"Των οικιών ημών εμπιπραμένων κι ημείς άδομεν" (Θουκυδίδης)

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης
Ιστορικά υπάρχουν δύο Ελλάδες: Η Ελλάδα του Λεωνίδα και η Ελλάδα του Εφιάλτη. Η Ελλάδα του Ανδρούτσου και η Ελλάδα του Γκούρα. Είμαστε η χώρα των ηρώων του 1821 αλλά και των κοτζαμπάσηδων. Των Αντιστασιακών αλλά και των συνεργατών των Γερμανών. Η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, που μετά τη γερμανική Κατοχή η εξουσία δεν πέρασε στα χέρια αυτών που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της Εθνικής Αντίστασης.

Πολιτικά, από τον Εμφύλιο Πόλεμο και μετά, υπάρχουν δύο Ελλάδες: Η Ελλάδα της Δεξιάς και η Ελλάδα της Αριστεράς. Τελευταίως, όμως, υπάρχουν και οι εντός των ιδίων κομμάτων αντιθέσεις, αναλόγως με τις ιδεολογικές θέσεις που εκφράζουν. θέσεις φαινομενικά ιδεολογικές, κατά βάθος όμως, προσωπικές, καθώς και μεταξύ των αγγέλων υπήρξαν οι αρχάγγελοι. Πόσο μάλλον μεταξύ θνητών, αφού υπεράνω όλων είναι το ίδιον όφελος. Κανείς δεν στηρίζει άλλον, όταν εποφθαλμιά να πάρει τη θέση του.

Στην ιστορική διαδρομή της χώρας, πολλές φορές, την κυβερνητική εξουσία την πήραν λάθος άνθρωποι. Ανδρείοι έχασαν από ανδρείκελα, έντιμοι έχασαν από αήθεις κι ηθικοί από κακοήθεις. Αποδείχθηκε πως μπροστά στη στρατηγική της προσωπικής νίκης η μόνη που δεν χωρά είναι η ευγένεια. Ως και η ασέβεια ενάντια στη μνήμη των νεκρών έχει επιστρατευθεί χάριν των εκλογικών νικών.

Αν θέλεις ως λαός να γίνεις ξανά αυτό που κάποτε ήσουν, οφείλεις να πετάξεις το ραγιά που κρύβεις μέσα σου και να βγάλεις μπροστά τον Έλληνα. "Αν ήρθες στον κόσμο αυτό μόνο για να μετρήσεις τα χρόνια σου και να φύγεις, δεν έχεις να φοβηθείς από τίποτε. Ποτέ τον φρόνιμο δεν τον πειράζουν… Μα, αν είναι να χαθεί κάποτε ο κόσμος, θα χαθεί από τους φρόνιμους… γιατί οι φρόνιμοι με την φρονιμάδα τους βοηθούν τους σκληρούς να γίνουν σκληρότεροι», σου θυμίζει ο Λουντέμης. Αλλά και ο Θουκυδίδης υπενθυμίζει: "Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν..." (Τα σπίτια μας καίγονται κι εμείς τραγουδάμε).

Ήγγικεν η ώρα της αφύπνισης. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε ως λαός είναι να ανταμωθούμε με εκείνους που μας ενώνουν πολλά, έχοντας στο νου του ποιητή τα λόγια: «Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει/το προσκλητήριο των καιρών/να το φυσάει ή να το κρούει/σάλπιγγα ή τύμπανο…/Τ’ ακούει και δεν λέει Παρών! Ανάξιος -προσθέτω- κι αυτός που, ενώ το παιδί του έμεινε έξω από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση λόγω ΕΒΕ (ελάχιστη βάση εισαγωγής) κι ενώ δεν έχει τη δυνατότητα να το στείλει είτε σε ιδιωτικό εδώ στην Ελλάδα, είτε σε ξένη χώρα, στηρίζει αυτόν που πληρώνει 250.000 ευρώ για μια θέση στο Yale!

Αν είμαι με την Αριστερά είναι γιατί παλεύει διαχρονικά για τους πολλούς της κοινωνίας. Γιατί αγωνίζεται για τις ιδέες της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Αν είμαι με την Αριστερά είναι γιατί στη Κατοχή άδραξε το τουφέκι και μπήκε στην πρώτη γραμμή. Γιατί ανέδειξε συγγραφείς και ποιητές στα ξερονήσια που τίμησαν ιδέες και μάτωσαν για ιδανικά. Γιατί έβγαλε αγωνιστές που δεν λύγισαν στις εξορίες, που κράτησαν το κεφάλι τους όρθιο. Αν είμαι με την Αριστερά είναι γιατί «έπεσε» μαχόμενη για του λαού το δίκαιο, μπροστά σε τοίχους σκοπευτηρίων με το χαμόγελο στα χείλη και το γαρύφαλλο στο πέτο. Γιατί στα χρόνια της χούντας μετέτρεψε τα πανεπιστήμια σε ζυμωτήρια ιδεών και σε ορμητήρια της ελευθερίας. Γιατί δεν έριξε τη χώρα στης χρεοκοπίας τα τάρταρα.

Με πικραίνει η κομματιασμένη αριστερά που μοιάζει με δύο υγρά στο ίδιο μπουκάλι, που δεν μπορούν να κάνουν χημική ένωση μεταξύ τους. Εξοργίζομαι, όταν βλέπω αριστερούς που, αντί να ασκούν κριτική στην στελεχωμένη κυβέρνηση από πρώην θαυμαστές της χούντας, στρέφουν τα πυρά τους εναντίον των συντρόφων τους… Θλίβομαι, όταν ακούω αριστερούς να κάνουν δηλώσεις εναντίον αριστερού, εναρμονισμένοι με τη δεξιά, αντί να τους απασχολούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα!

Για να ανταμωθεί η Αριστερά με τον αγωνιστικό της εαυτό ξανά οφείλει να δεθεί συντροφικά και να μπει στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών ζητημάτων, τώρα που η κυβέρνηση παίρνει όλο και πιο αντιλαϊκά μέτρα, ξεπουλώντας ως και τη ΔΕΗ. Για να ανταμωθεί η Αριστερά ξανά με το αγωνιστικό παρελθόν της οφείλει να ανοιχτεί στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο. Με εσωτερικές διαμάχες νίκες δεν έρχονται.