Ειδομένη: Ο «παιδικός» σταθμός της ζωής μας

Επιμέλεια: Ομάδα Διαχείρισης Ιστοσελίδας Ειδομένης

Το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι η Ειρήνη, η φίλη μου που θα μας φέρει στην πόλη. Θα μου πει τα νέα του χωριού που επισκέφτηκε το Σαββατοκύριακο.

-Τι κάνεις, πως τα πήγες στο πρώτο συμβούλιο του χωριού που είχες άγχος;

-Καλά, Γεωργία μου. Πήγε καλά. Μάλιστα καταλήξαμε σε ομοφωνία, θα έλεγα. Πήραμε και αποφάσεις αλλαγής.

-Χαίρομαι για σένα. Πλέον αρχόντισσα του τόπου, κρίνεις το μέλλον. Την πορεία.

-Ναι, θεωρώ όμως ότι αυτό είναι βάρος κάποιες φορές. Η απόφαση της κατεδάφισης του παιδικού σταθμού ήταν το μεγάλο βήμα.

- Τι; Όχι αυτό το κτήριο, εκεί μεγαλώσαμε, εκεί περάσαμε στιγμές ανέμελες. Τι να θυμηθώ πρώτα.

Το βράδυ η Ειρήνη έπεσε να κοιμηθεί προβληματισμένη για το ξάφνιασμα της φίλης της. Μια απόφαση ήταν για το κοινό καλό.

Η νύχτα περνούσε και σταδιακά εμφανίστηκαν στα όνειρα της ειρήνης όλοι εκείνοι που πέρασαν από τον παιδικό σταθμό και μάλιστα κάποιοι που δεν ήταν εν ζωή. Ο καθένας από αυτούς αφηγήθηκε μέρος των βιωμάτων που αποτελούν μέρος της ιστορίας του Παιδικού σταθμού. Ο ένας, μια μορφή ανδρική, αναφέρθηκε στο περιστατικό όπου η βαριά πόρτα της εισόδου του σχολείου έκοψε το δάχτυλό του. 

Εκείνη η βαριά πόρτα που έτριζε στο κλείσιμο. Κάποιος που δεν μπορούσε να κοιμηθεί το μεσημέρι επειδή φοβόταν την βροχή που ακουγόταν. Κάποιος θυμήθηκε την δασκάλα η οποία ήρθε ξένη από μακριά και τελικώς έμεινε για πάντα στον τόπο μας. Μια μορφή του παρελθόντος αναφέρθηκε στην μαγείρισσα και τις μυρωδιές από την κουζίνα για την προετοιμασία του μεσημεριανού φαγητού.

Στην αυλή θυμάμαι τις ομπρέλες που στήναμε, είπε κάποιος, και γύρω μαζευόμαστε και παίζαμε. Αρκετές ομπρέλες στην αυλή, και στο βάθος η κούνια που χωρούσε όλη την παρέα μας, η τσουλήθρα και η τραμπάλα.

Ο χρόνος περνάει και μένουν όλα αυτά σαν αποτυπώματα αναμνήσεων σε ένα πίνακα να μας θυμίζει το παρελθόν. Παρασυρμένη η Ειρήνη θυμήθηκε μια φωτογραφία που έδειχνε όλα τα μικρά παιδάκια στην σειρά κρατώντας σημαιούλες, έτοιμα να πάνε στην παρέλαση στην πλατεία του χωριού. Η Ειρήνη ξύπνησε αναστατωμένη. Ουφ, δύσκολο να αντιμετωπίζεις τα φαντάσματα του παρελθόντος. Σύντομα την πήρε ξανά ο ύπνος.

Ο Μορφέας την πήρε στην αγκαλιά του και οι επισκέπτες επέστρεψαν στα όνειρα της. Όμως δεν ήταν παιδάκια, ήταν ενήλικες. Ήταν οι άνθρωποι του πνεύματος, οι καλλιτέχνες που επισκέπτονταν τον τόπο μας και φιλοξενούνταν στον πρώην παιδικό σταθμό, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί στη δράση του καλλιτεχνικού χωριού. Η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά, η ζωγράφος η ευγενική και φιλική με όλους, ο Γιώργος ζωγράφος και αυτός με το χαρακτηριστικό μουσάκι του και τα γυαλιά να ζωγραφίζει στην βεράντα του παιδικού σταθμού τα τοπία που σήμερα κοσμούν δημόσια κτήρια όπως το κέντρο υγείας Πολυκάστρου.

Πολλές τέτοιες ιστορίες πραγματικές, ξεθωριασμένες αναμνήσεις στον χρόνο, έχουν όμως την αξία του ιστορικού και πολιτιστικού παρελθόντος του κτηρίου που δεν πρέπει να κατεδαφιστεί ποτέ από κανέναν.

Το πρωί η Ειρήνη, μετά τον πρωινό καφέ, στοιχειωμένη από τις αναμνήσεις του παρελθόντος που την επισκέφτηκαν το βράδυ, ως άλλος Σκρουτζ, μετανοημένη, επικοινώνησε φορτωμένη από τύψεις με τον δήμαρχο για την λανθασμένη επιλογή της και, αφού αναίρεσε τον ψήφο της, δήλωσε την παραίτηση της από το τοπικό συμβούλιο, με αιτιολογικό ότι είναι αδύνατο οποιοσδήποτε ελαφρά τη καρδία να λαμβάνει παρόμοιες σημαντικές αποφάσεις, που αφορούν την διαφύλαξη ή την καταστροφή και διαστρέβλωση της ιστορίας του τόπου μας.

ΜΗΝ καταστρέφετε την ιστορία ενός τόπου. Η ιστορία είναι πολιτισμός.