Πολυ-πολικές συμμαχίες: Από πολύ παλιά, ξανά επιλογή

Υπογράφουν οι:
- Ντάμπου Μαρία, ΠΜΣ Διεθνών Σπουδών, Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διπλωματίας Παν. Πειραιά / Πολιτική Επιστήμονας Δ.Π.Θ. και
- Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς, ΠΜΣ Διεθνών Σπουδών, Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διπλωματίας Παν. Μακεδονίας / Επικοινωνιολόγος / Δημοσιογράφος

Ανατολ. Μεσόγειος και Βαλκάνια. Καθώς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επί του παρόντος αποφάσισε να ''αυτοκτονήσει'' ως παράγων ασφαλείας και ως γεωπολιτικός παίκτης μπροστά σε άνομα (γερμανικά) συμφέροντα, ανοίγει πλέον ο δρόμος για ελαφρά παράκαμψη της ευρωπαϊκής οδού στην εξωτερική πολιτική και καλλιέργεια πολυμερών συνεργειών με το Ισραήλ προφανώς, την Αίγυπτο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία, την Αυστρία και την Ολλανδία (μεταναστευτικό ζήτημα) και φυσικά την Κύπρο και κυρίως, για την ανάπτυξη των διμερών συμμαχιών με τις ΗΠΑ του Μπάιντεν και τη Γαλλία του Μακρόν, τη μόνη δύναμη που σώζει την κάπως κουρελιασμένη τιμή της Ευρώπης. 

Το βασικότερο συμπέρασμα του ναυαγίου στα πρόσφατα 2-3 Ευρωπαϊκά Συμβούλια είναι ότι το μύθευμα "Μέτωπο των χωρών του Νότου", το οποίο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα χρόνια των μνημονίων, είναι ακόμα πιο γελοίο ίσως και απ' το άλλο απλοϊκό μύθευμα "Το Ξανθό Γένος θα κατέβει στη Μεσόγειο για να μας σώσει". Ιταλία - Ισπανία - Μάλτα αποδείχθηκαν οι πιο εχθρικές χώρες απέναντι στο ενδεχόμενο έστω και light κυρώσεων κατά της Τουρκίας καθώς, ως γνωστόν, «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη»...

Η Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να διδάσκεται στους φοιτητές της Ιστορίας-Εθνολογίας, Διεθνολογίας και των Πολιτικών Επιστημών ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Αντί να λύσει ένα πρόβλημα το περιέπλεξε και αναζωπύρωσε όλες τις εθνικιστικές τάσεις και φιλοδοξίες στην περιοχή μας. Μία σύντομη καταγραφή των προσφάτων γεγονότων δίνει τα ακόλουθα. Αναζωπύρωση του εθνικισμού του τεχνητού «μακεδονικού έθνους»... 

Στα Σκόπια ο Πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ απολαμβάνει τα δώρα που πήρε από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και δηλώνει ότι η χώρα του θα ενταχθεί στην Ένωση «ως μακεδονικός λαός με μακεδονική γλώσσα»! Το Βόρειος-α-ο δεν υπάρχει μπροστά από tον όρο Μακεδονία ούτε στις αναρτήσεις του Ζ. Ζάεφ στα μέσα κοινων. δικτύωσης! Κάποιοι το είχαμε προβλέψει από το καλοκαίρι του 18: Το ατυχές όνομα «Βόρεια Μακεδονία», για το οποίο πανηγύρισε ο ΣΥΡΙΖΑ και έκαναν πολιτικό τουμπεκί ορισμένοι άλλοι, έχει αρχίσει ήδη να μένει απλώς «Μακεδονία» χωρίς τον γεωγραφικό προσδιορισμό. Όπως και η Υπεριορδανία των σχολικών βιβλίων μας έμεινε απλώς: Ιορδανία.

Έντονη εμφάνιση του βουλγαρικού εθνικισμού με αποκορύφωμα το Βέτο της Σόφιας στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας που αναζητεί όνομα και ταυτότητα. Με τη δήλωση της 17.11.2020 η βουλγαρική κυβέρνηση αξιώνει να προστεθεί στη συμφωνία φιλίας και καλής γειτονίας, την οποία οι δύο πλευρές υπέγραψαν την 1.8.2017, παράρτημα με το οποίο τα Σκόπια θα δηλώνουν ότι οι σλαβικοί πληθυσμοί στο κράτος τους έχουν βουλγαρικές ρίζες, η γλώσσα που ομιλούν είναι κλάδος της βουλγαρικής και ότι το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» δεν είναι όχημα αλυτρωτισμού! 

 Οι Βούλγαροι ιστορικοί διαφωνούν με τους Σκοπιανούς ομολόγους τους για την καταγωγή των κομιτατζήδων του Μακεδονικού Αγώνα, όπως ο Γκότσε Ντέλτσεφ, αλλά και Ελλήνων ιεραποστόλων και συγκεκριμένα των Θεσσαλονικέων Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου. Η Συμφωνία των Πρεσπών αφήνει ακάλυπτη τη Χριστιανική, Βυζαντινή και Νεώτερη περίοδο της Μακεδονίας και έτσι δύο σπουδαίοι Έλληνες του 9ου μΧ αιώνος διεκδικούνται από δύο άλλες χώρες...

Οι αλβανικές εθνικές φιλοδοξίες πάντα έστρεφαν το ενδιαφέρον τους στην προσπάθεια ελέγχου της πολιτικής ζωής στο κράτος των Σκοπίων. Ο Πρόεδρος της Βουλής και ο Υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων σήμερα προέρχονται από την αλβανική εθνική μειονότητα του 35%-37%, ενώ στις δυτικές επαρχίες η αλβανική σημαία επικρατεί όλο και περισσότερο. 

Οι αγαπητοί Σέρβοι δεν μένουν αμέτοχοι στη συζήτηση. Ο Πρόεδρος του σερβικού Κοινοβουλίου Ίβιτσα Ντάτσιτς δήλωσε προσφάτως ότι κακώς η Σερβία αναγνώρισε στη δεκαετία του 1990 τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία». Και αυτός, όπως και άλλοι Σέρβοι πολιτικοί, θεωρούν ότι οι Σκοπιανοί υπήρξαν αγνώμονες έναντι του Βελιγραδίου, διότι αναγνώρισαν το Κόσσοβο ως ανεξάρτητο κράτος. 

Ας μην λησμονούμε και την εκκλησιαστική διαμάχη μεταξύ του Ορθοδόξου Πατριαρχείου της Σερβίας και της σχισματικής καταστάσεως, η οποία αυτοαποκαλείται «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία» και η οποία δεν αναγνωρίζεται από την Οικουμενική Ορθοδοξία.

Και η Ρουμανία δραστηριοποιείται στο πολυεθνικό κράτος που βρίσκεται στα βόρεια σύνορά μας. Με νόμο, ο οποίος εγκρίθηκε από τη Ρουμανική Γερουσία στις αρχές Νοεμβρίου, απλουστεύεται η διαδικασία για την απόδοση ρουμανικής υπηκοότητας και διαβατηρίου (κράτους μέλους της Ε. Ενώσεως) στους ρουμανοβλαχόφωνους πληθυσμούς του κράτους των Σκοπίων, της Αλβανίας και άλλων χωρών. 

Η γενικά φιλική και αδελφική μας Ρουμανία επανέρχεται στην ανακίνηση μειονοτικών ζητημάτων, τα οποία πρέπει η Ελλάδα να αντιμετωπίσει με προσοχή και με επίγνωση των ιστορικών δεδομένων. Οι Βλαχόφωνοι είναι κομμάτι του Ελληνισμού και ανέδειξαν μεγάλους Εθνικούς Ευεργέτες. 

Μπορεί αρκετοί από αυτούς να έμειναν εκτός των συνόρων της Ελλάδος, αλλά δεν πρέπει να τους εγκαταλείψουμε. Η Ρουμανία τους «διεκδικεί», επειδή η βλαχική διάλεκτος έχει λατινικές ρίζες όπως και η ρουμανική γλώσσα, αλλά οι Βλαχόφωνοι του Μοναστηρίου (Μπίτολα, αρχαία Βιτωλία) και των γύρω περιοχών δηλώνουν «Γκρεκ Μπλαχ», δηλαδή Ελληνόβλαχοι. Το 1992-1993 (Κυβέρνηση Κ.Κ.Μητσοτάκη) το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών προσπάθησε να τους προσεγγίσει με πολλούς τρόπους και δυναμικά... από τότε σχετική σιωπή.

Στο σημερινό πολυπολικό διεθνές περιβάλλον, πολλές από τις πλέον σημαντικές οικονομικές, στρατιωτικές και διπλωματικές αλληλεπιδράσεις λαμβάνουν χώρα σε περιφερειακό επίπεδο. Αυτό συμβαίνει, καθώς στο περιφερειακό επίπεδο η γειτονία και η εγγύτητα μεταξύ των κρατών παίζει σημαντικότερο ρόλο από όσο στο διεθνές σύστημα. 

Έτσι τα κράτη που δεν έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα στο παγκόσμιο επίπεδο, έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στους γείτονες τους, δηλαδή σε περιφερειακό επίπεδο. Η εδραιωμένη πλέον πολυπλοκότητα του διεθνούς συστήματος έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει σημαντικά περιοχές με μεγάλη στρατηγική και οικονομική σημασία, στα πλαίσια ενός ανταγωνιστικού διεθνούς περιβάλλοντος. Η φύση του πολυπολικού συστήματος βάζει στο επίκεντρο του διεθνούς ανταγωνισμού περιφέρειες στις οποίες εκδηλώνονται τάσεις πολλαπλών τριβών, όπως είναι η Ανατολική Μεσόγειος.