«Το άγιο Εικοσιένα»

Γράφει ο

Δημήτρης Νατσιός

Μπορεί στην ταλαίπωρη Λιβύη οι υπέρμαχοι της δημοκρατίας και της ελευθερίας των λαών της γης, τα δυτικά περικαθάρματα, να βομβαρδίζουν «το καθεστώς Καντάφι», για να ψηλώσουν την δημοσκοπική τους αποδοχή κάτι λιλιπούτεια περιττώματα, τύπου Σαρκοζί ή Κάμερον, όμως εδώ, στη χώρα του Μνημονίου και της λουστραρισμένης βλακείας, οφείλουμε εμείς οι Έλληνες πολίτες, να τιμήσουμε το ένδοξο, το άγιο Εικοσιένα. Εξάλλου για τα εξωτερικά δεν πρέπει να ανησυχούμε. Στο πηδάλιο του ΥΠΕΞ βρίσκεται ο στιβαρός και ευφυής φον Δρούτσας (ή φον Σάχλας κατά τον Ζουράρι).

 190 χρόνια πέρασαν από την άγια μέρα. Το Εικοσιένα δεν είναι μόνο εθνική γιορτή. Είναι και γιορτή της πίστης μας. «Πίστην και πατρίδα» βροντοφώναζαν οι Κολοκοτρωναίοι και οι Μακρυγιάννηδες, σάρκα μία και «τζιβαϊρικόν πολυτίμτο», η δίδυμη αυτή παρακαταθήκη, την οποία ποτέ κανείς αγωνιστής δεν διανοήθηκε να διαχωρίσει. Το Γένος οφείλει την ταυτότητά του στην Εκκλησία, η Ορθοδοξία κατοχύρωνε πνευματικά την ιθαγένεια του υπόδουλου Ρωμιού. Μελετώντας κανείς κείμενα συλλογικών οργάνων ή μεμονωμένων αγωνιστών της Παλιγγενεσίας διαπιστώνει εκτός των διαφόρων σχεδίων δράσεως, ότι ήταν κοινή η πεποίθηση στην ύπαρξη ενός σχεδίου Θείας Οικονομίας του αγώνα, γι’ αυτό και ονομαζόταν «ιερός αγών».

«Σας ανοίγεται στάδιον λαμπρόν, ο υπέρ της Πατρίδος και πίστεως ιερός αγών» γράφει στις 25 Φεβρ. 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. (Για την συγγραφή του παρόντος άρθρου, χρησιμοποιώ κυρίως το εξαίρετο βιβλίο του καθ. του Πανεπιστημίου Αθηνών Ηλ. Οικονόμου «Κείμενα Πίστεως και Ελευθερίας», εκδ. 1985 του περιοδικού «Εκκλησία»). Στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, σημειώνεται στην «Διακήρυξη» «Ο κατά των Τούρκων πόλεμος ημών….είναι πόλεμος εθνικός, πόλεμος ιερός». Στην διακήρυξη της Γ΄ Εθνοσυνελέσευως (10 Απριλίου 1826), τονίζεται ο σκοπός της Επαναστάσεως. «Ο λαός της Ελλάδος έλαβε τα όπλα και δεν ζητεί δια των όπλων, παρά την δόξαν και την λαμπρότητα της του Χριστού Εκκλησίας, η οποία μετά του ιερού αυτής κλήρου κατεδιώκετο και κατεφρονείτο». Στην εφ. «Ελληνικά Χρονικά» που εξέδιδε ο φιλέλληνας (βαπτίστηκε Ορθόδοξος) Ιωάννης – Ιάκωβος Μάγερ, πεσών κατά την ηρωική Έξοδο, γράφει στις 23 Αυγούστου του 1824: «Ο πόλεμος της ανεξαρτησίας των Ελλήνων είναι ιερός, επειδή είναι αγών του Σταυρού κατά της ημισελήνου». Δεν υπάρχει κείμενο επαναλαμβάνω, που δεν είναι αρωματισμένο, που δεν ευωδιάζει από την πίστη των αγωνιστών. Όσο κι αν προσπαθούν τα απολειφάδια της ιστοριογραφίας να το αποκρύψουν, ο αγώνας ήταν ιερός, ήταν πόλεμος του σταυρού του Κυρίου κατά των αντίχριστων Αγαρηνών, κατά της Ημισελήνου. Το αίμα που χύνεται «για θρησκεία και για πατρίδα/ όμοιαν έχει την τιμή», γράφει ο Σολωμός στην Ύμνο. Ας μην λησμονούμε ότι όταν αναζητήθηκε η συνισταμένη, η κοινή βάση που θα προσδιόριζε τον Έλληνα, η Β΄  Εθνοσυνέλευση όρισε: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της επικρατείας της Ελλάδας πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες». (Πόσοι απ’ αυτούς που κυβερνούν σήμερα την πατρίδα μας, τις «σαπιοκοιλιές» όπως θα έλεγε και ο Καραϊσκάκης, ανταποκρίνονται στην Επαναστατική συνταγματική επιταγή;).

Εκπληκτικά είναι και τα «μυρίπνοα» κείμενα των ηρώων. Μέσα σ’ αυτά διαπιστώνεται η ατράνταχτη πίστη των αγωνιστών ότι ο αγώνας είναι υπέρ πίστεως και πατρίδος. «Πρέπει να φυλάξετε την πίστι σας, και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος». (Κολοκοτρώνης, «Λόγος στην Πνύκα»). «Στ’ άρματα αδέρφια! Ή να ξεσκλαβωθούμε ή όλοι να πεθάνουμε! Και βέβαια καλύτερο θάνατο δεν μπορεί να προτιμήσει κάθε χριστιανός και Έλληνας…ο Χριστός μας ο πολυαγαπημένος θα βάλει το χέρι του απάνω μας». (Οδ. Ανδρούτσος. «Επιστολή στους Γαλαξειδιώτες», 22-3-1821). «Το Χριστό φοβόμαστε και αυτείνη η θρησκεία μας λευτέρωσεν και βγήκαμε στην κοινωνία του κόσμου» (Μακρυγιάννης).

Τα παρακάτω κείμενο αναφέρεται σε παρέλαση του στρατεύματος του Παπαφλέσσα. (Περιέχεται στα «Απομνημονεύματα Ελληνικής Επαναστάσεως», τομ. 1, σελ. 79).

«….Καθώς έβλεπαν οι Έλληνες τας σημαίας και τους στρατιώτας, εσήμαινον των εκκλησιών τα σήμαντρα και οι μεν ιερείς έβγαινον ενδεδυμένοι τα ιερά άμφια και με το Ευαγγέλιον ανά χείρας, οι δε Χριστιανοί  άνδρες, γυναίκες και παιδία επαρακαλούσαν τον Θεόν να τους ενδυναμώνει. Ο Αρχιμανδρίτης (ο Παπαφλέσσας) μάλιστα φορούσε μιαν περικεφαλαίαν και διά τούτο τον εκύτταζαν με πολλήν περιέργειαν οι άνθρωποι και τον εδέχοντο με μεγάλην υποδοχήν. Είχεν δε σημαιοφόρον ένα καλόγηρον θεόρατο, Παπα- Τούρταν ονομαζόμενον, ο οποίος εκράτει ένα μεγάλον σταυρόν υψηλά εις τα χέρια και επήγαινε μπροστά εις το στράτευμα. Ο κόσμος εγένετο τείχος και έκαμαν τον σταυρό τους, καθώς επέρνα ο καλόγηρος με το σταυρό». Πώς το λένε οι «προοδευτικοί»; Οι παρελάσεις είναι μεταξικό κατάλοιπο και ενστάλαζουνν στους μαθητές φιλοπόλεμη διάθεση; Ευτυχώς οι αγωνιστές του ’21 δεν πρόλαβαν τους γραικύλους της σήμερον και έκοβαν κεφάλια τούρκικα, παρελαύνοντας ύστερα καμαρωτά.

Απερίφραστος ακόμη είναι η παραδοχή των αγωνιστών ότι τα κατορθώματα, οι νίκες κατά των Τούρκων, σε στεριά και θάλασσα, οφείλονται «εις την θείαν αντίληψιν και συμπαράστασιν», η οποία θαυματουργή διά «θεοσημείων». Γι’ αυτό μετά από κάθε τρόπαιο αναπέμπουν δοξολογίες στον Σωτήρα Χριστό και στην Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους. Επιστρέφει από την Χίο ο Κανάρης, όπου τίναξε στον αέρα τα αιμοδιψή «ταγκαλάκια» του Καραλή, και πρώτο του μέλημα, μόλις πάτησε στα Ψαρά, ήταν να πάει αυτός και οι «συναθλητές» του στην εκκλησιά του Αϊ Νικόλα για να ευχαριστήσει τον Ύψιστο και τον Άγιο. Ακολούθησε λιτανεία σ’ όλο το νησί…. Στη μάχη της Κλείσοβας στο Μεσολόγγι – του Ευαγγελισμού στα 1826- εχθρικό βόλι σπάζει στα δυο το σπαθί του Κίτσου Τζαβέλα, χωρίς να αγγίξει τον πολέμαρχο. Όλοι είπαν πως ήταν θαύμα της Παναγίας. Και ο Τζαβέλας αφήνοντας για μια στιγμή τη μάχη, πηγαίνει στην Εκκλησιά της Αγίας Τριάδος. Ασπάζεται ευλαβικά το εικόνισμα της Ευαγγελίστριας και της αφιερώνει τα κομμάτια απ’ το σπαθί του λέγοντας: «- Παναγιά μου, σήμερα οπού σε γιορτάζουμε, σου αφιερώνω τούτο και βόηθα τα παλληκάρια να νικήσουμε τον εχθρό». Και νίκησαν… Ήταν ευλογημένη συνήθεια των αγωνιστών να αφιερώνουν τα σπαθιά τους στις εκκλησιές. Λέει το δημοτικό τραγούδι.

«Του αντρειωμένου τ’ άρματα

 δεν πρέπει να πουλιώνται

 μον’ πρέπει τους στην εκκλησιά

εκεί να λειτουργιώνται».

Αυτό είναι το Εικοσιένα, το αθάνατο, το άγιο, το ιερό. Αυτό πρέπει να θυμόμαστε και να μνημονεύουμε «εις γενεάν και γενεάν».

Μάταια  πασχίζουν οι ανθρωποσκώληκες της σακατεμένης εποχής μας να το σπιλώσουν. Όσο το πολεμούν λαμπρότερον καθίσταται.