Ο επικίνδυνος δρόμος με τις ελάχιστες λεύκες στο Πολύκαστρο

Παρεμβαίνει ο αναγνώστης της Γνώμης Σπύρος Ρ.
Είχα αναφερθεί με μία ανάρτηση στον δρόμο που οδηγεί στο Πολύκαστρο, την ανατολική είσοδο. Ήταν ο δρόμος όπου ήταν στολισμένο με αλσύλλιο από λεύκες, τις οποίες έκοψαν κάποιοι και μετέτρεψαν ένα μικρό πνεύμονα από πράσινο σε κρανίου τόπο. Παρά τις αντιδράσεις του κόσμου, δεν γνωρίζει κανείς αν θα δενδροφυτευτεί ή θα αξιοποιηθεί και πώς.

Αυτός ο ίδιος δρόμος στάθηκε, για ακόμα μια φορά, αιτία να με απασχολήσει.

Σκεφτείτε το σκηνικό, όπου ο οδηγός ενός αυτοκινήτου μόλις περάσει την αερογέφυρα του Πολυκάστρου με κατεύθυνση το Πολύκαστρο, εισέρχεται (σύμφωνα με τις πινακίδες) σε κατοικημένη περιοχή όπου η μέγιστη ταχύτητα ορίζεται, σύμφωνα με τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, στα 50 χιλιόμετρα, και η διαπίστωση μου ότι η ταχύτητα αρκετών οχημάτων είναι αρκετά πολύ μεγαλύτερη.

Σκεφτείτε ότι στο γήπεδο του Πολυκάστρου, παιδιά και αθλητές, διασχίζουν τον δρόμο αυτό συχνά κάθετα. Κάτοικοι στο camp της νέας καβάλας με ποδήλατα ή και πεζοί περπατούν στις άκρες του (κάπου έχει αναφερθεί για πεζοδρόμηση).

Η συμπεριφορά των οχημάτων όμως;

Υπάρχουν οχήματα που τηρούν το όριο ταχύτητας δίνοντας τους την ευκαιρία να αντιδράσουν σε οποιαδήποτε άσχημη στιγμή.

Υπάρχουν οχήματα που παραβιάζουν το όριο αυτό θέτοντας σε κίνδυνο πεζούς και άλλα οχήματα. Αυτοκίνητα και ογκώδη οχήματα που αδιαφορούν για την ταχύτητα και κινούνται επικίνδυνα και ανεξέλεγκτα στον δρόμο αυτό. Το αποκορύφωμα είναι μεμονωμένες περιπτώσεις από μοτοσυκλέτες οι οποίες χρησιμοποιούν την ευθεία αυτή για να αναπτύξουν το μέγιστο της ταχύτητας του δικύκλου.

Φυσικά η Αστυνομία, σε κάποια διαστήματα είναι παρούσα, και εκεί όλοι συμμορφώνονται με τα όρια ταχύτητας, και μάλιστα πολλές φορές οδηγοί κάνοντας σινιάλο με τα φώτα τους προειδοποιούν άλλους οδηγούς για την παρουσία της Αστυνομίας, και εκείνοι προσαρμόζουν την ταχύτητα τους με την ισχύουσα στην περιοχή.

Δηλαδή οι οδηγοί γνωρίζουν το ότι κάνουν κάτι κακό αλλά το επιλέγουν, και το προσαρμόζουν μόνο από φόβο και όχι από συναίσθηση.

Αφού δεν υπάρχει συναίσθηση του κινδύνου, στο σημείο αυτό, από τους ίδιους τους οδηγούς που υπερτιμούν τις δυνατότητες τους θέτοντας τον εαυτό τους πάνω από κάθε νομοθεσία, θα έπρεπε κάποιος να πάρει κάποια μέτρα και να προστατέψει αυτούς που χρησιμοποιούν τον δρόμο αυτό να εμπλακούν σε άσχημες καταστάσεις.

-Σκεφτείτε ως σενάριο ο οδηγός ενός φορτηγού να χάσει τον έλεγχο του οχήματος λόγο υπερβολικής ταχύτητας και πέσει πάνω σε πεζούς ή σε ποδηλάτη.

-Σκεφτείτε το μια μοτοσυκλέτα που αναπτύσσει την μέγιστη ταχύτητα της στην ευθεία , να πεταχτεί ένας σκύλος και να χτυπήσει στην μοτοσυκλέτα με θλιβερά αποτελέσματα.

Και εδώ. Έρχομαι εγώ ο κριτής του καναπέ με το φτωχό μου μυαλό.

Μήπως ο δήμος θα έπρεπε να τοποθετήσει στον δρόμο αυτό, εμπόδια (σαμαράκια); Δυστυχώς για αυτούς τους λίγους ή πολλούς οδηγούς που δεν θέλουν να συμμορφωθούν ή δεν έχουν συναίσθηση κινδύνου υπερτιμώντας τις δυνατότητες τους ως οδηγοί, να το υποστούμε όλοι μας

Ίσως ο δήμος θα έπρεπε να εγκαταστήσει η να συνεισφέρει στο να εγκατασταθούν, φωτογραφικές κάμερες στον δρόμο αυτό, ένα εισπρακτικό και αποτρεπτικό μέτρο.

Με αυτούς τους τρόπους, πιστεύω, ότι η πολιτεία θα προφυλάξει την ανθρωπινή ζωή, από την παράλογη χρήση της υπερβολικής ταχύτητας.

Ο δρόμος με τις λεύκες, έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες. ίσως χωρίς τις περισσότερες λεύκες αφού έχουν κοπεί.

Παραλληλίζω με την ταινία «Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες» όπου τον ρόλο του Φρέντυ Κρούγκερ, παίρνει ο ασυνείδητος οδηγός που οδηγεί με υπερβολική ταχύτητα εν γνώση του, ενώ τον ρόλο των εφήβων οι πεζοί και οι οδηγοί οι οποίοι πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση και να μην κοιμηθούν.