Είδα κι απόειδα

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης
Εκπαιδευτικός-συγγραφέας, μέλος Σύριζα-ΠΣ Κιλκίς
Ο άνθρωπος είναι ένα κλάσμα με αριθμητή το «εγώ» του και παρονομαστή το «είναι» του. Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμητής του και μικρότερος ο παρονομαστής του, τόσο μεγαλύτερο είναι το «εγώ» του, από το πραγματικό «είναι» του.

Τέτοια «καταχρηστικά» κλάσματα μπήκαν πολλά στην πολιτική και την μετέτρεψαν από τέχνη αξιοσύνης κι ανθρωπιάς σε τεχνική αναξιοσύνης κι απανθρωπιάς. Αν θέλουμε να μην μας πουν οι επόμενες γενιές «τι ψηφίσατε βρε μαλάκες», πρέπει να κρίνουμε αυστηρά το «εγώ» του καθενός, σε σχέση με το αληθινό είναι του. Αλλιώς θα προσδοκούσαμε μεγάλα πράγματα από μικρούς πολιτικούς. Από κόμματα που βάζουν πάνω από το λαό το «εγώ» τους.

Είδα δειλούς κι αμέριμνους που βρέθηκαν στη βουλή, μόνο και μόνο γιατί είχαν μπαρμπα στην Κορώνη. Είδα πρωθυπουργούς που ίδρωσαν μόνο από την κάψα του καλοκαιρού, είτε σε παραλία κοσμικού νησιού, είτε σε γυμναστήριο του Κολωνακιού. Είδα υπουργούς που γνώρισαν την εξουσία, πριν την εργασία. Είδα πολιτικούς απόμακρους από την πραγματικότητα να εκπροσωπούν στα ευρωκοινοβούλια ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Είδα «αγροίκους» να γράφουν νόμους για την αγροτιά. Απαίδευτους να νομοθετούν για την Παιδεία, είδα νεαρούς να συντάσσουν νομοσχέδια για την υγεία κι ανίδρωτους να ανεβάζουν τον πήχη ψηλά για την εργάσιμη ηλικία. Είδα αδικητές να ορίζουν τις ζωές των αδικημένων και εκδικητές να αποφασίζουν για τις τύχες των ταλαιπωρημένων. Είδα υπουργούς να απειλούν με φυλακή δικαστικούς, ελεγχόμενους να ελέγχουν τους ελεγκτές τους και καταπιεζόμενους να ψηφίζουν τους καταπιεστές τους.

Είδα την αδικία να διαφεντεύει στην Πολιτεία και τον κόπο των πολλών να μετατρέπεται σε πλούτο των ολίγων. Είδα τον Έλληνα να παραμένει ραγιάς και τον φτωχό να ανεβαίνει τον ανήφορο ως ένας άλλος Σίσυφος.

Κάποιοι τα λένε όλα αυτά πολιτική. Κάποιοι που πουλούν την πατρίδα και πλουτίζουν. Κάποιοι που σκορπούν τα εκατομμύρια από τους φόρους του λαού σε κολλητούς, κάποιοι για τη χώρα βλαπτικοί και επικίνδυνοι για τη δημοκρατία, που τεντώνουν το νόμο σαν να είναι μαστίχα.

Ένα τραπέζι η αριστοκρατική πολιτική με τσίπουρο, γαρίδα και συναγρίδα. Ένα ορθοστάδικο με νες, φρέντο και καπουτσίνο. Μια βότκα ή ένα ουίσκι σε μπαράκι. Μια θερινή βόλτα με μουσική και με τον στίχο από το τραγούδι «ήρθε ο βουλευτής στο χωριό». Και μετά, κατά τα ειωθότα, μια αναμνηστική φωτογραφία κι ένα κειμενάκι για τον Τύπο. Κι αυτά τα λένε κάποιοι πολιτική, άσχετοι από τη ζωή του Έλληνα που το παιδί του ζει στα ξένα, ενώ αυτός, εδώ στην έρημη γη χάνει το σπίτι του, ένεκα του νέου πτωχευτικού νόμου.

Είδα «άκαπνους» να μιλούν για φιλοπατρία και φυγόμαχους να επαινούν τον πατριωτισμό. Είδα ατομικιστές να εκπροσωπούν επ’ αμοιβή σε ΜΚΟ τον διεθνισμό και καλοπερασάκηδες να ορίζουν την τιμή του ιδρώτα. Είδα ανιστόρητους πολιτικούς να έχουν πρώτη θέση στην εξέδρα των επισήμων στις εθνικές γιορτές. Είδα αδούλευτους βουλευτές να καταθέτουν στεφάνι την πρώτη του Μάη. Είδα κι απόειδα πολλά, αλλά αντίδραση καμία, παρά τα τόσα «δεν» και τα τόσα «μη» που μπήκαν επικίνδυνα στη ζωή μας.

Είδα τους ωροδείχτες να σέρνουν τη ζωή στην ανηφοριά, τους λεπτοδείχτες να αγκομαχούν στους τοίχους των εργοστασίων, είδα το «αυλακωμένο» πρόσωπο της πείνας στη φτωχογειτονιά, είδα την απάτη στα εξοχικά προάστια, είδα τον νόμο να χτυπά τον μαθητή, και τα πανεπιστήμια ολόκλειστα από την πανδημία. Είδα την Ελευθερία με χειροπέδες δεμένη, τη δημοκρατία γονατισμένη, και την Ειρήνη ταπεινωμένη στις γειτονιές του κόσμου.

Και μη αντέχοντας να συλλογιστώ όλα αυτά, είπα να μετατρέψω τον άνθρωπο από κλασματική σε ακέραια μορφή για να τον καταλάβω. Να δω τι απέμεινε από ό,τι πίστεψα, ό,τι θέριεψα και έθαψα μέσα μου. Απηύδησα με όλα αυτά που βλέπω, γιατί η μεγαλύτερη τυραννία είναι το φως σε μια κατάμαυρη Πολιτεία. Παρόλα όμως αυτά «αυτό το χαμόγελο, κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν».