Μια γιορτή της Άνοιξης, μια γιορτή για τη Μητέρα.

Γράφει η

Συμεωνίδου-Τσιβρεμετζή Κωνσταντία

Υπεύθυνη Γυναικών  Ν.Ο.Δ.Ε. Ν. Κιλκίς

Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στη Μητέρα, μια γιορτή η οποία έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα, στη γιορτή της Γαίας αλλά και στη θρησκευτική παράδοση με τη γιορτή της μητέρας – Εκκλησίας.  Σήμερα τιμούμε τη μητέρα, τον άνθρωπο που μας χαρίζει ζωή και μας συμπαραστέκεται καθ’ όλη τη διάρκειά της, εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας για το ιερό έργο που επιτελεί, για τις θυσίες που κάνει και γι’ αυτά που συμβολίζει. 

Η μητέρα, η στυλοβάτης της οικογένειας, η σύζυγος, είχε πάντα πολλαπλούς ρόλους: το νοικοκυριό, η φροντίδα των παιδιών, το διάβασμά τους, η βοήθεια στην οικογενειακή δουλειά,  η φροντίδα των ηλικιωμένων, η διατήρηση του οικογενειακού ιστού και η ευθύνη της συνοχής της οικογένειας ήταν παραδοσιακά συνδεδεμένα με τη μητέρα. Με την είσοδο της γυναίκας στον τομέα της εργασίας εκτός σπιτιού, με τη χειραφέτησή της, προστέθηκε ένας επιπλέον -και πολύ σημαντικός ρόλος- αυτός της εργαζόμενης, χωρίς όμως να αφαιρείται κανένας από τους παραδοσιακούς. Παρά την πάροδο τόσων ετών από την αλλαγή αυτή, η γυναίκα, η μητέρα, συνεχίζει να είναι ο αδύναμος κρίκος στη αγορά εργασίας.

Ειδικά στη σημερινή δύσκολη πραγματικότητα, στην οποία όλοι καλούμαστε να κάνουμε θυσίες, οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο και με μεγαλύτερη συχνότητα. Συγκεκριμένα δε οι εργαζόμενες μητέρες, οι οποίες δικαιούνται το μειωμένο ωράριο και τις γονικές άδειες, γίνονται τα πρώτα θύματα, αφού κοστίζουν πολύ και δε θεωρούνται μάχιμες εξαιτίας του γεγονότος ότι επέλεξαν να γίνουν μητέρες. Βλέπουμε και ζούμε καθημερινά την περιθωριοποίηση της μητρότητας ως ανεπιθύμητης από την αγορά εργασίας λόγω του πρόσθετου βάρους που δημιουργεί στους εργοδότες, αλλά και λόγω του χρόνου που καταλαμβάνει στη ζωή των εργαζόμενων γυναικών. Και όλα αυτά σε μια χώρα με μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα, με σοβαρή υπογεννητικότητα, η οποία επιτείνεται από την οικονομική δυσπραγία ,μιας και αποτρέπει πολλές γυναίκες από το να αποκτήσουν δεύτερο, τρίτο ή ακόμη και το πρώτο παιδί.  

 Εξάλλου, η εργασιακή ανασφάλεια, η έλλειψη σταθερής δουλειάς και εισοδήματος δεν επιτρέπει κανέναν οικογενειακό προγραμματισμό. Άνδρες και γυναίκες γνωρίζουν καλά πως αύριο μπορεί να μείνουν άνεργοι, πως το πραγματικό τους εισόδημα μειώνεται μέρα με τη μέρα και κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ή ακόμη και να πιθανολογήσει για το άμεσο μέλλον του. 

Ωστόσο, ο συνδυασμός μητρότητας και επαγγελματικής δραστηριότητας δεν υπήρξε ποτέ εύκολος. Είναι κοινός τόπος ότι η γυναίκα επωμίζεται περισσότερο ή και εξ ολοκλήρου τα βάρη του σπιτιού και των παιδιών, ενώ ταυτόχρονα καλείται να αποδεικνύει συνεχώς ότι αξίζει να κατέχει θέσεις εργασίας, ότι αξίζει να προάγεται, ότι αξίζει να αμείβεται ισότιμα με τον άνδρα για την ίδια εργασία που προσφέρει. Η Γυναίκα της σύγχρονης εποχής κινείται ταυτόχρονα και παράλληλα σε πολλούς και εξίσου απαιτητικούς ρόλους ,ενώ δεν της αναγνωρίζεται το δικαίωμα της «αποτυχίας» και επιπλέον θα επικριθεί δίκαια ή άδικα, αν αποφασίσει να παραμελήσει τον ένα ρόλο έναντι του άλλου. Η σημερινή γυναίκα πραγματικά θυμίζει έναν καλά εκπαιδευμένο ακροβάτη, που προσπαθεί να τηρεί τις ισορροπίες ταυτόχρονα σε πολλά «σχοινιά».

Στις ήδη ευαίσθητες ισορροπίες τις οποίες καλείται να κρατήσει η εργαζόμενη μητέρα προστίθεται και μια σειρά από ψυχολογικούς παράγοντες: Ενοχές, θυμός, κούραση, αίσθημα κενού, στρες, νευρικότητα, σκέψεις ότι τίποτα δεν είναι ποτέ αρκετό ή αρκετά καλό, είναι χαρακτηριστικά συναισθηματικά βιώματα που κατακλύζουν τον ψυχισμό της εργαζόμενης μητέρας. Ερωτήματα όπως: Να δουλεύω ή όχι; Και αν ναι, πόσο; Μπορεί να βλάψει η δουλειά μου την ψυχική υγεία του παιδιού μου; Λιγότερα χρήματα ή περισσότερο παιχνίδι; Η μητρική αγάπη από μόνη της είναι το μαγικό φάρμακο που επιλύει αυτόματα αυτά τα διλήμματα; Από την άλλη μεριά στις σύγχρονες συνθήκες ζωής που η ανατροφή των παιδιών είναι εξαιρετικά δαπανηρή, η μητέρα τις περισσότερες φορές δεν έχει τη δυνατότητα να μην εργάζεται ,καθώς κάτι τέτοιο θα μείωνε τις παροχές προς τα παιδιά, όπως φροντιστήρια ξένων γλωσσών ή και προετοιμασίας για το σχολείο και τις εισαγωγικές εξετάσεις, εξωσχολικές δραστηριότητες, γυμναστήριο κ.τ.λ. Επιπλέον, στη χώρα μας, οι υποδομές στη μέριμνα και τη φύλαξη δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της σύγχρονης μητέρας: γυναίκες οι οποίες εργάζονται, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, δεν έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους μετά τον παιδικό σταθμό, το νηπιαγωγείο ή και το σχολείο. Αυτόν το ρόλο τον αναλαμβάνουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες ,εφόσον είναι στην ίδια περιοχή και εφόσον μπορούν. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο ποσοστό ζευγαριών που δεν έχει αυτή τη διευκόλυνση, δεν έχει ούτε τη δυνατότητα να πληρώσει για κατ’ οίκον φύλαξη. Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Η μητέρα φεύγει νωρίτερα από τη δουλειά και έτσι τελικά διακινδυνεύει το επαγγελματικό της μέλλον.

Σαφώς λοιπόν οι πολιτικές που αφορούν το δημόσιο σχολείο και την ποιότητα της εκπαίδευσης που προσφέρει, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με αυτό το ζήτημα. Οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί και τα σχολεία θα πρέπει να μένουν ανοιχτά μέχρι το απόγευμα, προκειμένου να εξυπηρετούνται οι μητέρες. Το «Νέο Σχολείο» οφείλει να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της νέας εποχής, να καλύπτει ένα ευρύ φάσμα της εκπαίδευσης, να αξιοποιεί και να αναδεικνύει τα ταλέντα των παιδιών, ώστε να μειωθεί από τη μια η οικονομική αιμορραγία της οικογένειας προς τα εξωσχολικά κέντρα εκπαίδευσης και να μένει ο αναγκαίος ελεύθερος χρόνος για τα παιδιά από την άλλη. Είναι χρέος μας ως δημόσια πρόσωπα και ειδικά ως γυναίκες και μητέρες  να δώσουμε την απαιτούμενη σημασία στο θέμα αυτό που αποτελεί έναν εκ των βασικών πυλώνων της κοινωνίας μας. Ως μητέρα, σύζυγος και εργαζόμενη έδωσα και δίνω τον ίδιο αγώνα με όλες μας, ένοιωσα και νοιώθω όπως κάθε μητέρα την αγωνία, την ενοχή αλλά και την περηφάνια και το αίσθημα της ικανοποίησης ότι προσέφερα.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, ο θεσμός της οικογένειας και μαζί του η μητρότητα, πλήττονται. Μέρα με τη μέρα βιώνουμε την αποδόμηση του οικογενειακού ιστού γιατί ο συνδετικός του κρίκος, η μητέρα, υφίσταται συνεχείς πιέσεις σε όλα τα επίπεδα: στο οικονομικό, στο εργασιακό, στο ψυχολογικό. Μέσα όμως σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες πρέπει να βρούμε την ελπίδα, να στηρίξουμε το κύτταρο της κοινωνίας, την οικογένεια, να στηρίξουμε τη μητρότητα και ο μόνος τρόπος είναι να διεκδικήσουμε τη θέση μας στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Τα ζητήματα τα οποία απασχολούν τον μισό και πλέον πληθυσμό της χώρας μένουν στην αφάνεια. Εμείς πρέπει να τα θέσουμε στον κεντρικό πολιτικό διάλογο, να τους δώσουμε προτεραιότητα και να βρούμε λύσεις. Η νέα κοινωνική και πολιτική κουλτούρα θα πρέπει να εμπνέεται από τις έννοιες του «φροντίζω», «νοιάζομαι», «συνδέομαι», «μοιράζομαι», έννοιες συνυφασμένες με τη μητέρα που αποτελούν πυξίδα στον καθημερινό της αγώνα για την επιβίωση της οικογένειας.

Ο σεβασμός στη μητρότητα, η πρόβλεψη από την πολιτεία μέτρων που την υποστηρίζουν, η κατανόηση και η εφαρμογή από τους εργοδότες των διατάξεων που τις αφορούν είναι αυτονόητα στοιχεία πολιτισμού και προόδου, γιατί σεβασμός στο πρόσωπο της μητέρας σημαίνει σεβασμός στον εαυτό μας και κατ’ επέκταση στο ανθρώπινο γένος.

 Χρόνια Πολλά από καρδιάς σε όλες τις μητέρες του κόσμου και  καλή δύναμη στο δύσκολο αγώνα που δίνουν καθημερινά!!!