Η άγνοια με ξαφνιάζει

Του Φώτη Μισόπουλου
Θα μου άρεσε να έχω έναν κρόκο ή έναν υάκινθο, όμως δεν έμελλε να γίνει
ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ[1]

......η άγνοια με ξαφνιάζει μερικές φορές- αδέξια μέλη όπως τα πρώτα αγάλματα προσπαθώντας να βρουν τις λέξεις χωρίς αιδώ αποκαλύπτοντας τον πηλό τους,- έκλεισα τα μάτια στη χαύνωση του ύπνου τα βλέφαρα τρεμόπαιζαν σαν να ένοιωσαν την τεράστια κυκλική κίνηση της γης και να δοκίμασαν το περίεργο φως ενός νέου κόσμου- αν συναντηθούμε πουθενά, στρίψε αμέσως απ' τη γωνιά του δρόμου, καταλαβαίνεις, τι θέλω να πω- έλεγε με ήρεμη φωνή βαρύτονου- τώρα ούτε ήξερα πού βρισκόμουν Είχα τελείως ασαφή εικόνα, δεν έβλεπα τίποτα,- ήταν σούρουπο όταν έφτασα και δεν έδωσα τη δέουσα προσοχή στα πέριξ, αν υποψιαζόμουν πόσο ασφυκτικά με κλείνανε οι συμπαγείς φράχτες τότε θα απελπιζόμουν εντελώς.
Υπέροχη μέρα όμως ποτέ δεν κοιτάζω πίσω όταν φεύγω- πώς γέρασα τόσο δίχως να έχω αποθηκεύσει περισσότερες γνώσεις Ύστερα τον πιάνει από το μπράτσο και τρίβεται πάνω του με νάζι και θέρμη Αυτός χαμογελάει ανήσυχα ενώ ακούγεται ανατολίτικη μουσική, ρεμβάζει μέσα στο κιτρινόμαυρο κρύσταλλο dei suoi occhi freddi υπογραμμισμένα με ρίμελ Καταφέρνει να γελάσει Ρίχνει την κουρτίνα αρχίζουν το παιχνίδι και κάπου στην πολλή ενατένιση ανακαλύπτουν το στόμα Είναι πλασμένο για τους άλλους ''Με την ελπίδα του νέου περιστατικού αφού με αποτραβήξει από τον πόνο κρατάω πάνω μου το χαρτονόμισμα- δεν το εγκαταλείπω ούτε μέρα ούτε νύχτα'', - ''Μετά την τελευταία περιπέτεια άλλαξα ριζικά, αναζητώ ανθρώπους να κουβεντιάζω- : το δάχτυλο που χαϊδεύεις κι ανατριχιάζει και όλα αναιρούνται ξεχειλίζοντας στην ησυχία
Οι παρουσίες που συναντώ κατέχουν σωρούς θεμάτων καλύτερα από μένα Τίποτε άλλο δε θα συμβεί Πεπρωμένα φτιαγμένα κατά παραγγελία-
''Τουλάχιστο μια και μόνη φορά πες την τίμια αλήθεια'', απάνθρωπες σιωπηλές φάτσες συνωστίζονται, βγαίνουν στο φως, ρίχνουν ματιές, ξαναγυρίζουν στη σκιά κι εξαφανίζονται, ''Απάντησε! Θέλω να τα μάθω όλα Πες κάτι να διασκεδάσω,- προστυχιές ή ιστορίες με φαντάσματα ή στίχους τραγουδιών, γρήγορα γρήγορα γρήγορα!'' Η ψυχή γλάρωνε στο σύμπαν, φανταστικό, θαμπό, αβέβαιο σχεδόν,- ο υποβρύχιος γαλαξίας της θάλασσας όπου κινούνται θολά σχήματα και όντα. Διά-Κοσμος, μαρμαρυγή ή λουλούδι; Οι λέξεις έχασαν το βάρος τους, έγιναν νερό και φύλλα,- δεν απομένει άλλο απ' την αφή. Κι όσα είδες στον ύπνο σου ήταν ψέμα, παιχνίδια του πονηρού Αριστερά τα δέντρα, πίσω το ποτάμι και το ασήμι καθώς πέφτει στα ρούχα μας Κάποιο πάτημα που ακούγεται και φεύγουμε λοξά Η παλίρροια όπου νάναι γυρίζει, η μέρα έγερνε.
Πρέπει να είχα διαβάσει κάπου όταν ήμουν μικρός, κι ακόμα το θυμόμουν, είναι καλύτερα να μη κοιτάζεις πίσω άμα φεύγεις Μα εγώ μερικές φορές το έκανα Και χωρίς να κοιτάζω πίσω νομίζω πως κάτι θα πρέπει να είχε πάρει το μάτι μου τη στιγμή που έφευγα. Αναγκαιότητα να κάνεις τα ρούχα σου να σκιστούν , όπως σκίζει ο πλάτανος ή ο ευκάλυπτος το φλοιό του καθώς μεγαλώνει[2] Συλλογίστηκα τέσσερις φράσεις θα ήταν αρκετές Δεν μου αρέσουν όμως οι σύντομες διατυπώσεις- τις σπάνιες φορές που κάνουν ερωτήσεις σαστίζω, γιατί είμαι βέβαιος οι πιθανότητες να ξέρω την απάντηση είναι ελάχιστες Ακόμη και οι ερωτήσεις με τη θέση ενός δρόμου με αναστατώνουν,- η αρχαία Κοιλάδα του Ύπνου[3] που διαρκεί είκοσι χρόνια καλεί πάνω το πλήθος- άρβυλα σχισμένα και σκουριασμένο κυνηγετικό όπλο, περπατώ στις μύτες των ποδιών, ψάχνω την οδό με τα δάχτυλα, τη βλέπω - η Μ.Μ. με χρυσά μαλλιά πράσινο φόρεμα ελαφρά ψηλοτάκουνα σαντάλια, η γαλάζια εσάρπα της που ανεμίζει στον άνεμο Τραβιέται απ' την αγκαλιά του εραστή της mentre mi vede- φως που χαράζει και ξετυλίγεται στο πιο βαθύ κόκκινο του μεσημεριού, φύλλο το φύλλο κύμα το κύμα πλημμυρίζοντας πορφυρές αποχρώσεις, καθεμιά βαθύτερη απ' την άλλη- Και το χαρτονόμισμα. Ήταν η απάντηση στα ερωτήματα. Το είχα λάβει προτού καν αρχίσω να τα θέτω στον εαυτό μου. Όμως, να. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα πόδια μου να προβάλλουν από τη σκιά τους, το ένα μετά το άλλο Τα παπούτσια είχαν γίνει σκληρά σαν πέτρες και τα σκασίματα στο δέρμα διακρίνονταν στις ανταύγειες του ήλιου- γεμάτα φθόνο. Μού ανήκουν αναφαίρετα.
Κοιτάζω προς όλες τις κατευθύνσεις σαν ανεμοδείκτης και τις περισσότερες φορές η πληροφορία που δίνω είναι εσφαλμένη Ο Ρ. θέλησε να παραγγείλει άλλο ένα κονιάκ Είχα τελειώσει τον καφέ μου Θα περάσεις όμως κι εσύ αφομοιωμένη μέσα σε άλλο σάλιο σε άλλο όνομα άλλα χέρια, βγαίνεις απ' το νερό σαν κάτι τέρατα πολυπλόκαμα[4] που συγκεντρώνουν τη μαγγανεία τους στις παραγράφους που στόλιζα με λίγο φώσφορο- το σώμα περιμένοντας,- τις ανελέητες ρυτίδες που κατεβαίνουν- τι θα τις κάνω αυτές τις μέρες που θάρθουν με σάβανα δικά τους, αμήχανος ν' αποφασίσω αν προτιμούσα να συνεχίσω τη συζήτηση ή ν' αποσυρθώ Στην κορφή του αμμόλοφου κοίταξαν γύρω τους Η νύχτα είχε πέσει, παρατήρησα λίγες φιγούρες που είχαν μαζευτεί σε μακρινούς νερόλακκους- άφησα τα λεφτά για τα ποτά μας πάνω στο τραπέζι και του 'δωσα το χαρτονόμισμα για το δεύτερο κονιάκ Δε μου ζήτησε άλλο Στην πάλη της για το λυσσασμένο φύλλο που κρύβει στο εσώρουχο θ' ακρωτηριάσουν το αγαλματάκι που κουβάλησα κάποτε μες στη βροχή, παθιασμένος για την αγάπη της τέχνης για την τέχνη Παραβιάζουν τα μυστικά του συρταριού μου, επίσης. Σφίγγω τις γροθιές και προχωρώ έρποντας με το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια.-

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] Σάμουελ Μπέκετ, Το Τέλος, μτφρ. Θάλεια Μελή-Χωλλ, Αλεξάνδρεια 2019
[2] Αντρέ Ζιντ, Ο Προμηθέας ελεύθερος δεσμώτης, μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, Καστανιώτης 2010
[3] Τζαίημς Τζόυς, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης, Κέδρος 1990
[4] Ανδρέας Αγγελάκης, 21 ποιήματα, Καστανιώτης 1974

https://www.teatrodellapergola.com/site/assets/2018/06/I-fratelli-Karamazov_27.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU