Στις 18 Νοέμβρη 2018 στο μνημείο του χωριού Ξηρόβρυση του Κιλκίς πραγματοποιήθηκε η ετήσια εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα 47 γυναικόπαιδα που σφαγιάστηκαν από πρώην συνεργάτες των κατακτητών στις 20 -11-1946, καθώς και για τους πεσόντες αντιστασιακούς αγωνιστές του χωριού.
Από μέρους του πολιτιστικού συλλόγου έγινε εκτενής αναφορά στα τραγικά γεγονότα εκείνης της ημέρας στην κεντρική ομιλία μέλους του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου Ξηρόβρυσης.
Χαιρετισμό απηύθυνε ο αντιπρόεδρος της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ και πρόεδρος της Περιφερειακής Επιτροπής Κεντρικής Μακεδονίας Κώστας Σαπρανίδης.
Επαναβεβαιώθηκε και πάλι το ψήφισμα για την αναγνώριση της Ξηρόβρυσης σαν «μαρτυρικού χωριού», για τα 47 γυναικόπαιδα που σφαγιάστηκαν από πρώην συνεργάτες των κατακτητών, στις 20-11-1946.
Έγινε κατάθεση στεφάνων.
Ακολούθησε δεξίωση στη αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου.
Επειδή η 18 Νοέμβρη είναι η ημερομηνία της σφαγής των 14 αγωνιστών της Κοκκινιάς, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση τιμής και μνήμης στο μνημείο τους, καθώς και στην προτομή του αγωνιστή Κώστα Γαβριηλίδη.
Παραθέτουμε το ψήφισμα και αποσπάσματα του χαιρετισμού του αντιπροέδρου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Κώστα Σαπρανίδη για τους πεσόντες της Ξηρόβρυσης, όπως και την ομιλία του για τον Κώστα Γαβριηλίδη
Ψήφισμα
Εμείς οι κάτοικοι του χωριού Ξηρόβρυση του Κιλκίς, καθώς και κάτοικοι από τα γύρω χωριά και της πόλης του Κιλκίς, που συμμετέχουμε σήμερα 20 Νοέμβρη 2017 στην εκδήλωση τιμής και μνήμης των πεσόντων του χωριού, την οποία διοργάνωσαν ο πολιτικός σύλλογος του χωριού μαζί με το παράρτημα Κιλκίς και την επιτροπή Κεντρικής Μακεδονίας της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, ζητάμε για 5η φορά:
Από το Δημοτικό συμβούλιο Κιλκίς:
Να ξεκινήσει, με απόφαση του Δημοτικού συμβουλίου, την προβλεπόμενη διαδικασία αναγνώρισης του χωριού της Ξηρόβρυσης του δήμου Κιλκίς σαν«Μαρτυρικού χωριού» , όπου στις 20 -11-1946 έγινε η αποτρόπαιη σφαγή 47 γυναικόπαιδων (όσων βρέθηκαν στο χωριό) από συμμορία – απόσπασμα παρακρατικών, πρώην συνεργατών του κατακτητή, της οργάνωσης ΠΑΟ, επειδή το χωριό αποτελούσε «Κάστρο της Εθνικής Αντίστασης» κατά την κατοχή.
Ζητάμε από τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους εκπροσώπους της πολιτείας, να παύσουν να αδιαφορούν, ακόμα και από ιστορικής πλευράς, για ένα τόσο τερατώδες έγκλημα και να στηρίξουν με παρέμβασή τους, αν χρειαστεί, το αίτημά μας αυτό.
Η πολιτεία και ο Δήμος Κιλκίς συνεχίζουν να αδιαφορούν για το αίτημά μας αυτό, που υποβάλαμε αρχικά στις 4-03-2013 και στη συνέχεια με τέσσερα αλλεπάλληλα ψηφίσματα, τα οποία δημοσιεύθηκαν στα Μ.Μ.Ε. του Κιλκίς και όχι μόνο, αν και έχουν περάσει από τότε 72 χρόνια.
Η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη του κράτους ,που δημιουργήθηκε μετά την συμφωνία της Βάρκιζας ,δεν ασχολήθηκε με το γεγονός αυτό ,ακριβώς επειδή γνώριζε τους δράστες και παρά το ότι διενεργήθηκαν κάποιες δήθεν έρευνες και ανακρίσεις σχετικές με τα συμβάντα εκείνης της νύχτας.
Δεν τιμά τη χώρα και το λαό μας, να παραμένουν αδικαίωτα αυτά τα θύματα και ούτε καν να αναγνωρίζεται το χωριό σαν μαρτυρικό.
Δεν τιμά το λαό μας και τη χώρα μας, η εξόντωση οικογενειών αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα της πατρίδας μας να είναι υπόθεση μόνον των συγγενών τους, των απογόνων και φίλων τους και όχι ολόκληρης της Ελλάδας. Σαν, απλά, να «έτυχε να έχουν ένα κακό θάνατο…».
Ξηρόβρυση 18-11- 18 Χαιρετισμός από ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Κ. Σαπρανίδη
Από μέρους Κεντρικής Διοίκησης και της Περιφέρειας Κ. Μακεδονίας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ χαιρετίζω τη σημερινή εκδήλωση του ηρωικού αντιστασιακού χωριού του Κιλκίς, της Ξηρόβρυσης.
Εκδήλωση τιμής και μνήμης, μπροστά σ’ αυτό το μνημείο, που έγινε για τα θύματα του γερμανικού και στη συνέχεια του αγγλοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των ντόπιων προδοτών συνεργατών τους, ιδιαίτερα για τα 47 γυναικόπαιδα, τα οποία σφαγιάστηκαν από τους πρώην συνεργάτες του κατακτητή, της ΠΑΟ, στις 20 Νοέμβρη του 1946.
Όπως το ολοκαύτωμα των τριών χωριών των Κρουσίων, στις 25 Οκτώβρη 1941 έγινε για να τρομοκρατήσουν το λαό στο ξεκίνημα της αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών, έτσι και το ολοκαύτωμα της Ξηρόβρυσης, στις 20 Νοέμβρη 1946 – ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση - έγινε προσχεδιασμένα για τρομοκράτηση και πάλι του καταδυναστευόμενου λαού, πάνω στο ξεκίνημα της αντίστασής του ενάντια στο αγγλοστήρικτο νέο αιμοσταγές καθεστώς της νέας κατοχής που του επέβαλαν.
Τέτοια εγκλήματα άλλωστε γίνονταν συστηματικά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας τότε.
Τότε που από την άλλη μέρα της παράδοσης των όπλων από τον ΕΛΑΣ το αγγλοστήρικτο στυγνό μεταβαρκιζιανό καθεστώς ξεκίνησε μονομερώς τον εμφύλιο πόλεμο.
Τότε που επανεξόπλισε τους συνεργάτες των κατακτητών και συγκρότησε τα γνωστά τριακόσια και πλέον παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου, χρησιμοποιώντας σαν οπλαρχηγούς τους ίδιους οπλαρχηγούς της κατοχικής ΠΑΟ, όπως τον Λαζίκ και τον Μπουντουβάκη, οι οποίοι γύριζαν τις νύχτες στα χωριά και ξυλοκοπούσαν, βασάνιζαν και δολοφονούσαν τους αφοπλισμένους ΕΛΑΣίτες και ΕΑΜίτες.
Οι οποίοι φυσικά αναγκάζονταν να καταφεύγουν στα βουνά και ορισμένοι να εξοπλίζονται πρόχειρα για την αυτοπροστασία τους και να οργανώνουν την αυτοάμυνα και την αντίστασή τους.
Στην πορεία – μη έχοντας άλλη επιλογή – προχώρησαν αναγκαστικά στην οργάνωση του νέου αντάρτικου, του Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, της αντίστασης στο κράτος του ζόφου. το οποίο επιβλήθηκε με τα όπλα του αγγλικού και στη συνέχεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, με χρησιμοποίηση βέβαια και όλου του εσμού των εγκληματιών συνεργατών του κατακτητή.
Φίλες και φίλοι
Όπως έχουμε ξαναπεί, στο αίτημα του παραρτήματος Κιλκίς και της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, για αναγνώριση, σαν «μαρτυρικό χωριό» και την Ξηρόβρυση, μαζί με τα τρία χωριά των Κρουσίων (Κλειστό, Αμπελόφυτο και Κυδωνιά), το Δημοτικό Συμβούλιο Κιλκίς, στην θετική απόφασή του για το θέμα, δεν συμπεριέλαβε την Ξηρόβρυση.
Έτσι για το ολοκαύτωμα των 47 σφαγιασθέντων της Ξηρόβρυσης δεν υπάρχει ούτε δικαίωση και ούτε καν αναγνώριση του χωριού ως μαρτυρικού, σαν να έτυχε να έχουν έναν κακό θάνατο από κάποια θεομηνία.
Αντίθετα, δικαίωση υπήρξε για τους σφαγείς αυτού του χωριού, όπως και για όλους τους συνεργάτες του κατακτητή και γι’ αυτά και για τα κατοχικά τους εγκλήματα, από το κράτος του ζόφου που στήθηκε με τα αγγλοαμερικάνικα όπλα.
Αυτή τη δικαίωση και την δικαιολόγηση και με το κύρος της επιστήμης την ανέλαβαν μερικοί «κατάλληλοι» πανεπιστημιακοί «ιστορικοί του νέου κύματος» όπως αυτοαποκαλούνται. Εισάγουν τάχα τη χρήση «νέων εργαλείων ιστοριογραφίας, όπως τα λένε – που βέβαια δεν είναι καθόλου νέα.
Κύρια επιδίωξη τους, βέβαια, είναι η παραχάραξη και διαστρέβλωση της πρόσφατης ιστορίας, όπου παρουσιάζουν τα γνωστά στους παλιούς ιστορικά γεγονότα αναποδογυρισμένα στους νεότερους, τους οποίους το μετεμφυλιακό κατεστημένο, φρόντισε με όλα τα μέσα να τους έχει στο σκοτάδι και την παραπληροφόρηση.
Ως νέα εργαλεία» αναφέρουν τις επιτόπιες έρευνες, τις προσωπικές συνεντεύξεις, την ανάγνωση αρχείων των περιβόητων δικαστηρίων και στρατοδικείων σκοπιμότητας, των γνωστών θανατοδικείων, καθώς και αρχείων κοινοτήτων, με τους διορισμένους προέδρους, κατά κανόνα τότε.
Με αυτά τα «εργαλεία» τους, τις κατ’ επιλογήν επιτόπιες ειδικά στοχευμένες έρευνες και προσωπικές μαρτυρίες ταγματασφαλιτών ή απογόνων τους, με αποκομμένο το μερικό από το γενικό, αντί να φωτίζουν οδηγούν στη συσκότιση την εικόνα.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και πιο κατανοητοί να αναφερθούμε ενδεικτικά σε βιβλία που αυτοί έγραψαν
-Έγραψαν το βιβλίο με τον τίτλο «Οι άλλοι πολέμαρχοι»… οι: Ν. Μαραντζίδης, Στράτος Δαρδανάς, Βάιος Καλογρηάς, Θανάσης Καλλιανιώτης, Τάσος Χατζηαναστασίου, Βαγγέλης Τσούκας. Σ’ αυτό περιλαμβάνονται οι οπλαρχηγοί συνεργάτες των Γερμανών, που στη συνέχεια μπήκαν στη υπηρεσία του αγγλοστήρικτου μεταβαρκιζιανού κράτους του ζόφου, οι περισσότεροι σαν οπλαρχηγοί των παρακρατικών αποσπασμάτων θανάτου. Βέβαια ο μόνος τίτλος που αυτονόητα θα ταίριαζε σ’ αυτό το βιβλίο θα ήταν «Οι προδότες καπετάνιοι». Φαντάζομαι ότι, σε ένα επόμενο βιβλίο τους για τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, θα βάλουν τον τίτλο «Οι άλλοι πολέμαρχοι»…
Εκείνο βέβαια που δικαιολογεί και δικαιώνει εκκωφαντικά τους ταγματασφαλίτες ΠΑΟτζίδες, είναι το βιβλίο «Γιασασίν Μιλλέτ» (Ζήτω το έθνος), γραμμένο από τον Ν. Μαραντζίδη για τους τουρκόφωνους των οποίων (όπως γράφει ) είναι γαμπρός. Αλήθεια για ποιο έθνος το «ζήτω». Για το ελληνικό ή για το γερμανικό φασιστικό του Χίτλερ για το οποίο πολέμησαν οι τουρκόφωνοι;
Βέβαια «παρέλειψαν» να πάρουν κάποια συνέντευξη και από κάποια θύματα αυτών των «ηρωικών – κατ’ αυτούς – καπετάνιων . ή από κάποιους αριστερούς, γιατί τους θεωρούσαν «ιδεολογικά φορτισμένους» (θεωρώντας προφανώς τους ταγματασφαλίτες και τους απογόνους τους αφόρτιστους… .
Δεν ρώτησαν:
· Κάποιον από την Ξηρόβρυση για τα 47 σφραγισθέντα γυναικόπαιδα, στις 20-11-1946, από τους αρχισφαγείς , το παρακρατικό τμήμα του «ήρωα» τους Λαζίκ και του Μπουντουβάκη (που δεν τον βρήκαν να τον ηρωοποιήσουν κι αυτόν), ή κάποιον από την Κοκκινιά, να ρωτήσουν για τους 14 σφαγιασθέντες από τους ίδιους τρεις μέρες πρίν.
· Δεν ρώτησαν όχι έναν αριστερό, αλλά έναν οποιονδήποτε από το μικρό Περιστέρι του Κιλκίς, των 250 κατοίκων , να τους πει ότι:
- Στην επίθεση 250 ΠΑΟτζίδων, τον Απρίλη του 1944, (στην πλειοψηφία τους τουρκόφωνων) ενάντια στο χωριό, με τους 18 εφεδροΕΛΑΣίτες, οι οποίοι, ύστερα από λίγες τουφεκιές, με τις ελάχιστες σφαίρες τους, έφυγαν μαζί με τους περισσότερους κατοίκους του χωριού. Τότε, αυτοί μπαίνοντας στο σχεδόν άδειο χωριό σκότωσαν τον άσχετο με το ΕΑΜ ανάπηρο Ανέστη Γκουτζαγιώργη, μπροστά στο δωμάτιο-σπιτάκι του, καθώς και την Αναστασία Βασιλειάδου, που την εκτέλεσαν με ξιφολόγχη μπροστά στο σπίτι της, απλά επειδή είχε γαμπρό αντάρτη.
-Λίγες μέρες μετά έσφαξαν, με φρικτά βασανιστήρια τον ηλικιωμένο δάσκαλο Ευσέβιο Σαπρανίδη, που είχε ανοίξει το σχολείο και το λειτουργούσε αμισθί .
-Μετά από κάποιο διάστημα, επειδή κάποιος οπλίτης τους σκοτώθηκε σε μάχη, έπιασαν από τα σπίτια τους τους πρώην εφεδροΕΛΑΣίτες, τον Στράτο Πατακάκη από Περιστέρι και τον Γ. Καμπάνη από το διπλανό χωριό Πυργωτό και μέσα στην πλατεία του χωριού τους, το Φανάρι, τους λίντσαραν οι τουρκόφωνες γυναίκες τους. Κι αυτό παρά το ότι είχαν παραδοθεί και σύμφωνα με την διακήρυξή τους είχαν αφεθεί να γυρίσουν στα σπίτια τους.
Όταν τέτοια εγκλήματα έγιναν σε δύο χωριουδάκια, ο καθένας καταλαβαίνει τι γινόταν σε επίπεδο νομού και Ελλάδας…
Τα ανάλογα ισχύουν και για εκείνον τον όψιμο «αναδρομικό προσφυγοπατέρα» νέας εκσυγχρονισμένης κοπής, ειδικευμένο «αριστερό ψάλτη της σταλινολογίας», που γράφει ιστορία για τους πόντιους της Σοβιετικής Ένωσης, με μαρτυρίες, ανάλογες με τις παραπάνω αναφερόμενες του «νέου κύματος ιστοριογραφίας» (βασισμένες και σε στοιχεία φωτοτυπιών…), όπου ο Στάλιν, με εκατό εθνότητες και μειονότητες, που είχε εναντίον του όλους τους ιμπεριαλιστές της υφηλίου, μια από τις βασικές του ασχολίες είχε την κακομεταχείριση των πόντιων.
Μεγάλη η προσφορά αυτών των «ιστορικών» (τέλος πάντων) στο κατεστημένο, το οποίο βέβαια και τους πρόβαλε και τους αντάμειψε και με καθηγητικές έδρες.
Οι Ν. Μαραντζίδης και Β. Αγτζίδης, με διάφορες εκδηλώσεις στο Κιλκίς, παρουσίασαν την αναποδογυρισμένη ιστορία τους, μα αποτέλεσμα κάποιος κόσμος να αποπροσανατολιστεί και οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών να αισθανθούν δικαιωμένοι και βέβαια να συσπειρωθούν στη «Χρυσή Αυγή».
Αυτούς που είχαν εγκλωβιστεί από το γερμανικό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την άρχουσα τάξη της χώρας ενάντια στην πατρίδα και τα δικά τους συμφέροντα, κατάφεραν να τους επανεγκλωβίσουν αυτοί οι ψευτοϊστορικοί και με τη σφραγίδα του πανεπιστημιακού. ώστε να συνεχίσουν να είναι και πάλι
ενταγμένοι στο πλευρό της πλουτοκρατίας, ενάντια στο μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.
Οι Ν. Μαραντζίδης και Β. Αγτζίδης, με διάφορες εκδηλώσεις στο Κιλκίς, παρουσίασαν την αναποδογυρισμένη ιστορία τους, μα αποτέλεσμα κάποιος κόσμος να αποπροσανατολιστεί και οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών να αισθανθούν δικαιωμένοι και βέβαια να συσπειρωθούν στη «Χρυσή Αυγή».
Αυτούς που είχαν εγκλωβιστεί από το γερμανικό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την άρχουσα τάξη της χώρας ενάντια στην πατρίδα και τα δικά τους συμφέροντα, κατάφεραν να τους επανεγκλωβίσουν αυτοί οι ψευτοϊστορικοί και με τη σφραγίδα του πανεπιστημιακού. ώστε να συνεχίσουν να είναι και πάλι
ενταγμένοι στο πλευρό της πλουτοκρατίας, ενάντια στο μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.
Τους αξίζει ο τίτλος του «επίτιμου ταγματασφαλίτη» ή του επίτιμου Χρυσαυγήτη»
Εμείς, μπροστά στο μνημείο των 47 σφαγιασθέντων γυναικόπαιδων και των υπόλοιπων πεσόντων του χωριού της Ξηρόβρυσης Κιλκίς θα εγκρίνουμε για πέμπτη συνεχή χρονιά ψήφισμα για την αναγνώριση της Ξηρόβρυσης σαν μαρτυρικού χωριού του μεταβαρκιζιανού αγγλοστήρικτου κράτους. Αυτών των αγνοημένων, «άκλαυτων» και ατίμητων από την πολιτεία Ελλήνων.
Των Ελλήνων, που εκτελέστηκαν από τους προδότες συνεργάτες των κατακτητών, επειδή, ανταποκρινόμενοι στο πατριωτικό τους χρέος, είχαν ενταχθεί στην Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανών και επειδή ήταν αντίθετοι – όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού – στην υποταγή και στον εξανδραποδισμό τους από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς, που στήθηκε με την επέμβαση των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Ψήφισμα που παρά το ότι δημοσιοποιήθηκε αγνοήθηκε από όλη την κλίμακα των δομών της πολιτείας
Έτσι αυτοί οι «αδικαίωτοι» Έλληνες τιμώνται μόνο από τους συγγενείς και συγχωριανούς και από τους κατοίκους των γύρω χωριών και την Εθνική Αντίσταση - σαν κάποιοι που «έτυχε να έχουν έναν κακό θάνατο»!!!, για την πολιτεία. Η οποία πολιτεία ούτε και τώρα χρεώνετε το έγκλημα, ύστερα από 70 χρόνια. Αν συνεχίσει να μην το αναγνωρίζει, τότε αποδεικνύει στην πράξη ότι είναι κράτος, που, τηρουμένων των αναλογιών, κινείται στη ρότα του μεταβαρκιζιανικού μοναρχοφασιστικού κράτους.
Έτσι αυτοί οι «αδικαίωτοι» Έλληνες τιμώνται μόνο από τους συγγενείς και συγχωριανούς και από τους κατοίκους των γύρω χωριών και την Εθνική Αντίσταση - σαν κάποιοι που «έτυχε να έχουν έναν κακό θάνατο»!!!, για την πολιτεία. Η οποία πολιτεία ούτε και τώρα χρεώνετε το έγκλημα, ύστερα από 70 χρόνια. Αν συνεχίσει να μην το αναγνωρίζει, τότε αποδεικνύει στην πράξη ότι είναι κράτος, που, τηρουμένων των αναλογιών, κινείται στη ρότα του μεταβαρκιζιανικού μοναρχοφασιστικού κράτους.
Η μεγαλύτερη τιμή γι’ αυτούς που έπεσαν στους αγώνες της αντίστασης κατά των ιμπεριαλιστών, Γερμανών, αγγλοαμερικάνων και ντόπιων , είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τα ιδανικά και τα οράματα για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους και τα οποία αφορούν άμεσα τη ζωή και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Τιμή και δόξα στους νεκρούς της αντιφασιστικής αντίστασης της Ξηρόβρυσης
Ομιλία στην Κοκκινιά, για τον Κ. Γαβριηλίδη 18-11-18 Κ. Σαπρανίδης
Από μέρους και του διοικητικού συμβουλίου της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ (Της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας) και της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας απευθύνω χαιρετισμό στη σημερινή εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον θρυλικό αγωνιστή του ηρωικού χωριού της Κοκκινιάς και όλης της Ελλάδας, τον Κώστα Γαβριηλίδη.
Τον Κώστα Γαβριηλίδη , τον πιο γνήσιο εκπρόσωπο της αγροτιάς και της εργατιάς, ο οποίος από μπροστάρης για τα προβλήματα του χωριού και της Περιφέρειας Κιλκίς , εξελίχθηκε σε ηγέτη της αγροτιάς όλης της χώρας.
Ο Κ. Γαβριηλίδης , απόφοιτος του διδασκαλείου του Καρς του Καυκάσου, ήρθε στην Ελλάδα το 1920, σε ηλικία 22 ετών, μαζί με τους συγχωριανούς του και εγκαταστάθηκε μαζί τους στο ορεινό χωριό Κοκκινιά, έχοντας εμπεδώσει τα ιδανικά και τα οράματα της αγροτιάς και της εργατιάς της Οκτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης.
Δεν επεδίωξε να μετεκπαιδευτεί και να ενταχθεί στην οικογένεια των δασκάλων, όπως έγινε σχεδόν με το σύνολο των δασκάλων , που ήρθαν από τον Καύκασο.
Προτίμησε να μείνει αγρότης στην Κοκκινιά, όπου καταπιάστηκε άμεσα με τα προβλήματα του χωριού από τη θέση του προέδρου της προσφυγικής επιτροπής.
Δεν αρκέστηκε στη απλή διαχείριση των πάμπολλων προβλημάτων των αγροτών του χωριού, αλλά πρωτοστατώντας σ’ όλους τους αγροτικούς διεκδικητικούς αγώνες των αγροτών του νομού, απέκτησε την εμπιστοσύνη και την αγάπη του αγροτικού κόσμου και εκλέχτηκε πρόεδρος των Γεωργικών Συνεταιρισμών Κιλκίς.
Αναδεικνύεται σε διακεκριμένο στέλεχος του αγροτικού Κόμματος και το 1933 εκλέγεται βουλευτής.
Στις 26 Ιουλίου 1936 εκλέγεται δήμαρχος Κιλκίς με συνεργασία Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας και ΚΚΕ.
Ακολουθεί η βασιλομεταξική δικτατορία – ύστερα από 9 μέρες - στις 4 Αυγούστου 1936 και αρχίζει η ατέρμονη περίοδος διώξεων , φυλακίσεων και εξοριών, με μικρά διαλείμματα, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους αγωνιστές του αγροτικού και όλου του προοδευτικού κινήματος.
Ήταν από τους πρώτους που συνέβαλε στην δημιουργία του ΕΑΜ και παρέμεινε μέχρι τελευταία δίπλα στο ΚΚΕ, που ήταν ο νους και η ραχοκοκαλιά του απελευθερωτικού αγώνα. γιατί πίστευε ότι μόνο από ένα τέτοιο δρόμο θα έβρισκαν λύση τα προβλήματα της αγροτιάς και όλου του εργαζόμενου λαού.
Υπηρέτησε τον απελευθερωτικό αγώνα από διάφορες θέσεις και από τη θέση του υπουργού Γεωργίας στην κυβέρνηση του βουνού, την ΠΕΕΑ (την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης).
Το ΕΑΜ αγκάλιασε το 80% του ελληνικού λαού και με τον ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τη χώρα.
Η άρχουσα τάξη της χώρας μαζί με τον βασιλιά τους, με τις συμφωνίες του Λιβάνου, τις Καζέρτας και της Βάρκιζας, τις οποίες την άλλη μέρα τις έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια, καθώς και με την επέμβαση των αγγλικών στρατευμάτων, κατάφερε να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ.
Και μετά τον αφοπλισμό ξεκίνησε συστηματικά τον εμφύλιο πόλεμο, που άλλωστε καμουφλαρισμένα τον είχε ξεκινήσει από την κατοχή, γιατί αποδείχτηκε ότι η ίδρυση των οργανώσεων της ΠΑΟ και των ταγματασφαλιτών είχαν όχι μόνο την αγγλική συναίνεση αλλά και την σχεδίαση και προτροπή.
Να θυμίσουμε και το ότι όταν με το διώξιμο των κατακτητών οι συνεργάτες τους, που μαζεύτηκαν στο Κιλκίς , είχαν κρεμάσει πανό στην είσοδο της πόλης, όπου έγραφαν «Καλωσορίζουμε τους Άγγλους» και είχαν αντικαταστήσει και στα δίκοχά τους το σήμα της ΠΑΟ με το σήμα του ΕΔΕΣ, το οποίο ΕΔΣΣ υπήρξε μόνο στη Ήπειρο.
Για τον Κώστα Γαβριηλίδη, όπως και για όλους τους αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα, άρχισαν και πάλι οι διώξεις και εξορίες, για να ζήσει 32 χρόνια υπό διωγμό.
Προτελευταίος τόπος εξορίας του ήταν η Μακρόνησος , από όπου βαριά άρρωστος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας, από το οποίο , με διαταγή του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, που είχε αναλάβει και το αρμόδιο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, πετάχτηκε έξω και μεταφέρθηκε πίσω στο θανατονήσι της Μακρονήσου. Του Γ. Παπανδρέου βέβαια, του επονομαζόμενου – τρομάρα μας – και «γέρου της δημοκρατίας». Αυτού του σφαγέα του λαού της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944 , με τη δύναμη των όπλων των Άγγλων και των ταγματασφαλιτών .
Με κλονισμένη σοβαρά την υγεία του στις 20 Ιούλη 1950 ο Κ. Γαβριηλίδης μεταφέρθηκε, από την Μακρόνησο στο Στρατόπεδο εξόριστων του Αϊ Στράτη
Εκεί μέσα σε μια σκηνή του Αϊ Στράτη άφησε την τελευταία του πνοή.
Εκεί έπαψε να χτυπάει αυτή η μεγάλη καρδιά ενός κορυφαίου γνήσιου αγωνιστή του αγροτικού κινήματος και όλου του ελληνικού λαού
.
Φίλες και φίλοι
Φίλες και φίλοι
Τα ιδανικά και τα οράματα για τα οποία έδωσε τη ζωή του και ο Κ. Γαβριηλίδης και οι άλλοι αγωνιστές κάτοικοι αυτού του χωριού, καθώς και όλης της χώρας, απεμπολούνται και από τα δήθεν προοδευτικά και αριστερά κόμματα.
Τρανό παράδειγμα και οι της σημερινής κυβέρνησης της «Πρώτη φορά αριστερά», οι οποίοι επιλέχθηκαν από την πραγματική εξουσία, την άρχουσα τάξη των τραπεζιτών, εφοπλιστών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων, για να συνεχίσουν, με την κίβδηλη αριστερή τους ταμπέλα, το καταστροφικό για το λαό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων από κει που δεν μπορούσαν να το προχωρήσουν.
Τρανό παράδειγμα και οι της σημερινής κυβέρνησης της «Πρώτη φορά αριστερά», οι οποίοι επιλέχθηκαν από την πραγματική εξουσία, την άρχουσα τάξη των τραπεζιτών, εφοπλιστών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων, για να συνεχίσουν, με την κίβδηλη αριστερή τους ταμπέλα, το καταστροφικό για το λαό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων από κει που δεν μπορούσαν να το προχωρήσουν.
Έφτασαν στο σημείο , με εκβιαστικά διλλήματα (Π.χ. αν δεν ψηφίσεις και το τρίτο πιο σκληρό μνημόνιο, με δεδομένη και την εφαρμογή των 2 προηγούμενων, κόβεται η σύνταξη, ο μισθός και η δουλειά σου) να πειθαναγκάσουν το λαό να ψηφίσει ακόμη και τη σφαγή του.
Τέτοιους αγωνιστές δεν αρκεί να τους τιμάμε στα μνημεία.
Οφείλουμε και εμείς και όλος ο λαός, ιδιαίτερα η νεολαία, που της κλείσανε το μέλλον, παραδειγματισμένοι από τους αγώνες και τις θυσίες τους, να αδράξουμε τη σκυτάλη και να συνεχίζουμε τους αγώνες για τα ιδανικά και τα οράματα για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους.
Τιμή και δόξα στον αθάνατο αγωνιστή Κώστα Γαβριηλίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.