2ος Πανελλήνιος Μαθητικός Διαγωνισμός με θέμα : «Η ιστορική πορεία των Ελλήνων του Πόντου» 1ο Βραβείο Γυμνασίου: Κιορίδου Ευστρατία, 1ο Γυμνάσιο Σερρών

«Εκάεν γιαρ το Τσάμπασιν…» τραγουδάει η γιαγιά και τραγουδάω κι εγώ μαζί της. Από τα πρώτα τραγούδια που έμαθα σαν παιδάκι, τότε, που ακόμη δεν μπορούσα να κατανοήσω τις λέξεις «γενοκτονία», «διωγμός», «πόλεμος». Η γιαγιά, δεύτερη πλέον γενιά Ποντίων που ήρθαν να απλώσουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα μου μιλούσε συχνά για την «πατρίδα», έτσι συνήθιζε να λέει τον αλησμόνητο Πόντο, έτσι τον έλεγε ο πατέρας της, έτσι το λέω κι εγώ: «πατρίδα».

            -Γιαγιά, πες μου για το Καρς …

            -Δύο μεγάλες εκκλησίες είχε το Καρς.

 Τον Άη-Γιώργη και την Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Σχολεία ελληνικά, γυμνάσιο αρρένων και Παρθεναγωγείο. Το Καρς, μήλον της Έριδος για πολλά χρόνια μεταξύ Τούρκων και Ρώσων, όταν το 1919 περιέπεσε στα χέρια των Τούρκων, οι ελληνικοί πληθυσμοί, εγκατέλειψαν το βιός τους, φοβούμενοι τα τάγματα εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού) και τις βιαιότητες των Τούρκων, ξεκίνησαν τη δική τους Οδύσσεια, στις πόλεις και τα χωριά της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στις αποσκευές τους είχαν τις εικόνες των εκκλησιών τους, λίγο χώμα από τον κήπο τους και την ελπίδα για μια νέα αρχή.

            -Γιαγιά, θες να πας στην πατρίδα;

            -Θέλω πολύ να πάω πουλί μ΄…

Τι κι αν η γιαγιά δεν πρόλαβε να πάει στην πατρίδα της, έζησε μέσα σε αυτήν από τις μνήμες των γονιών της. Πάντα θα θυμάμαι όσα μου έλεγε: «…τα δέντρα για να ανθίσουν και να φέρουν καρπούς, χρειάζονται τις ρίζες τους…» Η γιαγιά φύτεψε μνήμες, χωρίς μίσος για τους αίτιους και οι μνήμες της έφεραν καρπούς. Υποσχέθηκα όσο ζω να αγωνίζομαι για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων, μία αναγνώριση σημαντική, όχι μόνο για τον ελληνισμό, αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Ένα μάθημα προς όλους τους ανθρώπους για να μην ξαναδεί η Ιστορία τέτοια γεγονότα.

            Εκάεν το Τσάμπασιν και απόμειναν οι μνήμες.

           Στη μνήμη της γιαγιάς μου Ολυμπίας και του προπάππου μου Θεοφύλακτου.

Διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο, στο μυαλό όλων, έρχονται δικά μας αγαπημένα πρόσωπα. Αναμνήσεις, ίσως και μυρωδιές, που μας γυρίζουν πίσω κι ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ αποτυπώνεται σε κάθε πρόσωπο.

Είναι οι ρίζες μας κι εμείς τα κλαδιά και οι καρποί τους. Οι ρίζες ενός δέντρου, που μπορεί να κατάφεραν να πληγώσουν, όμως δεν κατάφεραν να ξεράνουν. Ξαναγεννήθηκε και πάλι μέσα από τις στάχτες του,  δεν παραλείπει όμως, να τιμά και να αγωνίζεται για να διατηρήσει την ταυτότητά του. Την ταυτότητα, που το κάνει να διαφέρει. Την ταυτότητα, που το κάνει υπερήφανο.  Αυτή  αποτελεί και το κυρίαρχο συστατικό στοιχείο, του σεβασμού  στην ιστορία και στην αλήθεια.

 Όλοι εμείς, οι νεολαίοι ποντιακής καταγωγής, αγωνιζόμαστε για τη διαφύλαξη και την περαιτέρω ανάδειξη και  διεθνοποίηση της 19ης Μαΐου, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας. Μιας γενοκτονίας η οποία υπερβαίνει τον Ποντιακό Ελληνισμό και διαχέεται σ΄ όλη την ελληνική κοινωνία.

Με την ευκαιρία θα θέλαμε να συγχαρούμε τα Ποντιακά Σωματεία όλου του Νομού Κιλκίς, για το ανεπανάληπτο συναπάντεμα που μας παρουσίασαν το Σάββατο 2 Απριλίου 2011. Αυτό που κατάφεραν μας υπενθυμίσουν είναι, ότι ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά.