Σκέψεις για την Παγκόσμια Ημέρα για τον Αυτισμό

Υπογράφει ο Ανδρέας Περπερίδης

Εκπρόσωπος Γονέων Ειδικού Γυμνασίου - Λυκείου (ΕΝ.Ε.Ε.ΓΥ-Λ) Κιλκίς

Όσο πλησιάζει η 2α ΑΠΡΙΛΙΟ, θεσμοθετημένη ως Παγκόσμια Ημέρα
Αυτισμού, δεχόμαστε μέσω διαγγελμάτων και μηνυμάτων από πολιτικούς –
αυτοδιοικητικούς αλλά και από πολύ κόσμο, καταιγισμό περισσεύματος
ευαισθησίας και συμπάθειας. Τότε αναρωτιέσαι και λες άλλαξε η κοινωνία
μας;

Eμείς όμως οι γονείς παιδιών με μικρές ή μεγάλες ιδιαιτερότητες συνεχίζουμε να ζούμε καθημερινά ,με έναν φόβο γιατί κάτι μας τρομάζει.

Η κοινωνία μας, μας τρομάζει, όπου μια αρκετά μεγάλη ομάδα "ανθρώπων", δεν διστάζουν, να χλευάσουν, να αγνοήσουν, να κατασπαράξουν, παιδιά και άτομα με ιδιαιτερότητες. Αυτός είναι ο πιο μεγάλος μας φόβος.

Οι αντικοινωνικές συμπεριφορές ολοένα και υποτροπιάζουν, μέσω μιας
πολυμορφικής έντασης που επικρατεί στην καθημερινότητα μας.

Πρέπει να εκπαιδευτεί η κοινωνία, να αυτοβελτιωθούμε, να καλλιεργηθούμε. Τώρα μάλιστα, που η πρόσβαση σε κάθε πληροφορία είναι εφικτή άμεσα, λόγω των πολλών πηγών επικοινωνίας και ενημέρωσης, δεν υπάρχει δικαιολογία. Πρέπει να γίνουν κτήμα μας, οι έννοιες της ενσυναίσθησης, της συμπερίληψης, της αποδοχής, της άδολης αγάπης.

Στην πραγματικότητα πολλούς από τους "απέξω", ενοχλεί η διαφορετικότητα, χαλάει την όμορφη ζωγραφιά.

Πόσοι από τους "απέξω", θα δεχόταν να συγκατοικεί το "τυπικό" παιδί του , στο ίδιο θρανίο, με κάποιο παιδί στο φάσμα του αυτισμού;

Πόσων τα παιδιά, παίζουν στην παιδική χαρά, με παιδιά στο φάσμα;

Πόσοι καλούνε άραγε, χωρίς δεύτερη σκέψη, στο σπίτι τους, παιδιά στο φάσμα;

Πηγαίνουνε άραγε στο δικό τους σπίτι;

Προγραμματίζουν άραγε, χωρίς δεύτερη σκέψη, διακοπές μαζί;

Πόσοι θα νοίκιαζαν το διαμέρισμα τους, δίπλα στο δικό τους, χωρίς δεύτερη σκέψη, σε οικογένεια με παιδί ΑμεΑ;

Πόσοι δεν βλέπουν με απαξιωτικό μάτι, σε εστιατόρια, καφετέριες, εμπορικά καταστήματα, αντιδράσεις παιδιών στο φάσμα του αυτισμού και λένε από μέσα τους ή στην παρέα τους. Μα γιατί τα φέρνουν "αυτά" εδώ; Γιατί αντιδρά έτσι "αυτό";

Πόσοι αντιλαμβανόμενοι μέσα σε ένα παιδότοπο, την παρουσία ενός παιδιού στο φάσμα, δεν τραβούν με τρόπο τα δικά τους παιδιά μακριά, μην τυχόν κολλήσουν και αυτά την "ασθένεια;

Η αλήθεια είναι ότι οι κοινωνικοί κύκλοι κλείνουν, για αυτές τις οικογένειες. Η μεγάλη πλειοψηφία του κοινωνικού μας περίγυρου, αρχίζει να συναναστρέφεται με αυτούς που δεν έχουν "αγκυλώσεις", για να πάνε μια εκδρομή, μια βόλτα, να βγούνε για καφέ κ.λπ. Τα τηλέφωνα, τα καλέσματα, οι επισκέψεις αραιώνουν.
Φυσικά δεν μπορούμε και δεν έχουμε την απαίτηση, να μας κατανοήσουν απόλυτα.

Ποιος άραγε μπορεί να σε καταλάβει, όταν εσύ προσπαθείς να κρύψεις τα δάκρυα σου, όταν απαγγέλει ένα ποίημα στην σχολική γιορτή, ή συμμετέχει στην παρέλαση, ή λέει την πρωινή προσευχή. Οι γονείς παιδιών με ιδιαιτερότητες, έχουν "κολλημένα" ατελείωτα ένσημα στην υπομονή. 

Όπου υπομονή σημαίνει, κόπος – ελπίδα – αγάπη. Η υπομονή φέρνει την αποδοχή, όπου αποδοχή δεν σημαίνει σκύβω το κεφάλι, αλλά αντίθετα το κρατάω ψηλά.

Η υπομονή δεν είναι βάσανο, είναι μέσο για πραγμάτωση στόχων.

Και το κυριότερο όλων, εδώ και αρκετό καιρό, έχουμε πάψει να προσπαθούμε
να "αλλάξουμε" τον κόσμο ή να πούμε κάτι διαφορετικό. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος και γιατί άραγε να μας ακούσει;

Προσπαθούμε όμως να "αλλάξουμε" τους εαυτούς μας, προς το καλύτερο,
αλλά μάλλον δεν το έχουμε καταφέρει ούτε αυτό. Λίγα πράγματα.