Μπούχενβαλντ: Ανέκδοτο αντιφασιστικό ποίημα του Μ. Λουντέμη

Επιμέλεια: Αλέξανδρος Τσιμπούκας
Μπούχενβαλντ
Θα ‘ρθω
Να σταθώ ξεσκούφωτος
μπρος στο βωμό της στάχτης σου
να κρατήσω ενός λεπτού σιγή
μπρος σ’ ένα τυραγνισμένο σου λουλούδι

Θα ‘ρθω
Μ’ ένα μπουκέτο χλόη
Βρεγμένη απ’ το αίμα της πατρίδας μου
να τ’ αποθέσω πλάι στους σκελετούς σου

Θα ‘ρθω
Απεσταλμένος μιας αποικίας σου
Με ξοφλημένη την απόδειξη της νιότης σου
Στιγματισμένος με τριάντα βιβλία
Για να σταθώ προσοχή μπρος στους τόμους σου
Που κάηκαν πριν να γραφούνε

Θα ‘ρθω
Με βουλιαγμένα από τις αγρύπνιες μάτια
Να σου πω μιαν άγρια προσευχή
Σαν κι αυτήν που λένε στα γκρεμνά
Οι αητοί που τους σφάξαν τα πουλιά τους
Μπούχενβαλντ… Δεν ήρθα για να κλάψω
Σαράντα χρόνια τα καταπίνω αυτά τα δάκρυα
Ήρθα να πάρω το μαστίγωμα της φρίκης σου
Για να το πάω στους ανθρώπους
Που περπατούν σφυρίζοντας αμέριμνα
Και δεν ακούν το σφύριγμα της οχιάς
Που ξαναζεστάθηκε στον ήλιο

Μπούχενβαλντ. Αυτό είναι το τελευταίο μου βιβλίο
Τ’ άλλα θα τα κάνω φωνή
Που να φτάσει ως την υστερική πρωτεύουσα
Όπου γερουσιαστές ουρλιάζουνε σαν σκύλοι
Και τραπεζίτες αποταμιεύουν το θάνατο
Να τους πω ότι στο «Άσπρο Σπίτι» τους
Κατοικούν πολλοί μαύροι άνθρωποι
Να τους πω ότι η κόρη της Ιλζέ Κωχ
Παντρεύεται με συμπατριώτη τους
Και ετοιμάζουν τα προικιά τους
Με μαλλιά των κοριτσιών μας
Να τους πω – ότι αυτοί είναι!
Οι «πέραν του ωκεανού» – οι «πέραν του κόσμου»
Που δίνουνε τροφή και άσυλο στο Λύκο
Και του δείχνουνε τη σάρκα των παιδιών μας
Ότι η διαβόητη ελευθερία τους
έγινε η παραμάνα του Φασισμού
που τον θηλάζει με το γάλα της εκδίκησης
και του μαθαίνει να περπατά με το βήμα της χήνας

Μπούχενβαλντ. Δεν ήρθα να γονατίσω
Ήρθα να ορκιστώ
Πως δεν θα σωπάσω – δε θα κοιμηθώ
Όσο υπάρχουν τούτα τα μνημεία
Και προπάντων
Όσο θα υπάρχουν οι άνθρωποι που τα ‘χτίσαν.

Μ. Λουντέμης, 1958