Ψωμί, παιδεία, 13033

Της Παναγίτσας Μιχαήλου

Έτσι που λέτε. Μετά τη δημιουργική ασάφεια έχουμε τώρα την πειθαρχημένη απειθαρχία. Κάπως έτσι χαρακτήρισε Αριστερός Βουλευτής την απόφαση της παράταξης του να αγνοήσει την απαγόρευση συγκεντρώσεων και να διαδηλώσει μεν αλλά τηρώντας τα υγειονομικά πρωτόκολλα δε.

Ενώ παράλληλα έθεσε σαν επιχείρημα το ότι οι συμμετέχοντες στη διαδήλωση κρατούσαν αποστάσεις ενώ οι αστυνομικοί ήταν ο ένας πάνω στον άλλο. Έτσι τελικά το μενού της χτεσινής ημέρας έφτασε να έχει συμπλοκές τραυματισμούς, προσαγωγές και μπουγελώματα με τις αύρες.

Και ρωτώ τώρα εγώ. Όταν το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου τηρεί τα μέτρα πειθαρχεί και τρώει πρόστιμο με την παραμικρή άσκοπη μετακίνηση είναι στέρηση δημοκρατικής ελευθερίας το να μη γίνει μια χρονιά η πορεία του Πολυτεχνείου που σχεδόν κάθε χρόνο ενώ ξεκινά ειρηνικά καταλήγει έρμαιο της καταστροφολαγνείας των μπαχαλάκηδων;

Μια από τα ίδια λοιπόν κι εφέτος. Κάποιοι θεώρησαν ότι παρανομώντας θα εκτονώσουν την επαναστατικότητα τούς καλυμμένοι πίσω από την ασυλία της κομματικής ομπρέλας και της σκόνης που σηκώνεται με τις συμπλοκές και το ξύλο το οποίο και τους ενισχύει το προφίλ του αντιεξουσιαστή.

Κι όχι πως υποτιμώ το μήνυμα της ημέρας. Μ αυτό μεγάλωσα και το εξιδανίκευσα. Οργάνωσα γι' αυτό γιορτές και γιορτές στο Λύκειο. Κι ήθελα μια φορά να βρεθώ από κοντά σε μια πορεία. Κι όταν βρέθηκα δεν ήξερα από που να φύγω. Πλανόδιοι ανθοπώλες να πουλάνε γαρύφαλλα και χιλιάδες συνιστώσες κόμματα και κομματίδια να πουλούν τα έντυπα τους και τα κουπόνια τους.

Έμεινα κι εγώ εκτός κλίματος να ψάχνω να βρω τον παλμό και το αγωνιστικό μήνυμα.

Εδώ Πολυτεχνείο 47 χρόνια μετά μνήμες που ξεθωριάζουν κι αλήθειες που κινδυνεύουν να χαθούν πίσω απ' τις εκδοχές.

Εδώ Πολυτεχνείο με μιαν υστεροφημία όλη να σηκώνεται στις πλάτες του Δημήτρη Παπαχρήστου και της σεμνής του πορείας.

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω στο νησί μου από το πόστο μου στα πολιτιστικά όταν είχε έρθει σαν εισηγητής σ ένα συνέδριο που διοργάνωνε το ίδρυμα Λεντάκη. Μετρημένος, λίγα τα λόγια του, με τόνους χαμηλούς και μηδενική έπαρση, δίχως να ξοδεύεται σε άσκοπες αγωνιστικές κορώνες που εξαργυρώνονται σε προσωπική προβολή.

Αυτοί είναι που γράφουν ιστορία και όχι μόνο με τη στάση της ζωής, αλλά και της σιωπής τους.

Εδώ Πολυτεχνείο 47 χρόνια μετά σύνθημα και μήνυμα μιας επανάστασης που αποδείχτηκε ευφυής δικαιολογία σε όλους όσους πίσω από τον τίτλο του Αριστερού απέκτησαν πολιτική υπόσταση που με το χρόνο τους μεταμόρφωσε σε συστημικούς υπηρέτες σε καίρια πόστα σε Κομισιόν Παγκόσμια Τράπεζα και όχι μόνο.

Εδώ Πολυτεχνείο σε καιρό πανδημίας με κόσμο που ψάχνει τα πατήματα του, και μ' ένα vencerenos ορφανό που περιφέρεται και ψάχνει περασμένα μεγαλεία.

Σε μια πραγματικότητα κατακερματισμένη ανάμεσα σε πανδημία σύστημα υγείας σε κατάρρευση, αναστολές εργασίας, λουκέτα και κατεβασμένα ρολά, ανεργία, πείνα, Ελληνοτουρκικά, μεταναστευτικό.

Κι εμείς σταθερά να μένουμε σπίτι μένουμε σπίτι ασφαλείς με τη δική μας καθημερινότητα στο pause και με τα χέρια δεμένα, να μη βγάζουμε κιχ, όταν οι δικές μας δημοκρατικές ελευθερίες πλέον έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση και καταστρατηγούνται δίχως τανκ, δίχως ν' ανοίγει μύτη στο όνομα του ιού, της ατομικής ευθύνης και της κοινωνικής απομόνωσης, με μια κανονικότητα που θα ρυθμίζει ένα lockdown ακορντεόν που παίζει με τα νεύρα μας και που μας οδηγεί αργά και σταθερά σε σύνδρομο Στοκχόλμης με το SMS και το εξωδόχαρτο.

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες το να μη χάσουμε τον εαυτό μας είναι ο στόχος. Και το να μη ξεχνάμε ότι οι προσωπικές κι οι δημοκρατικές ελευθερίες είναι αδιαπραγμάτευτες. Η σχέση τους με το SMS είναι προσωρινή.

Κι η καινούργια πραγματικότητα αν και δύσκολη θα περιμένει λίγο παρακάτω και πρέπει να μας βρει σαν ενεργούς πολίτες και να έχει την σφραγίδα μας.