Για μια ανάσωση της κατακαημένης ανθρωπιάς

†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
 Ζούμε σε εποχές που τρέχουν πιο γρήγορα κι από τη χρονικότητά τους!
Δε μιλάμε καν για προόδους, αλλά για ιλιγγιώδεις εναλλαγές εκδόχων άπιαστης νόησης και ραγδαίας μετεπινόησης και τέλειας αλαζονείας.

Και συνάμα, με τις πιο ακραίες μας μαζοχιστικές ατομιστικές ή σαδιστικές ατομολατρικές αμαρτίες, καταφάσκουμε σε Νερώνεια μεγαθεάματα κόλασης.

Με εφαρμογές φρίκης όχι μόνο για μας και τους άλλους, αλλά και για τους μελλοντικούς.

…να μην προλαβαίνουν οι άλλοι να αναπνεύσουν καθαρό αέρα· μονάχα νεκροφόρους διασπορές κεκαυμένων μορίων.

…να μην τολμούν οι άλλοι ν᾽ απογευθούν το καθαρό νερό με την ηρεμία τους· παρά μόνον πνιγμένοι μέσα στην προσμονή πλημμυρικών καταστροφών και άλλων φαινομένων.

…να μην προφθάσουν οι άλλοι να χαρούν τη ζωή, κι η ακόλαστη σχιζοφρένεια της απανθρωπιάς να τους θυματοποιεί, καμένους είτε καημένους.

…κι όσους θα αφήσουμε τελικά να γεννηθούν, πριν τους εκτρίψουμε με άλλους τρόπους, αυτοί οι αυριανοί μας διάδοχοι μάλλον να είναι θεατές σε κατόψεις μαζικής καταστροφής.

Γίναμε τόσο σαδιστικοί παλίμπαιδες ―μέσα στην τραγική μας εγωλαγνεία και ατομολατρεία― ώστε δε μας νοιάζει που παράγουμε αδιέξοδα ανθρωπολογικής και οικολογικής γενοκτονίας για κάθε παιδί που γεννιέται σήμερα στον πλανήτη γη ή μάλλον στον ανυπόφορο πεπλανημένο μας κόσμο.

Δεν αποκλείεται να μελετηθούν αποθεραπείες ανάγκης, κάτι σαν κλωνοποιήσεις φυσικότητας, αμέτρητες μεταβολισμένες κλαδικές της μετέωρης βιοηθικής ή και οικολογηθικής.

Όμως, εμάς, εδώ και τώρα, μας συγκλονίζει ο αποτροπιασμός, μας αποπνίγει η αγανάκτηση, μας συνθλίβει η έσχατη αδυναμία όλων, όσο πασχίζουμε λυσσαλέα με μιάν άβυσσο.

Κανείς δεν μας έμαθε, κανείς δε θέλει να μας το πεί, ότι ο άνθρωπος είναι “μη/άνθρωπος” έξω από τη φυσικότητά του, όταν καταφρονεί τους πάντες και τα πάντα, με μια δαιμονιώδη μανία, που ξεπερνά κάθε ιάσιμο ψυχιατρικά όριο.

Κανείς δεν μας άνοιξε τα μάτια να δούμε τη φύση σαν κτίση Θεού κι όλους τους άλλους γύρω μας σαν πλάσματα Θεού, με μια ιερή μοναδικότητα ομορφιάς και θεόκτιστη αποκλειστικότητα διακοινωνίας, ώστε να γινόμαστε ανθρώπινοι, όταν τους τιμούμε ενθεαστικά, όταν τους αγαπάμε εγχριστωμένα.

Χωρίς θεολογική καρδιά και θεολογικό νού, ο άνθρωπος εκποιείται σε “νεκρή γη”, “νεκρολογεί” επιστημονικά τις φορεμένες επιφθορές του, εργάζεται με τρελλούς ρυθμούς να παράγει “κατόψεις θανάτου”.

Μήπως όλοι εμείς οι προεχόντως πιστεύοντες, και οι πολιτικοί μας, οι επιστήμονές μας, οι θεσμικοί μας, οι διαμορφωτές της πληροφόρησης και μαζοποίησης, τελικά όλο το διαπλεκόμενο (αντικοινωνικά) “κοινωνικό πτώμα” είναι καιρός πιά να μετεκπαιδευτούμε λιγάκι στο λησμονημένο ήθος του ρωμέηκου φιλότιμου, της λεβεντιάς, της μετάνοιας;

…μετάνοια και επανόρθωση για την παραμικρή ιδιοτέλεια βεβήλωσης είτε αδιαφορίας,

για την παραμικρή αντικειμενοποίηση των άλλων και κατάχρηση είτε καταφρόνηση,

νοοτροπίες και πρακτικές που καταντούν ύβρις κατά του Θεού, ύβρις καθ᾽ ημών ως ανθρωπότητος, ύβρις κατά της φύσεως όλης.

Κι όταν λέμε ύβρις κατά του Θεού, μιλάμε γι᾽ αυτήν την εκούσια αυτοκαταστροφική επιθετικότητα, που απαρέσκει το συνείναι με τον άκτιστο Θεό και συγχρόνως απαρέσκει την ίδια την ιδιοσυστατική μας κτιστότητα. Κάτι που δεν αποτιμάται με κάποιο “μετέωρο βήμα του πελαργού”, αλλά συνιστά “κόλαση (χειρότερη από) του Δάντη”.

Πριν να προλάβει αυτή η ύβρις να πανδημιωθεί θανατερά και να πνίξει το άμεσο μέλλον των παιδιών μας, εμπρός!

Να αρχίσουμε να αναδασώνουμε την κατακαμένη μας γη και την κατακαημένη μας ανθρωπιά. Για να βρούν εκείνα ανάσες ζωής και πνοές ανθρώπων. Για να ξαναβρούμε κι εμείς το δρόμο μας, αυτό που θέλει ο Θεός να είμαστε (ώστε να είμαστε) μέτοχοι τουλάχιστον στην ιστορική (την τωρινή) διάρκεια της δημιουργίας Του.

Δεν πάει άλλο. Καιρός είναι να ρίξουμε μια ματιά ―με όλη μας την καρδιά― σε απλές καθημερινές κινήσεις ανθρώπων του Θεού, που έκλαιγαν ολονυχτίς κι απέτρεπαν ή μετρίαζαν συμφορές, που ήταν συμφιλιωμένοι με τα άγρια ζώα κι έδειχναν το θεόπλαστο μέτρο μας, που αναδάσωναν ολόκληρα νησιά σαν την πριν κατάξερη Πάτμο, που είχαν λύπη και στοργή για τον κόσμο όλο… Γιατί έβλεπαν με καθαρό βλέμμα, με το βλέμμα της απλής πίστης και της αγνής καρδιάς, όπου δέσποζε μονάχα ο Χριστός. Ο Χριστός δαψιλευόμενος και κοινωνούμενος σε τόσους άλλους, χάρη στη δική τους χαρωπό ανθρωπιά και ακεραιωμένη ανθρωπινότητα, ταυτισμένη με το μυστήριο της ενανθρώπησής Του.

Κανένα μετανεωτερικό ιδεολόγημα δεν πρόκειται να “σταυρωθεί” για μας.

Να μας “ξανασταυρώσει” όλους ναί, και με το παραπάνω.

Αλλά να “ξανασταυρωθεί” υπέρ ημών ποτέ και κανένας.

Αθεεί οι άνθρωποι μόνο να σταυρώνουμε ξέρουμε. Είναι η ιστορική μας πιστοποίηση.

Δίχως το Χριστό, όπως εμπειρικά τον ζει και τον λατρεύει η ορθόδοξη παράδοσή μας, δεν πρόκειται να γίνουμε ούτε ανθρώπινοι και επομένως ούτε φιλάνθρωποι ούτε φιλόζωοι ούτε φιλόδενδροι ούτε φιλόκοσμοι.

Και πως θα ξαναβρούμε το γονιδίωμα της φιλότιμης ανθρωπιάς κι ανθρωπινότητας;

Μόνο όταν υπάρξουν σε κάθε γωνιά τούτης της δύστηνης πατρίδας μας άνθρωποι και άνθρωποι συνεκκλησιασμένοι, με καταπληγωμένη την καρδιά από πόνο για τα κοινά μας βάσανα, νοερά συνεγερμένοι καθημερινά σε οδυνηρή προσευχή δακρύων, σε άγρυπνες θείες λειτουργίες, σε νηστείες συντριβής αντί πολλών, σε κοινή προσευχητική κυοφορία για τον κόσμο μας…

…για έναν κόσμο που παθαίνει διαρκώς αποκόλληση από τη μήτρα της υπαρκτικής του ζωντάνιας, από τη θεόκτιστη αυτοσυνειδησία του, από τη θεόκτιστη και θεόσωστη υγείωσή του.

Χωρίς να καταριόμαστε κανέναν, αφού όλοι γεννοβολούμε πάθη κι ιδιοτέλειες, λοιμώξεις και πανδημίες φθοράς και αποφοράς. Αποκλαίοντες τους πάντες, ως έσχατοι, με εκείνη την άκρα ταπείνωση του Θεού μας κατενώπιον της συνειδήσεώς μας. Εμφυσώντας στο άκαρδο κι άψυχο “πτωματικό σώμα” των χρόνων μας το πιο σπουδαίο μάθημα ζωής. Αυτό που δίδαξαν με την αγιοφωτισμένη δράση τους και την αποφασισμένη τόλμη της θυσίας τους οι Αγιο-Πατροκοσμάδες μας.