Προεκλογική τερατολογία

Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος
Διαβάζω με προσοχή προσπάθειες αναπαραγωγής και ερμηνείας της γνωστής τοποθέτησης του αμετροεπούς κυβερνήτη της μοίρας μας περί μετεκλογικών τερατογενέσεων, εξαιτίας της ελάχιστης πιθανότητας να προκύψει, από την αμέσως επόμενη εκλογική αναμέτρηση με το σύστημα της απλής αναλογικής, αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση. 

Ακούραστοι κονδυλοφόροι, νοσταλγοί μιας άλλης εποχής, χύνουν πολύ ιδρώτα και μελάνι για να μας πείσουν ότι, η ακριβής κοινοβουλευτική αποτύπωση της βούλησης του εκλογικού σώματος είναι εκ προοιμίου βλαπτική για τη χώρα, και δεν διστάζουν να καταφεύγουν στην προσφιλή μέθοδο της συνωμοσιολογίας, αναφορικά με τον απρόβλεπτο διεθνή παράγοντα και τον κίνδυνο που διατρέχουμε από τον εξ ανατολών γείτονά μας. 

Μια γνωστή από το παρελθόν τακτική όλων όσοι διεκδίκησαν την πρωθυπουργία με προβαλλόμενο επιχείρημα το ελέω Θεού ή Μονάρχη αποκλειστικό χάρισμα της μιας και μοναδικής ικανότητας να διαχειρίζονται εθνικές κρίσεις και να επιτυγχάνουν το εθνικά βέλτιστο.

Η συνήθης παράβλεψη του διαρκώς διαψεύδοντος μηνύματος, που εκπέμπουν τα ταφικά μνημεία όλων των «αναντικατάστατων» του πλανήτη, οδηγεί σε καθεστωτικές λογικές και δια νόμου αλλοιώσεις εκλογικών αποτελεσμάτων, προκειμένου να εξασφαλιστεί η χώρα από τους εκάστοτε εχθρούς της. 

Παλιότερα η επίκληση του «εσωτερικού εχθρού» εξασφάλιζε οκταετία διακυβέρνησης σε συγκεκριμένο κόμμα, ακόμα κι αν ερχόταν δεύτερο σε ψήφους, ενώ σήμερα ο υπαρκτός εξωτερικός εχθρός εργαλειοποιείται με στόχο τη διατήρηση στην εξουσία αυτάρεσκων φαντασιώσεων, που γεννούν η αλαζονεία και οι ποικιλώνυμοι αυλικοί της

.
Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης οι Έλληνες εκλογείς έδειξαν με την ψήφο τους να αναζητούν συνεργατικά σχήματα, ακόμα και ετερόκλητα, προκειμένου να βγει η χώρα από το οικονομικό χάος, που προκάλεσαν οι μεταπολιτευτικές πολιτικά ανεπαρκείς μονοκομματικές κυβερνήσεις. Δηλαδή με την ψήφο του ο Έλληνας επέβαλλε τη λογική της συνεννόησης και της πολιτικής σύγκλισης που εξασφαλίζει η απλή αναλογική.

Σήμερα ο κ. Μητσοτάκης, ζηλώσας τη δόξα του Κυβερνήτη άλλων εποχών, επιδίδεται σε μια ακατάσχετη ρητορική περί ανυπέρβλητων κινδύνων και ενός Έθνους που τον καλεί για να τους αποτρέψει. Ομολογώ ότι δεν μπορώ να διακρίνω αν αυτό προέρχεται από παθογενή εμμονή του ιδίου ή από κατανοητή αγωνία για διασφάλιση κάποιας παρασιτικής διαβίωσης με αυλικά χαρακτηριστικά.

Κοντολογίς, οι συμπολίτες μας στις επόμενες εκλογές καλούνται να επιλέξουν μεταξύ της οίησης του αρχηγού ενός προσωποπαγούς κόμματος και της σωφροσύνης που εγγυάται ο διάλογος μεταξύ δημοκρατικά λειτουργούντων κομμάτων. Κάθε επιλογή σεβαστή. 

Σεβαστή όμως δεν είναι η τακτική της προεκλογικής κινδυνολογίας άλλων εποχών, που τότε υπέθαλπε τη συνταγματική εκτροπή και σήμερα τη νόθευση της λαϊκής εντολής.

Υπομονή λίγων μηνών και οι προεκλογικές τερατολογίες θα ηττηθούν από την ανιδιοτέλεια, τη διαφάνεια και την πρόοδο.