Κι έπειτα φταίνε αυτοί οι κάθετοι δρόμοι

Του Φώτη Μισόπουλου

prose - pour la nue Ophélie
......ο ελευθερωτής γίνεται δεσμοφύλακας
Heiner Müller[1]

.......κι έπειτα φταίνε αυτοί οι κάθετοι δρόμοι προς τη λίμνη Όταν βαδίζεις τον χειμώνα ρίχνουν τον αέρα όρνιο πάνω στο πρόσωπο Τον τελευταίο ιδρώτα να ρέει στο δέρμα Την επιθανάτια αδυναμία των μελών Τα λόγια χάνουν τη συνοχή Η κόκκινη σελήνη αίμα ή το στερέωμα τυλιγμένο ειλητάριο Μου έκανε την ερώτηση με κάποια συστολή, σαν να μην είχε μειωθεί καθόλου, παρά την κουβέντα μας, η απόσταση που μάς χώριζε
Κάπου υπάρχει διέξοδος Τα υπόλοιπα θα ακολουθούσαν Οι άλλες λέξεις, αργά ή γρήγορα, και η δύναμη να φτάσω εκεί Και να περάσω έξω Και να κοιτώ τον ουρανό Και να κοιτώ ξανά εκείνο το άδειο που συγκρατεί κάθε στιγμή Κάθε αιώνα Τα βήματα της: ''Να, έτσι, κοιτάξτε με! Οι τερψιχόρειες ικανότητες μου'' [προχωρεί κάνοντας τρία βήματα μινουέτου με ανάλαφρα πόδια μέλισσας] Toute le monde en avant! Tout le monde en place! Διασχίζω το δωμάτιο παραπατώντας και με χέρια που τρέμουν Τον ξέρω. Κάθεται συμμαζωμένος στο σκαμνί του πιάνου και χτυπάει τα πλήκτρα με τους βραχίονες που δεν έχουν παλάμες και δάχτυλα,- Kουνώντας με χάρη το κεφάλι Έκανα μια απρόσμενη ερώτηση: ''Κοιτάζεις απ' την κλειδαρότρυπα και τι βλέπεις;'' ''Το παλιό σκονισμένο δωμάτιο Για τις μέρες που έφυγαν- Τoν νόστο, ή τα χνώτα των πουλιών ενώ βιώνουν την απόδραση'' Μια φορά τουλάχιστον είμαι κι εγώ στην ώρα που συμφωνήσαμε Το πρόσωπο γυρισμένο απ' την άλλη Η κίνησή μου, των χεριών, σταμάτησε στα βλέφαρα Ήθελε να μού δείξει την παραίσθηση. Ή: Όχι, την έσβησε Η καμπύλη του ώμου της ήταν τώρα δική μου Και μέσα απ' τη χλόη οι δρόμοι σέρνονται μίλια[2] Τόποι εδώ, τόποι παντού, με φώτα, στέρνες και χώμα Απειλητικοί φοβεροί- Ξεπεσμένα ψόφια βασίλεια Άντρες-γυναίκες σωριασμένοι στα τραπέζια ανά ζεύγη. Σταυρωτά. Γυμνοί, δίχως μαρτύριο Χυμένα μάτια Κρανία τρύπια Το στήθος και το αιδοίο στη μέση Τη φορά τώρα ξεγεννά την έσχατη Ο,τι απέμεινε από το μητρικό κορμί ξεριζωμένο[3]
Μεγαλώνουν παιδιά με βαθιά μάτια Μεγαλώνουν αδαή Πεθαίνουν- κι οι άνθρωποι παίρνουν το δρόμο τους Πουλήθηκε το λιβάδι Το λευκό πουκάμισο ακίνητο στη διχάλα Οι σκιές που τρεμόπαιζαν έπεφταν σε κύματα πάνω στον τοίχο Και μετά στον απέναντι- Έντονη μυρωδιά Αισθάνομαι να μού διαπερνάει το δέρμα Βοήθησέ με .....Δεν ήταν εύκολο ταξίδι
Η αύρα τινάζει τη βροχή απ' τα πεύκα Θα πάω για ύπνο,- Θα μπορώ να πω Να μιλήσω Ν' ακούσω τον εαυτό μου Δεν θα έχει να κάνει τίποτα, Τίποτα- Μόνο θα συνεχίζει,- κάνοντας τι;- Κάνοντας ο,τι κάνει, που σημαίνει παραιτούμενος Θα έχω συνεχίσει μη έχοντας αποκτήσει το αληθινό επιτύμβιο σώμα. Από στιφά άνθη οι ολόγλυκες οπώρες Τις νύχτες πέφτουν ξεψυχισμένα πουλιά στον κήπο Μένουν στη γη. Σαπίζουν. Σαν μεσημέρια όταν διαλύονται, βεβαιώνοντας την απουσία, που αποκτούσε κάποιο νόημα, - Κενό αναπάντεχο όπου πολλοί θα μπορούσαν να θαφτούν Η απώλεια, ξέρετε, μετατρέπεται σε παγίδα για τους υπόλοιπους Δεν ήξερα πού βρισκόμουν κι ευτυχώς δεν αισθανόμουν ανάγκη από στοργή Το καπέλο είχε πέσει χαμηλά στο μέτωπό μου Το έσπρωξα πίσω- στη σκιά των δέντρων- Έφευγα Μια αυθεντική ποίηση που δεν μπορούσα να αντιπαλέψω, ακουμπισμένος στα κάγκελα της γέφυρας. Κι αυτό, παρακαλώ, να σημειωθεί. ''Μα γιατί δεν κατεβαίνετε κάτω;''- έκανε, ψάχνοντας απεγνωσμένα στο παρελθόν τη λεπτομέρεια που με δικαιώνει.
Ο αγέρας φυσά Αλυχτά- ακούμε χίλια λόγια, λέμε τρισχίλια Τα μέλη σφιχτά Ακατόρθωτα στη σιωπή, στη τέφρα, ριγμένη ζωντανή ακόμα, στο νερό.
Για μάς ποιο το όφελος μ' ολ' αυτά τα παιχνίδια; Αφού μεγαλώνουμε πάντοτε μόνοι, και στο πηδάλιο δίχως σκοπό, τι γυρεύουμε; Το κορμί της γυναίκας: Ήταν αληθινό αυτό που είπε - Κι ο ήλιος λάμπει σήμερα γι' αυτό με κατοίκησε Καταλάβαινε κι αισθανόταν τι ήταν και ζήτησα να πει ναι Και στην αρχή δεν απάντησε Μόνο κοίταξε πέρα πάνω απ' τη θάλασσα και τον ουρανό Όπως η έσχατη ομιλία και ιδίως ανάβλυζε Ή έσταζε ελιξίριο- Κείνη τη μυστική κλεψύδρα που έσβηνε. Άναβε. Άλλοτε όλα έσβηναν μεμιάς. Σκιές μορφές ανθρώπων, πιο συχνά τίποτα Άδεια δωμάτια όπου κάποιος έλειπε Το πανωφόρι του στην κρεμάστρα ως δευτέρα παρουσία- Τετέλεσται- Ειδική σωστική ενέργεια στην πάλη ζωής και θανάτου
Όλα είχαν μερώσει Μήτε πνοή ανέμου Από τα τζάκια των γειτόνων ο καπνός ανέβαινε ολόισιος και γαλανός Μέσα σ' αυτήν την χαρά δεν μπορούσα να παραδίνομαι παρά σπάνια τη βδομάδα Αιτία αποτελεί Ο ΑΛΛΟΣ. Ο αντίπαλος, Ο ΣΩΣΙΑΣ ΜΟΥ. ΜΕ ΤΟ ΠΡΌΣΩΠΟ ΑΠΌ ΧΙΌΝΙ,- ένας από μάς θα επιζήσει
ΑΜΛΕΤ: ......το σπίτι είναι σκοτεινό Ανοίγω την πόρτα με το κλειδί που κουβαλούσα Πένθιμη διαπίστωση ότι στο κρεββάτι του άρρωστου ξαγρυπνάει ο πεθαμένος ΟΡΙΖΩ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΜΙΑΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΘΕΌΤΗΤΑΣ. Μπαίνω στην κάμαρα Η Οφηλία κοιμάται κάτω απ' τα σκεπάσματα γυμνή Βγάζω τα ρούχα του αγρότη και ξαπλώνω μαζί της[4][παύση]
ΟΦΗΛΙΑ: [ξυπνώντας]......θ' αλλάξω τη δαντέλα στο μαύρο φόρεμα Θα δείξω το στήθος μου Είπα το γιατί:- μυρίστηκα την κολακεία που αποζητούσα με αρκετή λαιμαργία Κορμί δίχως ρούχα Λευκό Καρφωμένο Ακίνητο Ίχνη Μουτζούρες Σημάδια δίχως νόημα Γκρίζο ανοιχτό σχεδόν λευκό Ενωμένες κνήμες Ραμμένες φτέρνες μαζί Σε ορθή γωνία Δάχτυλα ενωμένα σε ορθή γωνία Αόρατα[5][μικρή παύση] Ας είναι Όποιος μιλάει νύχτα, μιλάει στο βυθό,- Λέξεις που στάζουν μέλι βαρύ, από κούφιες κερήθρες.-

ΑΥΛΑΙΑ

τα πρόσωπα

ΑΜΛΕΤ
ΟΦΗΛΙΑ
ΡΟΛΟΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ, ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΕΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ
[δεν περιγράφονται σκηνικοί χώροι]

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] Heiner Müller βλ. σημ. 4
[2] Hugo von Hofmannstahl, Η μπαλάντα της εξωτερικής ζωής, απόδοση: Γ. Δ. Κεντρωτής [5 Γερμανοί εξπρεσσιονιστές], ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ 10-11/1984
[3] Gottfried Benn, Ρέκβιεμ, απόδοση: Γιώργος Δ. Κεντρωτής ο.π.
[4] Heiner Müller, ΔΥΣΤΗΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ [πρφρ. ο Κροάτης, πεζό], μτφρ.-εισαγωγή-επιλογή Ελένη Βαροπούλου, ΑΓΡΑ 2001
[5] Σάμουελ Μπέκετ, ΠΡΟΖΕΣ 1945-1980, μτφρ. Εριφύλη Μαρωνίτη, σχόλια Γεράσιμος Βώκος, Πατάκης 2002


https://quinlan.it/upload/images/2016/08/il-cappotto-1952-alberto-lattuada-15.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU