Αθάνατος

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός συγγραφέας – μέλος του Σύριζα Κιλκίς
Κρεμασμένη από τη συνείδηση η πένα, πάλλεται αλλά στέκεται όρθια. Δονείται αλλά δεν παραιτείται από το χρέος της. Το βάρος της αβάσταχτα βαρύ. Το φορτίο μεταφοράς στο χαρτί τεράστιο. Στίχοι και ήχοι του αντιδικτατορικού τραγουδιού σπάνε την κρούστα της σιωπής, για να προβάλλει μέσα από το πηγάδι της μνήμης ο κομμουνιστής, ο ιδρυτής των Λαμπράκηδων, ο φυλακισμένος στα κελιά της χούντας και τα ξερονήσια, ο παγκόσμιος μουσικός, Μίκης Θεοδωράκης.

Μπορεί να στενοχωρήθηκα με τον Μίκη, κάποιες φορές, αλλά δεν τον χαρίζω και δεν τον χαλαλίζω στη δεξιά. Τούτη τη μεγάλη ώρα δεν μπορεί ζύγι των ιδανικών να είναι η μικροψυχία, αλλά ολάκερη η πορεία ενός αγωνιστή, θρύλου και μύθου της Αντίστασης, οραματιστή και σαλπιγκτή του αντιστασιακού αγώνα, με τις ιδέες και τα τραγούδια του για ελευθερία και δημοκρατία.

Όχι. Δεν μπορώ να σβήσω χρόνια ματωμένων αγώνων. Δεν μου το επιτρέπει η αριστερή μου συνείδηση. Όχι. Δεν μπορώ να αρνηθώ στιγμές δεμένες με τη «θεϊκή κι όλο αίματα πατρίδα». Δεν μπορώ να ξεχάσω τις συναυλίες του Μίκη ενάντια στη χούντα, ταυτισμένες με τη Μουσική και τα τραγούδια του, τα τραγουδισμένα στα πέρατα της γης, σε πολλές γλώσσες. Του επαναστάτη Μίκη, που γέμιζε στάδια και ξεσήκωνε το λαό σε «πάλης ξεκίνημα και νέους αγώνες». Όχι. Δεν όχι δεν θα αφήσω εκείνους που τον εξόρισαν, τον βασάνισαν και τον φυλάκισαν να εκμεταλλευτούν τη μεταθανάτια δόξα του. Δεν θα παραδώσω τη μνήμη του στους τυμβωρύχους της Ιστορίας και στους αρνητές της δημοκρατίας.

Τούτη τη μεγάλη ώρα σκύβω ευλαβικά στην άκρη της ψυχής να ξεδιψάσω. Δε θα τη θολώσω. Δε θέλω να λερώσω την πηγή που πότισε τα νιάτα μου με το «εμπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα» του Σικελιανού, "Το κράτησα τη ζωή μου» του Σεφέρη, "τη Ρωμιοσύνη" του Ρίτσου, Το "Ένα το Χελιδόνι" του Ελύτη, «Τους Μοιραίους» του Βάρναλη, «Την πόρτα ανοίγω το Βράδυ» του Λειβαδίτη…. Με όλα τα τραγούδια που με πότισαν με χαρά κι ενθουσιασμό.

Ο Μίκης είναι ένας αγωνιστής που μόνο με τα μάτια της ψυχής μπορείς να δεις. Είναι ο εμπνευστής που κατέβασε από τον Ελικώνα ό,τι καλύτερο είχε η Μούσα της ελληνικής ποίησης και το έκανε τραγούδι επαναστατικό κι όραμα συλλογικό. Είναι ο παγκόσμιας ακτινοβολίας μουσικός που έβαλε την ποίηση στα χείλη του απλού Έλληνα.

Τον θυμάμαι παιδί στα χρόνια της χούντας. Τον θυμάμαι μετανάστης, όταν μαζί με τον μεταφραστή του Ελύτη και φίλο μου, Ίνγκμαρ Ρεντίν οργανώσαμε συναυλία με τον Μίκη στην πόλη Νορτσέπινγκ της Σουηδίας.

Ο Μίκης πόνεσε πολύ για την Ελλάδα. Το λέει με «το τραγούδι του νεκρού αδερφού». Του τραγουδιού που περιγράφει τη συμφορά της μάνας Ελλάδας, με τα δύο της παιδιά, στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα του Εμφυλίου… Αυτή τη ματωμένη Ιστορία πήρε ο Μίκης και την έκανε τραγούδι ενωτικό, όραμα συμφιλιωτικό.

Τώρα που ο παγκόσμιος συνθέτης Μίκης, μπήκε στη στράτα του ήλιου και τα τρίστρατα των άστρων, με τους ήχους των ουράνιων σφαιρών, γράφει εκεί πάνω τη δική του συμπαντική μουσική. Αυτή που μεταβάλλει την οδύνη σε δεινότητα και την αδυναμία σε δύναμη με τους στίχους του τραγουδιού "παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους…" γιατί η αδιαφορία και η ολιγωρία βλάπτουν τη δημοκρατία στις μέρες μας. Η σάρκα πεθαίνει, όχι όμως και η ψυχή. Ο Μίκης ζει και θα ζει μέσα από τα αιώνια τραγούδια του.