Ζούμε (από τύχη) σε ένα κράτος

Γράφει η Κυριακή Τομπουλίδου

Δικηγόρος - Υποψήφια βουλευτής νομού Κιλκίς του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ
Ζούμε σε ένα κράτος που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών του το θεωρεί αναξιόπιστο. Ωστόσο, η ίδια συντριπτική πλειοψηφία μετά από κάθε σύγχρονη τραγωδία (Ηλεία, Μάνδρα, Μάτι, Τέμπη) προσδοκά ότι θα λειτουργήσει σαν ένα αξιόπιστο κράτος! 

Ακούσαμε τον Κυβερνήτη του να λέει ότι ...τώρα θα ληφθούν άμεσα μέτρα βελτίωσης της ασφάλειας των σιδηροδρόμων (που εδώ και δεκαετίες, διεθνώς, θεωρείται το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς) και ότι θα αποδοθούν ευθύνες καθώς και άλλα λόγια που χάνουν κάθε αξία, μετά την όψιμη και απαραίτητη επικοινωνιακά συγνώμη του. 

Συγνώμη; Τι θαρρεί, ότι σκούντηξε κάποιον στο λεωφορείο; ΔΕΝ γίνεται δεκτή!! Και αλήθεια, πόσες φορές ακούσαμε μετά από κάθε σύγχρονη εθνική συμφορά ότι θα γίνουν τα πάντα ώστε να είναι η τελευταία; Ζούμε σε ένα κράτος που κανείς δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του, ιδίως αν είναι θανατηφόρες. Δεν είναι τυχαίο ότι ζούμε σε ένα κράτος «κατόπιν εορτής».

Ζούμε σε ένα κράτος, εν έτη 2023, που στους περισσότερους έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι είμαστε ζωντανοί από τύχη. Ζούμε σε ένα κράτος που νιώθουμε καθημερινά μόνοι και αβοήθητοι. Ζούμε σε ένα κράτος κόκκινων δανείων, ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, χωρίς προστασία της πρώτης κατοικίας. Ζούμε σε ένα κράτος που βουλευτής της κυβέρνησης πλούτισε στην πλάτη του απροστάτευτου δανειολήπτη. 

Ζούμε σε ένα κράτος υποκλοπών, παρακολουθήσεων, σκανδάλων. Ζούμε σε ένα κράτος επιδομάτων, αναρίθμητων ανέργων και υπογεννητικότητας. Ζούμε σε ένα κράτος δαιδαλώδους ψηφιακής πλέον γραφειοκρατίας. Ζούμε σε ένα κράτος που η χαοτική και αλληλοαναιρούμενη πολυνομία του εξυπηρετεί συμφέροντα. Ζούμε σε ένα κράτος που η ανεξάρτητη δικαιοσύνη του κλονίζεται συθέμελα κάθε φορά που ο πολιτικός τηλεφωνεί στον δικαστή για υπόθεση. 

Ζούμε σε ένα κράτος διαφθοράς, που πολιτικοί και πέριξ αυτών ομάδες επωνύμων, θεωρούν ότι τους χρωστάμε από τότε που γεννήθηκαν και όταν πιάνονται με την γίδα στην πλάτη μας κουνούν και το δάχτυλο, αντί να είναι στη φυλακή όπως ο απλός πολίτης. Ζούμε σε ένα κράτος διαφθοράς στη δημόσια υπηρεσία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στην κοινωνία. Ζούμε σε ένα κράτος που η υγεία στα δημόσια νοσοκομεία εξαρτάται από το «φακελάκι». 

Ζούμε σε ένα κράτος που «λαδώνεται» η μηχανή, είτε από απληστία είτε «για διόρθωση μισθολογικών αδικιών» των οργάνων του. Ζούμε σε ένα κράτος που ο ένας δεν εμπιστεύεται τον άλλο, όλοι μαζί δεν εμπιστευόμαστε το κράτος και δεν μας εμπιστεύεται και αυτό. Ζούμε σε ένα κράτος που καθημερινά κατρακυλά στον κατήφορο, παρά τις βαρύγδουπες και θελκτικές -για τα αυτάκια των υπηκόων του- μεγαλοστομίες των εκάστοτε αρχηγών του: «επανίδρυση του κράτους», «νέο κοινωνικό κράτος», «επιτελικό κράτος». 

Και αντί για όλα αυτά τα εύηχα συστήματα διοίκησης, απομιμήσεις κι αυτά αλλοδαπών συστημάτων, ζούμε σε ένα κράτος που με τρομακτική ευκολία το «ΟΧΙ» έγινε «ΝΑΙ» και συνορεύει στα βόρεια σύνορα του με μια χώρα που τη λένε «Μακεδονία», όπως επικράτησε να λέγεται στην πράξη η γειτονική χώρα. Ζούμε σε ένα κράτος που οι ξένοι το θεωρούν αφερέγγυο και τριτοκοσμικό, κατάλληλο για αναψυχή βραχείας διαρκείας με χαμηλό κόστος. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος - εν έτη 2023.

Και οι πολίτες του; Γιατί δε γνωρίζουν τη δύναμή τους; Γιατί εγκαταλείπουν και αφήνουν τους άλλους να ρυθμίζουν τη ζωή τους; Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, στο κράτος που ζούμε υπάρχει η απαίτηση για πιο ενεργή και ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι πάλαι ποτέ βεβαιότητες έχουν πάψει να υφίστανται εδώ και καιρό. Ζούμε σε έναν καινούριο, ακραία σκληρό και ανταγωνιστικό κόσμο, που παραπέμπει σε νέο μεσαίωνα. Φόβος, απόγνωση, ανέχεια, ανισότητα τα σημεία των καιρών. Διαλυμένο σύστημα υγείας, παιδείας, παραγωγικότητας και οικονομίας. Σαθρά δημόσια δίκτυα, σαθρά και θανατηφόρα για τους πολίτες. 

Η επιβίωση, μήνα το μήνα, μέρα τη μέρα, μετατράπηκε σε Ολυμπιακό αγώνισμα. Χωρίς κοινωνικό δίχτυ και κράτος πρόνοια, χωρίς κράτος δικαίου για τους φτωχούς. Μέσα σ΄ αυτό το κοινωνικό αδιέξοδο, δημιουργήθηκε μεθοδικά μια κουλτούρα περισσότερων υποχρεώσεων και λιγότερων δικαιωμάτων των πολιτών. Και μια καθολική πεποίθηση πως ό,τι κι αν κάνει κανείς, όσο και αν προσπαθήσει, δεν αλλάζει τίποτα. Ότι όλοι ίδιοι είναι. Και ότι η αποχή είναι λύση και συνάμα στάση ζωής.

Σε σας μιλάω, σε σένα μιλάω, η αποχή είναι το πρόβλημα! Χρόνια τώρα με πράξεις και με έργα θέλουν να μας πείσουν ότι όλοι και όλα είναι ίδια, ότι τίποτα δεν αλλάζει και ότι με την αποχή μας στέλνουμε τάχα μήνυμα. Ας αναλογιστεί ο καθένας κατά πόσο τούτο είναι αληθές, γιατί στην πράξη αποδείχθηκε ότι η αποχή δεν είναι λύση, η αποχή επιτρέπει οργανωμένες μειοψηφίες να μας κυβερνούν. Τα Τέμπη ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι το λάθος της αποχής τελικά πολλές φορές πληρώνεται ακόμη και με αίμα.

Σε λίγο καιρό από τώρα θα έχουμε εθνικές εκλογές. Η παρουσία όλων μας στην κάλπη είναι το ελάχιστο που μπορούμε και οφείλουμε να πράξουμε. Δεν αφήνουμε τους άλλους να ρυθμίζουν τη ζωή μας. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να είμαστε απλοί παρατηρητές του βίου μας. Και αυτή τη φορά, ας δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης σε πρόσωπα. Γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι. Σε όλους τους πολιτικούς χώρους υπάρχουν άνθρωποι ικανοί, άνθρωποι επιτυχημένοι στον επαγγελματικό βίο τους, με κοινωνική προσφορά. 

Εύκολα τους ξεχωρίζει κανείς. Προσωπικότητες που δεν χρειάζονται καμία ταμπέλα για να υπάρξουν. Που δεν ενδιαφέρονται για αναγνωρισιμότητα και δεν ασχολούνται με την πολιτική από προσωπική φιλοδοξία ή ματαιοδοξία. Τους γνωρίζετε, τους συναντάτε στην καθημερινότητα σας. Συμμετέχετε όλοι σε αυτές τις εκλογές, ως σκεπτόμενοι ενεργοί πολίτες, που έχουν στα χέρια τους τη δύναμη και είναι το κλειδί των εξελίξεων. Με το βλέμμα στο αύριο, το δικό σας και των παιδιών σας. Μην στερήσετε από τα παιδιά μας αυτό που τους χρωστάμε.