Αχ, χελιδόνι μου πώς να πετάξεις
σ’ αυτό τον μαύρο ουρανό
αίμα σταλάζει το δειλινό και πώς να κλάψεις
αχ χελιδόνι μου…
Μάνος Λοΐζος
Μ’ αυτά που γίνονται στον κόσμο, πώς να πετάξουν τα πουλιά στον μαύρο ουρανό.… Νιώθω μεγάλη θλίψη γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, στην χώρα μας και σ’ όλο τον κόσμο. Νιώθω η κοινωνία να βουλιάζει στον φόβο στην ανασφάλεια. Δεν υπάρχει άραγε αύριο. Σε μια κοινωνία χωρίς αγάπη, σεβασμό για τον συνάνθρωπο, την φύση, το περιβάλλον, δεν υπάρχει αύριο.
Χωρίς πολιτικές αποφάσεις που στο επίκεντρο τους, θα ηχούν τον άνθρωπο και την ευημερία τους, την προστασία της φύσης, των ζώων, των θαλασσών, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο εξανεμίζεται.
Δεν αρκεί να ζούμε, αλλά να ευημερούμε, να πάμε ένα βήμα μπροστά, να παραδώσουμε στην επόμενη γενιά έναν κόσμο καλύτερο από αυτό που εμείς παραλάβαμε.
Υπάρχει τεράστια ανάγκη να μάθουμε όλοι από την αρχή, να αγαπάμε τον εαυτό μας και να συμπονούμε τους άλλους και όχι να ρίχνουμε έτσι απλά έναν συνάνθρωπο μας στην θάλασσα.
Πρέπει να εκπαιδευτούν τα παιδιά μας με μαθήματα κοινωνικής και συναισθηματικής ανάγκης ώστε να μπορέσουν παράλληλα με την μόρφωση τους να μάθουν και την δεξιότητα της ενσυναίσθησης.
Το μέλλον είναι τα παιδιά. Αν μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους, μόνο τότε θα μάθουν να βοηθάνε και να συμπονούν τους άλλους, για να ζήσουν σ’ ένα καλύτερο αύριο.
Άνθρωποι δοκιμάζονται σκληρά σ’ όλο τον κόσμο. Πόλεμοι, φωτιές, πλημμύρες. Η χώρα μας το καλοκαίρι κάηκε από άκρη σε άκρη. Συνάνθρωποι μας κάηκαν και στην συνέχεια πνίγηκαν στα λασπόνερα. Χάθηκαν περιουσίες, ζωές, αξιοπρέπεια, ελπίδα για το αύριο.
Απλά καθημερινά πράγματα αυτονόητα για όλους μας ναυάγησαν, σε έναν κόσμο μεγάλο μα τόσο αδιάφορο.
Όταν αντιδράσουμε και αποφασίσουμε πως ότι γίνεται μακριά μας, είναι τόσο κοντά μας, είναι αυτό που αφορά όλους, είμαστε αλυσίδα. Αν ένας κρίκος χαθεί μας συμπαρασύρει όλους. Η αίσθηση της ατομικής ευθύνης είναι πλέον πρωταρχική ανάγκη και υποχρέωση του καθενός.
Ας κάνουμε όλοι μια προσευχή για τους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται, ώστε να επιστρέψει η ελπίδα στις ψυχές τους. Ας προστατεύσουμε την φύση, τα ζώα, τα παιδιά (κυρίως), γιατί αν ‘‘σώσεις ένα παιδί, σώζεις όλο τον κόσμο’’ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Ζούμε σ’ έναν πλανήτη ως ένοικοι. Ας τον παραδώσουμε στην επόμενη γενιά όσο καλύτερα γίνεται με σεβασμό και ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που μας χαρίστηκε.
Ας σώσουμε ότι σώζεται.
Μ’ αυτά που γίνονται στον κόσμο, πώς να πετάξουν τα πουλιά στον μαύρο ουρανό.… Νιώθω μεγάλη θλίψη γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, στην χώρα μας και σ’ όλο τον κόσμο. Νιώθω η κοινωνία να βουλιάζει στον φόβο στην ανασφάλεια. Δεν υπάρχει άραγε αύριο. Σε μια κοινωνία χωρίς αγάπη, σεβασμό για τον συνάνθρωπο, την φύση, το περιβάλλον, δεν υπάρχει αύριο.
Χωρίς πολιτικές αποφάσεις που στο επίκεντρο τους, θα ηχούν τον άνθρωπο και την ευημερία τους, την προστασία της φύσης, των ζώων, των θαλασσών, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο εξανεμίζεται.
Δεν αρκεί να ζούμε, αλλά να ευημερούμε, να πάμε ένα βήμα μπροστά, να παραδώσουμε στην επόμενη γενιά έναν κόσμο καλύτερο από αυτό που εμείς παραλάβαμε.
Υπάρχει τεράστια ανάγκη να μάθουμε όλοι από την αρχή, να αγαπάμε τον εαυτό μας και να συμπονούμε τους άλλους και όχι να ρίχνουμε έτσι απλά έναν συνάνθρωπο μας στην θάλασσα.
Πρέπει να εκπαιδευτούν τα παιδιά μας με μαθήματα κοινωνικής και συναισθηματικής ανάγκης ώστε να μπορέσουν παράλληλα με την μόρφωση τους να μάθουν και την δεξιότητα της ενσυναίσθησης.
Το μέλλον είναι τα παιδιά. Αν μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους, μόνο τότε θα μάθουν να βοηθάνε και να συμπονούν τους άλλους, για να ζήσουν σ’ ένα καλύτερο αύριο.
Άνθρωποι δοκιμάζονται σκληρά σ’ όλο τον κόσμο. Πόλεμοι, φωτιές, πλημμύρες. Η χώρα μας το καλοκαίρι κάηκε από άκρη σε άκρη. Συνάνθρωποι μας κάηκαν και στην συνέχεια πνίγηκαν στα λασπόνερα. Χάθηκαν περιουσίες, ζωές, αξιοπρέπεια, ελπίδα για το αύριο.
Απλά καθημερινά πράγματα αυτονόητα για όλους μας ναυάγησαν, σε έναν κόσμο μεγάλο μα τόσο αδιάφορο.
Όταν αντιδράσουμε και αποφασίσουμε πως ότι γίνεται μακριά μας, είναι τόσο κοντά μας, είναι αυτό που αφορά όλους, είμαστε αλυσίδα. Αν ένας κρίκος χαθεί μας συμπαρασύρει όλους. Η αίσθηση της ατομικής ευθύνης είναι πλέον πρωταρχική ανάγκη και υποχρέωση του καθενός.
Ας κάνουμε όλοι μια προσευχή για τους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται, ώστε να επιστρέψει η ελπίδα στις ψυχές τους. Ας προστατεύσουμε την φύση, τα ζώα, τα παιδιά (κυρίως), γιατί αν ‘‘σώσεις ένα παιδί, σώζεις όλο τον κόσμο’’ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Ζούμε σ’ έναν πλανήτη ως ένοικοι. Ας τον παραδώσουμε στην επόμενη γενιά όσο καλύτερα γίνεται με σεβασμό και ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που μας χαρίστηκε.
Ας σώσουμε ότι σώζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.