Η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου προειδοποιεί για την ανεξέλεγκτη δράση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων που στοχεύουν στις ελληνικές επιχειρήσεις»

Έντονη ανησυχία μας προκαλεί η είδηση σχετικά με το ενδιαφέρον ξένων funds να “επενδύσουν” -μέσω αγοράς πακέτων µη εξυπηρετούμενων δανείων- σε υπερχρεωμένες επιχειρήσεις και να αποκτήσουν με αυτόν τον τρόπο περιουσίες σε εξευτελιστικές τιμές. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη αρχίσει τις πρώτες διερευνητικές επαφές με εκπροσώπους ξένων κερδοσκοπικών κεφαλαίων, διεθνείς εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο διαχείρισης ληξιπρόθεσμων χρεών. Οι κινήσεις αυτές έχουν ως στόχο επιχειρήσεις και εταιρικά σχήματα που αφενός δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους και αφετέρου έχουν τη δυνατότητα εξορθολογισμού της λειτουργίας τους ή μπορούν να πωληθούν πολύ φθηνά και να αποφέρουν κέρδη.
Είναι γεγονός ότι πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις (ουσιαστικές και τυπικές) προσέλκυσης τέτοιων εξειδικευμένων κερδοσκοπικών κεφαλαίων, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Από την πλευρά των τραπεζών, μια τέτοια προοπτική φαντάζει ενδιαφέρουσα αφού: α) Οι τράπεζες αντιμετωπίζουν έναν όλο και περισσότερο διογκούμενο αριθμό μη εξυπηρετήσιμων δανείων, β) η βαθιά ύφεση στην αγορά καθιστά αβέβαιη την ικανοποίηση των απαιτήσεών τους στο μέλλον, ενώ παράλληλα γ) καλούνται να βελτιώσουν τους δείκτες κεφαλαιακής τους επάρκειας.
Οι πύλες, λοιπόν, εισόδου τέτοιων funds είναι πλέον ορθάνοιχτες. Οι τράπεζες παλεύουν να συγκρατήσουν τις απώλειές τους, ενώ η πίεση που τους ασκείται ώστε να βελτιώσουν τους δείκτες Core Tier 1 είναι αβάσταχτη. Τόσο αβάσταχτη μάλιστα που για να “ξεφορτωθούν” τα κακά δάνεια είναι πρόθυμες να τα πουλήσουν έναντι συνήθως 12% -18% της αξίας τους, ενώ οι εταιρείες διαχείρισης χρεών, γνωστές ως «κυνηγοί οφειλών» είναι διατεθειμένες να πληρώσουν από 3% έως 40% επί της αξίας των οφειλών που «αγοράζουν».
Από τις αρχές του 2010, σύμφωνα με δημοσιεύματα, περίπου 10 funds επενδύουν σε ληξιπρόθεσμες οφειλές και έχουν αντλήσει κεφάλαια ύψους 9 δις για να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που συνεχώς προκύπτουν.
Οι εξελίξεις αυτές δημιουργούν πολλά ερωτήματα σχετικά με τρόπο λειτουργίας και εφαρμογής τους:
o Με ποιο τρόπο θα εισπράξουν τις απαιτήσεις όταν τα ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αδυνατούν να το πράξουν;
o Μέχρι ποιου σημείου θα μπορούν τα διεθνή funds να παρέμβουν στη λειτουργία και στην περιουσία των επιχειρήσεων;
o Θα υπάρξουν νέοι όροι (επιτόκιο, διάρκεια αποπληρωμής κ.λπ.) για τις επιχειρήσεις που θα αλλάξουν πιστωτή;
o Θα ληφθεί υπόψη η χρηματοοικονομική κατάσταση του οφειλέτη και οι προοπτικές ανασύνταξης της επιχείρησής του ή θα οδηγηθεί σε άτακτη χρεοκοπία και πώληση στους ανταγωνιστές του;
o Τι έγιναν τα πακέτα των δις ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες προς ενίσχυση της κεφαλαιακής τους επάρκειας;
o Γιατί οι πόρτες των τραπεζών παραμένουν κλειστές για τις επιχειρήσεις που συγκεντρώνουν σοβαρές πιθανότητες ανασυγκρότησης και μπορούν να στηρίξουν την πραγματική οικονομία;
o Τέλος, ποιος θα επενδύσει σε ένα τέτοιο ασταθές επιχειρηματικό περιβάλλον με τη δαμόκλειο σπάθη του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου να κρέμεται απειλητικά πάνω από την περιουσία του;
Ο μόνος δρόμος για την έξοδο από την κρίση περνάει μέσα από την ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη, όμως, που δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Αντίθετα, ο επιχειρηματικός κόσμος βάλλεται πανταχόθεν, με τις πιθανότητες ανασυγκρότησής του ουσιαστικά να εκμηδενίζονται. Σε αναμονή λοιπόν των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Η “Κερκόπορτα” είναι πλέον ανοιχτή για τα «κοράκια» που έρχονται να αγοράσουν τα «κακά» δάνεια των τραπεζών και κατά συνέπεια να «ελέγξουν» «τις ελληνικές επιχειρήσεις.