Πτώση αλά Νιαγάρα

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός - συγγραφέας

Ο Έλληνας μιλά για πολιτική, γιατί δεν απαιτεί καμία γνώση. Μιλά και για ηθική, όταν δεν αφορά τη δική του ζωή. Μιλά για το δίκαιο, αλλά προτιμά το άδικο. Υποστηρίζει το νόμο, αλλά χτίζει και το παράνομο μέσα στα δάση ή πάνω στο κύμα. Ο Έλληνας θαυμάζει τον Όμηρο, αλλά δεν τον διαβάζει. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να βρίσκεται το κόμμα του στην εξουσία κι ας μην δει προκοπή η χώρα του. Ο Έλληνας θαυμάζει τον υψιπετή αετό αλλά ποδοπατά το μυρμήγκι.

Όσοι πολιτικοί αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν ή και εκτελέστηκαν είναι λίγο πολύ γνωστοί. Οι περισσότεροι από τους σημερινούς θυμίζουν τον ποιητή «Φανφάρα». Ενώ, δεν ξεχώρισαν επιστημονικά ή επαγγελματικά, παρουσιάζονται πολιτικά ως ξερόλες, αγνοώντας ότι η ιδεολογία έχει αξία, όταν ζεις σύμφωνα με τα όσα επαγγέλλεσαι. Οι πιο πολλοί που ζουν από την πολιτική σήμερα είναι είτε αποτυχημένοι επαγγελματικά ή λιγότερο διαβασμένοι.

Ηγέτης δεν είναι αυτός που πάει με το ελικόπτερο του στρατού διακοπές, όταν «φλέγεται» το Αιγαίο. Ούτε κι αριστερός είναι αυτός που όταν τον ρωτάνε «γιατί η πορεία του πολυτεχνείου σταματά στην Αμερικάνικη Πρεσβεία»; απαντά ότι «έτσι είθισται». Ούτε και είναι χριστιανός αυτός, που, ενώ κουβαλά ένα βυτίο νερό, δεν δίνει μια σταγόνα από αυτό, σ’ ένα μωρό, αν το δει διψασμένο στην έρημο. Οι λέξεις, αν δεν ταυτιστούν έμπρακτα με το περιεχόμενό τους, δεν έχουν καμία πολιτική ή κοινωνική αξία από μόνες τους.

Δεν θα ήταν πιο καλό, αν τα δύο κόμματα που χρωστούν στην πατρίδα, αντί να μας νουθετούν εθνικά και πατριωτικά, να μας πουν αληθινά, «αν και πότε θα επιστρέψουν τα εκατομμύρια που δανείστηκαν», για να εξοπλισθούμε με αυτά αμυντικά ενάντια σε κάθε εχθρικό κίνδυνο, όπως συμβαίνει τώρα με την Τουρκία;

Δεν θα ήταν εθνικά προτιμότερο αντί τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ, αυτά που σιωπούν την αλήθεια από τον ελληνικό λαό, να τον ενημερώνουν για τις συμφωνίες, εν κρυπτώ, σχετικά με το Αιγαίο; Να ξέρουμε ως λαός τι δίνουμε, τι παίρνουμε και τι πουλάμε; Στη χώρα όπου η κοινωνία ζει σε ενημερωτικό σκοτάδι, δεν υπάρχει σ’ αυτήν δημοκρατία.

Στη χώρα όπου υπάρχουν θρησκευτικοί ταγοί που αφαιρούν χρυσό από τις εικόνες, όπου υπάρχουν αστυνομικοί που παρέχουν προστασία σε απατεώνες, όπου υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί που «λαδώνονται» και γιατροί που βάζουν το φακελάκι πάνω από τον όρκο του Ιπποκράτη, η χώρα αυτή δεν πρόκειται να δει προκοπή, όποιο κόμμα κι αν την κυβερνήσει. Πολιτεία με ανθρώπους χωρίς χρηστά ήθη δεν μπορεί να κρατηθεί όρθια κι αργά ή γρήγορα καταρρέει.

Η Πολιτική και η Δικαιοσύνη έχουν αξία όταν τις υπηρετούν άνθρωποι υπεράνω εγωισμών, οικονομικών κερδών και προσωπικών παθών. Μόνον οι ανυπόταχτοι στην τσέπη και στο χρήμα είναι ελεύθεροι. Και είναι οι μόνοι που κάνουν για την πολιτική, όταν έχουν την ανάλογη γνώση, ευαισθησία κι εμπειρία από την εργασιακή ζωή.

Πες μου, Έλληνά μου: σε ποια ευνομούμενη χώρα της οικουμένης τα κόμματα που είχαν καταχραστεί εκατομμύρια των εκατομμυρίων, υπό μορφή θαλασσοδανείων, θα είχαν την δυνατότητα να πολιτευθούν και να εκλεγούν ξανά;

Πες μου, Έλληνά μου: όταν σε μια Πολιτεία τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα οδηγούνται σε παραγραφή με νομικά τερτίπια νοσεί ή όχι εκεί η δικαιοσύνη;

Σε ρωτώ ρητορικά, Έλληνά μου: ποιος πολίτης θα γινόταν πιστευτός από έναν δικαστή, αν έλεγε, ότι οι αποδείξεις που όφειλε να προσκομίσει στη δικαιοσύνη, είχαν καταστραφεί, γιατί πλημμύρισε το σπίτι του; Ίσως μόνο εκεί, όπου ο δικαστής δεν δικάζει εξ ονόματος του λαού, αλλά της πολιτικής εξουσίας. Γι’ αυτό και υπάρχουν δικαστές που, όχι μόνο δεν δικάζονται για τις ανομίες τους, αλλά προάγονται κιόλας!

Στις μέρες μας όλες οι συνταγματικά «ανεξάρτητες» εξουσίες υπακούν σε μία: στην πολιτική εξουσία. Σκέψου, πατριώτη μου, τι θα γινόταν, αν στην υπόθεση δολοφονίας του Λαμπράκη, άλλαζαν τον Σαρτζετάκη; Αν στην θέση του ανακριτή τοποθετούσαν άλλον ή άλλην, για να αθώωνε το Γκοτζαμάνη; Ως και οι πέτρες θα ξεσηκώνονταν, Έλληνά μου!

Στη σημερινή όμως Ελλάδα, οι διωκόμενοι γίνονται διώκτες δικαστών, οι ένοχοι τιμωρούν τους αθώους και οι θαυμαστές της χούντας τρέχουν χαμογελαστοί στη γιορτή της αποκατάστασης της δημοκρατίας! Τέτοια ηθική και πολιτική κατάπτωση ουδέποτε έζησε ο τόπος. Κι είναι τόση, που ξεπερνά σε πτώση κι αυτόν τον ήχο από τους καταρράκτες του Νιαγάρα.