Συμμετοχή στο μαραθώνιο των παιδιών μας “εν σπλάγχνοις Ιησού Χριστού”

Εκ του ιδιαιτέρου Γραφείου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημητρίου

ΕΝΩ η κοινωνία ψήφισε τις επιλογές του αυτοδιοικητικού, του περιφερειακού και του ευρωβουλευτικού (έμμεσα και πολιτικού) και οσονούπω θα ψηφίσει το πολιτικό σκηνικό της χώρας, τώρα πλέον τα παιδιά μας κυρίως (και όχι μόνο) “ψηφίζουν” την αναπόδραστη αγωνία των εξετάσεων για το μέλλον τους. Εκείνα μεν το ζουν άμεσα κι επιτακτικά μαζί με τους γονείς τους, εμείς που περάσαμε από ανάλογες διαδικασίες πολύ-πολύ παλαιότερα το ζούμε φιλοσοφώντας τις αναμνήσεις των μορφωτικών μας μεταβιώσεων. 

Η κοινή πείρα της έντασης μας φέρνει πλησιέστερα στην ψυχολογία των μαθητών. Λαχταρούν να σχεδιάσουν τη ζωή τους με περισσότερα δικαιώματα ελευθερίας και γνώσης, επιστημοσύνης και αναγνώρισης, κατάρτισης και διεκδίκησης. Κι ας το γνωρίζουμε όλοι πως τα σημερινά δεδομένα δεν προδικάζουν κάποιο ασφαλές εργασιακό μέλλον για τους πτυχιούχους της μεταλυκειακής ανώτερης παιδείας, δίχως τα μεταπτυχιακά εργαλεία, χωρίς ευρύτερες ακόμη “επικαιροποιητικές” συμπληρωματικές επιδόσεις. 

Πάντως, η αρξάμενη διαδικασία των εξετάσεων συνιστά μια δοκιμασία κρίσιμη για τις γνώσεις και τις αντοχές, για την ευφυΐα και την αποτελεσματικότητα, μια πολύ λεπτή ισορροπία μεταξύ κατάρτισης και επιτυχίας.

ΑΝΑΜΕΣΑ στη δεοντολογία και στη συνέπεια, όλοι μας το καταλαβαίνουμε πως παρεμβάλλεται η στοργή και η φροντίδα, η διάθεση και η προσφορά, η αίσθηση της ευθύνης και η υπευθυνότητα της προσέγγισης κάθε ανθρώπου στις πιο κρίσιμες διαδικασίες της ζωής του. 

Μήπως δεν είναι τέτοιες οι μέρες, οι ώρες, οι στιγμές που περνούν τα παιδιά μας στο μαραθώνιο προς την τριτοβάθμια παιδεία; Πριν την προσδοκώμενη επιδοκιμασία της επιτυχίας, δοκιμάζουν και δοκιμάζονται πάνω στη λαχτάρα και στο αγώνισμα των διαγωνισμών (εξετάσεων). 

Με ανοιχτούς τους ορίζοντες από την τόση μορφωτική και κυρίως την προεξεταστική ετοιμασία, με αφημένες τις συννεφιές να τις παραμερίζει το κοινό της αγωνίας και του συναγωνισμού. Δεν είναι μόνοι τους, δεν είναι λίγοι, είναι πολλοί κι από δίπλα τους, στο πλευρό τους όλοι εμείς οι δικοί τους. Και πιο δικοί τους (να το θυμόμαστε πάντοτε και να το θυμίζουμε με μια φυσικότητα) είμαστε η εκκλησιαστική κοινωνία, η κλήση κι η προοπτική του κόσμου.

ΑΥΤΟ επιχειρήθηκε για άλλη μια χρονιά στη Μητροπολιτική μας διακονία. Για να τροφοδοτήσουμε αισθητά τη δυναμική της προσευχής, που τόσο πολύ τη χρειάζονται και οι διαγωνιζόμενοι και οι γονείς και κηδεμόνες και οι καθηγητές ευρύτερα, σαν εύχρηστο τρόπο καθημερινής συνέχειας. 

Για να επιδοτήσουμε εμπειρικά το απλό σταυροκόπημα μιας αναιμικής “λαογραφικής” θρησκευτικότητας, στην οποία κατά κανόνα έχει εκπέσει το κοινό θρησκευτικό μας έθος και ήθος. Για να “αξιοποιήσουμε” επιτέλους ποιμαντ(ορ)ικά κάθε ευκαιρία ανάγκης, για να μεταδώσουμε την εκκλησιαστικότητα ως χάρισμα και ως πίστευμα. Για να το ξαναπούμε στην πράξη με τον εύληπτο τρόπο μιας αμεσότητας (στην εκζήτηση του λαού μας και στη δική μας ανταπόκριση) ότι η διάρκεια του εκκλησιαστικού μυστηρίου δεν εξαντλείται σε ελάχιστες τυπικότητες. 

Ευρίσκεται μεν στα ωριαία διαθέσιμα του λατρευτικού εκκλησιασμού, αλλά διατηρείται και φυλάσσεται στην καθημερινή διάρκεια της ζωής σαν κοινό και κοινωνήσιμο ήθος. Αντίστοιχα και η ποιμαντ(ορ)ική φροντίδα για κάθε άνθρωπο δεν περιορίζεται στις συνήθεις λατρευτικές συνάξεις των ιδιαιτέρων από απόψεως εορτών, ημερών του χρόνου. 

Μήπως οι καθημερινές και οι εσπερινές και οι νυκτερινές (προσ)ευχές των Ακολουθιών δεν αναφέρονται σε κάθε άνθρωπο που λαχταρά, που επικαλείται στις ποικίλες ανάγκες του, που ξημερώνεται αποζητώντας το Θεό στις χρείες της ζωής του και της ψυχής του;

ΑΥΤΟ λοιπόν κι εμείς υπηρετήσαμε άλλη μια χρονιά κι εφέτος, στις ενορίες της Γουμένισσας, της Αξιούπολης, του Πολύκαστρου, του Ευρωπού, για τα παιδιά μας της Γ λυκείου ενόψει των αρξάμενων εξετάσεων. Το προαναγγείλαμε στα σχολεία και στους ενοριακούς ναούς και τις καθορισμένες μέρες τελέσαμε τον Αγιασμό των προσπαθειών και των ελπίδων τους. 

Με την εύλογα ενεργό συμμετοχή των παιδιών μας, περιστοιχιζόμενοι από τους εφημερίους τους και τους διακόνους και τους άλλους βοηθούς μας, ψάλαμε τον Αγιασμό-Παράκληση με τα τρισχαριτωμένα αγιάσματα του Σωτηρίου Πάθους, αποτμήματα τιμίου ξύλου και τιμίου ήλου. 

Και στο τέλος κάθε ιεράς Ακολουθίας ραντίσαμε με τον Αγιασμό τα παιδιά μας, τους προτείναμε να ασπασθούν ευλαβικά το ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου μας, να νιώσουν οικείο τον εκκλησιαστικό χώρο της μετεχόμενης ευλογίας-σωτηρίας και να αποκομίσουν υπέρ εαυτών και αλλήλων την πολύτιμη συνήθεια της προσευχής, της ελπίδας στο Χριστό, της αναφοράς όλου μας του εαυτού και των θεμιτών μας στόχων στον κατεξοχήν στόχο-νόημα της ζωής μας, στη σχέση μας με τον ζώντα Θεό της εκκλησιαστικής (και) πίστεως (και) εμπειρίας.

ΤΩΡΑ πλέον τα συνοδεύουμε με το μείζον της εκκλησιαστικής αναφοράς, με το “εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”, μέσα στην πληρότητα της λειτουργικής αναφοράς. Συναγωνιούμε προς την αγωνία τους, συνελπίζουμε προς τις ελπίδες τους, συναγωνιζόμεθα με τις προσευχές μας προς τις ευχές τους και τις εξετάσεις τους. Καλές επιτυχίες, άμεσα και μακροπρόσθεσμα, όπως το θέλει “ο αγαπήσας ημάς εις τέλος”.

* ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΓΝΩΜΗΣ

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Facebook

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Twitter

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Pinterest

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Dailymotion

* Ακολουθήστε τη Γνώμη στο Youtube