Του Αλέξανδρου Τσιμπούκα
Δεν είμαστε κύριοι με γραβάτες
Ούτε φοράμε αστέρια και στολές
Μονάχα βλέπουμε τον φίλο να λυπάται
Και με χαμόγελο του σβήνουμε το χθες
Αν τα παιχνίδια μας είχαν μιλιά
Δεν θα σας παίζαν
Θα τρέχαν να κρυφτούν απ’ τα σπαθιά σας
Εμείς μονάχα ζητάμε απτή καρδιά σας
Με αγκαλιές να μας σκεπάζετε τα βράδια
Έχουμε μάτια γαλάζια πράσινα και χρυσά
Έχουμε χέρια που μπορούν να σας ζεστάνουν
Με μίσος όμως τα όπλα σας μας φθάνουν
Και τότε ο ήλιος αργεί να εμφανιστεί
Κι όμως εμείς με την ελπίδα τις πληγές μπαλώνουμε γοργά
Με τ’ όνειρο, φωτιά στα μάτια
Αύριο θα θέλετε πιο επίμονα να μας κάνετε κομμάτια
Κανείς δεν κρύφτηκε ποτέ απ’ τα παιδιά
Δεν κλαίμε γιατί δεν βρήκαμε χρυσό
Μα γιατί η λύπη της μαμάς είναι μεγάλη
Συ όταν θα με σημαδέψεις με την κάνη
Μ’ ένα ανείδωτο φιλί θα την αποχωριστώ
Έχω ένα όνομα, ένα όραμα και μια αγάπη
Έχω μία φωνή, μία αυλή και εφτά λουλούδια
Οι μπότες σας τα βύθισαν, μ' αυτά ήταν σπόρια
Φοβάμαι όταν με λερώνεται με στάχτη
Δεν με αγαπάς εσύ μα δεν πειράζει
Σε αγαπώ εγώ και μου αρκεί
Δεν θέλω να ξυπνώ σα να ‘χω ξεχαστεί
Θέλω έναν ήλιο να με γλυκοκοιτάζει
Κι αν καταφέρεις και με βάψεις με το μίσος σου
Και η φωνή σου μου καλύψει την φωνή
Θα σου χαρίσω μια αλήθεια Φωτεινή
Αυτή που γέννησα και πλέον δεν τρομάζει
Θα μείνω άγρυπνο ορφανό και ματωμένο
Και τα παιχνίδια μου θα έχουνε κρυφτεί
Εσύ στην άκρη θα γελάς σ’ ένα σκαμνί
Εμένα το μέλλον μου είναι ρημαγμένο
Ένα παιδί είμαι που ζει το μίσος
Αντί να του μαθαίνουν να γελά
Πάρε με, διάβασε μου βιβλία παιδικά
Κι όχι ονόματα που χάθηκαν στης θαλάσσης το ίσως
Μη μου σκίζεις τα βιβλία και τα ρούχα
Αυτά έχω και μια μεγάλη αγκαλιά
Ζητώ μονάχα να μ' αφήσεις να σου δώσω
Λίγο χώρο απ' τη δική μου τη καρδιά
Δεν θέλω να σκεπάζονται οι φίλοι μου με χώμα
Δεν είναι ωραίο ετούτο το κρυφτό
Εγώ σε αυτό τυχαίνει να φυλάω ακόμα
Αδιάκοπα, αλύπητα, χωρίς σταματημό
Μη μου λερώνεις τ' όνειρο
Με τον εγωισμό σου
Εσένα είναι αδερφός σου
Εμένα εφιάλτης
Είμαστε όλοι μια μιλιά
Μία πίκρα, ένα αστέρι
Μη μου σφίγγεις ανάλγητα το χέρι
Με σύρμα και σχοινιά
Άσε με λεύθερο να παίξω μες στην άμμο
Να φτιάξω κάστρα που αγγίζουνε τα σύννεφα
Μη μου κλοτσάς τα χεριά τώρα επίμονα
Επειδή γεννήθηκα για να καλλιτεχνώ
Δεν μπόρεσα απλά να δω και την μεριά σας
Έτσι μ’ έμαθε η μαμά, δίκαιος να ‘μαι
Μα όταν στέκομαι ξανά και την αναθυμάμαι
Δεν μου μίλησε ποτέ για βία και φωτιά
Δεν έμαθα να χρωματίζω τους ανθρώπους
Μόνο τα χέρια μου όταν χώνω στις μπογιές
Αυτές που έχυσες στο πάτωμα προχθές
Και μες στο κρύο μ’ άφησες να ζήσω
Υπέροχο!! Συγχαρητήρια Αλέξανδρε!!
ΑπάντησηΔιαγραφή