Το μεταμφιεσμένο παραμύθι

Του Κώστα Μπούζα
Μια φορά κι έναν καιρό, τα παλιά τα χρόνια, οι άνθρωποι είχαν πολύ περίεργες συνήθειες. Μια όμως ξεχώριζε, γιατί ήταν η πιο παράξενη απ’ όλες.

Οι άνθρωποι εκείνοι, λοιπόν, φορούσαν συνέχεια μάσκες. Έτσι, σε όλη τους τη ζωή, παρίσταναν κάτι διαφορετικό από τον εαυτό τους. Για παράδειγμα, ο γκρινιάρης φορούσε τη μάσκα του σοβαρού. Ο σκληρόκαρδος, του αξιοπρεπή. Ο άσχετος με ένα θέμα παρίστανε τον γνώστη και ο ημιμαθής τον ειδικό. 

Αυτός που σε κάτι υστερούσε, προσπαθούσε να δείχνει ότι απαξιοί. Κι αυτός που αισθήματα δεν είχε, ότι μπορεί απλά και τα ελέγχει. Με τη σειρά του ο αδίστακτος φορούσε το προσωπείο του ρεαλιστή. 

Ο τεμπέλης, του πολυάσχολου, που χρόνος δεν του μένει για ν’ ασχοληθεί. Και ο υπήκοος, του αρχηγού και προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους, ότι εξουσία γύρω του ασκεί.

Κι ήταν τόσο ισχυρή αυτή η συνήθεια, που υποχρεώνονταν να την ακολουθήσουν ακόμη κι αυτοί που δεν το ήθελαν. Έτσι για παράδειγμα, στον συναισθηματικό είχαν δώσει το προσωπείο του ανόητου. Στον ιδεολόγο του γραφικού. Στον τίμιο, του ανίκανου. Και στον σοφό του αιθεροβάμονα.

Την εποχή εκείνη υπήρχε κι ένα έθιμο. Για λίγες μέρες τον χρόνο, που τις ονόμαζαν αποκριές, υποχρεωτικά έβγαζαν όλοι τα προσωπεία τους, ή όπως συνήθιζαν να λένε, έπεφταν οι μάσκες. Τότε μόνο φαίνονταν τα πραγματικά τους πρόσωπα. Αυτό βέβαια δεν είχε καμία σημασία, γιατί ούτως ή άλλως δεν τους αναγνώριζε κανείς…