O άρρωστος και το τοπίο*/μετα-γραφικό και εν-γραφικό δρώμενο σε μια Εικόνα/στη Ζωή Σαμαρά

Του Φώτη Μισόπουλου                                                       Τα πρόσωπα με τη σειρα που εμφανίζονται:
Συσκευή τηλεόρασης - Άνδρας 1 - Άνδρας 2 = Άνδρας 3 - Γυναίκα
Σκηνή. Ημίφως. Η τηλεόραση παίζει σε μια μέση ένταση κάποιο τυχαίο πρόγραμμα. Οι θεατές δεν βλέπουν την οθόνη. Μπροστά στην οθόνη πάνω σε δυο αναπηρικά αμαξίδια,ο ι ηθοποιοί. Κανένα σκηνικό. Ο ένας ντυμένος με ρούχα νοσηλευτικού ιδρύματος. Ο άλλος (ο 2) ντυμένος-ενδεχόμενα- με ρούχα άλλης εποχής. Κάνουν ζάπινγκ. Αυξομειώνουν τον ήχο. Σχολιάζουν με επιφωνήματα και χειρονομίες ό,τι βλέπουν. Εκτελούν μικρές βόλτες με τ' αναπηρικά τους καρότσια αρκετά επιτήδεια,που σημαίνει εξοικείωση.Ίσως είναι έγκλειστοι καιρό. Ο ήχος χαμηλώνει.( Σ' όλη τη διάρκεια κινούνται χωρίς να σταθούν στα πόδια τους ποτέ). Ο Άνδρας 1 πλησιάζει τον διακόπτη. Κάνει το φως έντονο.

Άνδρας 2:(εκνευρισμένος) Μην ανάβεις το φως.(φέρνει το δάχτυλο στο στόμα) Σσσσς...Και μη μιλάς...”Καταστρέφεις τη νύχτα”(1). Τα φαντάσματα διαλύονται...υποχωρούν...κι είναι κρίμα.  

Άνδρας 1:Αλήθεια? (γελά) Με ποιό δικαίωμα υπάρχουν εδώ? Με ποιό δικαίωμα πιάνουν κουβέντα μαζί σου?Είναι μέσα σου, τα φαντάσματα,τελικά...Από κει πρέπει να τα διώξεις (δείχνοντας το κεφάλι του)

                              (παύση)

Άνδρας 2: Καλημέρα,λοιπόν.(βαριεστημένα-συνεχίζει εκνευρισμένος και πάλι).Ωραία!...Παραιτούμαι κάθε τόσο απ' τις ομορφότερες συζητήσεις μαζί τους γιατί το θέλεις εσύ!Ορίστε,επιστρέφω στην ακινησία!...

Άνδρας 1:Κάποιες φορές,νομίζω,πως θέλεις να υπαινιχθείς υποκριτικά την οδύνη και μάλιστα μ' ένα ύφος απόλυτο και προστακτικό...Όπως έν' αόρατο χέρι που αλλάζει θέση στα έπιπλα...και ζητάει την έγκριση των άλλων οπωσδήποτε.

Άνδρας 2:Νιώθω ανήμπορος .Αυτό είν' όλο.

Άνδρας 1:Κι αποξενωμένος.

Άνδρας 2:Μα είναι η καταξίωσή μου...το μοναδικό μου έπαθλο...

Άνδρας 1:Ποιά καταξίωση? (γελά) Αν γίνεται ό,τι γίνεται είναι γιατί επιμένεις να σ' αναγνωρίζουν και οι απόντες.Είναι θέμα εγωισμού.Απλός εγωκεντρισμός.Εισαι εγωιστής.

(Κάνει πως κοιτάζει αδιάφορα μακριά.Φέρνει το χέρι στο μέτωπο σαν σκιάδιο)

Άνδρας 2:Σύμφωνα μ'εσένα θάπρεπε να δεχτώ το ανείπωτο, έτσι ανερμήνευτο.

                       (παύση)

(κάνει πως κοιτάζει προς κάπου)Αύγουστος...αύριο μπορεί να έχω κάνει πανιά... Αυτοχειριάζομαι εγώ και η αιωνιότητα.(με στόμφο-γέλια)

                       (παύση)

Αυξάνει η ένταση του ήχου στη συσκευή τηλεόρασης.Ζάπινγκ.Επιφωνήματα,χειρονομίες σχόλια,όπως στην αρχή.Κουνάει τα χέρια του ο ηθοποιός 2,ξαφνικά,σαν να θέλει να προφυλαχτεί από κάτι που πετάει).

Νάτο!Το είδες? Πέταξε πάλι!

Άνδρας 1:Ποιό?

Άνδρας 2:Εκείνο.Ήταν μάλλον κοράκι...Πάντως κάτι, που πετούσε...

Άνδρας 1:(ειρωνικά)Με τόσα φαντάσματα,σίγουρα κάποιο θα πετάει.

Άνδρας 2:Όμως ήταν!

Άνδρας 1:Δεν ήταν τίποτε.Ήταν απλά...το παρελθόν σου.Το παρελθόν μας.Για φαντάσου!...Τι είναι το παρελθόν μας,τελικά?Απλά μια ελικοειδής σκάλα,που όσο την ανεβαίνουμε ίσως ανακαλύψουμε το δωμάτιο, που περιέχει μια εξαίρεση για τον εαυτό μας.

Άνδρας 2:Ποιός θα μπορούσε να διαβεβαιώσει,αλήθεια,αυτό?Ποιός?

                         (παύση)

Κοιτάζει μακριά.

Γυρίζει, νάτο!Μοιάζει μ' ένα τεράστιο τροπικό έντομο,που ξεπροβάλλει επ' τους τοίχους σαν εφιάλτης(κάνει τα χέρια του σαν να θέλει να το αποφύγει.Προσπαθεί να σηκωθεί χωρίς αποτέλεσμα). Όχι,μη...

                       (μικρή παύση)

Όχι μη...Καταλαβαίνω...καταλαβαίνω τώρα τη θεία Ευδοκία, θυμάσαι,έφυγε...τόσο άδοξα...

                         (παύση)

Είναι ό,τι ζήσαμε...

Άνδρας 1:”Ό,τι ζήσαμε?”. Όχι,φυσικά. Θέλεις να πεις “ό,τι έζησες”...εσύ.

Άνδρας 2: (κινείται προς το τοίχο.Κάνει πως τον χαιδεύει.Συνεχίζει χωρίς να δίνει σημασία μιλωντας προς τους θεατές)....Ή ερχόταν πάλι ο ταχυδρόμος,αφήνοντας τα δακτυλικά του αποτυπώματα παντού.Προβληματίζοντας τον επερχόμενο ένοχο,δηλαδή όλους εμάς.

Άνδρας 1:Πιθανότατα μόνον “εσάς”.Μόνον εσένα...Μόνο την εμμονή σου.Την άρνησή σου να κοιτάξεις το χρόνο...Την ουσία του.Την ουσία σου.

                              (μικρή παύση)

Αληθεια,σ' έχει ποτέ απασχολήσει ο χρόνος?Σαν ευθεία γραμμή?Σαν κύκλος?(μένει σκεφτικός)

                              (μικρή παύση).

Έστω και σαν μια καλοστημένη εμμονή.Μια εξαπάτηση,μια φάρσα απέναντι στον εαυτό σου,στον εαυτό μας...Στην καταγωγή μας...Στην υποψία μας,στην υποψία σου,ότι ο χρόνος μπορεί να γυρίσει πίσω.Οι ασθενείς της κατηγορίας σου πιστεύουν ότι ο χρόνος μπορεί να επιστρέψει,να γίνει κάποιος παιδί,να ξαναμπεί στην κοιλιά τηα μάνας του!...

Άνδρας 2: (προσπαθεί να πιασει κάτι στον αέρα) Νάτο. Ήρθε ξανά...Πετάει.Το βλέπεις.(χαμογελά-γελά-καταβάλει προσπάθεια να σηκωθεί).Είν' εδώ...(δείχνει τον βραχίονα του χαρούμενος).Έχει καθήσει στο χέρι μου....Αλλά δεν είναι παπαγάλος...Είναι κάτι άλλο...Ένα μαύρο,μεγάλο,ωδικό πτηνό...Σσσσς...Ησυχία.είναι τόσο γλυκό,τόσο εύθραυστο...

(Κοιτάζουν και οι δυο με τα κεφάλια ψηλα σαν να βλέπουν ιπτάμενα όντα,,μετακινούνται με τα καροτσάκια τους,κινητικότητα,κινούνε τα χέρια,κραυγές χαράς).

Άνδρας 1:Ναι...αρχίζω να...νομίζω...πως δεν είναι παπαγάλος. Είναι κάτι άλλο...Ένα μεγάλο,μαύρο,ωδικό πτηνό(γελά).Ίσως έχεις δίκιο...Ήταν θέμα φωτισμού...Τώρα μάλιστα το ξεχωρίζω κι εγώ.Ορίστε ήρθε και σε μένα(σηκώνει σιγά σιγά τον βραχίονά του,στριφογυρίζει με το καροτσάκι,υποκρίνεται ότι το ταίζει απ' την παλάμη του,η τηλεόραση συνεχίζει...Στιγμές ευφορίας)

Άνδρας 2:Ο-χρό-νος-περ-νά-ει-α-σφα-λώς-ο-χρό-νος-περ-να-ει-α-σφα-λώς-α-σφα-λώς(τραγουδιστά).Τέρμα!Το συμπέρασμα είναι αυτό!

Άνδρας 1:(στέκει κάπως απομακρυσμένα).Ένας χρόνος,όπου όλα γίνονται μια διχασμένη υπόθεση.Μια υπόθεση που βαρεθήκαμε.(συνομωτικά).Ο χρόνος,αυτή η απέραντη στέππα ...τρύπωνε στα πιο απίθανα μέρη.Τα πράγματα αποχτούσαν μια περίεργη ενηλικίωση.

Άνδρας 2:Συντελέστηκε ό,τι φοβηθήκαμε...

Άνδρας 1:Ναι...ό,τι φοβηθήκαμε.

                         (παύση)

Άνδρας 2:Ατέλειωτα απόγέματα περιμένοντας την ώρα του ύπνου...άπειρες ώρες δίπλα στην πόρτα.

Άνδρας 1:Φροντίζαμε να έχουμε πάντα μια καλή θέση δίπλα στην είσοδο.Γιατί όχι?Ένα καλό παρατηρητήριο.Περνούσαν οι ηττημένοι γεμάτοι μετριοπάθεια.”Συμμεριζόμαστε την αγωνία σας”,θυμάσαι?(κοροιδευτικά)”Αλήθεια,εσείς τι θέλετε εδώ?”.Σαν να τους ακούω ακόμα στ' αυτιά μου.

(Κινείται για λίγο,φτάνει στην άκρη της σκηνής.Πλησιάζει και ο άλλος.Κάθονται σχεδόν πολύ κοντά.Ημίφως.Η τηλεόραση παίζει.)

Άνδρας 2:Όλα ήταν αθέατα.Ο ζητιάνος κοιτούσε έντρομος το πεζοδρόμιο.Του φαινόταν γυάλινο.Μπορούσε να σπάσει και να χαθεί στα έγκατα της γης.(δείχνει με το δάχτυλο το δάπεδο,κοιτώντας κάτω.)

Άνδρας 1:Τα τοπία έμπαιναν στα σπίτια.Τυλίγονταν στα σεντόνια.Εγώ παρατηρούσα μες απ' τον καθρέφτη το ακατόρθωτο.

                         (παύση)

(Μπαίνουν στη σκηνή ο Άνδρας 3 και η Γυναίκα.Αποτελούν ζευγάρι.Είναι αγκαλιασμένοι τρυφερά.Χειρονομούν,μιλανε μεταξύ τους και με αόρατα κινητά στο χέρι,δειχνουν ευδιάθετοι,ευτυχισμένοι.Ίσως και να προβαίνουν σε χορευτικές πιρουέτες αρκετά καλαίσθητες κάτω απ' το άκουσμα κάποιας τρυφερής μουσικής ή τραγουδώντας και οι ίδιοι ακόμη.Οι άλλοι δυο τους κοιτάνε με απορία,με κάποια ζήλεια.Τους κάνουν νοήματα να τους προσέξουν.Το ζευγάρι διασχίζει προς διάφορες κατευθύνσεις την σκηνή χοεύοντας ή κάμνοντας βόλτα, ντυμένοι κομψά.Κάθε τόσο κοντοστέκονται.Δεν δίνουν καμμιά σημασία στους δυο πάνω στ'αμαξίδια.Εκείνοι παραιτουνται απ' το να γίνουν ορατοί πλέον και να προσεχθούν.Κάνουν πάλι ζάπινγκ.Χειρονομούν, φλυαρούν όπως στην αρχή μόνοι τους)-Κάποια στιγμή γίνεται ησυχία.Μόνο το ζευγάρι κάνει τη βόλτα του.

Άνδρας 2:Υπήρχε κάποιος τελικά το πρωί στην τραπεζαρία, που εξηγούσε τις λεπτομέρειες του εγλήματος...εκείνου για το οποίο μιλούσαμε τόσο συχνά...Δεν το ειχα φανταστεί πως ήξερε τόσα πολλά...τόσες λέξεις,τόσες λεπτομέρειες.Η απίθανη μνήμη του μ' έκανε να θαυμάσω το ανθρώπινο είδος στα καλύτερά του.”Kύριοι”,τους είπε,”αν παραπλανήθηκαν οι ένορκοι είναι γιατί κρατούσα μια φυσαρμόνικα,λίγο πριν την καταδίκη μου,κι άλλωστε η αθώωση που επιζητήσαμε,δεν ήταν παρά ο νεκρός στο διπλανό διαμέρισμα,καθώς διέσχιζε αμέριμνος την πλατεία”.

Άνδρας 1:Συνήθως αυτό γίνεται...Κάποιος τελικά θυμάται τα πάντα...ακόμη κι αυτά που δεν θάπρεπε.Κι έτσι μεγαλώνει την λύπη μας ή την οργή μας...Κι εμείς?...Τι θα κάνουμε?

Το ζευγάρι φεύγει αγκαλιασμένο απ' την σκηνή.Η παρουσία του έχει τελειώσει.

Άνδρας 2:(μετά από σκέψη) Τίποτε... Θα ταίζουμε αυτά τα συγκαταβατικά, μεγάλα, μαύρα, ωδικά πτηνά... που μας επισκέπτονται...που μας επισκέπτονται ξαφνικά κι απρόσκλητα...Ευτυχώς για μας.Είμαστε ο προορισμός τους.(μικρή παύση).Κάνουν ένα ταξίδι κατάκοπα πάνω απ'τις λίμνες,τα βουνά ,τα λιμάνια,τα ποτάμια,τα χωράφια,τις πεδιάδες,τα σπίτια, τους δρόμους,τις πόλεις,τ' αεροδρόμια,τις θάλασσες,τα νησιά...πάνω απ' τα κρεββάτια,τις καρέκλες,τα τραπέζια,τα βιβλία,τα τσιγάρα,τα μολύβια,τα χαρτιά,τα παπούτσια,τις λάμπες,τα ξύλα,τα πουκάμισα,τα καπέλλα,τα σακκάκια,τα σκυλιά,τις γάτες...πάνω απ'τ'ατέλειωτα πράγματά μας...πάνω απ' την οργή μας,τη θλίψη μας,τις φωνές,τις φωνές μας,την αγάπη...την αγάπη μας...τη συμπόνια...τη συμπόνια μας... (η φωνή του σβήνει σιγά-σιγά. Το φως χαμηλώνει. Πλησιάζουν με τα καροτσάκια τους κοντά. Κολλάνε δίπλα δίπλα. Προσπαθούν ν'αγκαλιαστούν. Αγκαλιάζονται όσο μπορούν.Κυλάνε απαλά με τις ρόδες.Φεύγουν από κεί  που έφυγε το ζευγάρι.Η συσκευή τηλεόρασης σβήνει.Σκοτάδι.) 

                             Αυλαία

         

                                      Οκτώβριος 2011

*:”Ο άρρωστος και το τοπίο”(απόσπασμα)-έργο του γράφοντος-δημοσιεύτηκε υπό την μορφή πρόζας με τον ίδιο τίτλο στο περιοδικό Νέα πορεία-Μεθόριος,ειδικό τεύχος 5,Ιούνιος 1998,ενώ η αρχική γραφή του ανάγεται στον Οκτώβριο του 1995.Το κείμενο εκείνο στάθηκε η πρώτη ύλη για τη συγγραφή αυτού του δρώμενου.

    

(1),στίχος απ' τον Άμλετ.