έτσι.