Μητροπολίτης Γουμενίσσης Δημήτριος: Η αρωγή της αγάπης στην εμπειρία της μεταβίωσης

†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

Η εμπειρία της μεταβίωσης επιφυλάσσεται σε όλους μας, αλλά το τέλος του βίου, όταν προηγείται μια αδιέξοδη ψυχική και βασανιστική σωματική αναμέτρηση, είναι μια ενδεχόμενη οριακή εμπειρία που και μόνη η σκέψη της συνταράσσει τους πάντες.

Ανθρωπίνως όλοι μας ελεεινολογούμε τούτον τον ευτελισμό της ανθρωπινότητός μας, πονούμε και συμπονούμε τους υπομένοντες βαθμιδωτά και τους υπομεμενηκότες τελικά αυτήν την έσχατη του βίου συμφορά.

Όμως, μοναδικός καταλύτης ελπίδας άδυτος και άφθαρτος παραμένει το δώρο της Αναστάσεως εν Κυρίω που προσδοκούμε, εναθλούμενοι δια βίου στην πίστη και στο ήθος της Ζωής. Ο Εσταυρωμένος και Αναστημένος Κύριος και Θεός μας δοκίμασε την οδύνη του σταυρικού θανάτου υπέρ πάντων ημών (για να κάνει το δικό Του θάνατο διαβατήριο δικό μας στην θεανδρική Του ζωή). 

Αναδέχθηκε στον άφθορο χώρο της τέλειας αγαπήσεώς Του τους πάντες. Αφήνοντας στον καθένα μας την ελευθερία της παραδοχής, το αυτεξούσιο της αποδοχής, το δικαίωμα της υποδοχής Του. Από το σήμερα του βίου (που κι αυτό Εκείνος μας το άφησε ως χρονοχώρο ετοιμασίας) να το θελήσουμε και να ετοιμαζόμαστε να αντικρίσουμε ολοκάθαρο το δικό Του βλέμμα, χωρίς τα εμπαρεμπίπτοντα των κοσμικών μας δικαιωμάτων και των αυτοδικαιώσεων, των περιπτώσεων και των παραπτώσεων.

Όπως με την ταπεινή και αγαπώσα εμπειρική του σοφία εξηγούσε ο άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ, «Ημείς, ειλημμένοι εκ της γης, συνιστώμεν ελάχιστόν τι τμήμα του κολοσσιαίου σώματος της ανθρωπότητος, εκ του οποίου ουδόλως είναι απλούν να αποσπασθή τις, ιδιατέρως επί των ημερών ημών, ότε άπασα σχεδόν η οικουμένη ελέγχεται υπό της κρατικής εξουσίας… έναντι εκάστης συγκαταβατικής εξυπηρετήσεως διατρέχομεν τον κίνδυνον να απολέσωμεν την έλευθερίαν ημών (βλ. Ιωάν. ιδ 30). Η ασφαλεστέρα “διακινδύνευσις” είναι να εμπιστευθώμεν εαυτούς μετά παιδικής απλότητος εις την Πρόνοιαν του Θεού, κατά την αναζήτησιν της ζωής, εν τη οποία η πρώτη θέσις έχει δοθή εις τον Χριστόν» (Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, 1992, σ. 107).

Καταφάσκουμε την ελευθερία κάθε ανθρώπου την οποία δωροφόρησε ο ίδιος ο Πλαστουργός και την επαναδωροφόρησε ως Σωτήρας με την ενανθρώπησή Του, ως δυνατότητα μετοχής στην χριστοποίηση και μόνο μέσα από την εκκλησιοποίηση. Και σ᾽ αυτό ακριβώς το διαρκές μυστήριο αθλείται κάθε πιστός. 

Κι όταν αποβιώσουμε, δεν παύει να διατηρεί “δυνάμει” αυτό το χάρισμα μέσω της Εκκλησίας, μέσα από την έμπονη προσευχή και τη νηστεία και τις επιμνημόσυνες δεήσεις και τις ελεημοσύνες και προπαντός μέσα από τη λειτουργική μνημόνευση και περιχώρηση στο Άγιο Ποτήριο της θείας Κοινωνίας. 

Εδώ ψηλαφούμε (εφόσον υπάρχουν) ιχνοστοιχεία από τον αληθινό μας σεβασμό και τη γνήσια αγάπη μας και την όποια ευγνώμονα μνημοσύνη μας για κείνους που αποδύονται την κοινωνικότητα στο στάδιο της αθλήσεως του βίου και στέκονται πλέον αντίκρυ στο βλέμμα του Θεού, αναμετρώμενοι με την άκτιστη καθαρότητα και πληρότητα της τέλειας αγάπης Του (αν μπορούν και πόσο μπορούν να την προσδεχθούν).

Αυτές τις έμπονες σκέψεις προκάλεσε σε μας ―μαζί με την συνανθρώπινη θλίψη― η επώδυνη μεταβίωση του αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσαβδαρίδη, δημιουργού δύο μοναστικών αδελφοτήτων, με μια δια βίου πορεία, αποτυπωμένη στα έργα των χειρών του, αποτυπωμένη στους περί αυτόν συμμοναστές.

Και περί μεν εκείνου προσευχόμεθα να πορευθεί εν ελέει και να γίνει προσδεκτός στην χαροποιό μεταβίωση του Αμώμου και να συνεκκλησιάζεται στην άχραντη αιωνιότητα του Κυρίου μας, στους δε απομένοντες να αθλούνται στο πιο δύσκολο άθλημα του βίου και της μοναστικής κλήσεως, επανατροχιασμένοι στην εκκλησιολογική ακρίβεια ώστε να καταξιωθούν να γίνουν άξιοι του Ποιμένος και Επισκόπου των ψυχών μας, να διακονούν το μυστήριο της μιας Εκκλησίας του ενός Θεού και Σωτήρα μας.