Θα σας αφηγηθώ τα γεγονότα της Γενοκτονίας των Ποντίων, μέσα από μια ιστορία που μου ‘πε μια γειτόνισσα της προγιαγιάς μου, Σοφίας Τεκτονίδου, «η γιαγιά Ελένη» όπως τη λέγαμε στη γειτονιά, λίγους μήνες πριν φύγει απ’ τη ζωή, όταν ήμουν 7 χρονών παιδάκι.
«Παιδάκι ήμουν, γύρω στα 7 σαν κι εσένα, όταν ο Κεμάλ μπήκε στο χωριό μας... Ακόμη θυμάμαι τη φρίκη που σκόρπιζε γύρω του. Ακόμη ηχούν στ’ αυτιά μου τα κλάματα των μωρών παιδιών που οι Τσέτες (έτσι ονομάζονταν οι στρατιώτες) άρπαζαν με μίσος από τις μανάδες τους και τα πετούσαν στο γκρεμό.
Μερικές γυναίκες τις έσερναν με μανία στους δρόμους και μόλις εξαντλούνταν, τις σκότωναν και τις έκλεβαν τα ρούχα. Αχ! Μου ‘χει μείνει χαραγμένο στο νου! Πώς μπροστά στα μάτια μου σκότωσαν τον αδερφό μου που τότε ήταν 8 ετών… Εμένα, τη μητέρα μου και τις 2 αδερφές μου, μας είπαν πως δε θα μας πείραζαν.
Όμως θα μας μάζευαν για να μας μιλήσουν, μαζί με άλλα γυναικόπαιδα. Τι φρίκη θεέ μου! Τι δυστυχία! Καλύτερα να μας σκότωναν εκείνη την ώρα…. Τον πατέρα μου μαζί με άλλους άνδρες, τους φυλάκισαν.
Τον λόγο της φυλάκισης, ακόμη τον ψάχνω….Εμάς, μας στοίβαξαν σ’ ένα βαγόνι χωρίς φαΐ και νερό. Ταξιδεύαμε για μέρες. Θυμάμαι μια μάνα να προσπαθεί να ηρεμίσει το νεογέννητο μωράκι της που έκλαιγε, ούρλιαζε απ’ την πείνα.
Μεγάλο λάθος! Ο Τούρκος αστυνόμος αφού την χτύπησε με τη λόγχη από το όπλο του στο κεφάλι, πήρε το παιδάκι της και το πέταξε από το παράθυρο ενώ το τραίνο έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα.
Κάποια στιγμή μας κατέβασαν απ’ το τραίνο. Μας είπαν ότι χάλασε και έπρεπε να συνεχίσουμε με τα πόδια. Κανείς όμως δεν μας είπε πού θα πηγαίναμε. Η μόνη λέξη που άκουσα ήταν «Αμελέ Ταμπουρού», που σημαίνει ομάδα εργασίας. Καμία σχέση με δουλειά όμως.
Κάποια στιγμή μας κατέβασαν απ’ το τραίνο. Μας είπαν ότι χάλασε και έπρεπε να συνεχίσουμε με τα πόδια. Κανείς όμως δεν μας είπε πού θα πηγαίναμε. Η μόνη λέξη που άκουσα ήταν «Αμελέ Ταμπουρού», που σημαίνει ομάδα εργασίας. Καμία σχέση με δουλειά όμως.
Τα Αμελέ Ταμπουρού, ήταν ατέλειωτο περπάτημα μέσα στο χιόνι ή τη ζέστη στα βάθη της Ανατολής. Όχι όμως για ώρες, αλλά για μήνες. Πολλοί πατριώτες δεν άντεχαν και πέθαιναν από την αφαγία, τη δίψα και τις ασθένειες. Εκεί έχασα κι εγώ τη μανούλα μου που δεν άντεξε τις κακουχίες. Δε με άφησαν ούτε να τη θρηνήσω. Την πέταξαν σ’ ένα φαράγγι σαν σκυλί. Έμεινα μόνη, καθώς τις 2 αδερφές μου τις έχασα.
Φώναζα κι έκλαιγα, παρακαλώντας το Θεό να μας βοηθήσει όλους. Ακόμη δεν μπορώ να το ξεχάσω. Αργότερα έμαθα πως τα Αμελέ Ταμπουρού ήταν ιδέα των «Πολιτισμένων» Γερμανών.
Οι Τούρκοι αστυνομικοί που μας συνόδευαν απλά εκτελούσαν εντολές με αντάλλαγμα μεγάλα χρηματικά ποσά…
Ένα άλλο μέσο καταπίεσης ήταν η δήμευση των περιουσιών όσων κατάφερναν να γυρίσουν πίσω μετά από αυτή τη δοκιμασία. Τι να σου πω χρυσάφι μου… Σαν γύρισα με τη βοήθεια του Θεού στο χωριό, έψαξα να βρω το σπίτι μου… Φρίκη! Μόνον στάχτη υπήρχε και κάτι καρβουνιασμένα έπιπλα.
Φώναζα κι έκλαιγα, παρακαλώντας το Θεό να μας βοηθήσει όλους. Ακόμη δεν μπορώ να το ξεχάσω. Αργότερα έμαθα πως τα Αμελέ Ταμπουρού ήταν ιδέα των «Πολιτισμένων» Γερμανών.
Οι Τούρκοι αστυνομικοί που μας συνόδευαν απλά εκτελούσαν εντολές με αντάλλαγμα μεγάλα χρηματικά ποσά…
Ένα άλλο μέσο καταπίεσης ήταν η δήμευση των περιουσιών όσων κατάφερναν να γυρίσουν πίσω μετά από αυτή τη δοκιμασία. Τι να σου πω χρυσάφι μου… Σαν γύρισα με τη βοήθεια του Θεού στο χωριό, έψαξα να βρω το σπίτι μου… Φρίκη! Μόνον στάχτη υπήρχε και κάτι καρβουνιασμένα έπιπλα.
Πήγα και στο καπνομάγαζο του πατέρα μου μα τίποτα! Διαλυμένο κι αυτό. Τότε κατάλαβα γιατί γινήκαν όλα:
Οι Τούρκοι κι οι Γερμανοί εφάρμοσαν στη φυλή μας και τις τρεις μορφές Γενοκτονίας με σκοπό να μας εξαφανίσουν απ’ τη γη:
Α) Πνευματική, αφού σκότωναν κι αιχμαλώτιζαν κάθε μορφωμένο άνθρωπο του τόπου μας
Β) Θρησκευτική, αφού μέχρι και τον Μητροπολίτη μας καταδίκασαν εις θάνατον με τη δικαιολογία της παράνομης κατήχησης
Γ) Πληθυσμιακή, αφού με τα βασανιστήρια και τις πορείες Θανάτου δεν έμεινε σχεδόν κανένας ζωντανός.
Κυνηγημένη και φοβισμένη, μπήκα μετά κόπων και βασάνων σ’ ένα σαπιοκάραβο και κατάφερα να ‘ρθω στην Ελλάδα. Το μόνο που πήρα απ’ την πατρίδα, ήταν λίγο χώμα για να ‘χω να θυμάμαι. Πίστεψα πως τα βάσανα τέλειωσαν. Μάταια όμως! Μόλις φτάσαμε στο λιμάνι, μας πήγαν λέει για απολύμανση, καθώς εκτός από ταλαιπωρίες και βάσανα κουβαλούσαμε ένα κάρο ασθένειες.
Οι Τούρκοι κι οι Γερμανοί εφάρμοσαν στη φυλή μας και τις τρεις μορφές Γενοκτονίας με σκοπό να μας εξαφανίσουν απ’ τη γη:
Α) Πνευματική, αφού σκότωναν κι αιχμαλώτιζαν κάθε μορφωμένο άνθρωπο του τόπου μας
Β) Θρησκευτική, αφού μέχρι και τον Μητροπολίτη μας καταδίκασαν εις θάνατον με τη δικαιολογία της παράνομης κατήχησης
Γ) Πληθυσμιακή, αφού με τα βασανιστήρια και τις πορείες Θανάτου δεν έμεινε σχεδόν κανένας ζωντανός.
Κυνηγημένη και φοβισμένη, μπήκα μετά κόπων και βασάνων σ’ ένα σαπιοκάραβο και κατάφερα να ‘ρθω στην Ελλάδα. Το μόνο που πήρα απ’ την πατρίδα, ήταν λίγο χώμα για να ‘χω να θυμάμαι. Πίστεψα πως τα βάσανα τέλειωσαν. Μάταια όμως! Μόλις φτάσαμε στο λιμάνι, μας πήγαν λέει για απολύμανση, καθώς εκτός από ταλαιπωρίες και βάσανα κουβαλούσαμε ένα κάρο ασθένειες.
Έπειτα με άλλο καΐκι, πήγα στη Θεσσαλονίκη. Εκεί μπορώ να πω πως ο Θεός με λυπήθηκε. Εντελώς τυχαία βρήκα την αδερφή μου Ελπίδα. Έπειτα απ’ όλα αυτά που άκουσες ότι ζήσαμε, πες μου παιδί μου εσύ που ‘σαι νέος…Τι ‘ναι η χολέρα κι η Ψείρα μπρος στα τραύματα της ψυχής;
Ξέρεις όμως τι με πληγώνει περισσότερο; Η Ελλάδα κι οι Έλληνες… που μας δέχτηκαν σαν τους βρωμιάρηδες Τουρκόσπορους. Εμείς όμως δεν είχαμε τίποτα ούτε με τους Έλληνες- κι εμείς Ελλάδα είμαστε- αλλά ούτε με τους Τούρκους. Όλοι ήμασταν μια οικογένεια στην Πατρίδα, στον Πόντο. Αχ! Πατρίδαμ’ αραέβωσε άμον καταραμμένος σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος».
Αυτή ήταν η ιστορία της «γιαγιάς Ελένης» για τον Πόντο και τη Γενοκτονία. Έτσι βίωσε τα φρικτά αυτά γεγονότα. Με αφορμή τη σημερινή μέρα ένιωσα την ανάγκη να σας τη μεταφέρω για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Για να φωτίσω ίσως μια πλευρά της ιστορίας μας μέσα από μια αφήγηση που θα τη θυμάμαι με υπερηφάνεια μέχρι να κλείσω κι εγώ τα μάτια μου…
Το παραπάνω κείμενο, ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί με καθέναν από εσάς, λόγω της επετείου της Γενοκτονίας των Ποντίων. Μιας επετείου που δυστυχώς πολλοί πολιτικοί, τόσο της Τουρκίας όσο και της δικής μας χώρας προσπαθούν με τη στάση τους, να μας κάνουν να την ξεχάσουμε! Προσωπικά δε θα τους κάνω το χατίρι!
Αυτή ήταν η ιστορία της «γιαγιάς Ελένης» για τον Πόντο και τη Γενοκτονία. Έτσι βίωσε τα φρικτά αυτά γεγονότα. Με αφορμή τη σημερινή μέρα ένιωσα την ανάγκη να σας τη μεταφέρω για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Για να φωτίσω ίσως μια πλευρά της ιστορίας μας μέσα από μια αφήγηση που θα τη θυμάμαι με υπερηφάνεια μέχρι να κλείσω κι εγώ τα μάτια μου…
Το παραπάνω κείμενο, ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί με καθέναν από εσάς, λόγω της επετείου της Γενοκτονίας των Ποντίων. Μιας επετείου που δυστυχώς πολλοί πολιτικοί, τόσο της Τουρκίας όσο και της δικής μας χώρας προσπαθούν με τη στάση τους, να μας κάνουν να την ξεχάσουμε! Προσωπικά δε θα τους κάνω το χατίρι!
Όχι για να διαιωνίζονται καταστάσεις μίσους κι έχθρας, αλλά γιατί θεωρώ πως ο άνθρωπος που ξεχνά το παρελθόν του, είναι άνθρωπος νεκρός! Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορεί να έχει μέλλον! Αφιερωμένο λοιπόν σε όλους τους Έλληνες, απανταχού της γης και κυρίως στους Έλληνες του Πόντου, ζώντες και νεκρούς, με την υπόσχεση να μην τους ξεχάσουμε ποτέ, αλλά να τους έχουμε πάντα φωτεινό παράδειγμα! Θάρρους αλλά κυρίως πατριωτισμού και αυτοθυσίας! Για τα ιδανικά της Πατρίδας και της Χριστιανικής Πίστης! Χρόνια πολλά σε όλους!
19 Μαΐου 2020 Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού
19 Μαΐου 2020 Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού
Μπράβο Θέμη. Άξιος εγγονός ενός άλλου Θέμη που τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη. Άξιος γιος του Τάσου και της Μαρίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς ένας από τους δασκάλους σου στο Δημοτικό σχολείο, αισθάνομαι περήφανος για σένα. Χαίρομαι που ως εκπαιδευτικός κι εσύ σήμερα, δεν αναλώνεσαι με πράγματα φθηνά αλλά προσφέρεις στον τόπο που σε γέννησε, επιστρέφοντας πίσω κάποια απ' αυτά που σου έδωσε.
Συνέχισε...