Ο ιατρός Γρηγόριος, μοναχός Φιλάδελφος

† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

Άλλη μια ευλογία επεφύλαξε η φιλανθρωπία του Θεού στην ακριτική μας επαρχία, με την επίσημη μοναχική αφιέρωση ενός ώριμου ανθρώπου, πτυχιούχου ιατρού, ο οποίος ενδιέμενε για χρόνια ως δόκιμος μοναχός, προσφέροντας με υποδειγματική αυταπάρνηση και προθυμία τις υπηρεσίες του σε ασθενείς κληρικούς, μοναχούς και λαικούς, αλλά και διακονούσε σε κάθε ανάγκη και περίσταση των συνανθρώπων του. Δόκιμος επ’ αληθεία για 26 ολόκληρα χρόνια. Εξ ου και η αθρόα προσέλευση τόσων ανθρώπων, και μάλιστα νέων, που κατέκλυσαν το Καθολικό της Ιεράς Μονής και ομολογούσαν στο τέλος ότι το όνομα που του δόθηκε ταίριαζε απόλυτα στην προσωπικότητά του.

Εκάρη μοναχός από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου κ. Δημήτριο, στην Ιερά Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας, το Σάββατο 13 Ιανουαρίου, αμέσως μετά τον Εσπερινό της Κυριακής, που εφέτος συνέπεσε με την Απόδοση της εορτής των Θεοφανείων. Η ημερομηνία αυτή έγινε ασμένως αποδεκτή από τον υποψήφιο διότι συνδεόταν με την εορτή των Θεοφανείων κατά την οποία αξιωνόταν να ανασύρει τον σταυρό, κατόπιν πάντοτε ευλογίας του Γέροντα, όσες φορές είχε πέσει στα κρύα νερά του Αξιού αλλά και της πατρίδος του· και αφ’ ετέρου του θύμιζε την ημέρα της εις πρεσβύτερον χειροτονίας του Σεβασμιωτάτου υπό του Μητροπολίτου Φιλίππων Προκοπίου, στον Άγιο Ιωάννη της Καβάλας, όπου και είχε συνδεθεί πνευματικά με την οικογένειά του όταν ακόμη ήταν τριών ετών.

Στον νεοκαρέντα π. Φιλάδελφο (και παράλληλα στην Αδελφότητα της Μονής, τους Ιερείς και τους προσκυνητές) ο Σεβασμιώτατος απηύθυνε νουθετήριο λόγο, εξηγώντας την επιλογή του ονόματος και την σημασία.

Παραβρέθηκαν ο Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ο Πρόεδρος της Δ.Κ. Γρίβας κ. Δημήτριος Μπακάλης και πολλοί προσκυνητές. Μετά το πέρας της Ακολουθίας, οι Ιερείς και οι προσελθόντες μετέβησαν στο Αρχονταρίκι, όπου ευχήθηκαν στον νεοκαρέντα.

Στρατεία μοναχική μετά από μια 26ετή διακονία φιλαδέλφου προσφοράς

«Ευλογητός ο Θεός, ο θέλων πάντας ανθρώπους σωθήναι
και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν,
ο μόνος ευλογητός εις τους αιώνας των αιώνων».

άγιε Καθηγούμενε, οσιώτατοι Πατέρες,
αγαπητέ Φιλάδελφε, επώνυμε της του Χριστού φιλαδελφίας,
αγαπητοί προσκυνητές και συνευχόμενοι,

ποιος μπορεί να διαβλέψει τι τέξεται η επιούσα; Και ποιος να διαγνώσει τα μυστήρια της φιλανθρώπου και πανσωστικής προνοίας του Θεού που επιφυλάσσει για τον κάθε άνθρωπο; Ποίος μπορεί να προγνωρίσει το θέλημα του Θεού, ακόμη και όταν προσδοκά με υπομονή και αυτοεγκατάλειψη το θείον έλεος;

Μόνον από την έκβαση των πραγμάτων κατορθώνει ο άνθρωπος να δεί καθαρώτερα και εκτυπώτερα την δαψίλεια των θείων οικτιρμών, με την οποία ο φιλοστοργώτατος ουράνιος Πατήρ οικονομεί την σωτηρία του. Και τότε, δοξολογεί το ανεξιχνίαστο πέλαγος της θείας ευσπλαχνίας και φιλανθρωπίας Του.

Το ανεξιχνίαστο αυτό πέλαγος της θείας φιλανθρωπίας περί πάντας και της θείας προνοίας αποκαλύπτεται ειδικά προς εσέ, ευλογημένε π. Φιλάδελφε, με την εναργέστερη αφιέρωση προς Αυτόν.

Σε γνώρισα πριν από χρόνια, όταν διακονούσα στο Ναό του Τιμίου Προδρόμου στην Καβάλα, ήσουν τριών ετών παιδάκι, και το σπίτι σας βρισκόταν εκεί δίπλα. Γνωριστήκαμε με την οικογένειά σου, ο πατέρας σου ο ιατρός Χαράλαμπος Καρυπίδης επιθυμούσε την κατηχητική επικοινωνία, την θεωρούσε απαραίτητη και για κείνον και όλη την οικογένειά σας. Μόνον ο πατέρας και ο μοναχογιός ήσαστε τότε βαπτισμένοι ορθόδοξοι. Η ευλογημένη μητέρα σου από την Σουηδία και οι τρεις αδελφές σου δεν ήταν ακόμη ορθόδοξες. Αναδέχθηκα ολοπρόθυμα μια τέτοια προοπτική για την οικογένεια. Κι εκεί που βαπτίσθηκε η πρώτη Ευρωπαία χριστιανή από τον απόστολο Παύλο, η αγία Λυδία, στον περικαλέστατο ναό της και βαπτιστήριο, διακόνησα το μυστήριο της βαπτίσεως των αδελφών σου, της Νίκης και της Σαπφούς (σήμερα μητέρας επτά παιδιών), το οποίο ετέλεσε ο τότε Μητροπολίτης Φιλίππων μακαριστός Προκόπιος. Πολύ αργότερα βαπτίσθηκε και η μητέρα σου λαμβάνοντας το όνομα της αγίας Αικατερίνης.

Η οικογένειά σας με την φιλότιμη στοργή της μητέρας σου και με την αποφασιστική χαρούμενη ευεργετικότητα του πατέρα σου διακρινόταν για μια φιλόξενη διαχυτικότητα. Άνθρωποι κοινωνικής προσφοράς και θυσίας, δίχως έπαρση, ένα εντελώς αυθόρμητο και φυσιολογικό παράδειγμα προς μίμηση (δεοντολογία ανθρωπινής ομορφιάς απέναντι στα αντιπαραδείγματα της σημερινής αντικοινωνίας των ατομικών δικαιωμάτων και εκτροπών).

Πράγματι στην οικογένειά σας διακρίνει κανείς αυτό που γράφθηκε στις μέρες μας από ένα διανοούμενο αναφερόμενος στον πυρήνα της κοινωνίας, που είναι η οικογένεια, ότι ο σκοπός της είναι ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου με τις αξίες που προσφέρει και οι οποίες χαλιναγωγούν τον αποπροσανατολισμό των ενστικτωδών επιθυμιών.

Μεγάλωσες σ᾽ ένα τέτοιο παραδοσιακό οικογενειακό περιβάλλον (που τόσο μας χρειάζεται στην αντιπνευματική και αντι-οικογενειακή εποχή μας). ῎Ελαβες το πτυχίο σου της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Λούντ, έκανες και το Αγροτικό σου κι όμως δεν παρέλειπες να μελετάς και τα βιβλία που είχα δωρήσει στον πατέρα σου, όταν εσύ ήσουν ακόμη μαθητής του Δημοτικού. Ως φοιτητής, προσανατολισμένος στην εν Χριστώ ζωή, έθεσες τις συνειδητές και υποσυνείδητες στοχοθεσίες σου, αγάπη προς τον Χριστό και τον κάθε άνθρωπο. Σαν φοιτητής ακόμη, υπηρετούσες και βοηθούσες πάντοτε ψέλνοντας στο αναλόγιο, στη Μητρόπολη Σουηδίας επί ημερών του μακαριστού Σουηδίας Παύλου, όταν εκεί διακονούσε ο μακαρίτης αρχιμ. Ευσέβιος Βίτης. [Θυμούμαι παρενθετικά, μου έγραφε σαν απόκριση ο π. Ευσέβιος από το Ησυχαστήριό του εδώ στο Σιδηρόκαστρο, αργότερα, για το πρώτό μου βιβλίο “Η ζωή εκ τάφων”: «Ευχαριστώ για το βιβλίο σας, π. Δημήτριε, προκαλεί πολλά δάκρυα»].

Πέρασαν τα χρόνια, ταξιδεύοντας αεροπορικά από Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη μαζί με τον π. Νικόδημο Δαούλκα, συναντηθήκαμε με τον επί πτυχίω φοιτητή τότε Γρηγόριο απρόσμενα στην ίδια αεροπορική πτήση και μάλιστα στη διπλανή θέση! Είναι αυτό που χαρακτήρισα, ανεξιχνίαστους δρόμους της θείας πρόνοιας. Τίποτε στην ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Συναντώμεθα ―ας το πω ανθρωποπαθώς― με το κατ᾽ ευδοκίαν ή το κατά παραχώρησιν θέλημα του Θεού. Εμείς μπορεί να ορίζουμε τις προοπτικές μας, χωρίς να προσδιορίζουμε τις αγνοούμενες εξελίξεις. Ο Κύριος, όμως, μας “συναντά” διαρκώς είτε εκεί που εμείς θέλουμε να ταυτιζόμεθα με την φιλανθρωπία Του είτε εκεί που εμείς αμφιγνοούμε ή αντιγνωμούμε ή τελείως κακογνωμούμε, κι ο Θεός μακροθυμεί για μας. Μακάρι να πορευόμεθα οι πάντες “κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού”, να θέλουμε να εντασσόμεθα στη σωτηριώδη φιλανθρωπία Του.

Σ᾽ εκείνο το αεροπορικό ταξίδι, δεν σε αναγνώρισα, είχα πολλά χρόνια να σε δω, ενώ εσύ με κοιτούσες διερευνητικά. Προσπαθούσες να διαπιστώσεις αν ήμουν εκείνος που ήξερες από μικρό παιδάκι. Οπότε σε ακούω να μου λες: «Μήπως είστε ο π. Δημήτριος;» Η απάντησή μου καταφατική… Μια νέα αφορμή αμεσότερης συμπόρευσης με τον Χριστό. Μου εκμυστηρεύθηκες τον πόθο σου να αφιερωθείς, αλλά σου υπέδειξα να αφήσεις να ωριμάσει η απόφαση, παραδομένος στην πρόνοια του Θεού, ώστε να επαναβεβαιώνεται το αποστολικό “ου του θέλοντος, ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού” (Ρωμ. θ΄, 16).

Η κατ’ ευδοκίαν κλήση του Θεού, βιούμενη από τον άνθρωπο, οδηγεί στη σωτηρία και τον αγιασμό. Το “κατά παραχώρηση” θέλημά Του επιτρέπει να γίνεται ενιστορικά η γνώμη του ανθρώπου. Έστω κι αν φαίνεται πως υποχωρεί, πάντοτε μας προσδέχεται με εκείνο το “ου θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν” (Εξ. λγ΄, 11).

Ο φιλοτιμούμενος άνθρωπος στην θεάρεστη προοπτική της ευαρεστήσεως, μέσα κι από αναβολές κι από δοκιμασίες και αντιξοότητες και ταλαιπωρίες, συναντάται και ακολουθεί οπίσω του Ιησού Χριστού, που “χθες και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας” και υποστασιάζει την ευδοκία του Θεού-Πατρός για τον άνθρωπο, όπως θα έλεγε ο αββάς Δωρόθεος.

Κι εσύ, Φιλάδελφε, σήμερα στρατεύεσαι στην μοναχική ευαρεστία του Χριστού, καλείσαι να αντιλάβεις “ισοστάσιον χάριν” με την μοναχική φιλοτιμία της υπακοής και της ταπεινώσεως, της προσοχής και της προσευχής και της εγκρατείας.

Μέχρι σήμερα σε αποκαλούσαμε “Γρηγόρη”, με το όνομα μιάς οικογενειακής συγγένειας.

Σήμερα, με την Ακολουθία (με τον “εκκλησιασμό”) της μοναχικής αφιέρωσης γίνεται μια νέα εγγραφή σου στον ουρανό, με συγκεκριμένη ταυτότητα μοναχικής εκκλησιαστικής ζωής. Λοιπόν· δεν είναι ότι σου δόθηκε ένα νέο όνομα. Αλλά ότι στην ύπαρξή σου χαρίζεται και αναγνωρίζεται μια δεύτερη ειδική εκκλησιαστική αφιέρωση στο Χριστό, μια νέα ειδική επιπλέον απόδοση στο Χριστό.

Όλες οι προσευχές που απευθύναμε στον Κύριο για σένα, όπως και η αλλαγή του ονόματος έχουν μια πολύ μεγάλη λειτουργικότητα και σπουδαιότητα.

Προσφέρθηκες και ομολόγησες ότι αφιερώνεσαι στον Χριστό “οικεία βουλήσει”, χωρίς καταναγκασμό, για να είσαι παντοτινά του Χριστού.

Προσελθών παραδόθηκες, για να στρατευθείς στην μοναχική μίμηση της ΥΠΑΚΟΗΣ του Χριστού, πιο αποφασιστικά από ο,τι μέχρι σήμερα. «Ουκ ήλθον ―έλεγε ο Κύριος― ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός».

Και λαμβάνεις ένα όνομα, που βεβαίως παραπέμπει και θυμίζει διαρκώς την αυτοπαραίτηση που έχει η ΦΙΛΑΔΕΛΦΙΑ, με χαριτόδωρη απλότητα ευαρεστήσεως στο Χριστό, σαν καταξίωση “καινής πολιτείας” πέρα από την φιλοτιμία του χαρακτήρα σου . Σύμφωνα με το αντίφωνο της Εβδομάδος των Σωτηρίων Παθών και συγκεκριμένα της Μεγ. Πέμπτης, που λέει: «Την φιλαδελφίαν κτησώμεθα, ως εν Χριστώ αδελφοί, και μη το ασυμπαθές προς τους πλησίον ημών, ίνα μη ως ο δούλος κατακριθώμεν ο ανελεήμων διά τα δηνάρια…».

Όχι απλώς φιλαδελφία, αλλά φιλαδελφία Χριστού, φιλαδελφία που γίνεται ομολογία Χριστού.

Το όνομα του Κυρίου είναι το όνομα της ΘΕΟΤΗΤΑΣ Του και της απόλυτης ΥΠΑΚΟΗΣ Του, το όνομα της άκρας ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ Του, το όνομα της ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗΣ και της θείας ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ Του.

Και αυτήν την παρουσία Του επί γης…, αυτήν την ταυτότητά Του…, αυτό το όνομα το αγίασε ο Κύριος υπέρ ημών, όπως λέγει (πρβλ. Ιω. 7:18), ώστε επί αιώνες να Τον επικαλούμεθα και να Τον παρακαλούμε διαρκώς λέγοντας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με».

Με αυτό το όνομα στα χείλη και στη σκέψη, στο νού και στην καρδιά… με αυτό το όνομα μπροστά σου (σε κάθε μοναχική πράξη, σε κάθε μοναχικό διακόνημα, στην αγία ταπείνωση και στην αγία υπακοή, στην αποκοπή του ιδίου-εγωιστικού θελήματος)…

με αυτό λοιπόν το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού οφείλεις να κοιμάσαι και να εγείρεσαι, να ζεις και να πορεύεσαι, να ταπεινοφρονείς και να υπακούς, να προσφέρεσαι στην Αγία Τριάδα.

Ώστε η καρδιά σου να ελεείται, η ψυχή σου να καθαίρεται, ο νούς σου να θεοφωτίζεται, η ζωή σου να γίνεται μια διαρκής σιωπηλή μαρτυρία Χριστού. Όχι με λόγια, αλλά με τα λόγια της μοναχικής πράξης.

Βλέπετε;

Στην προσευχήν αυτή δεν ονοματίζουμε το όνομά μας, αλλά μόνο το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού. Κι ο αδελφός ημών Φιλάδελφος ενδύθηκε τον Χριστό, με το ένδυμα της ζωοποιού νεκρώσεως, για την αγάπη του Χριστού. Δεν σώζεται (δεν σώζεσαι…) από το “Φιλάδελφος”, αλλά από τον Χριστό, όταν γίνει (όταν γίνεσαι…) “ο Φιλάδελφος του Χριστού”.

Αυτό το όνομα κρύβει μέσα του την χριστολογία, την Αγία Γραφή και τις Οικουμενικές Συνόδους και όλην την Παράδοση της Εκκλησίας.

Αυτό το όνομα θυμίζει την σωτηρία μας, την σχέση μας με τον Χριστό, αυτό που μας χάρισε ο Χριστός και θέλει να μας χαρίζει. Θα μπορούσαμε να ομολογήσουμε ότι είναι το κατ’ εξοχήν όνομα του Χριστού.

Μετά την Ανάσταση, ο Κύριος ονομάζει τους Μαθητές Του “Αδελφούς μου”. Λέει στην αγία Μυροφόρο Μαρία την Μαγδαληνή: «Πορεύου προς τους Αδελφούς και ειπέ αυτοίς· αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών” (Ιω. κ΄, 17).

Κατά τον ευαγγελιστή Ματθαίο, ο Άγγελος του κενού Ζωοδόχου Τάφου, μιλώντας στις Μυροφόρες, τους ονομάζει «Μαθητές». Αμέσως μετά, εμφανιζόμενος ο ίδιος ο Κύριος τους ονομάζει Αδελφούς («απαγγείλατε τοις Αδελφοίς μου» Ματθ. κη΄, 10).

Ο απόστολος Παύλος Τον αποκαλεί «πρωτότοκον εν πολλοίς αδελφοίς» (Ρωμ. η΄, 29) και ότι «ουκ επαισχύνεται αδελφούς αυτούς καλείν» (Εβρ. β΄, 11).

Όλα αυτά είναι η μισή “κεντρική ιδέα” του νέου μοναχικού ονόματος του π. Φιλαδέλφου. Το “αδελφός” παραπέμπει στην καινή κτίση, στην Ανάσταση, στην αδελφοποίησή μας, στην υιοθεσία μας από τον Θεό Πατέρα, χάρη στον Κύριό μας Ιησού Χριστό.

Και το “φίλος” εν πρώτοις παραπέμπει στον χαρακτηρισμό που έδωσε ο Κύριος, πριν την Σταύρωση, στους Μαθητές Του: «υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα α ήκουσα παρά του Πατρός μου ανήγγειλα υμίν» (Ιω. ιε΄, 15). Και στο άλλο που τους είπε στην ίδια συνάφεια λόγων: «Υμείς φίλοι μου εστέ, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν» (Ιω. ιε΄, 14).

Το πρώτο λοιπόν συνθετικό (όπως και το δεύτερο) του ονόματος “ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΣ” θα σου θυμίζει πάντοτε τι έπραξε και τι πράττει (διά της Εκκλησίας) ο Κύριος για μας.

Αποκαλύφθηκε, βαπτίστηκε, έζησε επί γης, πειράστηκε διά βίου, σταυρώθηκε, πέθανε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε, για να μας καταστήσει “φίλους Του” και “αδελφούς Του”.

Όσο Τον μιμούμεθα, όσο καθαιρόμεθα, όσο αφοσιωνόμεθα, όσο ταπεινούμεθα, όσο υπακούουμε, όσο θυσιαζόμεθα, όσο προσευχόμεθα, όσο εγκρατευόμεθα, όσο παρθενεύουμε, όσο αγιαζόμεθα, γινόμεθα “φίλοι Του” και “αδελφοί Του”, όντως “φίλοι και αδελφοί”, “Φιλάδελφοι” έναντι του Κυρίου.

Ο πανοικτίρμων και πολυέλεος Θεός, ο Κύριος της ζωής μας και της ζωής σου, ο οποίος σου εχάρισε την κλίση και την κλήση για την αγγελώνυμη και ισάγγελη βιοτή, Αυτός ο οποίος κράτησε άσβεστο τον πόθο της μοναχικής αφιερώσεως επί 26ετία, Αυτός ο οποίος παρακολουθούσε τα κρύφια της καρδιάς σου και τροφοδοτούσε την πρόθεσή σου, Αυτός σε αξίωσε σήμερα να ενδυθής χιτώνα αγαλλιάσεως, σύμβολο της νεκρώσεως του παλαιού ανθρώπου και αναστάσεως του νέου.

«Εις τον Ιησούν τρέχε, ίνα καταλάβης αυτόν», με την φιλαδελφία της αυτοπαραιτήσεως που θα τελειούται ως φιλαδελφία της χριστολογικής καταξιώσεως. Κατά μίμησιν του αγίου μάρτυρος Φιλαδέλφου και όλων των Αγίων, «θήρευσον τον Θεόν». Αυτός είναι ο προκείμενος άθλος σου και το προσδοκώμενο βραβείο σου, ο αθλοθέτης και στεφοδότης τόσων καλλινίκων αθλητών που αφιερώθηκαν σε Εκείνον.

Μέχρι σήμερα είχες προστάτιδά σου την Υπεραγία Θεοτόκο, που σε διαφύλαξε από μύριους όσους κινδύνους και στην ημεδαπή, αλλά και στην αλλοδαπή ως φοιτητή της Ιατρικής Σχολής. Πιστεύουμε ότι δεν θα παύσει να σε προστατεύει, ως Ηγουμένη πλέον της παρθενικής πολιτείας και υπέρμαχος των μοναχών, με τις ευχές και τις πρεσβείες του αγίου μάρτυρος Φιλαδέλφου, ενός εκ των τριών αυταδέλφων μαρτύρων (Φιλαδέλφου, Αλφειού και Κυπρίνου).

Έζησαν τέλη του τρίτου αιώνα. Κατάγονταν από την Νότια Ιταλία. Ο πατέρας τους Βιτάλιος ήταν άρχοντας της περιοχής. Διδάχθηκαν την ορθόδοξη πίστη και βαπτίσθηκαν από έναν όσιο άνδρα, τον Ονήσιμο. Ακλόνητοι στην πίστη και στην τόλμη, άρχισαν να κηρύττουν και οι ίδιοι τον Χριστό. Καταγγέλθηκαν για την θεοφιλή δράση τους, συνελήφθηκαν επί αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.) και απεστάλησαν δέσμιοι στην Ρώμη. Από εκεί, μετά την πρώτη ανάκριση, –άγνωστο για ποιο λόγο, ίσως για να βασανισθούν μακριά από παρεμβάσεις του πατέρα τους– μεταφέρθηκαν στον άρχοντα της Σικελίας Τέρτυλλο, ο οποίος δεν κατόρθωσε να τους μεταπείσει και τους καταδίκασε σε θάνατο. Τον μεν Αλφειό τον προέπεμψαν για την ποθεινή πατρίδα με αποκοπή της γλώσσας και αποκεφαλισμό, τον Φιλάδελφο τον κατέκαψαν απλωμένο σε πυρακτωμένη σχάρα, ενώ τον Κυπρίνο τον τηγάνισαν μέσα σε τεράστιο τηγάνι.

«Ο Αλφειός, έστω κι αν του έκοψαν την γλώσσα,
σε δοξολογεί, Λόγε, με την γλώσσα της ψυχής του».

«Ο Φιλάδελφος ―και καλύτερα να τον πούμε φίλο του Χριστού―
αγαπώντας τον Χριστό, μαρτύρησε στη φωτιά της σχάρας».

«Σωτήρα, που έφαγες από το ψημένο ψάρι (μετά την Ανάσταση),
δέξου χαρούμενα και τον Κυπρίνο μέσα από το (μαρτυρικό) τηγάνι».

Η βιογραφία των τριών αυταδέλφων είναι σύντομη, η μαρτυρία τους για τον Χριστό υπήρξε αποφασιστική, το θάρρος τους ακατάβλητο ακόμη και μπροστά στην αυταρχική κοσμική εξουσία. Όμως, από τις αρχές του 4ου αιώνα μέχρι σήμερα, συνδιαιωνίζουν με τον Χριστό.

Μάρτυρες-πρότυπα χριστιανικής ομολογίας. Μάρτυρες-ενθάρρυνση ασκητικής ζωής.

Η ασκητική ζωή προέκυψε σε γενικές γραμμές ως ιστορική συνέχεια των πρώτων μαρτυρικών αιώνων. Διαμορφώθηκε ως μία αγιοπαράδοτη τέχνη και τροπή ζωής. Φαίνεται μονότονη, αλλά εξαιρετικά δυναμική και αθλητική, στην επιφάνεια του βίου και στα βάθη της καρδιάς. Γι᾽ αυτό και βλέπουμε πόσο πετυχημένοι και εξομολογητικοί είναι οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας, υμνώντας όλους τους Αγίους και βεβαίως τους Μάρτυρες.

Ανακεφαλαιώνοντας, θα σου θυμίσω ότι από δω και πέρα δεν “πρέπει” να ορίζεις εσύ τον εαυτόν σου, αλλά ο Δεσπότης Χριστός. Και οφείλεις να ζης για τον Χριστό με την υπακοή και την αποκοπή του εμπαθούς φρονήματος, με το ήθος της ακτημοσύνης, με την αδιάλειπτη προσευχή και την κατά Χριστόν προς όλους αγάπη, με την ψυχική καθαρότητα.

Μη λησμονείς, όπως και εσείς, οι λοιποί πατέρες, μη λησμονείτε, τι μεγάλη ευλογία υπόσχεται και σε σας ο Κύριος, όταν λέγει: «Ου γαρ εισι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18:20). Αυτό να επιποθείτε, αυτό να επιμελείσθε, αυτό να βάζετε παραπάνω από όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες της κοινής ζωής.

Ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος Χριστός να σας σκέπει και να σας χαριτώνει, με την ευλογία των Αγίων μας, ώστε να είσθε κατηρτισμένοι μια γνώμη και να συναθλείτε μια ψυχή για το κοινό βραβείο, για την κοινή επουράνια βασιλεία, για το κοινό εσχατολογικό κριτήριο και το κοινό δείπνο εκείνης της ζωής, της οποίας είθε να αξιώσει τους πάντας ο στεφανοδότης των τε νεοφανών Μαρτύρων, καθώς και των τριών αυταδέλφων πρωτοχριστιανικών Μαρτύρων.

Βεβαίως, κάθε μέρα πρέπει να βάζουμε αρχή, όπως συμβουλεύουν οι Πατέρες. Κάθε μέρα να ανανεώνουμε την πιστότητα της μαθητείας μας στο Χριστό. Η ζωή μας είναι μια διαρκής “μαθητεία στο Χριστό”, “μαθητεία του Χριστού”, “του γνώναι αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος τω θανάτω αυτού” (Φιλιπ. γ΄, 10).

Εντάχθηκες στην αδελφότητα, υπηρέτησες την θητεία σου στο στρατό, επανερχόμενος παραμένεις ο άνθρωπος της καλής καρδιάς, της διαρκούς προσφοράς, της ανάλωσης στην εξυπηρέτηση των αναγκών πολλών ανθρώπων. Πολλούς διακόνησες επί πολύν καιρό, ακόμη και κληρικούς και μέλη της αδελφότητος. Χωρίς να υπολογίζεις σε τίποτε τον εαυτό του, να παραμείνεις ένας άνθρωπος διακονίας, προσφοράς, συμπαράστασης, με το χαμόγελο στην καρδιά και στα χείλη, τώρα πλέον με ασφαλιστικό κλειδί ακόμη περισσότερο την υπακοή.

Οπότε το τάλαντο του καλού και αγαθού χαρακτήρα σου, θα το πολλαπλασιάζεις με την διακονία των άλλων, μέσα στην καινή πολιτεία της αγίας χριστομίμητης ταπεινώσεως. Ώστε να γίνεσαι κοινωνία καρδιών και κοινωνία Χριστού και κοινωνία εις Χριστόν. Χωρίς να “μετράς” τον εαυτό σου καθόλου. Σου εύχομαι, παιδί μου, να μιμηθείς τον νέο προστάτη σου Άγιο, να γίνεσαι αυτό που οι Πατέρες μας ορίζουν ως “καύση καρδίας υπέρ πάντων”, εις δόξαν Χριστού και έπαινον της Εκκλησίας.