Τρεις σπουδές στον Αμεδαίο

Του Φώτη Μισόπουλου
.......................Μόνο η γραφομηχανή/
Με συγκρατεί ακόμη από την άβυσσο τη σιωπή/
Του μέλλοντός μου τον πρωταγωνιστή
Heiner Müller [1]

.......Mανιασμένη αναμονή μέσα στη φοβερή πανοπλία. Χιλιετίες. Βυθός ωκεάνιος. ΖΗΤΏ Ν' ΑΝΑΤΡΈΨΩ ΌΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΈΣΕΙΣ, ΚΑΘΏΣ ΤΟ ΚΟΡΜΊ ΑΝΟΊΓΕΙ, ΝΑ ΜΕΊΝΩ ΜΌΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΊΜΑ ΜΟΥ. Τα σκαλοπάτια δεν ήταν πολλά. Τα είχα μετρήσει χιλιάδες φορές ανεβαίνοντας ή κατεβαίνοντας, αλλά πόσα ήταν το μυαλό μου δεν συγκρατούσε. Παρακολουθώ την σερβιτόρα, όπως μαζεύει τα σπασμένα,- και ύστερα ρίχνω μια ματιά στη ΜΑΝΤΛΕΝ: ΦΤΩΧΌ ΜΙΚΡΌ ΖΩΆΚΙ! [2] Πήγαινε να δεις. Δεν ωφελεί σε τίποτε να μην ανοίξουμε. Θάναι πιο σοβαρό. Είναι τόσο εύκολο να σπάσουν την πόρτα. ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ ΦΩΝΉ: ......χτυπήστε πιο δυνατά. Βρίσκονται πάντα μέσα! [ακούγονται απανωτά χτυπήματα[[παύση-φως]
[Μπαίνει Ο ΤΑΧΥΔΡΌΜΟΣ]-/ Βλέπετε, κύριε, άνοιξα την πόρτα, δεν είχα τίποτε να κρύψω. Δεν υπάρχει τίποτε να κρυφτεί σ' αυτό το σπίτι. Απλά προσπαθώ να κατανοήσω νόμους, υπάρξεις- που δεν χρησιμεύουν σε τίποτε. Τα πρόσωπα των έργων αλλάζουν- έχουν υποστεί mutations profondes-θεατές και θεώμενοι. Οι εκπνοές τους. Εκλεκτοί θαμώνες. Τους λένε κι αυτούς, όπως εμένα, με το ίδιο όνομα. Όμως αυτό δεν φέρνει σύγχυση. Είναι ανώφελο να επιμείνω σ' αυτή την περίοδο της ζωής μου. Η αγρύπνια αποτελούσε είδος ύπνου καθώς τα πουλιά πετούσαν χαμηλά με αγωνία κι εγώ έπαιζα το μεγάλο μου ρόλο κλειδωμένος στην κάμαρα-. Αργότερα έγινε άφαντη- ''σιχάθηκα το σώμα σου'', έλεγε- γιαυτό έψαχνα λεπτομέρειες τις νύχτες που με δικαίωναν, χωρίς να με βλέπει κανείς. [Δυο άντρες με ιατρικές μπλούζες τον δένουν στο αναπηρικό αμαξίδιο από κάτω προς τα πάνω, μ' επιδέσμους. Φωτογραφία του συγγραφέα σε κενοτάφιο]. ......RASKOLNIKOV RETOURNE. IL JETTE LA HACHE DE SON HAUT DANS L' ÉGOUT. DERNIER PORNO AVEC LE VIEIL USURIER [3]. Ο ήχος αμυδρός, ωστόσο αλάνθαστος,- της πόρτας που έκλεινε και πάλι. Μέσα στη ρέμβη je vais imaginer , όπου ήδη ολόκληρο τοπίο έπαιρνε μορφή. Η ΜΑΝΤΛΕΝ[4] κοιτάζει επιφυλακτικά απ' την κλειδαρότρυπα [σκοτάδι-φως].

.............ή εκείνη η συγκλονιστική κραυγή, που απαγγέλλει μονότονα τη σύνοψη των τραγωδιών χωρίς προηγούμενο. Cover her face; mine eyes duzzle[5]. Μα εσύ πότε θάρθεις; Απλώνοντας το χέρι Σου πάνω απ' τη γειτονιά μας, την ώριμη στιγμή της πραγματικής απελπισίας, στην πιο συναρπαστική στιγμή- αποσπώντας με απ' το σώμα. Με φόβο και μεγαλοπρέπεια απ' το λεπιασμένο κορμί των σκέψεων, ανεγείροντας πάνω απ' την κοπριά μου τον ευθύγραμμο κι απροσπέλαστο Ναό Σου. Πότε;[6] Ή μέσα στον ύπνο των παιδιών καθώς τα εικονίσματα μιλούν τη νύχτα, κάνοντας το Σταυρό τους- κι έπειτα κανείς δεν ξέρει πώς έζησα, άλλοι έχουν πεθάνει στη φρίκη, άλλοι γερνούν πίσω από τα τζάμια απρόσμενα. Δεν ανήκει, λοιπόν, κανείς στη ζωή του, πέρα απ' αυτές τις σκάλες που μόλις κατέβηκε ο δολοφόνος προσεχτικά. Απελευθερώνεις, στ' αλήθεια, τα χέρια σου, που αποκοιμιούνται κάτω απ' το κεφάλι μου. Έξω ήσυχα. Αργότερα ξυπνώ. Τότε όλα είναι ανεπανόρθωτα[7]. Κι η εικόνα της μητέρας μου έρχεται να ενωθεί με τις δικές μου μορφές, τις ζεστές κι ασάλευτες νύχτες, χωρίς να την χαιρετήσω, πράγμα που θα ήταν ωστόσο το πιο παραμικρό,- δίχως να δοκιμάσει να με κρατήσει,- ρίχνοντας λοξές ματιές κατά τον κήπο, κατά κει που ήταν φυτεμένο το χορτάρι με τόση σπουδή.-/ Ο ΑΜΛΕΤ ΥΠΟΔΎΕΤΑΙ ΤΟΝ ΑΜΕΔΑΊΟ: .......αυτός είναι,- ΜΑΝΤΛΈΝ, ΜΗ ΦΟΒΆΣΑΙ ΤΊΠΟΤΕ! IN MY THEATER EVERYONE WILL BE NAKED: SPECTATORS AND ACTORS, A HUGE ROMAN ORGY!-/ Η ΜΑΝΤΛΕΝ ΝΤΥΜΈΝΗ ΟΦΗΛΊΑ: .......άκου: σήμερα θα μπορούσες να κάνεις μια εξαίρεση, στο επιτρέπω. Πιες ένα ποτηράκι κρασί! Έλα, μοιάζεις τόσο δυστυχισμένος!-/ ΣΚΗΝΙΚΟ: ......αντίπερα περιμένουν οι νεκροί. [Επικλινείς] Κάποτε κρατούν ένα χέρι στο φως. Σαν εν ζωή. Ώσπου αποσύρονται ολοσχερώς. Στο σύνηθες δικό τους σκότος που μάς τυφλώνει [8]. Bράδυ στο πάρκο. Χίλια σκυλιά ξεφυτρώνουν. Θα πετάξω. Η πόλη έκδοτη στο σκοτάδι και τη λαγνεία της. Τραγούδια που μένουν στα κύματα και δεν το ξέρεις.

.......η εξέγερση αρχίζει σαν περίπατος. Σε ώρες εργάσιμες, αντίθετα με τους κανονισμούς της κυκλοφορίας. Οι δρόμοι γίνονται κτήμα των πεζών [9].
Το χειρόγραφο έχει χαθεί. Το δράμα δεν συντελέστηκε. Και φαινόταν επίσης πως αυτή η αναχώρηση δεν ήταν αναγκαστικά οριστική,- μπορούσε να με φέρει πίσω, μέσα από πολύμορφους και άμορφους κύκλους στη γωνιά μου, κάποια μέρα. Εγώ όμως θέλω το έγχρωμο σώμα σου, κάτι σαν ασήμι στους δρόμους. Κανένα υπεραστικό δεν σ' αναπληρώνει φωνή μου, που δεν είσαι πια. Που μορφώνεις το σώμα και τις νύχτες μου. Ο,τι ανήκει αλλού.
Σ' αποχαιρετώ πεθαμένη ενότητα. Ασυμφιλίωτη με τον εαυτό σου όσο ζούσες. Να γιατί πρέπει να υπάρχει ο ποιητής. Ο κόσμος είναι αβέβαιος κι εκείνος προσπαθεί για τον σιγουρέψει. Σαν τη γραφή του τυφλού, φεύγει και πετά στην Άβυσσο, ανάμεσα στα βουνά, αυτή η γραφή, λευκή σαν ακίνητα πουλιά που δεν φτάνουν ποτέ,- μακριά απ' τον κόσμο ή πάλι τα παλιά κομμωτήρια, ίσως γιατί εκεί διαδραματίζεται η ιστορία αδιάψευστη,
αόριστες αναμνήσεις από πολλούς χωρισμούς και λίγο μενεξεδί τη λησμοσύνης, όπως οι ανοιχτές σελίδες με σκοτεινά ρήματα του Θεού. Απόβραδο.
Και ποιος θ' αποδώσει δικαιοσύνη; Οι άνθρωποι υπήρχαν και δεν υπήρχαν μέσα στα όνειρα, ατέλειωτα στιλπνοί σαν Θεία Πρόνοια, και σιγά-σιγά έπεφτε μια ψιλή βροχούλα, έβγαλα το καπέλο μου να εκμεταλλευτεί την περίσταση το γυμνό μου κρανίο. Η απογοήτευση δεν ήταν μεγάλη. Δεν είχα προεξοφλήσει κανένα αποτέλεσμα. Έτσι πότε-πότε θα θυμίζω την τωρινή μου ύπαρξη, για την οποία ο,τι διηγούμαι δεν μπορεί να δώσει παρά μια αμυδρή ιδέα. Η σειρήνα ουρλιάζει. Η παλίρροια στο απόγειο. Σαν να μην είχαμε ποτέ μεγαλώσει. Πνοή αιωνιότητας που μάς αφανίζει ύποπτα.
Ο καιρός της δοκιμασίας. Με ο,τι πεις αύριο θα σε κατηγορήσουν, σύντροφε Φιόντορ Μιχαήλοβιτς,- το ρολόι του σταθμού χτύπησε τρεις. Ποιος έφευγε; Ποιος έμενε; Ξαναγύρισαν τα καλοκαίρια με το απόμακρο άρωμα των κήπων και τ' ανοιχτά παράθυρα. Άδειο γυαλί. Όλα είναι κοίμηση.

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΏΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Heiner Müller βλ. σημ. 8
[2] Ευγένιος Ιονέσκο, Ο ΡΙΝΌΚΕΡΟΣ, εισαγωγή-μτφρ: Γιώργος Πρωτοπαπάς, ΔΩΔΩΝΗ 1992
[3] μτφρ. : [ο Ρασκόλνικοβ επιστρέφει. Ρίχνει το τσεκούρι απ' τον κόρφο του, στον υπόνομο. Τελευταίο πορνό με τη γριά τοκογλύφο]
[4] πρόσωπο στον ΑΜΕΔΑΙΟ του Ιονέσκο.
[5] σκεπάστε το πρόσωπο, θαμπώνουν τα μάτια, πέθανε νέα, [αναφορά στον ελισαβετιανό συγγραφέα John Webster(1580-1625), The Duchess of Malfi. O στίχος ολόκληρος είναι: Cover her face; mine eyes duzzle; she died young- συναντάται στην Δ' Πράξη, τη στιγμή που ο Φερνάντο αντικρύζει το πτώμα της Δούκισσας, την οποία ο ίδιος έχει διατάξει να στραγγαλίσουν/ βλ. Φερνάντο Πεσσόα, ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ, η αναζήτηση της αθανασίας, εισαγωγή-μτφρ-σχόλια. :Χάρης Βλαβιανός, επίμετρο: Richard Zenith, ΕΞΑΝΤΑΣ 2002]
[6] Ηenri Michaux, ποιήματα, εισαγωγή-μτφρ. Ι. Κωνσταντουλάκη-Χάντζου, περ. η λέξη τ.38/1984
[7] Gyorgi Petri, ποιήματα, μτφρ. Ρούλα Κακλαμανάκη, περ. η λέξη τ.8/1981
[8] Heiner Müller, ΔΥΣΤΗΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, εισαγωγή-επιλογή-μτφρ.: Ελένη Βαροπούλου, ΆΓΡΑ 2001
[9] ο.π.

https://cuttingball.com/wp-content/uploads/TheChairs-review3.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU