Απολογισμός ενός αντίλογου

Του Φώτη Μισόπουλου

....και είναι πολύ αργά να με διδάξετε τους νεωτερισμούς σας
Φ.Μ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ [1]

farce pour Sosias de Dostoïevski en deux images

α.
[.......είναι παράξενο, αλήθεια, πώς βρίσκεται κανείς κάπου, εδώ ή εκεί, χωρίς να διαλέξει, ή από απροσεξία [δική του άραγε;] Επάνω είναι το φως, αρκετό για να βλέπεις, βρίσκουν το δρόμο τους οι ζωντανοί, χωρίς ταλαιπωρία, αποφεύγουν ο ένας τον άλλο, ξαναβρίσκονται, υπερπηδούν τα εμπόδια, ψάχνουν με τα μάτια Κλείνουν τα μάτια Στέκονται δίχως να στέκονται Ανάμεσα στις σκιές οι ζωντανοί Όπου κι αν είσαι αυτή είν' η κατάσταση
Μετράς τα κέρματά σου τα πόμολα τα μαλλιά και τα νύχια που μεγαλώνουν ατελείωτα Μετράς Κάνεις λάθος Μετράς το μέλλον μες στον τάφο σου Στα κουμπιά Και στα δάχτυλα το λογαριάζεις Συχνά ξυπνάω σαν μετά θάνατο Είναι ένας [ελαφρά πιο βαθύς] τρόπος να πεις ο,τι στην καθημερινή γλώσσα θα μπορούσε: αισθάνομαι σαν καινούριος άνθρωπος Στενό μισόφωτο πάνω σε σταγόνα κρασί- αβέβαιη άκρη φωτός πάνω σε κάποιο μακρινό μεταλλικό αντικείμενο Κι εκείνοι τώρα επέμειναν, ''μα, κύριοι, τους λέω, έχω τον ουρανό, τι νόημα έχουν τα υπόλοιπα''- αποφάσισα ν' αμυνθώ, να υπερασπίσω τουλάχιστο, αν όχι τίποτ' άλλο, τα λίγα λόγια μιας αόριστης προσευχής Εκτός κι αν είχε επέλθει αλλαγή, κι αν είχε επέλθει διακοπή Τα πράγματα επίσης πρέπει να είναι εκεί, λίγο πιο φθαρμένα ή ακόμα πιο λίγα,- πολλά στέκονται στις γωνιές τους, όπου στέκονταν τις μέρες της αδιαφορίας τους Μήπως παράβλεψες κάτι, κανένα νεκρό, καμιά χάρη, καμιά μπουκιά- μήπως τ' όνομά σου δε φτιάχνεται μόνο από συλλαβές, γράμματα αλλά με τα σκουπίδια του έρωτα... Μιας επανάστασης, που ακόμα δεν έρχονται Αρθρώνονται σαν ενιαία πρόταση, αν και όχι περισσότερο παρά η εντύπωση του μοναδικού: ένα κομμάτι επιγραφής σε πορώδη πέτρα Δε λαχταράω τίποτε περισσότερο από τις κομψές λειτουργικές μορφές μπουκαλιών και ποτηριών- προσεχτικά ελευθερώνεις τα χέρια σου που αποκοιμήθηκαν, γλιστράς έξω ήσυχα Αργότερα ξυπνάς: η στιγμή που όλα είναι ανεπανόρθωτα: Χρόνος ορμής- το φεγγάρι κατέβαζε φως διαχυμένο σ' απειλητικό ροζ Υπάρχει η σκιά μου αιωρούμενη.-]

β.
[...........εξ άλλου πόσοι δεν παραπλανούνται με τα πιο φανερά, κι αυτοί που παίρναν τα έπιπλα στη μετακόμιση, γέλασαν, τότε, καθώς φώναξα, ''προσέξτε το πιάνο'', σα νάπρεπε κάθε τι που υπάρχει να φαίνεται Εδώ είσαι κάτω από ένα διαφορετικό γυαλί, σε λίγο θα είναι αβίωτα- ώρα να φεύγεις Ιδού, λοιπόν, όπου είσαι ουδέποτε θα είναι για πολύ βιώσιμα Μετρημένα ή όχι: Δεν μπορεί να πάει έτσι Χωρίς λόγο δεν μπορείς να συνεχίσεις το δρόμο σου ή δίχως να κάνεις μια υπόσχεση Δε γίνεται ν' αφήσεις μόνες τους τις μέρες Τις αναπνοές Κι εγώ αναβάλλω την τελική απάντηση Είμαι όποιος είμαι- πρέπει να είμαι κάποιος Μ' εμπιστοσύνη στο ένστιχτό μου....
Αν και κατανοώ το αναπάντεχο της κάθε ερώτησης
και μερικές φορές ίσως είχε δίκιο που έλεγε ότι είναι Θεός, όταν, συχνά, πήγαινε στη κόχη του κι έκρυβε το πρόσωπο σαν το Θεό τη στιγμή που στάθηκαν εμπρός του οι πρώτοι κυνηγημένοι Φύγε λοιπόν, όχι μείνε Πού θα πήγαινες τώρα που ξέρεις Πίσω εκεί; Πάνω; Υπάρχουν όρια Εκείνο το φως Κοίτα πάλι τους γκρεμούς Τα κόκαλα αφήνεις τα στήθια τα κρεβάτια μόνες αφήνεις τις φωνές τα ζιζάνια τη φωτιά Αδύνατο να ζήσεις χωρίς να ξεχνιέσαι είσαι ο αγέρας στις γέφυρες Ο καπνός και το κρύο
Είμαι ανακατεμένος σε όλη αυτή την υπόθεση Έτσι ξεκίνησε Ξεκίνησε στη γέφυρα Ισμαηλόφσκι όπου ο σύντροφος Γκολιάντκιν έκανε έναν μορφασμό σαν να είχε δαγκώσει λεμόνι, ''Σαν να εξυφαίνουν πλεκτάνη'', σκέφτηκε.]
Α' ΣΩΣΙΑΣ: .....δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο ποταπό από κείνη τη σκηνή Υποψιαζόμουν μάλιστα πως πλήρωνε τον θυρωρό να παραμονεύει στις σκάλες
Β' ΣΩΣΙΑΣ: .......πάλι ανάμεσα στους γκρεμούς και τη θάλασσα είσαι Παραπατάς με τα χέρια στ' αυτιά, απερίσκεπτος, αθώος, ύποπτος, επιζήμιος Γυρεύεις στο άπλετο φως της νύχτας, ζήτηση ανάλογη με την προσφορά και πέφτεις με άδεια χέρια στο παλιό ή και νέο χάραγμα της μέρας [παύση]
Α' ΣΩΣΙΑΣ: .......κάτω απ' το βάρος των ανθρώπων, αδύνατο να ζήσεις χωρίς να ξεχνιέσαι
Β' ΣΩΣΙΑΣ: ......είναι το βάθος του νερού Το σούρουπο Που γκρεμίζει τον ουρανό και βυθίζεται στην καπνισμένη βροχή της ομίχλης και της άμμου
Α' ΣΩΣΙΑΣ: ....κρύβει διάφορα ο αλητήριος! [μικρή παύση] Όχι, τίποτα,- παραμένω βαθιά ευγνώμων, κύριε! Ποιος μπορεί να έφευγε τώρα;[παύση]
Β' ΣΩΣΙΑΣ: .....και πώς αλλοιώς να εξηγήσει κάποιος αυτήν την απελπιστική ησυχία- συχνά κρατούσε το καπέλο του, σα νάχαμε κάνει μια βδελυρή συμφωνία ''Άθλιε'', φώναξα, και τον έπιασα απ' τον γιακά και τι άλλο από δήμιος μπορεί να είναι εκείνος που σ' αναγνωρίζει αμέσως
Α' ΣΩΣΙΑΣ: .......ξαφρίζει τα σκουπίδια προτού έρθουν οι οδοκαθαριστές- πρέπει να είναι ακόμα εκεί- με το σκυλί του και το σκελετωμένο παιδικό καροτσάκι
Β' ΣΩΣΙΑΣ: ........η μοναξιά στα πυρετικά μάτια το μεθύσι με κονιάκ οι πόλεις με τα λαδωμένα ποτάμια ή ο αγέρας στις γέφυρες Τα πριονίδια στο πάτωμα του μπαρ όταν φεύγεις κόβοντας στα τέσσερα τη νύχτα
Α' ΣΩΣΙΑΣ: .......πρόκειται για τη μικρή σας υπόθεση, κύριε, εε...., σύντροφε Δεν υπάρχουν νέα από κανένα για την ώρα Μόλις όμως προκύψει κάτι, θα σας ειδοποιήσουμε [σιγοτραγουδά]
Β' ΣΩΣΙΑΣ: [τραγουδά ταυτόχρονα πιο δυνατά] .....είναι το πέταγμα του πουλιού πάνω στις γέφυρες/ είναι μια πείνα παραπανίσια κι ένα καταφύγιο λιγότερο
Α' ΣΩΣΙΑΣ: .......τι θα ήταν περισσότερο ανεκτό; Τριγυρνούσε στο σκοτάδι με κάτι σαν τρίαινα στο χέρι, μουρμουρίζοντας......
Β' ΣΩΣΙΑΣ: .......Η υψηλότητά σας! Η εντιμότητά σας! Δεν κρατούσα παρά το φτωχό παλτό μου Προσπάθησα με λίγες καρφίτσες να το φέρω σε λογαριασμό όσο κι αν ήμουν δύσπιστος......
Α' ΣΩΣΙΑΣ: ......στα πίσω του πόδια το σκυλί τρέκλιζε παρακαλεστά, γάντζωσε τα νύχια στις άκρες του ντενεκέ κι έχωσε τη μουσούδα του μέσα......Μπλέχτηκε στα πόδια του, ύστερα το άφησε να πάρει το δρόμο του Ίσως μια καλή ανάμνηση......[φως]
Β' ΣΩΣΙΑΣ: .....στο βιβλίο σβήνεται η γραφή ή το στόμα Στο στόμα σβήνεται το ροζ- τα πράγματα διαλύονται....
Α' ΣΩΣΙΑΣ: ......κοίτα να δώσεις το βιβλίο και το κραγιόν στον κ. Γκολιάντκιν Και θα σου δείξω την ευγνωμοσύνη μου.....
Β' ΣΩΣΙΑΣ: ......πρέπει να προσέχεις, σύντροφε,- έλεγα μέσα μου, κι έσφιγγα το σακάκι μήπως και δραπετεύσει το μυστικό
Α' ΣΩΣΙΑΣ: ....κι ένα βράδυ ο Ρασκόλνικοφ πούχε σφάξει όχι μια, αλλά τρεις γριές, μου λέει θάμαι στο υπόγειο, έλα- κι από μακριά ακούγονταν ότι σκοτείνιαζε κι η συχώρεση είναι πιο εύκολη για τον καθένα.....
Β' ΣΩΣΙΑΣ: .......και τώρα εδώ, εδώ τώρα ένα τεράστιο δευτερόλεπτο, όπως στον Παράδεισο, και το πνεύμα αργό σχεδόν σταματημένο.- [σκοτάδι-φως]

ΑΥΛΑΙΑ

πρόσωπα

Α' ΣΩΣΙΑΣ
Β' ΣΩΣΙΑΣ


ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Φ.Μ.ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, Ο ΣΩΣΙΑΣ, μτφρ. Α. Ταμπουράς- Ε. Μίγδου, ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 2007

ΑΝΑΦ.: Φ.Μ.ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, Ο ΣΩΣΙΑΣ, μτφρ. Α. Ταμπουράς- Ε. Μίγδου, ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 2007/// ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, ΟΙ ΤΡΕΙΣ, ΚΕΔΡΟΣ 1980

https://i.pinimg.com/564x/59/fe/d0/59fed098f43bf130c30de3b2240c0fe4.jpg


https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU