Στη χώρα των συγκυριών και σκοπιμοτήτων

Γράφει ο Γιάννης Καραγιαννίδης

«Καποδίστριας»- «Καλλικράτης», βίοι παράλληλοι! Όσον αφορά τα επιφαινόμενα και τα συμπαραμαρτούντα, βεβαίως. Γιατί, κατά τα άλλα (την ουσία) ίδωμεν…

Γιατί, όμως, παραλληλίζουμε τους βίους ενός «Καποδίστρια» (που ήδη περατώθηκε) κι ενός «Καλλικράτη» (που μόλις ξεκίνησε); Ε, οι αφορμές δεν λείπουν. Στο προηγούμενο φύλλο ασχοληθήκαμε σ’ αυτό ακριβώς το σημείο με τις συνενώσεις των σχολείων. Που, όπως τότε που γεννήθηκε ο «Καποδίστριας» έτσι και τώρα, τέθηκαν στο τραπέζι των συζητήσεων. Στο παρόν φύλλο την αφορμή μας δίνει η …Ν. Σάντα. Που, όπως τότε έτσι και τώρα θέτει ένα ξεχωριστό αίτημα για να –τρόπον τινά- ξεχωρίσει.

Ποιος δεν θυμάται τις θυελλώδεις αντιδράσεις κατοίκων της σημαντικής αυτής κοινότητας του νομού μας όταν με τον «Καποδίστρια» δεν επιλέχτηκε κατ’ αρχάς σαν έδρα του νέου τότε δήμου (Γαλλικού) και ως αυτόνομη στη συνέχεια κοινότητα; (Να θυμίσουμε ότι τα Λιβάδια χαρακτηρίστηκαν ως τέτοια, χωρίς ποτέ προηγουμένως να θέσουν σχετικό αίτημα, με τον τρόπο και την ένταση, τουλάχιστον, που τέθηκε από πλευράς Ν. Σάντας). Τα χρόνια εκείνα, λοιπόν, όσοι εκ των εχόντων προσβάσεις σε κάθε είδους εξουσία δεν υιοθετούσαν το εκ της Ν. Σάντας εκπορευόμενο αίτημα, εθεωρούντο «περσόνα νον γκράτα» κι εξοβελίζοντο στο «πυρ το εξώτερο». Για παράδειγμα, ποιος δεν θυμάται τις διαδηλώσεις οργισμένων Σανταίων έξω απ’ τα γραφείο του Γ. Φλωρίδη με το σύνθημα «Φλωρίδη δεν θα βγεις ούτε βουλευτής»;

Βέβαια, ο Γ. Φλωρίδης συνεχίζει να εκλέγεται ανελλιπώς από τότε, παίρνοντας μάλιστα ικανό αριθμό σταυρών απ’ τη Ν. Σάντα. Το αίτημα, όμως, εκείνο δεν ικανοποιήθηκε ποτέ. Κι αυτό επειδή, απλά, έπασχε στην επιχειρηματολογική του υποστήριξη: Στηριζόταν σχεδόν αποκλειστικά στην ιστορικότητα της Σάντας του Πόντου! Και δευτερευόντως προβάλλονταν επιχειρήματα όπως η βιομηχανική περιοχή της περιοχής.

Το ίδιο αυτό επιχείρημα της ιστορικότητας προβάλλεται και τώρα με τον «Καλλικράτη». Και δικαιολογημένα, βεβαίως, αφού πια το αίτημα που διατυπώνεται από πλευράς Ν. Σάντας έχει να κάνει μόνο με την ιστορία: Θέλει να ονομαστεί «ιστορική έδρα του νέου Δήμου Κιλκίς».

Στη διατύπωση του νέου αυτού αιτήματος θα ‘παιξε ασφαλώς ρόλο η…Γουμένισσα. Πως, δηλαδή, αυτή ονομάστηκε «ιστορική έδρα του Δήμου Παιονίας»; Επειδή διεκδίκησε την …κανονική έδρα και δεν την πήρε, κι είπαν να της «χρυσώσουν το χάπι»; Ε, λοιπόν, κι εμείς είχαμε κάποτε μια τέτοια διεκδίκηση. Δεν δικαιούμαστε ενός τέτοιου επιχρυσωμένου κατάποτου;

Κάπως έτσι θα πρέπει να σκέφτηκαν αυτοί που πρωτόθεσαν το αίτημα στην Ν. Σάντα. Και παραθέτουν εκ νέου τα παλιά επιχειρήματα περί ιστορικότητας της Σάντας του Πόντου, καπετάν – Ευκλείδη κ.α. Κι ασφαλώς, δεν νομίζουμε ότι υπάρχει κάτοικος αυτού του τόπου που να μην τρέφει απέραντο σεβασμό και να μην νιώθει πως οφείλει μέγιστη ευγνωμοσύνη στους αγωνιστές του έθνους, σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής παρουσίας ανά τους αιώνες. Το θέμα, όμως, είναι αν μας επιτρέπεται να κάνουμε κάποιον διαχωρισμό, και αν ναι, με ποια κριτήρια πρέπει να τον κάνουμε, έτσι ώστε να τιμηθεί ξεχωριστά ένας οικισμός, μια περιοχή, μια ομάδα συνανθρώπων μας.

Στη περίπτωση της Γουμένισσας, το «ιστορικόν της έδρας» έγινε σιωπηρά αποδεκτό λόγω συγκυριών και σκοπιμοτήτων. Άλλωστε, οι ίδιοι οι Γουμενισσιώτες ήταν που το διακωμώδησαν όταν οι σχεδιαστές κι οι ισσοροπιστές του ΥΠΕΣ το επινόησαν για να κάμψουν τις αντιδράσεις μας.

Δυστυχώς, στην περίπτωση της Ν. Σάντας δεν συντρέχουν οι ίδιες συγκυρίες και δεν επείγει να ικανοποιηθούν ανάλογες σκοπιμότητες. Αν το ίδιο αίτημα διατυπώνονταν το 1994 είμαστε βέβαιοι ότι η Ν. Σάντα θα ονομάζονταν «ιστορική έδρα του Δήμου Γαλλικού»! Κι ενδεχομένως να της αναγνωρίζονταν να επεκταθεί αυτός ο τίτλος και για τον νέο Δήμο Κιλκίς.

Τώρα, όμως, το αίτημα της «ιστορικής έδρας» μπορεί να προβληθεί κι από άλλους, που διέπονται από ανάλογες λογικές. Για παράδειγμα, απ’ το Παλιό και Νέο Γυναικόκαστρο, ως «συνεχιστών» του Αβρετ- Ισάρ, του πιο σημαντικού για την περιοχή του Δήμου Κιλκίς κέντρου, στα βυζαντινά κι οθωμανικά χρόνια. Ή απ’ το Παλατιανό και τη γειτονική Τέρπυλλο, ως σημαντικότερης ιστορικής περιοχής την αρχαιοελληνικών και ρωμαϊκών χρόνων. Ή –γιατί όχι- κι απ’ την ίδια την πόλη του Κιλκίς προς τιμή της μεγάλης μάχης του 1913, που αποτέλεσε την αφετηρία για τον διπλασιασμό της Ελλάδος. Κι αν θέλει κανείς, μπορεί να παραθέσει κι άλλες περιπτώσεις οικισμών και περιοχών που θα «εδικαιούντο» να θέσουν αίτημα «ιστορικής έδρας».

Το θέμα είναι ότι η ιστορία αυτού του τόπου, μας διδάσκει πως κάθε αίτημα για να ικανοποιηθεί πρέπει να προβάλλεται στο κατάλληλο «τάϊμιγκ», όταν υπάρχουν οι ευνοϊκές προϋποθέσεις.

Ζούμε στην χώρα των συγκυριών και σκοπιμοτήτων. Κι όχι των διαχρονικών αντικειμενικών αξιολογήσεων. Όποιος το κατάλαβε, κατάλαβε!