Ακούγοντας τους ήχους της Κολχίδας Κιλκίς

Γράφει η Μόνικα Σωτηριάδου

Πολλές φορές όταν προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο και να μεταφέρω τις ομορφιές του τόπου μας νιώθω πάντα την ίδια απογοήτευση γιατί μέσα στο μυαλό μου πέρα από τις απίστευτες ομορφιές που έχουν τα χωριά μας ζούνε την μεγαλύτερη εγκατάλειψη όλων των εποχών. 

Μεγάλο θέμα και ανεξάντλητο. Θα κρατήσω όμως την θετική πλευρά για να περιγράψω το μικρό χωριό Κολχίδα του νομού Κιλκίς, αλλά μεγάλο και ευρύτερα γνωστό για την πλούσια ιστορικής σημασίας περιοχή που βρίσκεται. Υπάρχουν οι αποδείξεις και όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας τόπος για να προβληθεί και η πολιτεία ας ρίξει κάποτε το βλέμμα της που άδικα προσπερνάει για κάτι άλλο πάντα.

Σε πολύ μικρή απόσταση από το Κιλκίς το χωριό Κολχίδα. Τα όμορφα και λιγοστά σπίτια ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο τα στολίζουν τα τριαντάφυλλα. Ίσως γιατί έτσι απλά θέλουν να δώσουν δώρο το χρώμα τους σε όλους όσους τα προσέχουν.

Η ιδιαίτερα όμορφη Εκκλησία στην μικρή πλατεία του Χωριού αφιερωμένη στον Άγιο Φανούριο εκδηλώνει το νοικοκυριό των κατοίκων και την ανάγκη για πίστη και Αγάπη στον Θεό. Στον ίδιο χώρο το πνευματικό Κέντρο και επίσης στον ίδιο χώρο μια φανταστική θέα από ψηλά με το ποτάμι να ακούγεται και να "μουρμουρίζει" τον δικό του παλιό του σκοπό. Αν σε όλα αυτά τα δώρα του Θεού δεν μπορούμε να τα δούμε και τα νιώσουμε ανθρώπινα και αληθινά αναρωτιέμαι τι ψάχνουμε;

Όπως αφήνω την πλατεία ανηφορίζοντας για το δημοτικό σχολείο που δυστυχώς δεν λειτουργεί εξυπηρετεί όμως τους κατοίκους με άλλους τρόπους. Φιλοξενεί το Ιατρείο, τον πολιτιστικό Σύλλογο. Και στέκι για όποιον θέλει να απολαύσει έναν τέλειο ούζο μεζέ το καλοκαίρι. Θα συμπληρώσω με ευχή Αμήν και πότε. 

Όλα να πάνε καλά για όλους. Λίγα μέτρα από το σχολείο ψηλά δεσπόζει ένα πανέμορφο ξωκλήσι αφιερωμένο στην "Μεταμόρφωση του Σωτήρος" εδώ με δυσκολία πάλι μαζεύω τον ενθουσιασμό μου σε αυτή την τέλεια εικόνα που βλέπω μπροστά μου. 

Δεν θα γράψω όμως τίποτα παραπάνω γιατί θα είναι λίγο. Όπως άλλωστε και το ξωκλήσι Ζωοδόχου Πηγής έξω από το χωριό δίπλα στο ποτάμι και μέσα σε στον παράδεισο που σίγουρα εκεί θα τον δεις. Και εκεί επίσης είναι και το μεγαλύτερο ιστορικό κομμάτι αρχαιολογικής σημασίας που έπρεπε να καμαρώνουμε όχι να αδιαφορούμε και ακόμα να μην γνωρίζουμε.

Χαλαρά, η βόλτα έχει το δικό της χρώμα με το ψιλόβροχο παρέα να παρατηρώ ότι βλέπω γύρω μου. Μου κάνουν εντύπωση τα μικρά παλιά χαμηλά σπιτάκια με πλιθιά που υπάρχουν σε πολλά σημεία του χωριού με λίγα σκαλοπάτια. Οι μεγάλες αυλές τα δέντρα γύρω, η παλιά γειτονιά. Όλα μέσα στην φύση. Απομεινάρια μιας εποχής που ο χρόνος δεν θέλει να πειράξει αλλά συντηρεί και προστατεύει από την εγκατάλειψη για να μπορεί ο κόσμος να βλέπει πόσο έχουμε εξελιχθεί.

Συναντάω τυχαία την κυρία Βιολέτα, μοιράζομαι μια καλησπέρα του Χωριού. Πρόσχαρη και με χαμόγελο. Κάνει μια ξεχωριστή ευχή. "Όσο και να έχει εξελιχθεί ο κόσμος, η Αγάπη θα είναι η μεγάλη δύναμη και πάνω από όλα. Αν δεν αγκαλιάσεις τον άνθρωπο σου δεν τον ακούσεις δεν τον έχεις δίπλα σου όλα τα άλλα είναι ψεύτικα. Δεν μπορείς να νιώσεις όμορφα. Εύχομαι να σταματήσουν να μεταφέρουν πόνο και θλίψη για ενημέρωση και να βρεθεί φάρμακο με Αγάπη για όλους".

Μόλις ετοιμάζομαι να αφήσω την Κολχίδα μια άλλη "καλησπέρα" το ίδιο ευχάριστη στην μικρή πλατεία του Χωριού συμπληρώνει την βόλτα. Η Ζωή Σαββίδου απαντάει με ευγένεια και χαρά στις ερωτήσεις μου και δείχνει ενδιαφέρον για τον τόπο της. "Το χωριό Δεν έχει νέους ανθρώπους. Οι λιγοστοί κάτοικοι προσπαθούν σε ότι μπορούν να είναι χρήσιμοι και να φροντίσουν την Εκκλησία τα σπίτια την ζωή τους την ίδια. Αυτά που πραγματικά αξίζουν στο χωριό είναι πολλά. Το εκκλησάκι της Ζωοδόχου πηγής. Ο αρχαιολογικός χώρος. Το ποτάμι με το γεφυράκι. Το προαύλιο του σχολείου για ένα μεζέ το καλοκαίρι. Η θέα από την Εκκλησία".

Νομίζω η Ζωή τα είπε όλα. Ένας ωραίος επίλογος όπως αφήνω την Κολχίδα και τον ήχο της. Από βροχή. Από το ποτάμι. Από ένα άλλο πρωί που ευχόμαστε να δούνε τα μάτια μας και να ξεκουραστούν με τις ομορφιές του τόπου μας. 

Να τις αγαπήσουμε και να τις φροντίσουμε.