Προσδοκούμε… ελπίζουμε… προσευχόμαστε!

Γράφει ο Σπύρος Νικ. Καρτσώνης
Υποδεχόμενοι τον νέο μας ποιμενάρχη…
… προσδοκούμε την ποιότητα λόγων και έργων…
… ελπίζουμε σε μια φωτισμένη πνευματική παρουσία…
… προσευχόμαστε να φανεί άξιος της θεοφόρου αποστολής του!

Έχουμε πολλά χρόνια να αισθανθούμε την πνευματική παρουσία ενός φωτισμένου ιεράρχη στον τόπο μας.

Μας έλλειπε η παρουσία αυτή, την αναζητούσαμε. Γι’ αυτό και είναι ο λόγος μας τολμηρός, ίσως ‘’αναιδής’’, επειδή δεν θέλουμε να ‘’εξωραΐζουμε την παρακμή’’.

Σπανίζουν στο εκκλησιαστικό στερέωμα οι φωτισμένοι ιεράρχες. Και ένας από τους λόγους που σπανίζουν είναι ο τρόπος εκλογής τους: παζαρέματα, συναλλαγές, υποσχέσεις, εκβιασμοί και ίντριγκες, καμία κρίση, καμία αξιολόγηση (τα γράφει ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς εδώ: https://www.kathimerini.gr/opinion/780081/oysiodi-se-aposiopisi/?fbclid=IwAR1YZozcULVRoXIMpiO7v7HyFKjimCTIIfLxQnaV7baEhf21_zwLq4Xboκι

κι εδώ:

https://www.kathimerini.gr/opinion/1040678/vdelygma-se-topo-agio/?fbclid=IwAR3CJflYm8dkEUhbdsw-Sx3MiYw3RFtsoBtCxOI4fdC0cHySLHSGJoZWaM4).

Υποδεχόμαστε, λοιπόν, με χαρά και καλωσορίζουμε τον νέο μας ιεράρχη!

Με την εκλογή του κ. Βαρθολομαίου (διαβάσαμε ότι ήταν επιλογή του Αρχιεπισκόπου -το όνομά του το γνωρίζαμε [πώς και γιατί, απορούμε] πολλές μέρες πριν εκλεγεί), και με δεδομένη την απουσία, επί σειρά πολλών ετών, ενός φωτισμένου ποιμενάρχη στον τόπο μας, είναι ώρα, νομίζω, να απαντήσουμε στις ερωτήσεις:

Τι ποιμενάρχη αναζητούμε;

Τι αναμένουμε εμείς, το ποίμνιο, από τον νέο μας ποιμενάρχη;

Ποια τα δικά μας κριτήρια και τα δικά μας αιτήματα -σύμφωνα πάντα με τη ζωή και τη διδασκαλία του ταπεινού Ιησού;

Δύσκολο να αποτολμηθεί τέτοιος λόγος, όμως η "αναίδεια" για ανιδιοτελείς ζητήσεις είναι ευαγγελικά δικαιωμένη (Λουκ. 11, 8 ) και μπορεί να λειτουργήσει ως κίνητρο.

Τολμώ, λοιπόν, "αναιδώς" να εκφράσω την ταπεινή μου άποψη και να πω ότι…

… ελπίζουμε και προσδοκούμε ο νέος μας ποιμενάρχης…

... να προκρίνει την αγάπη, τη μακροθυμία, τη συγχώρεση, την ποιότητα του λόγου, και όχι την οργή, τον εγωισμό, το πείσμα, την έπαρση, τη χιλιοφθαρμένη θρησκευτική ρητορική,

... να καταθέτει στην Τράπεζα της Ιστορίας την ταπεινή προσφορά, τη ζηλευτή σεμνότητα, την ποιότητα λόγων και έργων, και όχι την κουφότητα και την αλαζονεία,

... να τείνει ευήκοον ους στις ανησυχίες του ποιμνίου του,

… να διαχέεται παντού η μεθυστική ευωδία της πνευματικής λαμπηδόνας του,

… να αντιμετωπίζει "κατ΄ οικονομίαν" και με "ανοιχτό μυαλό" τα ανθρώπινα θέματα, αφού εκπροσωπεί το Θεό της αγάπης, της συγγνώμης και της ταπείνωσης και να μην επικαλείται κατά το δοκούν τους Ιερούς Κανόνες,

... να καλύπτεται η προσφορά του με τον πέπλο της σεμνότητας, τα δε έργα του να καταχωρίζονται αποκλειστικά και μόνο στο βιβλίο του ουρανού,

... να ζει και να μοχθεί απλά, ταπεινά και αθόρυβα, μακριά από τη χλιδή και την πολυτέλεια, με τα οράματα της ταπεινής διακονίας και με το τριμμένο ράσο της πενίας,

… να υπηρετεί με πίστη και αφοσίωση το πανάγιο Θυσιαστήριο,

… να είναι ακούραστος αχθοφόρος της ανόθευτης αποστολικής διδαχής και της γνήσιας Πατερικής παράδοσης,

… να καταθέτει μαρτυρία πίστεως και μαρτύριο δοκιμασίας, ως αγιασμένη προσφορά στο διψασμένο εκκλησιαστικό πλήρωμα,

… να προκρίνει την ολόψυχη αγάπη για τον άνθρωπο, την τυλιγμένη στον μόχθο και την αφάνεια,

… να προτάσσει στην ιεραρχία των αξιών το κοινωνικό αγαθό και τη διακονία της δικαιοσύνης και της προσφοράς, ενδεδυμένα με τον μεγαλόπρεπο μανδύα της σιωπής και της ταπεινόφρονης απόκρυψης και όχι με αυτόν της αυτάρεσκης και εκκωφαντικής γνωστοποίησης της παρουσίας του,

… να στέκεται μακριά από τη θρησκευτική ρητορική των εγκυκλίων και των μηνυμάτων και να κομίζει την έκπληξη με την ποιότητα του λόγου του,

… να μας μιλάει για τον Θεό, για την ψυχή, για τη μεταφυσική ελπίδα, αφήνοντας κατά μέρος την ηθικιστική αρετολογία, τα "μη" και τα "πρέπει".

… να αποστρέφεται το ανατριχιαστικό "κιτς" των ναών και την επί πληρωμή τέλεση των Ιερών Μυστηρίων, λες και αυτά είναι παρεχόμενες υπηρεσίες,

… να στηρίζει το ιερό Οικοδόμημα με εξάρτυση θωρακισμένη από τη λαϊκή συμπαράσταση, και να ποιμαίνει, φορώντας το ωμοφόριο της επισκοπικής τιμής, με αγάπη και αφοσίωση στον λαό του Θεού,

… να μην προκαλεί, να μην ανέχεται την κολακεία, να μην μαγνητίζει την περιέργεια των πιστών, να μην δίνει αφορμή στα κοσμικά μεγάφωνα να ρυπαίνουν τις οράσεις και τις ακοές μας με περιγραφές αποκρουστικών σκανδάλων ή με αναφορές σε αναξιοπρεπείς συμπεριφορές,

… να μην εκθέτει το έργο του στα φώτα της δημοσιότητας, να μην το διατυμπανίζει, να μην επαίρεται δι’ αυτό,

… να τιμά τον τίτλο του επισκόπου, πορευόμενος ως ποιμένας της προσφοράς, της σεμνότητας, της αγάπης, της μακροθυμίας, της ταπεινοφροσύνης και όχι ως δεσπότης εξουσιαστής, δυνάστης, αφέντης, με αυθαίρετη και απολυταρχική συμπεριφορά.

Αυτόν τον ποιμενάρχη θέλουμε…

σε τέτοιον ποιμενάρχη ελπίζουμε…

… για να μείνει στο παρελθόν η μακροχρόνια περίοδος της παρακμής,

… για να μπορέσει να δώσει μιαν ανάσα ελπίδας σε όλες αυτές τις καρδιές τις διψασμένες, όπως η δική μου, που έχουν κουραστεί να ψάχνουν μέσα στην καταχνιά των προκλήσεων, μέσα στη θύελλα των απογοητεύσεων.

προσδοκούμε…

ελπίζουμε…

προσευχόμαστε…