Η παγκόσμια κοινότητα και η χώρα μας αγωνίζονται για την αποτελεσματικότητα αντιμετώπισης του νέου κορωνοϊού, συν τοις άλλοις και με τη χωροθετική διεύρυνση των υγειονομικών και νοσοκομειακών δυνατοτήτων.
Η εξάπλωση της απρόβλεπτης πανδημικής απειλής και σε μας οδήγησε στη στενοχωρία του συλλογικού αποκλεισμού από την παραμικρή σχεδόν κίνηση και βεβαίως από κάθε εκδήλωση επετειακού εορτασμού. Φέτος, με άλλα λόγια, συρρικνώθηκε η χωρητικότητα του Ευαγγελισμού και της πρώτης μεγάλης εθνικής μας εορτής.
Μήπως όμως υπερβάλλουμε και αστοχούμε στην ερμηνευτική των φαινομένων; Μήπως η χωρητικότητα παραμένει το ίδιο αληθινή και πλατιά και μας προσμένει;
ΠΡΙΝ ΕΙΚΟΣΙ ΑΙΩΝΕΣ, όπως και όταν το θέλησε, ο Θεός μας έδειξε την τελειότητα του ανθρώπου.
Παραμένοντας τέλειος Θεός, αναδέχθηκε στο πρόσωπό Του την ανθρώπινη φύση μας τέλεια. Μας φανερώθηκε ως Θεάνθρωπος μέσα από την προσληφθείσα ανθρωπινότητά του για να γίνει αυτή ο μοναδικός μας δρόμος της σωτηρίας, της ολοκληρίας, της τελειότητας, της πληρότητας, της ένωσης με τον Τριαδικό Θεό. Ο Υιός του Θεού έγινε ενανθρώπινος αδελφός μας, για να μας καταστήσει δικούς Του θεανθρώπινους αδελφούς και υιούς του Θεού.
ΠΡΙΝ ΕΙΚΟΣΙ ΑΙΩΝΕΣ, όπως και όταν το θέλησε, ο Θεός μας έδειξε την τελειότητα του ανθρώπου.
Παραμένοντας τέλειος Θεός, αναδέχθηκε στο πρόσωπό Του την ανθρώπινη φύση μας τέλεια. Μας φανερώθηκε ως Θεάνθρωπος μέσα από την προσληφθείσα ανθρωπινότητά του για να γίνει αυτή ο μοναδικός μας δρόμος της σωτηρίας, της ολοκληρίας, της τελειότητας, της πληρότητας, της ένωσης με τον Τριαδικό Θεό. Ο Υιός του Θεού έγινε ενανθρώπινος αδελφός μας, για να μας καταστήσει δικούς Του θεανθρώπινους αδελφούς και υιούς του Θεού.
Ανασώζει και απολυτρώνει και τελειοποιεί για μας την αρχική δημιουργική Του πράξη και την αιώνια αγιαστική Του κληρονομιά, να είμαστε αληθινά άνθρωποι, να είμαστε (να γινόμαστε) αυτό που είμαστε, “κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν Θεού”.
Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αν δεν τον αγγίζει ο Θεός στα εσώψυχά του, αν δεν γίνει βιωματικός σκοπός του ο Θεός, παραμένει μικρός, πολύ μικρός, ασήμαντος, πολύ ασήμαντος, φτωχός και κακομοιριασμένος.
Τι να περιχωρήσει ο άνθρωπος;
Η χωρητικότητά του είναι δεδομένη. Ο,τι κι αν μάθει, ο,τι κι αν ζήσει, ο,τι κι αν κερδίσει, ο,τι κι αν του αναγνωριστεί, είναι μια περιορισμένη κατάσταση χωρητικότητας (χωροχρόνου). Αν είχαν μεγαφωνική αναμετάδοση τα ίχνη της φθαρμένης σωματικότητας αναριθμήτων ανθρώπων (π.χ. από τα ίχνη των κρεματορίων του Χίτλερ η των συγχρόνων εκδοχών τους μέχρι και των νεκρών της Κίνας της σήμερον), θα μας επιβεβαίωναν την ίδια απελπισμένη κραυγή: “Ιδού παλαιστάς έθου τας ημέρας και η υπόστασίς μου ωσεί ουθέν ενώπιόν σου. Πλην τα σύμπαντα ματαιότης, πας άνθρωπος ζων” (Ψαλμ. 38,6).
Ακόμη και στα πλαίσια του βίου, η ανθρώπινη χωρητικότητα, η ανθρώπινη διαπλάτυνση και ευρυχωρία είναι μια κατάσταση δυναμική (κατάσταση δυνατότητας) που πραγματώνεται μέσα από την αναγνώριση των άλλων.Ο άνθρωπος καθ᾽ εαυτόν είναι φύσει περιορισμένος. “Απλώνεται” μετέχοντας στους άλλους ανθρώπους και στα άψυχα πράγματα. Γίνεται σπουδαίος, όταν καταφάσκει την κοινωνία. Η θεατή διακοινωνία είναι αυτή που προσδίδει αξία και διασώζει από την απαξίωση τον κάθε άνθρωπο.
Από αυτό το χειροπιαστό δεδομένο, μακάρι κάποια στιγμή να αναχθούμε και να αναζητήσουμε η πανανθρωπότητα ένα άλλο αφετηριακό και κυρίως εσχατολογικό δεδομένο (δώρο, ύψιστο θείο δώρο).
ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΙ ΑΙΩΝΕΣ, αυτήν τη φυσική μεταπτωτική στενοχωρία μας ο ενανθρωπήσας Θεός την έχει αναπλάσει σε ευρυχωρία προς τον άκτιστο Εαυτό Του και σε ευρυχωρία προς την πανανθρωπότητα. «Όλον τον Αδάμ φορέσας, Χριστέ, την αμαυρωθείσαν αμείψας ελάμπρυνας πάλαι φύσιν και αλλοιώσει της μορφής σου εθεούργησας”. «Φόρεσες όλη την ανθρώπινη φύση, Χριστέ, κι από σκοτεινιασμένη που ήταν πριν, εσύ την μετέβαλες σε λαμπρή και το έδειξες φανερά ότι την ένωσες με τη θεότητά σου με το φωτεινότατο άλλαγμα της μορφής σου» την ώρα της Μεταμόρφωσης». Ο ευαγγελισμός δεν είναι μόνο για τη σάρκωση, αλλά για όλη τη διαδρομή της θείας οικονομίας.
Αυτό δεν το κρατάει ο Χριστός για τον εαυτό Του, αλλά το προσφέρει τελείως σε όλους τους ανθρώπους. Κι αυτό το προσφέρει όχι καταναγκαστικά, αλλά ελεύθερα σε όσους ενώνονται μαζί Του ως εκκλησιαστικό σώμα. Μας το βεβαιώνουν τα πνευματικά αναστήματα του Ευαγγελισμού, οι Άγιοι και οι δίκαιοι.
Όλοι οι Άγιοι, με πρώτη την Παναγία μας, είναι απροσμέτρητα δεκτικοί στο Χριστό και σε κάθε άνθρωπο. Ήταν επί γης και διαμένουν αιώνια δεκτικοί προς το Χριστό και προς την πανανθρωπότητα.
ΑΥΤΟ (να) θυμόμαστε όλοι μας, στα προεόρτια, στα εόρτια και στα μεθέορτα του Ευαγγελισμού.
Την ευρυχωρία της θεανθρώπινης δωρεάς-δυνατότητας σε μας ως μέλη του σώματος του Χριστού.
Την ευρυχωρία της θεανθρώπινης δωρεάς που μας υπέδειξε ο Χριστός, που την προσέλαβαν αυτοθυσιαστικά η Παναγία Μητέρα Του και όλοι οι Άγιοι και οι Δίκαιοι.
Την ευρυχωρία της θεανθρώπινης μοναδικής παναξίας που ο κάθε πιστός του Χριστού και της Εκκλησίας, αν θέλει, την πιστεύει και την προσλαμβάνει και την διατηρεί στο νυν και αεί.
Αυτήν την ευρυχωρία είχαν και προσέφεραν με τη φιλοτιμία της θυσίας τους όλοι οι μάρτυρες και οι αυτοθυσιαζόμενοι αγωνιστές της ιστορικής μας διαχρονίας την οποία σημαιοφορεί η πρώτη μας ετήσια Εθνική Επέτειος. Αυτό δηλώνει η εθνική μας σημαία, με τη δοξασμένη Σταυρική απαλότητα και φυσικότητα του γαλάζιου και του λευκού, της θάλασσας που μας περιβάλλει και του ουρανού που μας προσμένει.
Με τέτοια θεανθρώπινη πρακτική και εμπειρική θεολογική συνείδηση αναδείχθηκαν οι τόσο μεγαλειώδεις μορφές που παιανίζουμε τα μεγαλουργήματά τους με τον Εθνικό μας Ύμνο και τα μουσικά εμβατήρια της εθνικής μας παλιγεννεσίας.
Ο Χριστός φόρεσε όλον τον Αδάμ, όντας και παραμένοντας τέλειος Θεός αναδέχθηκε την ενιαία ανθρώπινη φύση που μας έδωσε και την θεούργησε στο πρόσωπό Του, για να γίνει ο δρόμος μας, να μας δείξει την αληθινότητά μας, να μας χαρίσει την αιώνια ζωτικότητα, την κοινωνία μας μαζί Του.
ΜΕ ΑΥΤΗΝ την επαναστατική πίστη και πιστότητα έζησαν και έδρασαν οι Νεομάρτυρες της φυλής μας σε κάθε γωνιά της απελευθερωμένης και της εισέτι δούλης πατρώας γης μας.
Με αυτήν την αναστάσιμη σταυρωμένη γενναιότητα η αγία Φιλοθέη η Αθηναία έγινε πρόδρομος της δημοκρατίας, πρόδρομος της ελευθερίας, πρόδρομος της παιδείας, πρόδρομος της κοινωνικής προσφοράς για ρωμηούς και ρωμηοπούλες, και για εξισλαμισμένους δούλους και δούλες της οθωμανικής βαρβαρότητας.
Με τον ίδιο θεολογικό και ανθρωπολογικό εξοπλισμό και την ίδια αποφασιστικότητα εμπρός στον ατομικό θάνατο ο Αγιορείτης ιερομόναχος άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έστησε 180 απλά (δημοτικά) σχολεία και δεκάδες άλλα εκπαιδευτήρια ανά την επικράτεια, ώστε η Ρωμηοσύνη (που κανείς τρανός δεν την υπολόγιζε) να αποδειχθεί πως είχε αδούλωτο φρόνημα και αδούλωτη υπαρκτικότητα.
Η Ρωμηοσύνη επιβίωσε και θα επιβιώνει, γιατί ήταν βαπτισμένη στην κολυμβήθρα του σαρκωμένου Θεού, γιατί κοινωνούσε το Σώμα και το Αίμά Του, γιατί γνώριζε να ξεπερνά τις ιστορικές της αποθλίψεις με τη διαρκή ιστορική κατάφαση στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, στον Ευαγγελισμό της Θεανθρώπινης σωτηρίας.
Πόσα μεγάλα και ατρόμητα ιστορικά έθνη, που έζησαν αλλοτριωμένα από το θέλημα του Θεού, έσβησαν, και όμως ο Ελληνισμός ζει ως Ρωμηοσύνη, ως δυναμική και πραγματική εκδοχή της Εκκλησίας, σε κοινωνία με τόσους άλλους βαπτισμένους συνορθοδόξους λαούς.
Η ΦΕΤΙΝΗ ΔΙΤΤΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ας γίνει το καλύτερο εορταστικό αντίδοτο στο απεγνωσμένο πανδημικό μας μεγάλο βάσανο.
Να ξαναθυμηθούμε και να διδάξουμε το ηρωϊκό παράδειγμα των γενναίων μας μέσα στα σπίτια μας στους προσφιλείς μας, αλλά και μέσα από τις καθημερινές μας διαδικτυακές επικοινωνίες. Με την αγωνιστικότητα των καρδιών μας, με την αυτοθυσιαστική πρακτικότητα του παραδείγματός μας, με την πίστη μας και την πιστότητά μας στον Κύριο και Θεό μας υπό οποιεσδήποτε ατυχείς συγκυρίες.
Όπως μας σήκωσε Εκείνος και μας σηκώνει με την άκρα αγαπητική ταπείνωση της υπομονής Του, καιρός είναι να σηκώσουμε ο καθένας το πανανθρώπινο βάσανο και την εθελούσια αποστέρηση των αλλοτινών “χαρών”. Η ενανθρώπησή Του και η άκρα ταπεινότητά Του και ο σταυρικός Του θάνατος, δηλαδή η θεανθρώπινη παρουσία Του μέσα σε τόσο ακραίες ιστορικές απορρίψεις, ας γίνουν υπόδειγμα σωφροσύνης, ταπεινότητας, υπομονής, αυτοσυγκράτησης, αυτοπεριορισμού, εκούσιας αυτοθυσίας υπέρ αλλήλων.
Θα ζήσουμε μια σταυροαναστάσιμη πορεία μεγαλύτερης διάρκειας, εγκράτειας, μόνωσης, ειλικρινούς και διαρκούς προσευχής, συνάντησης με την πανανθρωπότητα μέσα από τον συμμετοχικό πόνο και την προσευχητική οδύνη της βαθειάς καρδιάς. Να γίνουμε επιτέλους φιλοθεάμονες και φιλήκοοι των υπέρ νουν, της παρουσίας του Κυρίου στην καρδιά μας. Να το ζήσουμε στην πράξη με μιαν απλότητα πίστης και να το φανερώσουμε ότι είμαστε ο καθένας δικός Του ναός. Όχι μόνο στιγμιαία και επετειακά, αλλά σε μια διάρκεια που μπορεί να περιχωρήσει το Θεό της ενανθρωπήσεως. Με χειραγωγό την Παναγία μας τη Μεγαλόχαρη, στην οποία ανατιθέμεθα την πάσαν ελπίδα μας.
Καλή δύναμη σε όλους, προπαντός στους ήδη κινδυνεύοντες αδελφούς μας, όπως και στους κυβερνητικούς και κρατικούς φορείς προάσπισης της υγείας, στους ιατρούς και νοσηλευτές των νοσηλευτικών κέντρων και στο προσωπικό των φαρμακείων.
Ο Χριστός και η Παναγία των Νεομαρτύρων μας, των μεγάλων Αντιστασιακών της πίστεως και της πατρίδος μας, ναεπιδοτούν και να διακρατούν και να επιβραβεύουν την υπομονή και το φιλότιμο και τη θυσιαστική ανταπόκριση ενός εκάστου υπέρ όλων.
Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αν δεν τον αγγίζει ο Θεός στα εσώψυχά του, αν δεν γίνει βιωματικός σκοπός του ο Θεός, παραμένει μικρός, πολύ μικρός, ασήμαντος, πολύ ασήμαντος, φτωχός και κακομοιριασμένος.
Τι να περιχωρήσει ο άνθρωπος;
Η χωρητικότητά του είναι δεδομένη. Ο,τι κι αν μάθει, ο,τι κι αν ζήσει, ο,τι κι αν κερδίσει, ο,τι κι αν του αναγνωριστεί, είναι μια περιορισμένη κατάσταση χωρητικότητας (χωροχρόνου). Αν είχαν μεγαφωνική αναμετάδοση τα ίχνη της φθαρμένης σωματικότητας αναριθμήτων ανθρώπων (π.χ. από τα ίχνη των κρεματορίων του Χίτλερ η των συγχρόνων εκδοχών τους μέχρι και των νεκρών της Κίνας της σήμερον), θα μας επιβεβαίωναν την ίδια απελπισμένη κραυγή: “Ιδού παλαιστάς έθου τας ημέρας και η υπόστασίς μου ωσεί ουθέν ενώπιόν σου. Πλην τα σύμπαντα ματαιότης, πας άνθρωπος ζων” (Ψαλμ. 38,6).
Ακόμη και στα πλαίσια του βίου, η ανθρώπινη χωρητικότητα, η ανθρώπινη διαπλάτυνση και ευρυχωρία είναι μια κατάσταση δυναμική (κατάσταση δυνατότητας) που πραγματώνεται μέσα από την αναγνώριση των άλλων.Ο άνθρωπος καθ᾽ εαυτόν είναι φύσει περιορισμένος. “Απλώνεται” μετέχοντας στους άλλους ανθρώπους και στα άψυχα πράγματα. Γίνεται σπουδαίος, όταν καταφάσκει την κοινωνία. Η θεατή διακοινωνία είναι αυτή που προσδίδει αξία και διασώζει από την απαξίωση τον κάθε άνθρωπο.
Από αυτό το χειροπιαστό δεδομένο, μακάρι κάποια στιγμή να αναχθούμε και να αναζητήσουμε η πανανθρωπότητα ένα άλλο αφετηριακό και κυρίως εσχατολογικό δεδομένο (δώρο, ύψιστο θείο δώρο).
ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΙ ΑΙΩΝΕΣ, αυτήν τη φυσική μεταπτωτική στενοχωρία μας ο ενανθρωπήσας Θεός την έχει αναπλάσει σε ευρυχωρία προς τον άκτιστο Εαυτό Του και σε ευρυχωρία προς την πανανθρωπότητα. «Όλον τον Αδάμ φορέσας, Χριστέ, την αμαυρωθείσαν αμείψας ελάμπρυνας πάλαι φύσιν και αλλοιώσει της μορφής σου εθεούργησας”. «Φόρεσες όλη την ανθρώπινη φύση, Χριστέ, κι από σκοτεινιασμένη που ήταν πριν, εσύ την μετέβαλες σε λαμπρή και το έδειξες φανερά ότι την ένωσες με τη θεότητά σου με το φωτεινότατο άλλαγμα της μορφής σου» την ώρα της Μεταμόρφωσης». Ο ευαγγελισμός δεν είναι μόνο για τη σάρκωση, αλλά για όλη τη διαδρομή της θείας οικονομίας.
Αυτό δεν το κρατάει ο Χριστός για τον εαυτό Του, αλλά το προσφέρει τελείως σε όλους τους ανθρώπους. Κι αυτό το προσφέρει όχι καταναγκαστικά, αλλά ελεύθερα σε όσους ενώνονται μαζί Του ως εκκλησιαστικό σώμα. Μας το βεβαιώνουν τα πνευματικά αναστήματα του Ευαγγελισμού, οι Άγιοι και οι δίκαιοι.
Όλοι οι Άγιοι, με πρώτη την Παναγία μας, είναι απροσμέτρητα δεκτικοί στο Χριστό και σε κάθε άνθρωπο. Ήταν επί γης και διαμένουν αιώνια δεκτικοί προς το Χριστό και προς την πανανθρωπότητα.
ΑΥΤΟ (να) θυμόμαστε όλοι μας, στα προεόρτια, στα εόρτια και στα μεθέορτα του Ευαγγελισμού.
Την ευρυχωρία της θεανθρώπινης δωρεάς-δυνατότητας σε μας ως μέλη του σώματος του Χριστού.
Την ευρυχωρία της θεανθρώπινης δωρεάς που μας υπέδειξε ο Χριστός, που την προσέλαβαν αυτοθυσιαστικά η Παναγία Μητέρα Του και όλοι οι Άγιοι και οι Δίκαιοι.
Την ευρυχωρία της θεανθρώπινης μοναδικής παναξίας που ο κάθε πιστός του Χριστού και της Εκκλησίας, αν θέλει, την πιστεύει και την προσλαμβάνει και την διατηρεί στο νυν και αεί.
Αυτήν την ευρυχωρία είχαν και προσέφεραν με τη φιλοτιμία της θυσίας τους όλοι οι μάρτυρες και οι αυτοθυσιαζόμενοι αγωνιστές της ιστορικής μας διαχρονίας την οποία σημαιοφορεί η πρώτη μας ετήσια Εθνική Επέτειος. Αυτό δηλώνει η εθνική μας σημαία, με τη δοξασμένη Σταυρική απαλότητα και φυσικότητα του γαλάζιου και του λευκού, της θάλασσας που μας περιβάλλει και του ουρανού που μας προσμένει.
Με τέτοια θεανθρώπινη πρακτική και εμπειρική θεολογική συνείδηση αναδείχθηκαν οι τόσο μεγαλειώδεις μορφές που παιανίζουμε τα μεγαλουργήματά τους με τον Εθνικό μας Ύμνο και τα μουσικά εμβατήρια της εθνικής μας παλιγεννεσίας.
Ο Χριστός φόρεσε όλον τον Αδάμ, όντας και παραμένοντας τέλειος Θεός αναδέχθηκε την ενιαία ανθρώπινη φύση που μας έδωσε και την θεούργησε στο πρόσωπό Του, για να γίνει ο δρόμος μας, να μας δείξει την αληθινότητά μας, να μας χαρίσει την αιώνια ζωτικότητα, την κοινωνία μας μαζί Του.
ΜΕ ΑΥΤΗΝ την επαναστατική πίστη και πιστότητα έζησαν και έδρασαν οι Νεομάρτυρες της φυλής μας σε κάθε γωνιά της απελευθερωμένης και της εισέτι δούλης πατρώας γης μας.
Με αυτήν την αναστάσιμη σταυρωμένη γενναιότητα η αγία Φιλοθέη η Αθηναία έγινε πρόδρομος της δημοκρατίας, πρόδρομος της ελευθερίας, πρόδρομος της παιδείας, πρόδρομος της κοινωνικής προσφοράς για ρωμηούς και ρωμηοπούλες, και για εξισλαμισμένους δούλους και δούλες της οθωμανικής βαρβαρότητας.
Με τον ίδιο θεολογικό και ανθρωπολογικό εξοπλισμό και την ίδια αποφασιστικότητα εμπρός στον ατομικό θάνατο ο Αγιορείτης ιερομόναχος άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έστησε 180 απλά (δημοτικά) σχολεία και δεκάδες άλλα εκπαιδευτήρια ανά την επικράτεια, ώστε η Ρωμηοσύνη (που κανείς τρανός δεν την υπολόγιζε) να αποδειχθεί πως είχε αδούλωτο φρόνημα και αδούλωτη υπαρκτικότητα.
Η Ρωμηοσύνη επιβίωσε και θα επιβιώνει, γιατί ήταν βαπτισμένη στην κολυμβήθρα του σαρκωμένου Θεού, γιατί κοινωνούσε το Σώμα και το Αίμά Του, γιατί γνώριζε να ξεπερνά τις ιστορικές της αποθλίψεις με τη διαρκή ιστορική κατάφαση στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, στον Ευαγγελισμό της Θεανθρώπινης σωτηρίας.
Πόσα μεγάλα και ατρόμητα ιστορικά έθνη, που έζησαν αλλοτριωμένα από το θέλημα του Θεού, έσβησαν, και όμως ο Ελληνισμός ζει ως Ρωμηοσύνη, ως δυναμική και πραγματική εκδοχή της Εκκλησίας, σε κοινωνία με τόσους άλλους βαπτισμένους συνορθοδόξους λαούς.
Η ΦΕΤΙΝΗ ΔΙΤΤΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ας γίνει το καλύτερο εορταστικό αντίδοτο στο απεγνωσμένο πανδημικό μας μεγάλο βάσανο.
Να ξαναθυμηθούμε και να διδάξουμε το ηρωϊκό παράδειγμα των γενναίων μας μέσα στα σπίτια μας στους προσφιλείς μας, αλλά και μέσα από τις καθημερινές μας διαδικτυακές επικοινωνίες. Με την αγωνιστικότητα των καρδιών μας, με την αυτοθυσιαστική πρακτικότητα του παραδείγματός μας, με την πίστη μας και την πιστότητά μας στον Κύριο και Θεό μας υπό οποιεσδήποτε ατυχείς συγκυρίες.
Όπως μας σήκωσε Εκείνος και μας σηκώνει με την άκρα αγαπητική ταπείνωση της υπομονής Του, καιρός είναι να σηκώσουμε ο καθένας το πανανθρώπινο βάσανο και την εθελούσια αποστέρηση των αλλοτινών “χαρών”. Η ενανθρώπησή Του και η άκρα ταπεινότητά Του και ο σταυρικός Του θάνατος, δηλαδή η θεανθρώπινη παρουσία Του μέσα σε τόσο ακραίες ιστορικές απορρίψεις, ας γίνουν υπόδειγμα σωφροσύνης, ταπεινότητας, υπομονής, αυτοσυγκράτησης, αυτοπεριορισμού, εκούσιας αυτοθυσίας υπέρ αλλήλων.
Θα ζήσουμε μια σταυροαναστάσιμη πορεία μεγαλύτερης διάρκειας, εγκράτειας, μόνωσης, ειλικρινούς και διαρκούς προσευχής, συνάντησης με την πανανθρωπότητα μέσα από τον συμμετοχικό πόνο και την προσευχητική οδύνη της βαθειάς καρδιάς. Να γίνουμε επιτέλους φιλοθεάμονες και φιλήκοοι των υπέρ νουν, της παρουσίας του Κυρίου στην καρδιά μας. Να το ζήσουμε στην πράξη με μιαν απλότητα πίστης και να το φανερώσουμε ότι είμαστε ο καθένας δικός Του ναός. Όχι μόνο στιγμιαία και επετειακά, αλλά σε μια διάρκεια που μπορεί να περιχωρήσει το Θεό της ενανθρωπήσεως. Με χειραγωγό την Παναγία μας τη Μεγαλόχαρη, στην οποία ανατιθέμεθα την πάσαν ελπίδα μας.
Καλή δύναμη σε όλους, προπαντός στους ήδη κινδυνεύοντες αδελφούς μας, όπως και στους κυβερνητικούς και κρατικούς φορείς προάσπισης της υγείας, στους ιατρούς και νοσηλευτές των νοσηλευτικών κέντρων και στο προσωπικό των φαρμακείων.
Ο Χριστός και η Παναγία των Νεομαρτύρων μας, των μεγάλων Αντιστασιακών της πίστεως και της πατρίδος μας, ναεπιδοτούν και να διακρατούν και να επιβραβεύουν την υπομονή και το φιλότιμο και τη θυσιαστική ανταπόκριση ενός εκάστου υπέρ όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.