Ο εφιάλτης του 2013 και η παραγωγή πολιτικής

Του Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Με ύφεση που θα αγγίξει το 4,5%, με μείωση των επενδύσεων της τάξης του 3,7%, με καθίζηση της δημόσιας και ιδιωτικής κατανάλωσης (μείωση 7%) και με ανεργία που μπορεί να ξεπεράσει, σύμφωνα με προβλέψεις ξένων Ινστιτούτων Ερευνών, όπως και της ΓΣΕΕ το 30% (ή από το 22% έως το 23,7% σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2013), φαίνεται ότι θα κυλήσει το 2013. Όποια επιχείρηση κατορθώσει να προσπεράσει αλώβητη την επόμενη χρονιά, τότε εικάζεται ότι θα επιβιώσει στο άμεσο μέλλον.
Κύριο στοιχείο επιτυχίας της οικονομικής πολιτικής παραμένει ο ανθρώπινος παράγοντας και πιο συγκεκριμένα οι δεξιότητες των κυβερνώντων. Το Παγκόσμιο Φόρουμ της Ανταγωνιστικότητας θεωρεί ότι ο πρώτος παράγοντας μη δημιουργίας ενός φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος είναι η αναποτελεσματικότητα των κυβερνώντων. Αντίθετα το επίπεδο των φορολογικών συντελεστών και οι δεσμεύσεις που διέπουν το εργασιακό καθεστώς καταλαμβάνουν την έκτη και έβδομή θέση αντίστοιχα στη συγκεκριμένη ταξινόμηση.

Άρα, όλα αρχίζουν από τα ποιοτικά στοιχεία των κυβερνώντων, που είναι, σε τελική ανάλυση, η πηγή της δημιουργίας πολιτικής.

Οι πολιτικές εξελίξεις που βιώνει η χώρα προβληματίζουν εύλογα όλον τον κόσμο. Η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, ενώ η δειλία ή η άγνοια εξακολουθεί να διακρίνει τους κυρίαρχους παίχτες του πολιτικού μας συστήματος. Έτσι δεν αγγίζεται τη φοροδιαφυγή, το παρεμπόριο καλπάζει, το λαθρεμπόριο των καυσίμων καλά κρατεί, η διαφθορά εξακολουθεί να παράγει μαύρο χρήμα που αγγίζει τα 15 δις ευρώ ετησίως σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια, το θεσμικό καθεστώς που διέπει τις επενδύσεις εξακολουθεί να παραμένει γραφειοκρατικό κ.ά.

Η αιτία της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, φαίνεται απλή: Η χώρα εξακολουθεί να στηρίζεται στους πολιτικούς εκείνους, που με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, την έχουν οδηγήσει στην κατάσταση που βρίσκεται. Η λεγόμενη αρχηγική ομάδα, των δυο μεγάλων κομμάτων –και όχι μόνο– στη συντριπτική της πλειοψηφία, είναι αυτή που κυβερνά τη χώρα από το 1990. Πράγματι, ο κεντρικός κορμός της ομάδας αυτής, ήταν υπουργοί και υφυπουργοί από το 1990 έως σήμερα. Σε αυτούς ανήκει η ευθύνη που οδήγησε τη Ελλάδα στην υπερχρέωση και στην αποσάθρωση του βιομηχανικού της ιστού. Αυτή η ομάδα ευθύνεται για την 80η αξιοζήλευτη βαθμολογία που αποκτήσαμε στο χάρτη της παγκόσμιας διαφθοράς και για οτιδήποτε σχετικό.

Είναι δυνατό λοιπόν, και βάσει ποιων κανόνων ή πρακτικών ή λογικής, η εν λόγω αιωνόβια ομάδα να αναστρέψει την πορεία της χώρας; Φυσικά όχι. Ο νόμος της φθοράς στην πολιτική, αποδεικνύεται και στην περίπτωση μας, ότι έχει πλήρη ισχύ. Ως εκ τούτου η λύση για να αποκολληθεί η χώρα από το τέλμα που βρίσκεται είναι μια: Η ολική και χωρίς όρους απομάκρυνση από την πολιτική, όλων εκείνων των ιστορικών στελεχών, που κυβερνούν αδιαλείπτως τη χώρα από το 1990. Θα προσφέρουν λοιπόν υπέρτατες υπηρεσίες στην Ελλάδα, όσοι υπουργοί και υφυπουργοί που κυβερνούν από τότε, παύσουν να συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική και ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο επιθυμούν.

Παρόμοιες υπηρεσίες θα προσφέρουν και όσοι αξιωματούχοι των εκάστοτε κυβερνήσεων της πρόσφατης 20ετίας, κυβέρνησαν σποραδικά κατά την συγκεκριμένη περίοδο, μη παρουσιάζοντας όμως κάποιο χειροπιαστό έργο, πλην του γνωστού επικοινωνιακού. Παρόμοια τέλος συμβολή θα έχουν και όσοι «εγκάθετοι» των γραφείων των βαρόνων της πολιτικής ή όσα κομματικά στελέχη, εγκαταλείψουν τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, στις οποίες εναλλάσσονται εδώ και χρόνια οδηγώντας τις τελευταίες στην απαξίωσή τους.

Όταν ακούγεται, ακόμη και από αρχηγό Κόμματος, ότι το μέλλον του πολιτικού μας συστήματος ανήκει στους τριαναπεντάριδες, τότε αυτό πρέπει να έχει άμεση ισχύ. Δε χρειάζεται οι τωρινοί εξηντάριδες σε όλα τα κόμματα, να φθάσουν στα ογδόντα για να γίνει η προαναφερθείσα αλλαγή. Βέβαια, για να γίνουν όλα τα ανωτέρω, χρειάζεται καταρχάς, οι βαρόνοι των κομμάτων να ξεπεράσουν τον ευατόν τους και να απαλλαγούν από το σύνδρομο του πολιτικού αυτοχαριεντισμού που τους διακρίνει.