Δημοσιογράφος
Υπάρχουν ημερομηνίες που δεν χωράνε στο ημερολόγιο. Σαν να τις βαραίνει κάτι παραπάνω από μελάνι, ένα ίχνος ζωντανό, μια μνήμη που επιμένει να δονείται κάτω από τις σελίδες. Το Πολυτεχνείο είναι ακριβώς αυτό. Μια κραυγή που διαπερνά τον χρόνο, που αρνείται να μετατραπεί σε μουσειακό έκθεμα, σε ξεθωριασμένο σύμβολο, σε μια εθιμοτυπική κατάθεση στεφάνων. Είναι μια ιστορία που δεν σταματά, γιατί δεν έχει τελειώσει.
Το 1973 δεν ήταν απλώς μια εξέγερση απέναντι στη χούντα, ήταν η στιγμή που μια γενιά αποφάσισε ότι ο φόβος δεν μπορεί να γίνει νόμος. Ήταν ο παλμός εκείνων των ημερών, μιας νεότητας που αρνήθηκε να συμβιβαστεί, να σιωπήσει, να δεχτεί ότι η ιστορία γράφεται χωρίς αυτή. Τα πρόσωπα εκείνων των παιδιών, φαντασμένα μέσα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μοιάζουν να έχουν το βλέμμα όσων ξέρουν ότι μπορεί να χάσουν τα πάντα, αλλά και ότι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις την αξιοπρέπειά σου είναι να μη γυρίσεις πίσω.
Και, όμως, το Πολυτεχνείο δεν ανήκει μόνο στο παρελθόν. Επιστρέφει κάθε Νοέμβρη σαν μια υπενθύμιση, ίσως και σαν ένα κάλεσμα. Ότι η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Ότι η ελευθερία δεν είναι αυτονόητη. Ότι το δικαίωμα στη φωνή, στη διαφορετικότητα, στην αξιοπρέπεια, θέλει φροντίδα, αγώνα, συνείδηση. Θέλει ανθρώπους που δεν ξεχνούν.
Η σημερινή εποχή, με τα σκοτάδια να επανεμφανίζονται μεταμφιεσμένα, με την ανασφάλεια, τον αυταρχισμό, την ανισότητα να βαραίνουν τα βήματα πολλών κάνει το Πολυτεχνείο ακόμη πιο επίκαιρο. Γιατί δεν μας μιλά μόνο για την αντίσταση στη χούντα. Μας μιλά για κάθε μορφή εξουσίας που προσπαθεί να μας πεισμώσει σε μικρές και μεγάλες σιωπές. Μας μιλά για την ανάγκη να υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα όταν απειλούνται, να στεκόμαστε δίπλα σε όσους ασφυκτιούν, να επιμένουμε ότι η κοινωνία χτίζεται από τους πολλούς και όχι από τους λίγους.
Το Πολυτεχνείο είναι μια μνήμη προοδευτική όχι επειδή ανήκει σε κάποιο πολιτικό στρατόπεδο, αλλά επειδή είναι βαθιά ανθρώπινη. Μας θυμίζει πως η αξιοπρέπεια και η ελευθερία είναι πράγματα που τα διεκδικείς. Πως ο κόσμος αλλάζει όταν κάποιοι αποφασίζουν να μην αποδεχτούν την πραγματικότητα όπως είναι. Πως η νεολαία -πάντα, παντού- είναι ικανή να ανάψει σπίθες όταν όλα μοιάζουν παγωμένα.
Και ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο χρέος της μνήμης. Να λειτουργεί ως πυξίδα, όχι ως πέτρα δεμένη στα πόδια. Το Πολυτεχνείο μάς καλεί να θυμόμαστε όχι για να θρηνούμε, αλλά για να αναμετριόμαστε. Με τις βολές μας, με τις αδικίες που βλέπουμε γύρω μας, με το ερώτημα: «Τι θα κάναμε εμείς;»
Στη σημερινή Ελλάδα, που παλεύει ανάμεσα στο φως και στη σκιά, το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να ανασαίνει. Στους αγώνες που συνεχίζονται. Στις φωνές που δεν σωπαίνουν. Στα παιδιά που ακόμη πιστεύουν ότι κάτι καλύτερο είναι δυνατό, όχι αύριο, αλλά σήμερα.
Κάθε φορά που ακούμε «Εδώ Πολυτεχνείο», δεν ακούμε ένα μήνυμα από το παρελθόν, ακούμε μια υπενθύμιση προς το μέλλον. Ότι η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Ότι η δημοκρατία δεν είναι κτήμα κανενός, παρά μόνο εκείνων που την υπερασπίζονται. Ότι η ελευθερία δεν είναι δώρο, είναι ευθύνη.Κι έτσι, η νύχτα του Νοέμβρη, μισό αιώνα μετά, συνεχίζει να φωτίζει. Για όσους έφυγαν. Και για όσους έρχονται.
Υπάρχουν ημερομηνίες που δεν χωράνε στο ημερολόγιο. Σαν να τις βαραίνει κάτι παραπάνω από μελάνι, ένα ίχνος ζωντανό, μια μνήμη που επιμένει να δονείται κάτω από τις σελίδες. Το Πολυτεχνείο είναι ακριβώς αυτό. Μια κραυγή που διαπερνά τον χρόνο, που αρνείται να μετατραπεί σε μουσειακό έκθεμα, σε ξεθωριασμένο σύμβολο, σε μια εθιμοτυπική κατάθεση στεφάνων. Είναι μια ιστορία που δεν σταματά, γιατί δεν έχει τελειώσει.
Το 1973 δεν ήταν απλώς μια εξέγερση απέναντι στη χούντα, ήταν η στιγμή που μια γενιά αποφάσισε ότι ο φόβος δεν μπορεί να γίνει νόμος. Ήταν ο παλμός εκείνων των ημερών, μιας νεότητας που αρνήθηκε να συμβιβαστεί, να σιωπήσει, να δεχτεί ότι η ιστορία γράφεται χωρίς αυτή. Τα πρόσωπα εκείνων των παιδιών, φαντασμένα μέσα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μοιάζουν να έχουν το βλέμμα όσων ξέρουν ότι μπορεί να χάσουν τα πάντα, αλλά και ότι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις την αξιοπρέπειά σου είναι να μη γυρίσεις πίσω.
Και, όμως, το Πολυτεχνείο δεν ανήκει μόνο στο παρελθόν. Επιστρέφει κάθε Νοέμβρη σαν μια υπενθύμιση, ίσως και σαν ένα κάλεσμα. Ότι η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Ότι η ελευθερία δεν είναι αυτονόητη. Ότι το δικαίωμα στη φωνή, στη διαφορετικότητα, στην αξιοπρέπεια, θέλει φροντίδα, αγώνα, συνείδηση. Θέλει ανθρώπους που δεν ξεχνούν.
Η σημερινή εποχή, με τα σκοτάδια να επανεμφανίζονται μεταμφιεσμένα, με την ανασφάλεια, τον αυταρχισμό, την ανισότητα να βαραίνουν τα βήματα πολλών κάνει το Πολυτεχνείο ακόμη πιο επίκαιρο. Γιατί δεν μας μιλά μόνο για την αντίσταση στη χούντα. Μας μιλά για κάθε μορφή εξουσίας που προσπαθεί να μας πεισμώσει σε μικρές και μεγάλες σιωπές. Μας μιλά για την ανάγκη να υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα όταν απειλούνται, να στεκόμαστε δίπλα σε όσους ασφυκτιούν, να επιμένουμε ότι η κοινωνία χτίζεται από τους πολλούς και όχι από τους λίγους.
Το Πολυτεχνείο είναι μια μνήμη προοδευτική όχι επειδή ανήκει σε κάποιο πολιτικό στρατόπεδο, αλλά επειδή είναι βαθιά ανθρώπινη. Μας θυμίζει πως η αξιοπρέπεια και η ελευθερία είναι πράγματα που τα διεκδικείς. Πως ο κόσμος αλλάζει όταν κάποιοι αποφασίζουν να μην αποδεχτούν την πραγματικότητα όπως είναι. Πως η νεολαία -πάντα, παντού- είναι ικανή να ανάψει σπίθες όταν όλα μοιάζουν παγωμένα.
Και ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο χρέος της μνήμης. Να λειτουργεί ως πυξίδα, όχι ως πέτρα δεμένη στα πόδια. Το Πολυτεχνείο μάς καλεί να θυμόμαστε όχι για να θρηνούμε, αλλά για να αναμετριόμαστε. Με τις βολές μας, με τις αδικίες που βλέπουμε γύρω μας, με το ερώτημα: «Τι θα κάναμε εμείς;»
Στη σημερινή Ελλάδα, που παλεύει ανάμεσα στο φως και στη σκιά, το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να ανασαίνει. Στους αγώνες που συνεχίζονται. Στις φωνές που δεν σωπαίνουν. Στα παιδιά που ακόμη πιστεύουν ότι κάτι καλύτερο είναι δυνατό, όχι αύριο, αλλά σήμερα.
Κάθε φορά που ακούμε «Εδώ Πολυτεχνείο», δεν ακούμε ένα μήνυμα από το παρελθόν, ακούμε μια υπενθύμιση προς το μέλλον. Ότι η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Ότι η δημοκρατία δεν είναι κτήμα κανενός, παρά μόνο εκείνων που την υπερασπίζονται. Ότι η ελευθερία δεν είναι δώρο, είναι ευθύνη.Κι έτσι, η νύχτα του Νοέμβρη, μισό αιώνα μετά, συνεχίζει να φωτίζει. Για όσους έφυγαν. Και για όσους έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.