Σήμερα καίγεται το αύριο;

Της Ολυμπίας Σαλτσίδου

Όλη η Ελλάδα παρακολουθεί αποσβολωμένη τις εξελίξεις. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλημμυρίζουν από στιχάκια απόγνωσης, εικόνες μαύρης γης, βίντεο καμμένων ζώων και η λίστα είναι ατελείωτη.

«Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα» ακούμε ξανά και ξανά με στόμφο και περίσσια περηφάνια από πολιτικές προσωπικότητες και αναρωτιέμαι γιατί ηχεί μέσα μου τόσο παράξενα αυτό που ακούω. 

Αδιαμφισβήτητα είναι τεράστιο επίτευγμα η αποφυγή απωλειών ζωής όμως... Ας αναλογιστούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να ζουν αλλά ίσως είναι ζωντανοί νεκροί αφού είδαν την ζωή που έχτιζαν για χρόνια με κόπο και μεράκι να καίγεται εν μια νυκτί. 

Ας αναλογιστούμε επίσης τις απώλειες τεράστιων δασικών εκτάσεων που μετατράπηκαν σε στάχτες, και τους θανάτους κάθε λογής ζώων, η ζωή των οποίων μάλλον δεν αξίζει όσο η δική μας έτσι δεν είναι; Μήπως το εγώ και η αλαζονεία δεν μας αφήνει να δούμε πέρα από την μύτη μας;

Δυστυχώς, μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα, τα ΜΜΕ δεν βοηθούν πραγματικά, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας τρομοκρατούν για άλλη μια φορά κρατώντας μας σε «διαρκή επαφή με τις εξελίξεις» με τρόπο που επιφορτίζει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. 

Τα 24ωρα δελτία με φόντο την φωτιά, οι υπερβολικές περιγραφές για ανέμους -που πολλές φορές δεν υπάρχουν-, οι βαρύγδουπες εκφράσεις τύπου « πύρινης λαίλαπας» και οι θεατρινίστικες συμπεριφορές που υπερβαίνουν κατά πολύ τον κώδικα δεοντολογίας μόνο φόβο και ανασφάλεια σπέρνουν σε όλο το πανελλήνιο. Δίνουν την εντύπωση πως σβήνουμε, καίγεται όλη η χώρα, χανόμαστε...και ναι χανόμαστε για άλλη μια φορά σε έναν απίστευτο διχασμό. 

Δημιουργείται η λανθασμένη εντύπωση πως δεν υπάρχει καμία απολύτως βοήθεια, η πυροσβεστική μας «κοιμάται» και για όλα φταίει πάντα κάποιος άλλος, κάποιος «από πάνω». Σε στιγμές κρίσης όλα αυτά δεν βοηθούν, ακόμα και αν είναι αλήθεια. Δεν χωρούν μέσα στην καταστροφή ευθύνες, χειρισμοί και πολιτικοί χρωματισμοί. Αν αναπαράγουμε συνεχώς ότι πρόκειται για εμπρησμούς και ότι η πυροσβεστική μας είναι ανίκανη τι νόημα έχει αυτήν τη στιγμή; 

Το αποτέλεσμα είναι ίδιο και μας κοστίζει έναν από τους πνεύμονες της χώρας μας. Φυσικά και δεν παροτρύνω τον στρουθοκαμηλισμό, αντιθέτως θα είμαι πολύ ικανοποιημένη αν οι υπαίτιοι πληρώσουν για τις πράξεις τους είτε είναι εμπρηστές, είτε πολιτικοί αρχηγοί, αρμόδιοι ή αξιωματικοί. 

Αυτό όμως ας γίνει όταν και ο τελευταίος πυροσβέστης επιστρέψει στην οικογένειά του, όταν θα έχει σβήσει και η τελευταία φωτιά. Μέχρι τότε ας προβληματιστούμε για πόσο μικροί είμαστε, ότι είμαστε μόνο άνθρωποι σε σύνδεση πάντα με το όλο αν και... δυστυχώς το ξεχνάμε!

Είμαστε άνθρωποι και ευαισθητοποιούμαστε για τον συνάνθρωπό μας, είμαστε άνθρωποι και γινόμαστε εθελοντές πυροσβέστες, είμαστε άνθρωποι και συμμετέχουμε σε περιπολίες για τα δάση μας, είμαστε άνθρωποι και πρέπει να δούμε πέρα από την πυρκαγιά. Πρέπει να αναλογιστούμε σαν πολίτες αλλά και σαν κράτος την στάση μας απέναντι στην φωτιά, να επενδύσουμε στην πρόληψη και όχι στην καταστολή. 

Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως θα σώσουμε το πραγματικό μας σπίτι, τον πλανήτη μας. Γιατί όσες μεζονέτες και εξοχικά να χτίσουμε, η γη είναι το μόνο που έχουμε και το μόνο το οποίο λεηλατούμε κάθε μέρα και με κάθε τρόπο. Την βλέπουμε να υπερθερμαίνεται, να καίγεται, να πλημμυρίζει και εμείς κοιτάμε « την δουλειά μας» και τα φανταχτερά κινητά μας που γίνονται μεγαλύτερα από το μέγεθος του εγκεφάλου μας.

Για το τέλος, η συνεισφορά και η ταχύτατη ανταπόκριση του κόσμου, η αυταπάρνηση των εθελοντών και η βοήθεια είναι που σχηματίζουν μια αχτίδα ελπίδας στον γκρίζο πλέον, από τις στάχτες, ελληνικό ουρανό. Ιδιώτες, Δήμοι, επώνυμοι και ανώνυμοι βάζουν το λιθαράκι τους σε αυτήν την συλλογική προσπάθεια δείχνοντας το μεγαλείο του ανθρώπου. 

Μικροί και μεγάλοι με μια μικρή πράξη αλληλεγγύης ας φανούμε μεγάλοι. Δεν χρειαζόμαστε πολλά χρήματα για να βοηθήσουμε, ακόμη και ένα πακέτο μάσκες είναι αρκετό για τους ανθρώπους που χρειάζονται την βοήθεια όλων μας.

Μπορεί «σήμερα να καίγεται το αύριο», όμως το αύριο είναι στα χέρια μας και μπορούμε να το αλλάξουμε σήμερα!