Μια σκωπτική προσέγγιση
Της Χριστίνας Χαραλαμπίδου
Στην ιστορική αυτή συγκυρία, κατά την οποία, ομολογουμένως, πλήττονται όλοι οι τομείς της δημόσιας και ενίοτε της ιδιωτικής ζωής, αναδύεται η προσφιλής στην πατρίδα μας συνήθεια του αλληλοσπαραγμού.
Γιατί όλα γίνονται για τους εκπαιδευτικούς- τους τεμπελχανάδες-, που καλά μου έλεγε η μάνα μου να γίνω μια φιλολογίνα και εγώ ξανάδωσα εξετάσεις να γίνω δικηγόρος- που να μην έσωνα.
Γιατί στο Δημόσιο όλοι κάθονται και ξοδεύουν τα δεδομένα τους- γιατί μας κόψαν και τα social οι Διευθυντάδες.
Γιατί στην υπηρεσία πήρε άδεια ειδικού σκοπού, ο διαβητικός, λες και δεν ξέραμε ότι είναι μια χαρά ρυθμισμένος.
Και γιατί, τα δικά σου τα παιδιά αφού είναι μεγάλα, μου πλάκωσες τις αναρρωτικές, ενώ εμένα ο Βασιλάκης μου ούτε ένα αυγό βραστό δεν ξέρει να κάνει κι εγώ δουλεύω σαν το σκυλί.
Γιατί στα εργοστάσια δουλεύουμε τον μισό μήνα και παίρνουμε τον μισό μισθό, ενώ στους ελεύθερους επαγγελματίες, δόθηκαν αποζημιώσεις 800 ευρώ. Λες και εμείς δεν έχουμε λόγο στις αποφάσεις των μεγάλων.
Γιατί ενώ τα Δικαστήρια, τα Υποθηκοφυλακεία και τα Κτηματολόγια κλείσανε εμείς οι δικηγόροι, αντί για αποζημίωση, θα πάρουμε δωροεπιταγές, που να γινόμουν μια νυχού να ησύχαζα.
Που οι νυχούδες κλείνονται, λέει, στα υπόγεια και λιμάρουν και μεις που μας κλείσαν τα μαγαζιά, τρώμε τα νύχια μας από το άγχος.
Γιατί;
Επειδή κανένας μας δεν πιστεύει ότι ο άλλος αξίζει τα λεφτά που παίρνει.
Επειδή όταν πλήττεται ο άλλος, λουφάζεις, μη και θυμίσεις σε κανέναν την ύπαρξή σου και σε πάρει και σένα η μπάλα.
Επειδή και συ ο ίδιος όταν είχες τη δυνατότητα να στηρίξεις τον αδύναμο, δεν το έκανες, γιατί ήθελες να είσαι ανταγωνιστικός. Και τώρα που νιώθεις αδύναμος, διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου και παίρνει φωτιά το πληκτρολόγιο από τα κατηγορώ και τις κατάφορες αδικίες.
Όμως, αν δεν υπολόγισες, δεν θα σε υπολογίσουν- αξίωμα.
Επειδή όταν μούλιασα τον άλλο στο γλείψιμο, δεν φαντάστηκα ότι θα μου γυρίσει την πλάτη με την πρώτη ευκαιρία και ούτε φαντάστηκα, πόσο δύσκολο είναι να του επιρρίπτω ευθύνες δημόσια και να τον κατηγορώ για λάθος χειρισμούς, από φόβο μη και δε βάλει τον ανηψιό μου στο εργοστάσιο, που αρραβωνιάστηκε το παιδί και πώς να τα βγάλει πέρα, που άφησε το σχολείο μικρός, όταν αρρώστησε ο μπαμπάς του και ανέλαβε τα χωράφια, που τώρα η αγροτιά πέθανε, α ρε αείμνηστε Ανδρέα.
Γιατί όλα γίνονται για τους εκπαιδευτικούς- τους τεμπελχανάδες-, που καλά μου έλεγε η μάνα μου να γίνω μια φιλολογίνα και εγώ ξανάδωσα εξετάσεις να γίνω δικηγόρος- που να μην έσωνα.
Γιατί στο Δημόσιο όλοι κάθονται και ξοδεύουν τα δεδομένα τους- γιατί μας κόψαν και τα social οι Διευθυντάδες.
Γιατί στην υπηρεσία πήρε άδεια ειδικού σκοπού, ο διαβητικός, λες και δεν ξέραμε ότι είναι μια χαρά ρυθμισμένος.
Και γιατί, τα δικά σου τα παιδιά αφού είναι μεγάλα, μου πλάκωσες τις αναρρωτικές, ενώ εμένα ο Βασιλάκης μου ούτε ένα αυγό βραστό δεν ξέρει να κάνει κι εγώ δουλεύω σαν το σκυλί.
Γιατί στα εργοστάσια δουλεύουμε τον μισό μήνα και παίρνουμε τον μισό μισθό, ενώ στους ελεύθερους επαγγελματίες, δόθηκαν αποζημιώσεις 800 ευρώ. Λες και εμείς δεν έχουμε λόγο στις αποφάσεις των μεγάλων.
Γιατί ενώ τα Δικαστήρια, τα Υποθηκοφυλακεία και τα Κτηματολόγια κλείσανε εμείς οι δικηγόροι, αντί για αποζημίωση, θα πάρουμε δωροεπιταγές, που να γινόμουν μια νυχού να ησύχαζα.
Που οι νυχούδες κλείνονται, λέει, στα υπόγεια και λιμάρουν και μεις που μας κλείσαν τα μαγαζιά, τρώμε τα νύχια μας από το άγχος.
Γιατί;
Επειδή κανένας μας δεν πιστεύει ότι ο άλλος αξίζει τα λεφτά που παίρνει.
Επειδή όταν πλήττεται ο άλλος, λουφάζεις, μη και θυμίσεις σε κανέναν την ύπαρξή σου και σε πάρει και σένα η μπάλα.
Επειδή και συ ο ίδιος όταν είχες τη δυνατότητα να στηρίξεις τον αδύναμο, δεν το έκανες, γιατί ήθελες να είσαι ανταγωνιστικός. Και τώρα που νιώθεις αδύναμος, διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου και παίρνει φωτιά το πληκτρολόγιο από τα κατηγορώ και τις κατάφορες αδικίες.
Όμως, αν δεν υπολόγισες, δεν θα σε υπολογίσουν- αξίωμα.
Επειδή όταν μούλιασα τον άλλο στο γλείψιμο, δεν φαντάστηκα ότι θα μου γυρίσει την πλάτη με την πρώτη ευκαιρία και ούτε φαντάστηκα, πόσο δύσκολο είναι να του επιρρίπτω ευθύνες δημόσια και να τον κατηγορώ για λάθος χειρισμούς, από φόβο μη και δε βάλει τον ανηψιό μου στο εργοστάσιο, που αρραβωνιάστηκε το παιδί και πώς να τα βγάλει πέρα, που άφησε το σχολείο μικρός, όταν αρρώστησε ο μπαμπάς του και ανέλαβε τα χωράφια, που τώρα η αγροτιά πέθανε, α ρε αείμνηστε Ανδρέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.